तरुण तपसी (नव्यकाव्य): Difference between revisions

उदेकाई खाली नलिइ मनमा ग्लानि कदुतासबै हेर्दाहेर्दै चटकमय -त्यो धर्म-पदुता ।बितीहाल्यो धैरै समय, जुग अस्तोन्मुख भयोनगीचैमा आई गहनगति बिज्ञान उभियो ॥0थियो जस्तो पैले चटकमय त्यो धर्म नकलीजुट्यो उस्तै आई चटकमय विज्ञान नकली ।दुवै लागे ठाडै भिडिन सबको शान्ति-विधिमाम डूबैँ त्यो देखी अति गहन चिन्ता-जलधिमा ॥२९कहिकन सब त्यस्तो अन्धविश्वास-शालीअबुझ मनुजको त्यो भावनाको प्रणाली ।मन सब तपसीले श्वासका साथ बाँधीअलि छिन लिन लागै शान्तिशाली समाधि ॥

दद : चतुर्दश विश्ाम

१पिउँदा पिउँदै प्रतिक्षणमुनिको वाक्य-सुधा विलक्षण ।कविको मन त्यो पुग्यो वहाँगहिरो नीरवता थियो जहाँ ॥रेअहो ! सुन्दासुन्दै अबुझ दुनियाँको रिमिभझिमीअकस्मात्‌ टोल्हायौ कविवर ! बिचैमा किन तिमी ?तिमी सुन्दै जाक विविध घटना-चक्र सब त्योजहाँ मेरो धेरै तरुण वय वा जीवन बित्यो ॥ङ्‌थियो त्यो मौकामा उभय जुगको सन्धि-समयसबैलाई लाग्थ्यो मनमन ठुलो संशय भय ।न जाने के होला ! भनि सब थिये शङ्ककित अति' सबै त्यो कुस्तीको हरबखत हेर्थे परिणति ॥0.3

दुवै लड्दालड्दै नियतिवश विज्ञान बलियोबिजेता भै निस्क्यो, स्थविर बिचरो धर्म थलियौ ।

९५

६

| 1मुनिबाट सुनेर त्यो सबपसिनाको परिपाक-गौरव ।कवि जाँगरिलो हुँदै गयेअमिरी जीवनमा घणा लिये ॥रेयहाँ यै चौकीमा कठिन तपको जीर्ण पगरीगुती बस्ताबस्तै नियतिवश त्यो दृष्टि त्यसरी ।पुग्यो माथी माथी, विधि-नियम हेरचो, तल झरयोपरो अर्कै छाया, सकल धमिलो संशय मरचो ॥३चलेथ्यो यो मेरो नयन जसरी त्यै किसिमलेजगत्‌ सारा हेर्दै चरम गिरि-पारी रवि चले ।रहचो केही वेला तुहिनगिरिका उच्च शिरमाउपर्ना झैँ रातो दिवसकरको कान्ति-गरिमा ॥1

चरा, गाई, ग्वाला, कृषकहरु सा55नन्द सुरमासबै फर्के, लर्क्यो भुवनभर अर्कै मधुरिमा ।निशाले. तत्कालै तल तल तमोरूप कबरीलतारी ताराका कुसुमकलि उन्दै शिरभरी ॥

रयसरि अगम भित्री भाव वा सच्चरित्रभनि मुनि अलमस्ती मस्त भै भित्र भित्र ।फिर मुसुमुसु हाँसे, किन्तु भो वाक्य बन्दकमलबिच निदायो मुग्ध, मानू मिलिन्द ॥

१०६ : सप्तदश बिश्लाम

॥ 1हँसिलो मुनिका मुहारकोफिर त्यो सुन्दर सूक्ति-हारको ।छविमा मन रङ्गियो अतिपर भाग्यो अरु सम्झने गति ॥

ममात्रै हाँसँ वा अरु पनि कुनै हास्यरसमाडुबेका छन्‌ ? भन्ने सरल हँसिलो तर्कवशमा ।परी हेरेँ फेरी सबतिर हँसीलो मुख गरीसबै हाँसे हाँसौमय भुवन भास्यो हरि ! हरि !!

डेसकल तय गरेका दुःखको दीर्घ रस्तामुनिवर अलमस्ती दृष्टिको त्यो अवस्था ।मसित सब बताई रोकियो टक्क फेरिक्षणभर मुख मेरो स्नेहका साथ हेरी ॥

११४ : अष्टादश विश्वाम

१कवितुल्य बनी गरे खुलातपसीले जुन काव्यको कला ।मनले सब त्यो गर्म पनिफिर बोले मुसुकाउँदै मुनि ॥रअघी देख्नासाथै मकन, सहसा भक्तिरसलेभिजी श्रद्धा राखी करयुगल जोडेर खुशिले ।मलाई सोधेथ्यौ जुन जति कुरा त्यो क्रमसितसबै छाती खोली कविवर ! बतायेँ तिमिसित ॥डेरहेँछू कस्तो वा कुन किसिमको यो म तपसीसहँछु, भोगँखु कति कति कुरा आसन कसी ।बुझे हौला मेरो कठिन सब त्यो जीवन-गतिभयै केही बाँकी बुझन, सुन फेरी अलिकति ॥

रड

समाप्त

१२० : एकोनविंशति विश्वाम

अतिरिक्त अभिलेखअराजक अक्षरहरूअसमर्थ श्लोक

अस्वीकृत

901789993"227554

मुद्वक : साम्रा प्रकाशनको छापाखाना, पुलचोक, ललितपुर, फोन : ५५२१०२३, फ्याक्स : ५५४४ २३६