ताल (उपन्यास)

ताल

उपन्यास)

मूल लेखकयासुनारी कावाबाता।जापात)

अनुवादकविजयकुमार रौनियारजापानी उपन्याच 101700ए147 (मिजुयी)को अङग्रेजी अतुवाद

जपहजताका (३ लेक)बाट नेपालीमा अपुरित। प्रकाशकबिधाप्रथम संस्करण :प्रतिआवरणक्र क,नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठान मृत्य

1531 190.

नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठानकमलादी, काठमाडौँ

उपन्यास

२०६८

११००

बृहत्‌

प्रज्ञा-छापाखाना, प्रज्ञाभवन

कमलादी, काठमाडौँफोन नं. ४२२१२४२, ४२२१२द८३

रु. १०५।-978-9937-2-3466-5

कुलपतिको मन्तव्य

नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठान नेपालको सांस्कृतिक, भाषिक र धार्मिकविविधतालाई ध्यानमा राखी समग्र वाङ्मयको संरक्षण र संबर्धन गर्नाकानिम्ति सङ्गठित संस्था हो । नेपालका दर्शन, संस्कृति, भाषा, साहित्य,सङ्गीत, कला, नाट्य, सामाजिक शास्त्र आदिको अध्ययन-अनुसन्धानगराई तिनको प्राज्ञिक परम्परालाई सबल बनाउन २०१४ साल असार ९गते नेपाल एकेडेमी (पछि रायल नेपाल एकेडेमी र नेपाल राजकीय प्रज्ञाप्रतिष्ठान)को स्थापना भएको थियो। २०६२/०६३ सालकोजनआन्दोलनको सफलताबाट नेपालमा सङ्घीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्रकोस्थापना भयो र नेपाल भ्जज्ञा-प्रतिष्ठान नेपालका सबैजातिका भाषा,साहित्य, संस्कृति, दर्शन र समाजशास्त्रजस्ता वाङ्मयसँग सम्बन्धितप्रज्ञाको केन्द्र बन्यो । नेपाली वाङ्मयका यी प्रत्येक विषय र यिनकाविभिन्त विधामा अध्ययन-अनुसन्धान गराई प्रकाशनमा ल्याउनु, पुरानाज्ञानको संशोधन र विस्तारका साथै नयाँ ज्ञानको स्थापना गर्नु र नेपालकालोपोन्मुख जातिका भाषा, लिपि, संस्कृति, श्रुतिपरम्परा, जीवनपद्धति रसाहित्यको खोजी गरी तिनलाई जोगाउनु पनि यस प्रतिष्ठानको प्रमुखदायित्व हो । एक्काइसौँ शताव्दीको विश्वस्तरीय द्रुतवेगी ज्ञानप्रवाहबाटनेपाली प्राज्ञिक जगत्लाई र नेपालका नवीन प्राज्ञिक उपलब्धिबाटविश्वसमुदायलाई लाभान्वित तुल्याउने तर्फ पनि यो प्रतिष्ठान सजग छ।वास्तवमा नेपालका सम्पूर्ण क्षेत्रको प्राज्ञिक उन्नयन र स्‌जनात्मकसमृद्धिका निम्ति अग्रणी भूमिका खेल्दै राजधानी बाहिर पनि अनुकूलवातावरणको सिर्जना गरिदिनु यस प्जज्ञा-प्रतिष्ठानको दायित्व र कर्मक्षेत्रपनि हो ।

नेपालभित्र तथा नेपाल बाहिरको सिन्गो नेपाली प्राज्ञिक जगत्‌कासबै विद्वान्‌-विदुषी, य्रष्टा-द्रष्टा तथा प्रज्ञाकर्मीहरूको सद्भाव सहयोग,गोष्ठी, विचार-मन्थनमा सहकार्य र प्राज्ञिक वैचारिक आदान-प्रदानबाट नैनेपाली प्रज्ञा-जगत्‌ विश्वको ज्ञानलहरीसँग होस्टैमा हँसे गर्दै नेपालकाज्ञान-परम्पराको समुन्तयन गर्न र राष्ट्रिय गौरवको श्रीवृद्धिको कार्यमासमयोचित योगदान गर्न नेपाल प्जज्ञा-प्रतिष्ठान सफल हुनेछ भन्ने दृढविश्वास लिएको छु।

न्‌, ॥ कप १बैरागी काइँला

कुलपतिनेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठान

प्रकाशकीय

- नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठानका विधि काम, कर्तव्य र अधिकार एवम्‌

लक्ष्यमध्ये नेपाली भाषामा लेखिएका भाषा, साहित्य, संस्कृति,सामाजिक शास्त्र र दर्शनसम्बन्धी उत्कृष्ट कृतिहरूलाईअङ्ग्रेजीलगायतका अन्तर्राष्ट्रिय भाषामा अनुवाद गरी प्रकाशितगरेर विश्वबजारमा पुन्याउने र अन्तर्राष्ट्रिय विभिन्न भाषामालेखिएका उत्कृष्ट रचनात्मक कृतिलाई नेपाली भाषामा अनुवादगरी प्रकाशित गर्ने कार्य पनि पर्दछन्‌ । यस्तै अन्तर्भाषिकअनुवादमार्फत ज्ञान र कलाको अन्तर्देशीय आदानप्रदान गर्ने हेतुलेनेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठानअन्तर्गत विश्वसाहित्य र अनुवाद विभाग'गठन भई कार्यरत छ । वार्षिक कार्ययोजनाअन्तर्गत नै यो विभागलेजापानी आख्यानकार यासुनारी कावाबाताको (द लेक' नामकोउपन्यासलाई नेपाली भाषामा अनुवाद गराई यस ताल उपन्यासपाठकसामु प्रस्तुत गरेको छ ।

- आख्यानकार यासुनारी कावाबाता नेपाली पाठकका लागि नयाँ नामहोइन । यो अघि नै उनका “सहस्र-सारस' तथा 'हिमदेश' नामकादुई आख्यानहरू नेपाली भाषामा अनुवाद भई प्रकाशित भइसकेकाछन्‌ । नेपाली पाठकमा मात्र होइन आख्यानकार कावाबाता आफ्नाकालजयी आख्यानमार्फत अन्तर्राष्ट्रिय जगतमा पनि राम्रैसँगपरिचित नाम रहेका छन्‌ । उनको यो प्रसिद्धि र उनका कलमकोचमत्कारलाई सराहना गर्दै यसपल्ट नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठानले उनको'द लेक' नामको अङ्ग्रेजी भाषामा अनूदित उपन्यासलाई 'ताल' कोरूपमा नेपाली भाषामा रूपान्तरण गराई प्रकाशमा ल्याएको छ।अन्तर्राष्ट्रिय जगत्‌मा ख्यातिप्राप्त कृतिलाई नेपाली भाषामारूपान्तरण गरी प्रकाशन गर्ने नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठानको पूर्वपरम्पराकैक्रममा यो कृति पनि पाठकसमक्ष आएको छ । पहिला अनूदित भई

प्रकाशित भएका कृतिहरू जस्तै यस कृतिले पनि नेपाली पाठककोरुचिलाई सम्बोधन गर्नेछ भन्ने अपेक्षा प्रज्ञा-प्रतिष्ठानको रहेको छ ।कुनै पनि भाषाको सृजनात्मक कृतिको अर्को भाषामा रूपान्तरणएवम्‌ अनुवाद गर्ने कार्य असाध्यै जटिल कार्य हो । एउटा भाषामालेखिएका सृजनात्मक कृतिभित्र रहेका ततभाषा बोल्ने जातिकासांस्कृतिक मूल्य, मान्यता, परम्परा एवम त्यस भाषाकोअभिव्यक्तिको बान्की र कला अन्तर्निहित रहने हुँदा त्यसलाईजस्ताको तस्तै रूपान्तरण गर्नु अनुवादकका लागि ठूलै चुनौतीपूर्णकाम हो । प्रस्तुत कृति मूल जापानी पाठबाट अङ्ग्रेजी भाषामारूपान्तरण भई त्यसबाट नेपाली भाषा अनुवाद गरिएको हो । यसरीआख्यानकारको अभिव्यक्तिले दुई भाषामा बसाइँ सर्दै यस रूपमाआउनुपर्दा मूल पाठका कति मौलिक कुराहरू हराए र कति आएत्यसको बेग्लै विवेचना आवश्यक पर्छ। यही अनूदित कृतिमादिइएको प्रा.डा. गोविन्दराज भट्टराईको मन्तव्यले लेखक, उनकोकृति एवम्‌ अनुवादक र उनको अनुवादकलाबारे विस्तृत विवरणप्रस्तुत गरेकाले तत्‌सम्बन्धमा पाठकलाई यथोचित सूचना प्रवाहगरेको हाम्रो ठम्याइ छ ।

यस कृतिका अनुवादक श्री विजय रौनियार नेपाली र मैथिलीभाषाका उदीयमान स्रष्टा एवम्‌ अनुवादक पनि हुन्‌ । उनीबाटअनूदित प्रस्तुत ताल उपन्यास प्रकाशन गर्ने दायित्व प्नज्ञा-प्रतिष्ठानलाई प्राप्त भएको छ । पाठकबाट प्राप्त हुने यो अनूदितकृतिबारेको प्रतिक्रियाले निश्चय पनि उनलाई अनुवाद कार्यमाअघि बढ्न अरू प्रेरित गर्ला र अरू पनि कृतिहरू प्रज्ञा-प्रतिष्ठानलेप्रकाशित गर्ने अवसर प्राप्त होला भन्ने अपेक्षा हामीले राखेका छौं ।अन्त्यमा नेपाल प्ज्ञा-प्रतिष्ठानको विश्वसाहित्य तथा अनुवाद'विभाग र यस कृतिका अनुवादक विजय रौनियारका कार्यकोसराहना गर्दै धन्यवादसहित यो मन्तव्य यहीँ टुङ्ग्याउँछु ।धन्यवाद ।

बी ७, दन त

(गङ्गाप्रसाद उप्रेती)उपकुलपतिनेपाल प्जज्ञाप्रतिष्ठान

मन्तव्य

देशको युगान्तकारी आन्दोलनपछि राजतन्त्र युगको समाप्ति रगणतन्त्र युगको उदय हुने महत्त्वपूर्ण घटना शृङ्खलाको कारण नेपालप्रज्ञा-प्रतिष्ठान केही समयका लागि नेतृत्वविहीन रह्यो, त्यो क्रासर्वविदितै छ। तर जब नेपाल राष्ट्रले नयाँ गणतान्त्रिक युगमा प्रवेशगप्यौ र नवीन प्राज्िक संस्कृतिको निर्माण गपम्यो, त्यससँगै एउटा नवीनविभागको पनि प्रादुर्भाव भयो- विश्वसाहित्य र अनुवाद बिभाग । हालदेशलाई जसरी समावेशी र नयाँ नेपाल बनाउनको लागि सबैलेलागिपर्नु परेको छ, त्यसरी नै नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठानको यस विभागलेपनि आफ्नो देशका सबै भाषाको साहित्यलाई एकआपसमा परिचयगराउनको लागि अनुवादको माध्यमबाट अगाडि बढिरहेको छ। यतिमात्र होइन वैश्विक स्तरमा पनि नेपालको साहित्यलाई विश्वमा रविश्वसाहित्यलाई नेपालमा पनि परिचित गराउने उद्देश्य बोकेको यसविभागले आफ्नो जिम्मेवारीअनुरूप आफ्ना कार्यलाई तीव्र गतिले अगाडिबढाएको छ।

सम्पूर्ण विश्वलाई एउटा कुटुम्बका रूपमा स्थापित गर्न रएकता-अभिन्नताको पावनसूत्रमा बाँध्नको दृष्टिबाट अनुवादको महत्त्वअसन्दिग्ध छ । प्रत्येक व्यक्तिका लागि विदेशको अनेक भाषाहरूमा दक्षहुनु सम्भव छैन । तसर्थ, विभिन्न देशहरूको भाषा-साहित्य, रीतिरिवाज,पर्व-उत्सव र विचार-सम्पदासित लाभान्वित हुनका लागि यदि विश्वकोकुनै एक भाषालाई खोज्दा त्यो भाषा 'अनुवाद' नै हो ।

आज अनुवादको भूमिका यो दृष्टिबाट अत्यधिक प्रासङ्गिकभइसकेको छ। जसरी तीव्रगतिको वाहन, तत्काल सञ्चरणका लागिसञ्चारमाध्यम, वैचारिक एवं बौद्धिक आधुनिकता आज आवश्यक रअनिवार्य भइसकेको छ । वास्तवमा “अनुवाद' मात्रै एक स्वतन्त्र विषयएवं महत्त्वपूर्ण विधाको रूपमा आफ्नो विशेष स्थान बनाइसकेको छैनबरु उसको व्यवस्थित तवरबाट उत्तरोत्तर विकास पनि हुँदै गइरहेकोछ। अनुवाद एउटा प्रविधि पनि छ, कला पनि छ, विज्ञान र शिल्प पनिछ। त्यसैले विश्वसभ्यताको विकासमा अनुवादको भूमिका सराहनीयरहेको छ।

यसैको फलस्वरूप ताल उपन्यास तपाईं सबैको सामुन्ने छ।जापानी लेखक यासुनारी कावाबाताको उपन्यास द लेकको अङ्ग्रेजीबाटनेपालीमा 'ताल' ले नाम अनुवाद भएको छ । नेपाली साहित्यमाअहिलेसम्म करिब एक सय उपन्यास विश्वसाहित्यबाट भित्र्याइएको छ ।

विश्वसाहित्यका यस्ता अमरकृतिहरूले हाम्रो नेपाली भाषा र साहित्यविस्तारमा तथा लेखक पाठकको बौद्धिक विकास, जिज्ञासा र चेतनामामहत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्दछ ।जापानी साहित्यको विभिन्न विधाबाट नेपालीमा अनुवाद

गरिएको छ। यसै सिलसिलामा नेपालमा जापानी लेखक यासुनारीकावाबाता अत्यधिक प्रेमले पढ्ने लेखक हुन्‌ । उहाँको हिमदेश र सहस्र-सारस जस्ता कालजयी कृति नेपालीमा आइसकेका छन्‌ । सम्बत्‌ १5९९मा जन्मेका कावाबाताको जिन्दगी दुखले भरिएको छ । त्यसैले उहाँकोसाहित्यका पनि वेदना, पीडाको प्रभाव बढी परेको छ । सानै उमेरमाआफ्नो परिवारको सम्पूर्ण सदस्यको अवसान र द्वितीय विश्वयुद्धले ध्वस्तजापानको दुखले भरिएको कावाबाताको जीवन र साहित्यमा यसकोगम्भीर प्रभाव परेको छ। जीवनकालको अन्त्यसम्ममा कावाबाताडिप्रेसनको पनि सिकार भए र त्यही स्थितिमा १९७१ मा आत्महत्यागरेर उनले आफ्नो इहलीला समाप्त गरे ।

अन्तत: बीसौँ शताब्दीका महान्‌ सर्जकको कृति 'ताल'माअभूतपूर्व मोहनी छ । किताब सानो छ । यो एउटा पुरुषप्रधान उपन्यासहो, जसमा अपराध गर्ने घुमन्तेको कथा रहेको छ। यसको प्रमुखपात्रका नाम मोमोई गिम्पेई हो, जसको बाल्यकाल एउटा तालकावरिपरिको बस्तीमा बितेको हुन्छ । फ्ल्यासव्याकमा चलेको गिम्पेईकोकथा बाल्यकालको तालसँग जोडिन्छ । त्यो जीवनको अँध्यारो पक्ष छ।तालका अनेक अर्थ र प्रतीकार्थ छन्‌ । उसको बाबु पनि तालमै डुबेरमरेको थियो । ताल यसरी जीवनको प्रतीक हो साथै, तृष्णा, इच्छा रमृत्युको पनि। ताल उपन्यासको प्रमुख पात्र गिम्पेई वास्तविकजीवनलाई पछयाइरहेछ तर यसमाथि विजय प्राप्त गर्न सक्तैन त्यहीकुरा यस उपन्यासको मूल सार रहेको छ।

यसभित्र पसेर यो महान लेखकको लेखनीको जादु हेर्न पाइन्छ ।अनुवाद विभाग तपाईं सामुन्ने यसलाई पस्केर यो कुरामा विश्वस्त छकि, उसले तपाईं समक्ष एउटा अदभुत र रोचक साहित्य लाएको छ।यसलाई पढेर तपाईंहरूलाई एउटा बौद्धिक आनन्द र सन्तुष्टि मिल्नेछ रमलाई आशा छ र तपाईंहरू फेरि-फेरि यस्तै रोचक अन्य अनुदितकृतिहरू पढ्न रुचाउनुहुनेछ ।

अन्तमा अनुवादकर्ता विजय रौनियारलाई राम्रो अनुवादगर्नुभएकोमा धन्यवाद छ ।

प्राज्ञ डा. संजीता वर्मासदस्य, अनुवाद विभागनेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठान

अनुवादकीय

सुका शताब्दी नाघ्यो काठमाडौं खाडलमा भासिएको, जिन्दगी भने एकमोहर । जातिपेसाले वैश्य क्षत्री भए पनि न बेपार, न समरमा होमियो ।बरु लागियो पठनपाठनमा । अनि बियाँलिरहँदा धूलो टकटक्याइमा हातपच्यो किशोरावस्थामा मुग्लानका सहरहरूका रेलिमाई चढ्ने बेलाए.एच्‌.ह्विलरका काउन्टरबाट किनिएको सस्तो भारतीय संस्करणकोलेक, जापानीबाट अङ्ग्रेजीमा अनूदित । अनुवादकको मातृभाषा जापानीर दोस्रो अथवा तेस्रो भाषा अङ्ग्रेजी भएकाले र दुवै संसारको प्रत्यक्षअनुभव र साक्षात्कारले सजिलो भयो होला ।

तर पाँचौं भाषा अङ्ग्रेजी र चौथो भाषा नेपाली भएको म बजारियामैथिलभाषीलाई सारै सास्ती । तथापि गोविन्द सरले एकताका भन्नुभएअनुसार अनुवादको भारी बोकेर उक्लिएँ, एक डाड्सम्म त जोगाईपुग्याउँला भनेर । भौगोलिक कठिनाइको पनि कम तगारो थिएन ।समथरमा हुर्केबढेकालाई ढिस्का, थुम्का गर्दै हिमालै छिचोल्नुपरे हुँदैनकन्तबिजोक ? लडिएला, पछारिएला भन्ने कत्रो डर ! पैसा त कमाइएन,लागिएन पनि, तर थोरबहुत कमाएको अमूर्त नाम पनि धरापमा पर्नेत्रास ।

तैपनि थालेको, मनले खाएको काम गरिहाल्ने अठोटसाथ ताल अनुवादगरेँ मैले पहिलो पुस्तकाकारमा । प्रज्ञाको अनुवाद विभागको म्याडमसंजीताले कार्य दिनुभयो र गोविन्द सरले उचालेर महासागरको डिलमापुग्याइदिनुभयो । प्रज्ञाले त्यहीँ प्रतिष्ठापित हुन हौस्यायो, हैसे गत्यो मअकिञ्चनको होस्टैमा उठेँ। शेष पाठक, समालोचक, विज्ञरूपान्तरकारले परिमार्जन गर्न सल्लाहसुझाव दिनुहनेछ भन्ने विश्वासलिएको छु।

अस्तु !

विजयक्‌मार रौनियार

भूमिका

डा. गोविन्दराज भट्टराई

प्रज्ञाप्रतिष्ठानको अनुवाद तथा विश्वसाहित्य विभागअन्तर्गतकोपरियोजनामा भएको यस अनृदित ग्रन्थको अध्ययन र सम्पादन गरीत्यसमाथि भूमिका लेख्ने अवसर प्राप्त हुन्‌ एक स्‌योग ठान्दछु ।

तालको किनारामा उभिएर दुई शब्द

मेरा एक जना भाइ छन- विजयकुमार रौनियार । दाजुभाइ सँगैछौँ झन्डै तीन दशकदेखि । हामी दुवै अङ्ग्रेजी पढाइरहेछौँ त्रिभुवनविश्वविद्यालयमा । उनी पनि लेखिरहन्छन्‌, नेपालीमा अङ्ग्रेजीमा । बढीसाहित्य लेख्छन्‌ केही अन्य पनि । उनी मधुपर्कमा, गरिमामा, शारदामा,कान्तिपुर, काठमान्डू पोस्ट, राइजिङ नेपाल र अन्य छापामा पनिआइरहन्छन्‌ । विशेष गरी अनुवाद उनको रुचिको र क्षमताको क्षेत्र हो ।अङ्ग्रेजी -नेपालीमा द्रैभाषिक क्षमता भएकाहरूले अनुवादमा ठूलो योगदानगर्न सक्तछन्‌, तिनीहरूको धेरै खाँचो छ। मेरा भाइ तीमध्ये एक हुन्‌ ।अझ उनी ता मातृभाषा मैथिलीमा झन्‌ धारिला छन्‌ । कहाँ पाउनुतीनचार रङमा चल्ने थुँगा जस्तो मान्छे ?

नयाँ सिर्जना तयार भएपछि विजयले मलाई पठाउँछन्‌, सूचितगर्दछन्‌ । म पढ्छु, प्रशंसा गर्दछु । यतिकैमा एक दिन दुई वर्षअघि उनीताल लिएर आए । ताल भन्नु कि तलाउ भन्नु कि पोखरी भन्नु कि ? कुनबढी प्रिय लाग्छ म भन्न सक्तिनँ । पोखरी भन्दा मधेसमा त्यो पद अनौठोलाग्ला, ताल भन्दा पहाडमा, तलाउ भन्दा हिन्दीतिर घुस्छु कि जस्तोलाग्छ । यो अङ्ग्रेजी लेक ॥//८£) शब्दको अनुवाद ।

नेपाली साहित्यमा पुष्करशमशेर राणाले गरेको राइडर ह्यागार्डकोशिदेखि विजयले गरेको द लेक (ताल) सम्म आइपुग्दा झन्डै एक सयउपन्यास नेपालीमा आइसकेका देखिन्छन्‌ । यी ता विश्वसाहित्यबाटभित्र्याइएका अमर कृति हुन्‌ । यस्ता कृतिको हाम्रो साहित्य विस्तारमा,लेखक-पाठकको नवचेतना निर्माणमा महत्त्वपूर्ण भूमिका रहेको छ,रहनेछ ।

जापानी साहित्यबाट नाटक, कविता, उपन्यास र अन्य विधा-समेतनेपालीमा अनूदित भएको छ ।

तीमध्ये यासुनारी कावाबाता अत्यधिक प्रेमले पढिने लेखक हुन्‌ ।उनको हिमदेश र सहस्र सारस जस्ता कालजयी कृति नेपालीमा आइसकेका छन्‌ ।

आज कावाबाताको अर्को उपन्यास द लेक/तालमाथि परिचयात्मकभूमिका लेख्ने अवसर पाउँदा अधिक खुसी लागेको छ । म प्रस्तुत रचनामा

दुई कुरा राख्तछु- सर्वप्रथम, कावाबाताको परिचय र उनका उपन्यासमाद लेकको स्थान, दोस्रो कुरा द लेकको अनुवादमा विजयको कलम ।

यति गर्नुको कारण के हो भने अनुवाद गर्दा स्रोत-भाषा-लेखक-प्रकाशक अनि मूल कृतिसित सम्बद्ध सबै जानकारी पारदर्शी हुनुपर्दछ ।त्यसै गरी लक्ष्य भाषामा त्यसको स्थानबारे आवश्यक जानकारी पनिदिनुपर्दछ ।

महान्‌ साहित्यकार कावाबाता

कावाबाताका सिर्जना विश्वसाहित्यका साझा निधि हुन्‌ । तिनमाउनको जीवन र सिर्जनामा दोस्रो विश्वयुद्धले ध्वस्त जापानको दुखसुसाउँछ । उनको जीवन पनि दुखले घेरिएको थियो ।

संवत्‌ १5९९ मा जन्मेका कावाबाता दुई वर्षको उमेरमा टुहराभए । त्यसपछि बाजेबजैका जिम्मा लागे तर बज्यै पनि सातवर्षे नातिलाईछाडेर बितिन्‌ । उत्ती पन्ध्रवर्ष हुँदा बाजे बिते । यसरी सम्पूर्ण आफन्तजनगुमाएपछि कावाबातालाई यस संसार एक्लो भयो, उनी परित्यक्त भए रकेही समय मावलपट्टिका नातेदारसँग बसे । सोर वर्षको उमेरदेखि स्कुल-कलेज विश्वविद्यालयपट्टि लागे । उनी स्नातक पुग्दाखेरि अनेक पूर्ववर्तीलेखकबाट प्रभावित भइसकेका थिए । त्यसपछि समकालीन साथीहरूकोसमूह बनाएर उनी पढ्न, लेख्न र कृति प्रकाशन गर्न थाले ।

कावाबाताले सैन्य सेवाप्रति वितृष्णा प्रकट गरे, दोस्रो विश्वयुद्धप्रतिकुनै उत्साह देखाएनन्‌ । उनले भनेका छन्‌- सानैमा परिवारका सम्पूर्णसदस्यको अवसान भएपछि ती कुराको मेरो लेखनमा प्रभाव छ, त्यसभन्दापनि युद्धको अत्यन्तै गम्भीर प्रभाव परेको छ । अबउप्रान्त म केवलशोककाव्य लेख्न समर्थ हुनेछु ।

वास्तवमा उनले जीवनभरि चिन्ता र अवसादको झडका हानिरहे ।त्यसैकारणले उनले सधैँभरि मृत्युछाया, निराशा र असफलताका चित्रदेखिरहे, त्यही कुरा लेखे, त्यसमाथि यौनेच्छाको अतृप्ति भोगे, त्यही लेखे ।

कावाबाता आफ्नो समयका अग्रचेत थिए। उनी पश्चिमकाघनत्ववाद, अभिव्यसनावाद, दादावाद जस्ता समकालीन कला,आन्दोलनसित परिचित थिए । उनले नयाँ शक्तिले नयाँ कुरा लेखे, खासगरी कथा र उपन्यास ।

दोस्रो महायुद्ध सकिँदा पूरा भएको उनको स्नो कन्ट्री /हिमदेश उत्तरीजापानको दूरस्थ सहरमा रचित प्रेमकथा हो । धेरैले यसलाई कावाबाताकोमास्टरपिस ठहस्याएका छन्‌ । उनका अन्य कृति हुन- थाउजेन्ड क्रेन्ज,नेपालीमा सहस्र सारस, यो पनि दुर्भाग्यपूर्ण प्रेमको कथा हो, द हाउस अव्‌स्लिपिङ ब्युटिज्‌, ब्युटी एन्ड स्याडनेस्‌, र द ओल्ड क्यापिटल ।

उनको युद्भेतर सिर्जनामा थाउजेन्ड क्रेन्ज /सहस्र सारस र द साउन्डअव्‌ माउन्टेन / पर्वतको प्रतिध्वनि महत्त्वपूर्ण कृति हुन्‌ ।

थाउजेन्ड क्रेन्जमा जापानी संस्कृतिमा आधारित एउटाचियाउत्सवको पृष्ठभूमिमा लेखिएको र निराशाजनक प्रेमको कथा छ।यसको नायक आफ्नै स्वर्गीय पिताजीकी प्रेमिकातिर आकर्षित हुन्छ, पछित्यो नारीपात्र मरेपछि उसैकी छोरीतिर । तर छोरीले उसलाई छोडेरभाग्छे। यसको गम्भीर अर्थ छ- चियाउत्सवमा प्रयुक्त भाँडावर्तनचिरस्थायी छन्‌ परन्तु तिनमा संलग्न हुने मानव र तिनीहरूले प्रकट गरेकोप्रेम क्षणभङ्गुर । यस्ता प्रकारका गोप्य र व्याभिचारिक कुराका थिम,असम्भव प्रेमका थिम, आसन्न मृत्युका थिम उनीभित्र गाडिएका शक्ति हुन्‌ ।

द साउन्ड अव्‌ माउन्टेनमा पनि यही थिम पाइन्छ। यसउपन्यासको नायकको पनि आफ्ना सन्तानप्रति कुनै प्रेम छैन, आफ्नीपत्नीप्रति पनि कनै वासना-प्रेम छैन । यो बुढेसकालतिर ढल्केको पुरुषआफ्नै छोराबुहारीतिर आकर्षित हुन्छ । उसको त्यस नारीप्रतिको प्रेम अर्कोस्वर्गीय साथीको सम्झनाले प्रतिस्थापित हुन्छ । अन्त्यमा त्यो कथा त्यसैछोडिएको छ।

कावाबाताले आफ्ना अधिकांश कथा अपूरै छाडे कहिले तापाठकलाई रिस उठ्ने अवस्थामा- नटुङ्ग्याई । तर उनी जानीजानी त्यसोगर्दथे किनभने उनलाई लाग्छ- कथाको अन्त्यभन्दा घटनाको प्रस्तुतिशिल्प धेरै महत्त्वपूर्ण कुरा हुन्‌ ।

यसरी मानव दुख र अतृप्तिका लेखक कावाबाताको अन्त्यकालपनि दुखद रह्यो । उनले १९७२ मा आत्महत्या गरे । तर कतिले योसंयोगका कुरा मात्र हो भन्दछन्‌, यद्यपि आत्महत्या नै हो भन्ने तर्कबलिया छन्‌; सबैमा यही परेको छ, किनभने उनी बुढेसकालको पार्किन्सनबिमारले ग्रस्त थिए, उनलाई गलाउनेमा अनैतिक प्रेम सम्बन्ध पनि अर्कोकारक थियो । त्यसमाथि आफ्ना मित्र मिसिमाले आत्महत्या गरको सकपनि थपियो । तर उनले कुनै सुइसाइडल नोट छोडेनन्‌, इच्छापत्र छोडेनन्‌,ग्यास सुँघेर उनको अन्त्य भयो । यो कुरा रहस्यमयी भए तापनि एउटासङ्केत प्रस्ट छ- आफ्नो अभिन्न मित्र मिसिमाले १९७० मा आत्महत्यागरेपछि उनलाई अनेक दु:स्वप्नले छोप्न थाले । भन्छन- उनी झन्डै ३००रात लगातार तर्सिरहे, दु:स्वप्नले छोपिरहे । उनलाई खालि मिसिमाकोभूतले खेदिरह्यो । उनी अत्यन्तै डिप्रेस्ड मुडमा थिए र उनले आफ्नासाथीभाइलाई भन्थे अरे- कतै जाँदा प्लेन क्र्यास भइदिएर समाप्त हुन ।मर्न) पाए हुन्थ्यो ।

तालभित्र प्रवेशअब मात्रै म सम्बन्धित कृतिछेउ आउन चाहन्छु- आजको विश्लेष्यकृति द लेक/ताल। यो उपन्यास सानो छ १६० पृष्ठको । यो रेइको

सुकिमुराद्वारा अङ्ग्रेजीमा अनुदित र पाइपर बुक्सद्वारा प्रकाशित कृति हो ।यो जापानीबाट सीध्रै नेपालीमा आएको नभएर बीचमा अङ्ग्रेजी माध्यममापसेपछि मात्र नेपालीमा आएको द्वितीयक अनुवाद (सेकेन्डरी ट्रान्सलेसन)हो । धेरै कृति नेपालीमा यसै गरी आएका छन्‌ । कावाबाताका थाउजेन्डक्रेन्ज र स्नो कन्ट्री पनि यसै गरी आए । यद्यपि एउटा राम्रो संयोगको कुराके छ भने कावाबाता स्वयं सफल अनुवादक थिए र जापानी साहित्यलाईअङ्ग्रेजीमा पुच्याउन उनले ठूलो प्रयत्न गरेका थिए ।

द लेक/ताल एउटा लुकीछिपी अपराध गर्ने घुमन्तेको कथा हो ।घरबारविहीन मोमोई गिम्पेई यसको प्रमुख पात्र हो। यो अनेक अज्ञातअपराधको कारणले अपराधबाट उम्किन चाहने भगुवा हो । यसरी भाग्दाभेटिएका आइमाईको पछि लाग्नु उसको गहिरो मानसिक प्यास भनौँ किरोग भएको छ। उ ती नारीको सौन्दर्यप्रति हुरुक्क हुन्छ यद्यपि उसकासारा इच्छा अधुरै रहन्छन्‌ ।

द लेक/तालमा गिम्पेईको बाल्यकाल बितेको एउटा ताल भएकोसन्दर्भ बारम्बार आउँछ । त्यो जलाशय, वरिपरिको बस्ती, त्यसकोरहस्यात्मकता र सौन्दर्य अनि अगम्यतामा त्यो चल्दछ ।

गिम्पेईंको कथा फ्ल्यासब्याकमा छ । बाल्यकालको तालसँग त्योजोडिन्छ । जीवनको अँध्यारो पक्ष छ त्यहाँ । तालका अनेक अर्थ रप्रतीकार्थ छन्‌ । उसले तालका जस्ता आँखा गरेका युवतीको पिछा गर्छ,उसको बाबु पनि तालमै डुबेर मरेको थियो । ताल यसरी जीवनको प्रतीकहो, तृष्णाको, इच्छाको र मृत्युको पनि । गिम्पेई वास्तविक जीवनलाईपछ्ययाइरहेछ तर यसमाथि विजय प्राप्त गर्न सक्तैन । उसका कुरूप गोडा,संसारका सारा बदनामी खपेर हिँडेका गोडाले उसको व्यर्थ, सिसिफसकोकुदाइलाई सङ्केत गर्दछन्‌ । उसले अन्त्यमा एउटी वेश्यालाई काखकोनानीसँगै छोडेर भाग्छ, कताकति गिम्पेई दयापात्र पनि लाग्दछ । क एकसामान्य व्यक्ति हो, अति सामान्य । आफू कुरूप छु भन्ने हीनत्वबोध छ,नारीबाट उ प्रेम र स्नेह चाहन्छ र आफ्नो विश्वास तिनीहरूबाट बढाउनचाहन्छ। क कुरूप भएकैले बाँदरका जस्ता गोडाप्रति सदा चिन्तित छ ।यो एउटा उदास, भ्रष्ट र विकृत मनोग्रन्थिले युक्त स्कुलटिचरको व्यथा हो ।

कथाका अनेक प्रसङग स्मरणीय छन्‌- टकिस बाथमा स्नान, त्यहीकेटीसँगको आकर्षण, हिसाकोसँगको सम्बन्ध, ओन्दासँगको कथा,वेश्यासँगको कथा, जूनकीरी बल्ने रात, आरिताको जीवनी चित्र, युद्धअवशेषका चित्रहरू- तर कुनै कुराको पनि समाधान छैन, या सर्लक्क परेरअघि बढ्ने परम्परित कथा जस्तो छैन ।

द लेक/तालका अनेक व्याख्या छन्‌ । तालले सारा रहस्यनिलिदिन्छ- मानवमनले झैँ । मानवशरीर, जीवजन्तु तालमा डुबाइन्छ,मरेका र ज्युँदै पनि सारा चोरिएका सामान त्यहीँ फ्याँकिन्छ, हिंसा गर्ने

हतियार, अपराधी र अपराध त्यसैमा । वास्तवमा गिम्पेईको चरित्रभैँरहस्यमय त्यो ताल र अनेक अपराध लुकाउने मनमा तादात्म्य छ।

गिम्पेईको बाबुको सानैमा हत्या भएको थियो । त्यो अपराधी पत्तालागेन । गिम्पेई आफैँ त्यो तालको छेउछाउ ढुकिहेर्छ । ससानामा तालकाछेउ मामा घरमा कुकुरले टोकेर रक्ताम्मे पारेपछि, डिच्च दाँत निकालेकोमुसा पक्रेर त्यो तलाउमा फ्याँकेको सम्भझिन्छ । बाल्यकालको त्यो सम्झनारक्त, मृत्यु र तलाउले उसलाई आजीवन खेदिरहे । मावली बहिनीयायोईलाई उसले तलाउमा डुबाउने चाहना राखेको थियो । मिचिलाईमार्ने इच्छा राखेको थियो, अर्की युवती तामाकालाई विद्यालय जीवनदेखिपछ्याएर बरबादै गरेको थियो, ओन्दालाई मृत्युचित्र देखाएको थियो ।

कथा असम्बन्धित जस्तो छ तर प्रयोग गरिएको अतीतकोपृष्ठभूमिले गिम्पेईका बाल्यकालका कर्म र कुकर्मका झल्का, भत्केकोपारिवारिक स्थिति र आपराधिक मानसिकता ल्याइरहन्छ ।

उपन्यासमा त्यस्तो प्रबल घटना छैन- घटनाहरू छन्‌, रेखीयछैनन्‌, फ्ल्यासब्याकका झल्का, बाल्यकाल र अतीत, अपराध, अपराधचेतना, अन्धकार, अनैतिक, असुन्दर र भयप्रद अन्धकार, सौन्दर्य विनाशकोतिर्खा । फूलहरू टिप्ने, च्यात्ने, मार्ने, फ्याँक्ने रहस्यमय आपराधिक चेतना ।तर कति सुन्दर प्रस्तुति ।गिम्पेई लुकीछिपी अपराध गर्ने सधैँ कामातुर जस्तो युवतीहरूकोगुप्त सिकारी । उपन्यास खुल्दा गिम्पेई भागेर पुगेको नयाँ सहरमा स्नानगरिरहेको हुन्छ- एक युवतीको हातबाट वास्पस्तान, मसाज रसाफसफाइको आनन्दमा रमाइरहेको, सुगन्धित छ सारा । उसको मनघुमिरहन्छ- बाल्यकालमा उठेको यायोईप्रतिको कामना, हाईस्कुल टिचरहुँदा आफ्नै छात्रा हिसाकोलाई पछ्याएर दुख दिएको घडी, पन्त्रवर्षमाचीलाई चाहेको कल्पना... स्तानघरकी परीसँगका वाणी । यी साराव्यक्तिसँग जोडिएको भित्रभित्रै बुनिएको कथा छ मियाकोको- एउटीउदास, दुखी सुन्दरी जसले पैसाको लागि एउटा आरितानामक बूढालाईआफ्नो यौवन बेची । ती सुन्दरीको पैसा चोरेर अथवा तिनलाई पछ्याउनेहुँदा तिनको ब्याग हर्रिएर पैसासितै सडकमा झरेपछि त्यो टिपेर मोज गर्नक्धेको अपराधी गिम्पेई कुरूप छ, अपूर्ण छ, बाँदरका जस्ता खुट्टा छन्‌,नाङ्गो, घुमेको चाउरी परेका । त्यो देखाउन उसलाई सरम छ।

गिम्पेईका सारा बिचारहरू उसकै स्वभावका छन्‌- एक्लै,अँध्यारामा सिकारका पछि लाग्ने अपराधी । अँध्यारा कुनाकानी खोज्दै,'झोडी र भ्यास खोज्दै, पर्खाल, खाडी र निर्जन ठाउँतिर डुल्ने एक छाया ।

उपन्यासको भित्री कथाद लेक/तालमा कावाबाताले एउटा प्रयोगात्मक शैलीको उपयोगगरेका छन्‌ । यो शैली उनका अन्य उपन्यासमा पाइँदैन । एउटा अवस्थामा

हुँदाहुँदै विभ्रान्तिले छोप्छ, अर्को कथा आउँछ । पाठकलाई एउटा कथाभित्रअर्को पसेको हो अथवा गिम्पेईलाई यथार्थमा भ्रान्तिले छोपेको हो भन्नेकुरा छुट्टयाउन मुस्किल पर्दछ ।

यसमा एउटा अँध्यारो कथा छ- दोस्रो विश्वयुद्धपछिको विनाश रमानिसको पतित अवस्था, अँध्यारा गल्ली र निकृष्ट जीवन, खुलायौनव्यापार र उठ्न नसक्ने मानिसका नैतिक पराजयहरू । यस्ताविशेषताहरू कावाबाताका अन्य कृतिमा पनि पाइन्छ । यसमा बेलाबेलैअचानक बदलिने वर्णनहरू र त्यस्तै आकस्मिक अन्त्यहरू आइरहन्छन्‌ ।स्वाभाविक रूपले बग्ने कथा कमै छ । यो कथा गिम्पेईको जीवनचक्र हो ।त्यसो त सहस्र सारस पनि अधुरै मानिन्छ । कावाबाताको बानी थियो-एकपल्ट लेखिएको कथालाई निरन्तर चलाइरहने, बदलिरहने । त्यसैले होकि द लेक/ताल पनि अधुरोझैँ लाग्दछ, अपूर्णझैँ । एकपल्ट आएका मूलचरित्र अन्त्यमा फेरि फर्केर आउँदैनन्‌ ।

गिम्पेईको व्यवहार नै विपथगामी, अनिश्चित र अगम्य छ । एउटाउदाहरण छ- कथाको अन्त्यतिर फक एउटा खाल्डामा लुकिरहेको छ-आफूले प्रशंसा गरेकी युवती त्यो बाटो हिँडोस्‌ र त्यसको दर्शन गरौँलाभन्ने आशा गर्दछ। त्यसरी प्रतीक्षा गरिरहेका बेला ढुङ्गाको चेपबाटउग्नेको एउटा जङ्गली फूल टिपेर चपाउन थाल्छ । उसको जीवनै यस्ताविचित्रताको क्षणले भरिएको छ। उसको मस्तिष्कमा चल्नेअसम्बद्धताहरूलाई जोडन पनि कहिले ता मुस्किल पर्दछ । के थियो, केहुँदै छ, के हुनेछ भन्ने अनुमान गर्नै सकिँदैन । त्यसैले यथार्थ समय रकल्पित घटना, स्वैरकल्पना र स्वप्नवत्‌ दृश्यहरू, भ्रान्ति र झल्काहरूबारम्बार जोडिन्छन्‌ । त्यसैले कथाले बेलाबेलै बाटो बिराएजस्तो लाग्छ ।तर जे भए पनि बीसौँ शताब्दीका एक महान्‌ सर्जकको यस कृतिमाअद्भुत मोहनी छँदै छ । किताब सानो छ, यसभित्र पसेर कावाबाताकोलेखनीमा रहेको जादु हेर्न पाइन्छ, त्यो हेर्न लायक छ, अनुभूत गर्न लायकछ। त्यसो ता समालोचकहरूले कावाबाता बुभन सर्वप्रथम थाउजेन्डक्रेन्ज “सहस्र सारस र स्नो कन्ट्री /हिमदेशबाट प्रवेश गर्नु पनि भनेका छन्‌तापनि यति पृष्ठभूमि बुझिसकेपछि द लेक /तालभित्रै पस्ता पनि त्योआनन्द प्राप्त गर्न सकिन्छ भन्नेमा म विश्वस्त छु।

अनुवाद शिल्पभित्र प्रवेश

मैले धेरै समय लगाएर पढेँ, भाषिक रूपले हाम्रा पाठकलाई ध्यानराखेर पढेँ, अनुवादको धर्म सम्झेर पढेँ । सकेपछि अनुवादकलाई दिएँ।उनले अक्षरशः मेरो सल्लाहको पालना गरे । अनि परिमार्जन गरे । त्योपरिमार्जित प्रति फेरि पढेँ । केही शब्दोच्चारणको लागि जापान बसेरआउनुभएका भाषाविद प्रा. डा. माधवप्रसाद पोखरेलज्यूसँग सल्लाह लिएँ ।यो एक गम्भीर कार्य थियो ।

कति कुरा छुटछन्‌, कति कुरा अननुवादच हुन्छन्‌, कति कुरा धेरै वाथोरै भएर आउँछन्‌ । के गर्नु ? त्यसमा कुनै उपाय छैन । अनुवादकर्मकोप्रकृति नै त्यस्तै हुन्छ । भएसम्मको उपाय लगाएर हुन सको काम विजयलेगरेका छन्‌ । उनी नेपालका एक अत्यन्तै सफल अनुवादकमध्ये एकगनिनेछन्‌ । अनुवाद गर्दा अपनाइएका सबै उपायको बयान गरिसाध्य छैनतर एउटा कुरा प्रस्ट छ यो द्वितीयक अनुवाद भएकाले जापानी-नेपालीबीचका सांस्कृतिक भाषिक अन्तरहरू एकैचोटि अनुवादमा पस्नपाएनन्‌ । ती कुरा अङ्ग्रेजी आँखामा पसेर मात्र नेपालीमा आएकाले कतिकुरा फिल्टर भएको अथवा अनुकूलित भएको हुन सक्छ । केही पदहरूआए एनल्म ट्री, गिड्क्गो ट्री जसको 'इकोलोजी'को अन्तरले अनुवाद नहुनपनि सक्छ । मधेसमा हुने वनस्पति पहाडमा नभएभैँ हो । वनस्पति, वृक्ष,प्राणी, हरेक वस्तु स्थानपरक हुन सक्छन्‌ । हामीले त्यही राख्यौँ । एल्मट्वीलाई एक खालको वृक्ष भने पनि मौवा अथवा महुवाको रूख भने पनिअपूरो लाग्छ । कतिपय सांस्कृतिक अन्तरका कुरा छन्‌- चारम्याटकोकोठा, चियापर्व, जूनकीरी उत्सव... लगायत अनेक सामाजिक सांस्कृतिकव्यवहारका मान्यताका करा । त्यसको अनुभूतिको लागि जापानै पुग्नुपर्छ ।

याथ्लीट्स फुटलाई गोडाका औँलाका बीचको घाउ भनिएको छ,औँलाका कापको घाउ पनि होला- त्यस्तै कुनै शब्द नेपालीमा थिएन ।

अङ्ग्रेजीबाट यात्रा गर्दै नेपालीमा पुग्दा धेरै कुरा छुटेका हुन्छन्‌ ।सांस्कृतिक, धार्मिक, भाषिक, भौगोलिक, दार्शनिक अन्तरहरूले अनुवाद हुननसके तापनि जेजति रहन्छ त्यही नै अनुवाद हो। यो लाभ-हानिमिसिएको खेल हो । त्यसैले भनिन्छ- ९ 1176 5041700 15 0861 [479 51020 69810. भुस खाँदेर ठड्याइएको मृत चीलभन्दा जिउँदो भँगेरोनै उचित हुन्छ । यो एउटा जिउँदो भँगेरो हो, फुरफुर उड्न सक्छ ।

यसको प्रमुख उद्देश्य हो हाम्रा पाठकलाई एक महान्‌साहित्यकारको अमरक्‌तिमा प्रवेश गराउनु । सो कुरा इमानदारीपूर्वकसम्पन्न भएको छ, कुशलतापूर्वक, दक्षतापूर्वक । धेरै वर्षपछि जापानीसाहित्यबाट नेपालीमा आएको यस कृतिलाई अनेक स्वागत छ। म सफलअनुवादले दिने सन्तुष्टिको एक नमुना प्रस्तुत गर्न चाहन्छु

3417010 पाथ एड 1० ७ _6€777256 1 वावा गा एथा० 5०.वा पट) ८००४॥॥ 1००४ बं ॥० लाथा)) 010550775 बै गाडा ता एलशा०काग, एट एव कछ पाणाइथ्व गी) 220076 पट लाटा) 02७51००॥७ब हाथव, बाव 72,012 97ब102725 ११७७ 770/,0707 8017.आऔ"था 5०, ॥2 ८0107 १/॥०,001"€15 ॥७८०९124 1० गी छ पीर शाटलाग८गड, गरा 310 ११६७ गा वा) काचड ०" आए) बढि णाई ।०जवी)०॥०, 14 बब 1० बातजाला, 576 जब पीच जया 512 1002॥0 गा ट गाई 12 लाग) 910550175 ए 1 डुवाबशा 1१२२ ब

हटी जड, जप) 2605 जाट बा ००७ १2 ठा बदवाशव0915725 ०९॥०१, 512 ०15० गाथारँगाटव पी 312 1वब 522 02 जी3107 07 72 १०) 1० तटा510219 10006, 0048 पट 70७ 17611017 1017:१० ७श्री-००।०६ ९३३ बगाई ॥1€ 910550175 १ ७ लाटा) 00७५ पा[थ्व 172 1704. (74)

मियाकोले उतीहक्तलाई उएनो पार्कमा राति पैयुँका फूलहरू हेर्नसकूत्‌ भी त्यहाँको एज्टा चिनियाँ रेस्टुराँमा तिम्त्याई । पार्कमामातियहरूको घुइँचो थियो; पैयुँका छखहरू थकित ढेखिन्ये र फूल फुल्नेहाँगाहरूमा मुवा राग्रही पलाइसकेका थिएतत्‌ । तैपनि बिजुलीकोउज्यालोमा परेर फूलहरूको रङ गाढा एलाफी देखिन्थ्यो । स्वभावतयाशान्त भएर हो अथवा मियाकोलाई आदर गरेर हो माची कषेरै कुरागरिरहेकी थिइन । ज बिद्वात ब्युँझैँदा उदयको बारीया फूलेका पैआकर्षक देखिन्ये भनेर भनी । तिनका पत्रदलहरू तल झआाँटिएकाअजेलियाका भ्याङभरि चारैतिर छरिएका थिए । जले केइदुकेको घरआउँदै गर्दा बाटोमा अस्ताइरहेको दूर्य देखेको कुरा पति भनी / त्यो दूर्यवरम गरी उलिनेको अन्डाको पहेँलो भागझौँ खाडलबाहिर लहरै उभिएकापैयुँका फूलहरूमाफ तैरिरहेको थियो ।

अन्त्यमा, बिश्वसाहित्यबारेको ज्ञान अति आवश्यक भइरहेकोवर्तमान समयमा यो उत्कृष्ट अनुवादले हाम्रा पाठकको क्षितिज झन्‌फराकिलो पार्दै लानेछ भन्नेमा म विश्वस्त छु । नयाँ वर्षको यो अवसरमासम्पूर्ण नेपाली पाठकसमक्ष यो सुन्दर कोसेलीलाई पनि चिनाउन पाएकोमाम विशेष आनन्द प्रकट गर्दछु । यो सारा आनन्दको स्रोत ता विजय भाइनै हुन्‌ । उनैलाई विशेष बधाई छ । आशा छ, आउँदा दिनमा उनको अर्कोकृतिमाथि पनि यसै गरी भूमिका लेख्ने अवसर प्राप्त हुनेछ ।

सन्दर्भ

भट्टराई, गोविन्दराज. अनुवाद अध्ययन परिचय. काठमाडौँ, रत्न पुस्तक भण्डार,२०६४।

नल उत्तरआधुनिक विमर्श, काठमाडौँ: मोडर्न बुक्स, २०६४ ।

भेनुति, लरेन्स. द स्क्यान्डल्ज अव्‌ ट्रान्स्लेसन. रुटलेज, १९९९ ।

1290/90919, 7951141. 11€ 1,41९. 106: 71) 3001/5, 1.0.

(यासुनारी कावाबाता १८९९ मा जापानको ओसाकामा जन्मेका थिए।उनले थाउनेन्ड क्रेन्स स्नो कन्ट्री र याउन्ड अब्‌ द माउन्टेत्‌ लेकजस्ता उपन्यास लेख्नुका साथै अनुवादहरू पनि गरेका थिए । उनका प्रथमदुई कृतिहरू अङ्ग्रैजीका साथै नेपालीमा पनि अनुवाद भइसकेका छन्‌ ।यहाँ उनको उपन्यास लेकको रूपान्तरण गरिएको छ । अन्य उपन्यासमाभँ यस कथामा पनि उनले आधुनिक व्यक्तिको एकाकीपन, निराशा रयौनसम्बन्धमार्फत त्यसको शमन गर्ने प्रयासलाई मीठो पाराले प्रस्तृतगरेका छन्‌ । कावाबाताको जटिल आधुनिक जीवनप्रतिको बुझाइ रत्यसलाई सरल साहित्यिक सम्प्रेषण गर्ने कलालाई कदर गर्दै सन्‌ १९६८मा उनलाई नोबल पुरस्कारबाट सम्मानित पनि गरियो । साहित्यतर्फ उक्तपुरस्कार प्राप्त गर्ने उनी पहिलो जापानी हस्ताक्षर थिए । उनले १९७१ माआत्महत्या गरेर देहत्याग गरे ।)

गिम्पेई मोमोई कारुइजावामा पुग्दा गर्मी यामको आखिरीभइसकेको थियो । तर त्यहाँ शरद्‌ ग्रतुभझौँ भान हुन्थ्यो । उसलेफलाटिनको पतलुन किनेर पुरानो पतलुन फेप्यो । राति चिसौ बतासचल्नुका साथै कृहिरो लागेकाले उसले नयाँ स्वेटर र कमिज भिरेकोथियो । उसले नीलो बर्साती पनि किन्यो । तयारी पोसाकका लागिकारुइजावा राम्रो ठाउँ थियो । उसले एक जोडी आरामदायी जुत्तासमेतकिनेर पुरानोलाई पसलमै छाडिदियो । तर एउटा कपडामा पोका पारेकापुराना लुगा थिए, ती के गर्ने भन्ने उसलाई दोमन भयो । कुनै खालीघरमा मिल्काइदिँदा आगौँ गर्मी यामभन्दा पहिले भेटिन्नन्‌ । एउटागल्लीको बाटो घुम्दा उसले खाली छाडिएको बङ्गलाको भ्याल छाम्नपुगेछ । तर त्यहाँ काठ र कीला असरल्ले थिए । क भ्याल फोर्नचाहँदैनथ्यो । किनभने त्योचाहिँ गैरकानुनी काम हुन्थ्यो ।

पीडितले उसको अपराधबारे भन्न नसक्ने हुँदा गिम्पेईले आफूसाँच्चीकै प्रहरीद्वारा खोजिएको अपराधी हुँ कि भनी गम्यो। उसलेआफ्ना लुगाफाटा पुरानो बाकसमा खाँदैर हलुङ्गो महसुस गप्यो । पोकोपीँधमा खाँददै गर्दा उसले चिसो कागजको खप्याकखुरुक सुन्यो । कि तबिदा मान्नेहरू फोहोरी थिए, कि त रखवाली गर्ने अल्छी थियो ।किनभने कन्तुर खन्याइएको थिएन । बिर्को पनि राम्ररी लाग्दैनथ्यो । तरउसले वास्ता गरेन ।

करिब तीस पाइला हिँडेछि क मोडियो। उसले खालीबाकसनेर कहिरोमा सेता पुतलीको झुन्ड मडारिइरहेको देखेजस्तोठान्यो । क रोकिएर पुनः पाइला चाल्ने लाग्दा सेतो दृश्य उसकोटाउकार्माथ गुज्य्रो । त्यो माथि देवदारुका रूखहरूमा मधुरो, नीलोप्रकाश छर्दै अदृश्य भयो । रूखहरू बाटाका दुवैतिर लाम लागेभैँ ठिङ्गउभिएका थिए । तिनको अन्त्यमा झकिझकाउ प्रकाशले साजएकोघुमाउरो ढोका थियो । त्योचाहिँ टर्केली स्नानघरको मलद्वार थियो ।

बगैँचामा पस्ता गिम्पेईले आफ्नो हातले कपाल मुसाप्यो । उसकोकपाल चिटिक्क मिलेजस्तो थियो । वास्तवमा पत्ती (छुरा)ले आफैंमिलाएर कपाल काट्ने उसको कलादेखि सबै चकित थिए ।

त्यहाँकी सबैभन्दा लोर्काप्रय सुसारेले उसलाई स्नानकोठामाडोप्याएर लगी । ढोका ढप्काएर उसले आफ्नो ज्याकेट फुकाली । उसलेकम्मरमाथि ब्रा मात्र लाएकी थिई ।

मनन्क पै जबकि

केटीले उसको बर्साती खोल्न लाग्दा गिम्पेईं एकछिन अनकनाईहेप्यो तर अन्तत: उसबाट लुगा फुकालिन मान्यो । गिम्पेईको गोडातिरनिहुरेर केटीले उसका मोजा तानेर निकाली ।

गिम्पेई बास्नादार नुहाउने भाँडोमा पस्यो । टाइलको रडले गर्दापानी हारियै देखिन्थ्यो । अत्तरको गन्ध भने त्यात मीठो थिएन । तरशिनानो भन्ने सहरमा एकपछि अर्को सस्तो होटलमा लुकीछिपीघुमिसकेर्पछा उसलाई सो बास्ना फूलहरूको झैं लाग्न थाल्यो ।भाँडोबाट निस्केपछि केटीले उसलाई सर्वाङ्गि पखालिदिई । गिम्पेईकोखुट्टामा टुक्रक्क बसेर उसले आफ्ना कोमल औंलाले उसका गोडाकाऔँलाहरूबीच पानि धोइपखाली गर्रादई । उसले केटीको टाउकोनियाल्यो । उसको कपाल घाँटीको पछिल्लो भागभन्दा थोरै तलसम्मकाटिएको र आइमाईहरूले कपाल नुहाएर छाडदाझैँ सीधा र खुलाफिँजिएको थियो ।

“यहाँको कपाल धोइदिउँ ?”

हँ ? के गाहकहरूको कपाल पर्न धुने गर्छ्यौ र ?”

“हजुर, म यहाँको कपाल धोइदिन्छु ।”

एक्कासि आफ्नो कपाल कस्तो गनाउने होला भन्ठानेर गिम्पेई पछिसच्यो । कति भइसक्यो नधोएको । त्यसमा पनि पत्तीले मात्रै छौँटएको । तरसाबुनको फीँजमा कपाल रर्गडिएपछि टाउको अगाडिपट्टि निहुराएर रकृहिनाहरू घँँडामाथि टेकेर बस्ताखेरि गिम्पेईको डर हरायो ।

“थाहा छ तिम्रो स्वर मीठो छ भनेर ? ”

“स्वररे? ”

“हो। तिमीले बोल्न छाडे पनि तिम्रो स्वर मनमा बसिरहन्छ ।सधैँ त्यस्तो भइदिए पो हुन्थ्यो । लाग्छ, क्नै मीठो र नरम करा मेरोभित्री कान हुँदै मेरो मस्तिष्कको अन्तर्तहमा छिर्दै छ । साँच्चै, यसले तजस्तोसुकै खुँखार अपराधीलाई समेत भेडाभझौं सुधो बनाइदिन सक्छ ।”

“आच्चे ? मेरो स्वर त आत लज्जालु र केटी जस्तै छ ।”

“लज्जालु होइन नि । यो त ओधी मीठो छ । यसमा केही दुखदर केही नरमको साम्मश्चण छ । साथै यो ताजा र खुला छ । योचाहिँगायिकाको स्वरभन्दा फरक छ । के तिम्रो कसैसँग माया बसेको छ? ”

“अहँ छैन । बसेको भए राम्रो हुन्थ्यो ।”

“पख । तिमीले बोलिरहँदा मेरो टाउको बेसरी नमल । त्यसोगर्दा म तिम्रो स्वर राम्ररी सुन्न सक्तिनँ ।”

केटी थामिई ।

“यहाँले यति लजाइदिनुहुन्छ कि म बोल्नै सक्तिनँ,” उसले लाजमान्दै भनी ।

विक रे क्य

“देवदूतको जस्तो बोली हुने कसैलाई भेदुँला जस्तै कहिल्यैलागेको थिएन । फोनमा तिम्रो केही वचन सुन्न पाए पनि म त्यहीघन्किइरहने स्वर सुनेर बसिरहन्थेँ ।”

गिम्पेईका आँखामा झन्डै आँसु भरियो । केटीको बोलीले उसकोमनमा विशुद्ध हर्ष र न्यानो आनन्द भरिदियो । योचाहिँ शाश्वत नारीकोस्वर थियो कि सहृदयी आमाको ?

“तिम्रो घर कहाँ हो?”

केटीले जबाफ फर्काइन ।

“स्वर्गबाट आएकी हो ? ”

“ए, होइन । निइगाता हो मेरो घर ।”

“निइगाता ? निइगाता महानगर ? ”"

“होइन । यो यौटा सानु सहर हो ।”

स्तानघरकी केटीको स्वर मसिनो र नरम भइसकेको थियो, अबत्यो बिस्तारै कम्पित हुन थाल्यो ।

“अहा, त्यो हिमप्रदेश ... त्यसैले होला तिमी त्यात गोरी र सुन्दरदेखिएकी ।”

“अहँ । सुन्दर छुइनँ ।”

“हो, छ्यौ । तर तिम्रो स्वर खास किसिमको छ ।”

केटीले गिम्पेईको कपाल मिच्न सिद्धयाएपछि बाल्टीका बाल्टीतातो पानी खन्याएर त्यसलाई पखाली, उसको टाउको बडेमानकोतौलिया (रुमाल)ले बेरी त्यसलाई थपथपाउँदै सुकाई । उसले निकैपल्टकपाल पनि कोरिदिई ।

अनि केटीले गिम्पेईलाई कम्मरमा ठूलो रुमाल बाँधेर बाफस्तानगर्ने भाँडोमा बसाली । केटीले चारपाटे काठको बाकसका अगाडिकोपल्ला खोलेर उसलाई बिस्तारै भित्र घचेडी । बाकसको माथिल्लो भागमारहेको तखतामा उसको टाउको अड्चाउने ठाउँ थियो । अनि त्यो त्यहाँराम्ररी मिलिसकेरपछि उसले बाँकी ठाउँलाई एउटा ढकनीले छोपिदिई ।

“गिलोटिन (टाउको छिनाउने यन्त्र),” उसले मनमनै भन्यो आनिउसले विस्फारित आँखाले वरिपरि हेप्यो । प्वालमा फसेर उसले टाउकोदायाँबायाँ घुमायो । तर क डराएको कुराको केटीले वास्ता गरिन ।

“गाहकहरूले प्राय: त्यसो भन्ने गर्छन,” उसले भनी ।

गिम्पेईले ढोकादेखि भ्यालसम्म आँखा कदायो ।

“भ्याल लाइदिउँ ? ” केटी कतिर जाँदै थिई ।

“पर्दैन ।”

भ्याल खुला थियो । सायद बाफस्नानबाट निस्कने तातो हावालेकोठा भरियो । स्नानकोठाबाट निस्कने उज्यालोले बाहिर एल्मको

लननिछ रे पयविबि

रूखका हरिया पातहरू टाल्करहेका थिए । त्यो रूख भने अजङ्गकोथियो । त्यसैले यसको बाक्लो भयार्डभत्रसम्म उज्यालो छिर्नै पाएकोथिएन । गिम्पेईलाई लाग्यो-ती पातको अँध्यारोलाई चिर्दै कतैबाटपियानोको मधुरो आवाज आइरहेको होला । तर उक्त आवाजमा कुनैसङ्गीत थिएन । उसलाई विश्रम भएको हुन सक्छ ।

“के भयालबाहिर कुनै बगैँचा छ ? ”

“हजुर ।”

भ्यालपट्टि अर्धनग्न अवस्थामा मधुरो हरियो प्रकाश पर्दै गरेकीगोरी केटी भने अर्कै दूनियाँमा भएजस्ती थिई । गुलाफी टाइलओछ्याइएको भइँमा क खाली खुट्टा उभइएकी थिई । उसका गोडाहरूसाँच्ची नै तरुणावस्थाका प्रतीक थिए तर घुँडापछाडिका खाल्टामा भनेकाला दागहरू थिए ।

गिम्पेईलाई लामो स्नानकोठामा एक्लै बस्नुपरेमा खपिनसक्नु हुन्छहोला, प्वालको घेरा कसिएर उसलाई अठ्याउने हो कि भनेर आत्तियो,डरायो । आफ्नो सिटमुनि राप उठेको उसले महसुस गर्न सक्थ्यो ।उसको पिठचूँ तातो तखताभैँ लाग्ने वस्तुमा ढेसियो । वास्तवमा बाफलेगर्दा बाकसको तीनैतिर तातिएको थियो ।

“मैले यहाँ कतिबेर बस्नुपर्ने हो ?”

“सो कुरा यहाँमै भर पर्छु । तर मेरो विचारमा करिब दस मिनेटबस्नुपर्छ होला । सधै आउने गाहकीहरू त यसमा लगभग पन्ध्र मिनेटबस्छन्‌ ।”

उसले ढोकैनेरको लुगा राख्ने लकरमाथिको सानो घडीतर्फहेप्यो । चारपाँच मिनेट मात्रै भएको थियो । केटी नेर आई, उसकोनिधारमा एउटा चिसो, भिजेको रुमाल राखिदिई ।

“ए बुझैं । यसले रगत मगजमा ल्याइपुग्याउँछ ।”

सन्चो मान्दै उसले अब आफ्नो गम्भीर अनुहार मात्र काठकोबाकसबाहिर देखिँदा कस्तो उल्ल्‌ जस्तो लाग्दो हँ भनी कल्पना गर्नसक्थ्यो । उसले आफ्नो न्यानो छाती र पेट माडन खोज्यो । उसको जीउच्यापच्याप थियो । तर त्यो पसिना हो वा बाफ भनी ठम्याउन सकेन ।उसले आँखा चिम्म गय्यो ।

गाहकी बाफस्नानमा भएको बेलामा पनि केही काम गर्नुप्योभनी केटीले स्नान गर्ने सुगन्धित भाँडोबाट तातो पानी निकाली र भइँसफा गर्न थाली, त्यस बेला छ्यापछ्याप आवाज आयो । गिम्पेईलाईत्यो आवाज चट्टानमा ठोकिने छालहरूको जस्तो लाग्यो । चट्टानमा दुईसमुद्री चरा अर्धचन्द्राकार पख्रेटा फैँजाउँदै एकअर्काका चुच्चा ठुडाठुङगर्दै थिए । उसले आफ्नो जन्मठाउँको समुद्र झलझली सम्झियो ।

रनक्क जयय्लेर

“अब कति मिनेट बाँकी छ?”

“करिब सात मिनेट ।”

केटीले फेरि एउटा चिसो रुमाल ल्याएर गिम्पेईको निधारमाराखिदिई । एक्कासि आनन्दमयी चिसो महसुस गरेर उसले आफ्नोटाउको अगाडि हत्यायो ।

“आह ।”

“के भयो, हजुर ?”

सायद गिम्पेईलाई बाफको न्यानोले टाउको रिडायो कि भनेरउसले भझारिदिएको रुमाल केटीले टिपेर फेरि उसको निधारमा राखिदिँदैसमाइरही ।

“बाहिर निस्कनुहन्छ ?”

“अहँ । केही भएको छैन ।”

गिम्पेईलाई लहड चल्यो । उसले यस मीठो बोल्ने केटीलाईटोकियोमा कतै कारैकार गुड्ने बाटामा पछ्याइरहेको थियो । केहीबेर तउसले पेटीछेउ लामबद्ध गिडकगो रूखहरू मात्र हेर्न सक्यो। कपसिनाले निथ्रुक्के भइसकेको थियो । काठको बाकसमा टाउको बेसरीअँठयाइराखिएको हँदा घुम्न नसक्ने बुझेपछि उसले अप्ठेरो अनुहारलायो ।

केटी उसको छेउबाट हटी । क गिम्पेईको व्यवहारदेखि अलिचिन्तित जस्ती देखिई ।

“टाउको मात्र बाहिर निकालेको बेला हेर्दा मेरो उमेर कतिर्जतिदेखिन्छ ?” उसले सोध्यो । तर केटीचाहिँ अलर्मालएर कनै जबाफ दिनसकिन ।

“म लोग्नेमानिसहरूको उमेर भन्नै सक्तिनँ ।”

केटीले उसलाई नियालेर हेर्न चाहिन । गिम्पेईले आफू चौँतीसलागेको बताउने क्रै थिएन । उसले केटी अझ बीसमुनिकी होली भनीसोच्यो । उसका कुम, पेट तथा गोडाहरूले क अक्षत कमारी नै भएकोदेखाउँथे । उसका गालाहरू ताजा र गुलाफभौँ थिए । तिनमा लालीमात्र लगाइएको देखिन्थ्यो ।

“अब निस्कन पाए हुन्थ्यो ।”

गिम्पेईको स्वर शोकाकूल थियो । केटीले उसको गलानेरकोतखता हटाई । घाँटीमा झुन्डिएको रुमालको दुवै छेउ समाएर उसकोटाउकालाई अमूल्य वस्तुभै बिस्तारै तानी । आन उसको जीउभरिकोपसिना पुर्छिदिई । गिम्पेईको कम्मरमा ठूलो रुमाल बेरिएको थियो ।केटीले भित्तासँगै राखिएको गजगजे खाटर्माथ सेतो तन्ना ओछ्याएरउसलाई घोप्टो परेर सुत्न भनी । अनि कुमदेखि मालिस गर्न थाली ।

दिमनिछ भै, प्वल

गिम्पेईलाई मालिस भनेको मुडकीले हिर्काउनु र मल्नु मात्र नभईखाली हातले थपथपाउनु र धाप हान्नु पनि हो भन्ने क्रा थाहा थिएन ।ती मालिस गर्ने हत्केलाहरू ता अत्यन्तै कोमल, एउटी कन्याका थिएपरन्तु उसले पिठ्युँमा निरन्तर र मर्ने गरी धाप हानिरहेकी थिई । यसलेगर्दा गिम्पेईको श्वासप्रश्वास तीव्र हुन थाल्यो । उसले आफ्नै छोरालेमुडकीले सारा शक्ते लगाएर निधारमा हानेको र टाउको निहराउँदाहान्याहान्यै गरेको सम्झियो । कहिले होला त्यो ? ... तर अहिले यसफुच्चीका हातले बेसरी पृथ्वीको भित्ताले थिचएको चिहानमाथिहिर्काएको हिकयि थियो । भ्यालखानाका अँध्यारा भित्ताहरूले गिम्पेईलाईचारै दिशाबाट छोप्न थाले । उसको जीउबाट चिसो पसिना छुट्यो ।

“के तिमीले पाउडर ार्कदैँदै छ्यौ ?” उसले सोध्यो ।

“हजुर । यहाँलाई असजिलो भो ?”

“ए होइन,” गिम्पेईले हत्तारिँदै भन्यो। “मेरो फेरि पसिनाछुटिरहेछ, हेन त ? थाहा छ, तिम्रो बोली सुनेर पानि अर्साजलो मान्नुअपराध जस्तै हुनेछ ।”

केटी हठात्‌ मालिस गर्न रोकिई ।

“मैले तिम्रो स्वर सुनेपछि अर्थोक सबै हराएर जान्छ । म आलिकबहकिएजस्तो लाग्ला तर कुनै स्वरलाई पछ्याउन वा समाउन सकिन्न,कसो ? मलाई यो समय ता जीवनको प्रवाह जस्तो लाग्छ । अहँ,त्यस्तो हुनु पर्दैन । तिमीले चाहेको बेला आफ्नो मीठो स्वर प्रयोग गर्नसक्छ्यो तर अहिलेभैँ चुप लागेर बस्छु भन्यो भने तिमीलाई कसैलेबोल्न कर लाउन सक्तैन । वास्तवमा तिमीलाई एक्कासि आश्चर्य, रिसवा दुख पर्दा बोल्छ्यौ तर तिमीलाई नैसर्गिक स्वरमा बोल्ने नबोल्ने हकछ।"

स्तानघरकी केटी चुप लागेर गिम्पेईका नितम्ब तथा तिघ्रापर्छाडिमालिस गर्रिरही । उसले उसको गोडाको खाल्डादेखि ओँलासम्ममुडकीले थिच्तै रही ।

“उत्तानो पर्नोस्‌ त ।” केटीले यति मसिनो स्वरमा बोली किउसलाई सुन्न हम्मे नै पप्यो ।

“अब उत्तानो पर्नोस्‌ है ?”

“उत्तानो रे ? पिठ्यूँ फर्काएर पल्टिन भनेकी हो ?” गिम्पेईकम्मरमा बेरिएको रुमाल समाएरै पल्टियो । फूलहरूको सुवासभौँकेटीले निमेष मात्र कम्पनसाथ गरेको साउती उसको कानमा भरियो ।यो उसको जीउ घुमाएसँगै उसको पछि लाग्यो । उसका कानलेयसर्ञघ कहिल्यै त्यस्तो आनन्दको अनुभूति गरेका थिएनन्‌ ।

शदरमम्ट पि पयबिबि

सानो गद्दादार ओछ्यानमा ढेसिएर केटीले गिम्पेईका पाखुराहरूमिचिदिई । उसका स्तनहरू गिम्पेईको अनुहारभन्दा माथि थिए । उसकोब्रा राम्ररी कसिएजस्तो नलागे पनि उसको जीउको मासु सेतो कपडाकोछेउमा आलि कसिएको थियो । तर उसको जीउबाट उाछट्टिएका स्तनहरूअझ पररिपक्ठ भइनसकेका लाग्थे । उसको अनुहार आलि प्राचीनस्वरूपको गोलाकार थियो । उसको निधार त्यात चौडा थिएन । तरसायद उसको कपाल पर्छाडसम्म कोरिएको र रौँहरू बाहिरननिकालिएकाले निधार अग्लो देखिनुका साथै उसका ठूलठूला आँखाझन्‌ उज्याला (तेजिला) देखिन्थे । उसको घाँटी र कमबीचको मास्‌पोटिलो थिएन । साथै उसका माथिल्ला पाखुराहरू जवानीले भरिएका रगोला थिए । उसको छालाको चमकले आँखै तिर्मिराएकोले गिम्पेईलेआँखा चिम्म पाप्यो । केटीका आँखाका ढकनीपर्छाड उसले सिकर्मीलेकीला राख्ने खालको बाकस देख्यो । त्यसभरि रहेका साना कीलाहरूउज्यालोमा टाल्करहेका थिए । गिम्पेईले आँखा उघारेर छानामन्तिरकोपटाईतर्फ हेप्यो । त्यो सेतो थियो ।

“यस उमेरमै मेरो शरीर बृढो भएको लाग्दैन ? त्यसो हुनाकाकारण मैले भोगेको कठिन जीवन हो,” गिम्पेई फतफतायो । तर उसलेअझ पनि उमेर खोलेको थिएन ।

“थाहा छ, म चौँतीस वर्षको भएँ, बभ्यो ?”

“हो र ? यहाँ त्योभन्दा कम उमेरको देखिनुहुन्छ,” केटीले आफ्नोस्वरमा कुनै भाव नल्याई भनी । फक गिम्पेईको टाउकानेर उभिने गरीफर्केर भित्तासँगै रहेको पाखुरा मिच्न थाली ।

“मेरो गोडाका औँलाहरू लामा भइसकेका छन्‌, हे ?-ठीकबाँदरका भझौँ । ती चाउरी परिसकेका छन यर्द्याप म निकै डुल्ने गर्छुआफ्नो गोडाका औँलाहरू देखेर म सस्रैं तर्सन्छु । तर तिमीले आफ्नासुन्दर हातले तिनलाई छोयौ । मेरो मोजा फुकार्लिदँदा तिमीलाई दिक्कलागेन ?”

केटीले जबाफ फर्काइन ।

“म पनि जापानको समुद्री तटमा बस्ने मानिस हुँ । त्यहाँ कालाचट्टानले गर्दा बाटो खाल्डाडखुल्डुड छ। म चट्टानमा गोडाका लामाऔंला गाडदै नाङ्गो खुट्टा हिँड्ने गर्थे ।”

गिम्पेईले अर्धसत्य क्राहरू गर्थ्यो । आफ्ना गोडा क्रूप भएकालेगर्दा आफ्नो युवावस्थामा उसले कातिपल्ट झूटो बोलेको थियो । तरवास्तवमा औंला र गोलीगाँठाबीचको माथिल्लो भागसमेत कालो र खस्रोहुनुका साथै कापहरू चाउरी परेका र बाङ्गिएका औँलाहरू जता पनिमर्किने खालका थिए । केटीले मालिस गरिरहँदा उत्तानो परेको गिम्पेईले

लम्न्छ 8 लचक

आफ्नो गोडा हेर्न नसकेपछि हातहरू आँखाअगाडि ल्याई नियाल्नथाल्यो। केटीले गिम्पेईको स्तनभन्दा अलि माथि छातीदेखिपाखुरासम्मको मांसपेशी मालिस गर्दै थिई । गिम्पेईका हातहरू भनेगोडार्जात सारो भद्दा थिएनन्‌ ।

“जापानी समुद्री तटको कुन भागबाट आउनुभएको हो ?” केटीलेस्वाभाविक स्वरमा सोधी ।

“कुन भाग ...” गिम्पेईले अस्पष्ट स्वरमा बोल्यो। “आफूजन्मेको ठाउँबारे मलाई बोल्नै मन लाग्दैन । म फरक किसिमकोमानिस हुँ । हाल मेरो कुनै घर छैन ।”

केटीले गिम्पेईको जन्मस्थलबारे जान्ने खासै चासो लिइन र कुनेविशेष चाख लिएर सुनिरहेकी जस्ती थिइन । स्नानकोठामा कसरीउज्यालो पस्यो ! केटीको शरीरमा कुनै छाया परेको देखिँदैनथ्यो ।उसको छाती मसाज गर्दागर्दै केटीले आफ्ना स्तन अघिल्तिर हत्याई ।अनि गिम्पेईले हात कहाँ राख्ने मेसो नपाएर आँखा चिम्लियो । उसलेपाखुरा तन्काउँदा केटीलाई स्पर्श गर्न सक्थ्यो । उसलाई औंलाको टुप्पोलेमात्र पनि छुँदा थप्पड आउन सक्ने लाग्यो र साँच्ची नै थप्पड लागेरउ भझस्कयो । उसले एक्कासि आत्तिएर आँखा खोल्न खोज्दा परेला नैउघार्न सकेन । तिनमा निकै चोट लागेको थियो । उसलाई रुन मनलाग्यो तर थोप्पै आँसु आएन । मानौँ तातो सियोले घोचेभौँ आँखा दुख्न थाल्यो ।

गिम्पेईको मुखमा केटीको हत्केलाले नभई छालाको नीलो हातेझीलाले लागेको थियो । उसलाई त्यतिखेर हाते झोलाको सुइँको भएनतर चोट लागेपछि विचार गर्दा गोडानेर झोला परिरहेको पायो। सोझोला आफूलाई हान्नै भनेर हो कि आफूतिर त्यसै हुत्याइएको हो भनीठम्याउन सकेन । तर उसलाई हिर्काइएको हो भन्ने क्रा सत्य थियोकिनभने त्यतिखेरै उसको होस खुल्यो ।

गिम्पेई चिच्च्यायो र आफूलाई त्यो नहान्न आग्रह गर्न थाल्यो ।तत्काल उसले ती महिलालाई तिमीले आफ्नो हाते झोला भझाप्यौभन्यो । तर औषधीपसलको मोडबाट उता लागेर्पाछ महिलाको पाछिल्लोभाग गायब भयो । माझ बाटामा मानौं उसको अपराधको दुरुस्तप्रमाणको रूपमा खालि नीलो हाते झोला थियो। झोलाको खुलाभागबाट हजारहजार येनका नोटहरूको बिटो निस्केको थियो। तरपैसाको बिटोभन्दा पनि हाते झोला नै उसको अपराधको सबुदप्रमाणहुन सक्नेमा पहिले ध्यान तानियो । भागेर अनि हाते झोला छाडिदिएरमहिलाले मानौँ उसको कामलाई अपराध बनाइदिएको थियो । आत्तिएरक स्वतः ।यन्त्रचालित ढंगले) झोलासम्म पुग्यो । त्यो टिपेपछि मात्रहजारहजार येनको नोटको बिटो देखेर तीन छक्क पस्यो ।

लनक्न्क पा थयक्कि

पछिबाट उसलाई औषधीपसल नै विश्वम हो कि जस्तो लाग्नथाल्यो। कनै पनि पसल नहुने आवास क्षेत्रमा सानो, पुरानोओऔषधीपसल देखिनु आश्चर्यजनक थियो । तर सिसाका ढोकाबाहेकउसले नाम्लेकीराको ओखतीको प्रचार गर्ने साइनबोर्ड पनि देखेकोथियो । अझ अचम्म के भने आवास क्षेत्र सुरु हुने ठाउँ, कार गुड्नेबाटाको मोडमा आमुन्नेसामुन्ने प्राय: उस्तै दुइटा फलफूल पसलहरूथिए । दुवै पसलमा साना काठका बाकसमा पैयुँ र भइँएँसेल्‌ राखिएकाथिए । महिलालाई पछ्याउँदा गिम्पेईले उसलाई बाहेक केही देखेकोथिएन । अनि कसरी एक्कासि दुवै फलफूल पसलमा उसका आँखा पुगेत ? के उसले मोड सम्झिन खोजेको थियो किनभने त्यहाँबाटमहिलाको घरको बाटो देखिन्थ्यो : फलफूलका पसल त्यहाँ भएकैहुनुपर्छ किनभने अहिले पनि उसका आँखामा चट्ट मिलाएर राखिएकाभइँएँसेलु देखिन्थे । तैर्पन कार गुडने सडकको मोडमा एक मात्र पसलहुनुपर्ने हो। अनि त्यस बेर अलमलमा उसले दुवैतिर पसल भएकोभन्ठान्यो । उसले पछि फलफूल र औषधीपसलहरू साँच्चीकै थिए भनीहेर्ने इच्छालाई येनतेन दबायो । तर वस्तुतः बाटोसमेत सम्झिन गारोथियो । सोबारे उसले आफ्नो दिमागमा टोकियोको नक्सा खिचेर मात्रधमिलो तस्बिर बनाउन सक्यो । किनभने त्यतिखेर सबभन्दा महत्त्वपूर्णक्रो त्यो महिला कुन बाटो गई भन्ने नै थियो ।

“हो । महिलाले झोला फाल्नै खोजेकी थिइन होली,” केटीलेगिम्पेईको भूँडी मालिस गरिरहँदा क अनिच्छापूर्वक बरबरायो ।

चकित भएर उसले आँखा विस्फारित गप्यो तर केटीले थाहापाउनुअगावै फेरि चिम्लियो । आँखाको भावले केटीलाई नर्कको कुनेसैतानी चराको सम्झना गरायो होला । उसले एक महिलाको हातेझोलाबारे गुनगुनाएका भए पनि धन्य, फालिएको वस्तु वा सो फाल्नेव्यक्तिबारे केही बोलेको थिएन । उसले पेट एक्कासि बटारिन र फुल्नथालेको अनुभव गर्न थाल्यो ।

“काउकृती लागिरहेछ,” बहाना बनाउँदै गिम्पेईले बोल्यो,त्यसपछि केटीले मालिसको रगत सुस्त पारी । अब भने उसलाई साँच्चीकाउकृती लाग्यो । अनि उ बेसरी हाँस्न थाल्यो ।

ठीक त्यस बेरसम्म गिम्पेईको अडकल के थियो भने त्योमहिलाले झोलामा भएको पैसाका लागि उसले पछ्याएको भन्ठानेर सोफालेकी वा फाली हिर्काएकी थिई । अर्थात्‌ क यतिविध्न डराई किझोला छाडेर कूलेलम ठोकी । तर उसले झोला फाल्नै भनी चाहेकीथिइन होली । वास्तवमा उसले आफूले बोकेको सामानले हिर्काएरगिम्पेईलाई छेउतिर लडाउन चाहेकी थिई तर त्यो तीव्र गतिको क्षणमा

शदयब्ट २, पयबिहर

हातबाट झोला फुत्कियो । जेसुकै भएको किन नहोस्‌ गिम्पेई र त्योमहिला सायद अत्यन्तै र्नाजक भएकी थिए हुनन्‌, महिलाले सोघुमाउनासाथ गिम्पेईको मुखमा लाग्यो । आवासीय क्षेत्रमा उनीहरूप्रवेश गर्नासाथ उसले थाहै नपाई दूरी छौटयाएर महिलाको पिछा गर्नथाल्यो । के महिलाले क आफूर्नाजकै आइपुगेको चाल पाएर उसर्माथझोला हप्याउँदै भागेकी हो ?

उसको मनसाय लुट्नु थएन । झोलामा ्यर्तिवाधि पेसा होलाभन्ने कुरा न उसले शड्का गरेको थियो न विचार । अपराध सिद्ध गर्नेत्यस्तो प्रस्ट प्रमाण हटाउन भनी हाते झोला टिप्ता त्यसभित्र उसले दुईलाख येन फेला पारेको थियो । एकएक लाखका दुई करकरे ब्याङ्कनोटका बिटाहरू र पासबुक हुनुको अर्थ महिला ब्याङ्गबाटै फर्किरहेकीहुनुपर्ने हो। आफूलाई त्यहीँबाट पछ्याइएको लागेको हुन सक्छ।झीलामा ब्याङ्क नोटका दुई बिटाबाहेक एक हजार छ सय नगद येनमात्र थियो। पासबुक खोलेर हेर्दा महिलाले दुई लाख येननिकालिसकेपछि सत्ताइस हजार येन वा यस्तै रकम बाँकी मौज्दातरहेको पायो । महिलाले अधिकांश बचत रकम भिकिसकेकी थिई ।

गिम्पेईले पासबुकबाट थाहा पायो-महिलाको नाम मियाकोमिजुकी रहेछ। उसको पैसा लिने मनसाय नभई महिलाको अनौठोआकर्षणबाट मात्र तानिएको भए उसले पैसा र पासबुक निश्चय पानिफर्काइदिन्थ्यो। तर उसले ती सब फर्काउला भन्ने अपेक्षा गर्नरसकिँदैनथ्यो। उसले महिलालाई पछ्याएभैँ पैसाले दिमाग भएकोसजीव प्राणीसरह उसलाई पछ्याएको थियो । गिम्पेईले पैसा चोरेको योपहिलो घटना थियो । बरु उसले पैसा चोरेको नभई पैसा आफैँ आईजान नमानेको हो ।

उसले हाते झोला टिप्ता पैसा चोर्नेबाहेकको करा उसको मनमाआएन । उसले आफैँसित अपराधका प्रमाण रहेको थाहा पाएरज्याकेर्टाभत्र झोला लुकाउँदै गाडीहरू कुदिरहेको बाटोतर्फ लम्कयो ।तर कस्तो फसाद भने त्यो ओभरकोट लाउने मौसम थिएन। कनजिकको पसलमा छियो, एक टुक्रा चारकुने कपडा किन्यो र हातेझीलालाई त्यसमा बेरेर कुलेलम ठोक्यो ।

गिम्पेई एउटा घरको माथिल्लो तलाको कोठामा डेरा गरीबसिरहेको थियो । उसले सानो, माटाको अगेनुमा पासबुकका साथैमियाको मिजुकीको हाते रुमाल तथा अरू केही सामानहरू जलाइदियो !उसले पासब्‌ुकमा लेखिएको ठेगाना नाटपेको हुनाले त्यो सदाका लागिसमाप्त भयो । उसले पेसा फर्काउने करा पनि फेरि मनमा ल्याएन ।डढिरहेका पासबुक, हाते रुमाल तथा काइँयोले पिरो राग आउन

अन्ब्नि १0 «डक

थाल्यो । छालाको हाते झोला पानि डढाएको भए झन्‌ तीव्र दुर्गन्धउत्पन्न हने हुनाले गिम्पेईले त्यसको टुक्राटुक्रा पारी दिनको एकएकटुक्रा गरी जलाउन थाल्यो ! उसले बर्गालस, लाली तथा बट्टाका धातुदारभाग जस्ता नबल्ने वस्तुहरूलाई मध्यरातमा खाडलमा फालिदियो ।कसैले ती फेला पारिहाले पनि सामान्य ध्यान नतान्ने खालका वस्तुमापरिणत भएका थिए । लालीको रहलपहल बाहिर निकाल्न लाग्दा उसकाहात थर्र कामे ।

गिम्पेईले ध्यानपूर्वक रेडियो सुन्यो र पत्रपत्रिका पढ्यो । तरउसले दुई लाख येन तथा पासबुकसमेतको हातेझोला चोरी भएको कुनेसमाचार फेला पारेन ।

अँ मैले सोचेजस्तो महिलाले प्रहरीलाई कने खबर गरेकीछैन । उसलाई त्यसो गर्नबाट रोक्ने कुनै क्रा हुनुपर्छ,” गिम्पेईं मनमनैगुनगुनायो र भित्री मनको अँध्यारोमा कुनै मधुरो बत्ती एक्कासि बलेकोअनभव गय्यो । महिलाको भित्री मनमा गिम्पेईले पछ्याइरहेजस्तो सन्देहउत्पन्न भएकोले गर्दा सायद उसले त्यो महिलालाई पछ्याइरहेकोथियो । उनीहरू दुवै जना एउटै नारकीय संसारका बासिन्दा हुनुपर्छ ।सो क्रा उसले आफ्नै अनुभवबाट हेर्न सक्थ्यो । उसले मियाको मिजुकीआफू जस्तै हुन सक्ने क्रा सोचेर आनन्द मान्नुका साथै उसको ठेगानानटिपेकोमा सारै पछुतो मान्न थाल्यो ।

गिम्पेईद्वारा पछ्याइँदा मियाको साँच्ची नै डराएकी हुनुपर्छ तरउसलाई मेसै नहुने गरी मजाको आनन्द पनि आएकोवास्तवमा मानवसंसारमा एकतर्फी आनन्दको अनुभूति हुन सक्छ ? केअन्य कातिपय सुन्दर महिला सहरमा हुँदाहुँदै उसले मियाकोलाई नेपछ्याउने खास सोच बनाउनु लाग्‌ पदार्थको दुर्व्यसनीद्वारा साथीकोदुख बुझेजस्तो थिएन ?

उसले पछ्याएकी पहिली महिला हिसाको तामाकी वास्तवमात्यस्तै खालकी महिला थिई । त्यतिखेर क आलिक कम उमेरकी, मीठोस्वरकी धनी स्नानघरकी केटीभन्दा पनि कम उमेरकी, केटी मात्र थिई ।हिसाको मार्ध्यामक कक्षामा पढ्ने केटी र गिम्पेईकी चेली थिई । अनि तीदुईबीचको सम्बन्धबारे थाहा भएपछि उसलाई शिक्षक पदबाट निकालियो ।

गिम्पेईले केटीलाई उसको घरको बाहिरी द्वारसम्म पछ्याएकोथियो । तर प्रवेशद्वारको भव्यता देखेर चकित हुँदै त्यहीँ रोकिएकोथियो । ढुङ्गाको पर्खालमा रजाडित र फलामे डन्डीमा बेरिएको डिजाइनभएको ढोका खुला थियो । हिसाकोले फर्केर जालीबाट उसलाई हेरी ।

“सर” हिसाकोले गिम्पेईलाई बोलाई । केटीको पहेँलो अनुहारओधी उज्यालो हुन थाल्यो । गिम्पेईलाई आफ्ना गाला पानि धपक्कउज्यालो भएको महसुस भयो ।

शदमक्ट ११ ०३७

“ए, तामाकी मैया, तिम्रो घर यही हो ?” गिम्पेईले धोत्रै स्वरमाभन्यो ।“यहाँ केलाई आउनुभयो, सर ? हामीलाई भेट्न आउनुभा'को हो

एउटा शिक्षकले आफ्नी चेलीलाई लुक्ते उसको घरसम्म पिछागर्नुको कुनै सरल व्याख्या हुन सक्तैन । तर गिम्पेईले ढोकापारि हेरीघरको प्रशंसा गर्दै भन्यो : “हो । मलाई खुसी लागेको छ कि यस्तो राम्रोघर लडाइँताका जलाइएन । अचम्म छ।”

“हाम्रो घर त जलाइएको थियो । हामीले यो घर लडाइँपाछिकिनेका हौं ।”

“लडाइँपछि रे ? ... तिम्रा बुबा के गर्नुहुन्छ, तामाकी मैयाँ ?”

“हजुरको यहाँ कनै काम छ, सर ?” हिसाकोले जालीकोअर्कोपट्टिबाट गिम्पेईमाथि कडके नजर लाउँदै भनी ।

“हो, हो। वास्तवमा गोडाका औँलाबीच घाउ भएको छतामाकी मैयाँ, तिम्रा बुबासँग सो रोग निको पार्ने राम्रो औषधी छ रे ।”त्यसो भन्दा गिम्पेईले आफूले त्यत्रो भव्य प्रवेशद्वारको सामुन्ने आफ्नोछालाको रोगबारे किन क्रा निकालेको हँला भनेर आँसु भझारौँला जस्तोगप्यो । तर हिसाकोको नजरले उसलाई एकटक हेरिरह्यो ।

“गोडाका औँलाबीच घाउ भएको रे ?”

“हो, गोडाका औँलाबीचको घाउको ओखती । तिमीले स्कुलमाआफ्नी साथीसँग त्यो रोग निको पार्ने ओखतीबारे करा गरेकोसम्भझिन्छ्यौ?”

केटीका आँखाले क केही सम्झिन खोजेकी जस्तो बुझियो ।

“घाउ यति बिग्रेको छ कि म हिँड्न सक्तिनँ । कृपया आफ्नाबुबासँग सो ओखतीबारे सोधेर तिमी आइदिन सक्छ्यौ : म यहाँपर्खिरहन्छु ।”

केटी पश्चिमा शैलीको घर्रभत्र विलीन भएको यकिनभइसकेर्पाछा गिम्पेई भाग्न थाल्यो । उसलाई आफ्नै कुरूप खुट्टालेपछ्याइरहेको जस्तो लाग्यो ।

हिसाकोले आफूविरुद्ध परिवार वा स्कूलमा खबर गर्ली जस्तोलागेन तर गिम्पेईको टाउको निकै दुख्न थाल्यो, उसको आँखाको ढकनीबटारिन थाल्यो र त्यस रात क राम्ररी सृत्न पनि सकेन । जसोतसोनिद्रा लागे पनि क बेलाबेलामा झस्किरहन्थ्यो । ब्यँँझेको बेला हरेकपल्टउसले आफ्नो चिसो निधार छाम्थ्यो । अनि उसको टाउकाको पाछल्लोभागको विषाक्त अंश त्यहाँदेखि निधारमाथि हुँदै जाँदा टाउको रन्किनथाल्थ्यो ।

शनम्न्क ती रे त्यक्कि

हिसाकोको घरको ढोकादेखि भागेर नाजकको वेश्यालय क्षेत्रमाभौँतारिइरहँदा उसको टाउको दुख्न थालिसकेको थियो । उभिन नसकेरगिम्पेई व्यस्त सडकको बीचमा टाउको समाउँदै निहरिएर हिँड्यो ।टाउको दुख्नुका साथै रिँगटा पनि चल्न थालेको थियो । मानौं उपहारचिट्ठा जितेको घोषणा गर्ने घण्टी उसको टाउकामा बज्न थालेको थियो ।घण्टीले हडौँकँदै पछिर्पछ आइरहेको दमकलबारे पानि सचेत गरायो ।

“के गरेको ?” एक महिलाको घुँडाले गिम्पेईको कममा हल्कालाग्यो । फर्केर हेर्दा त्यो महिला लडाइँपछि वेश्यालय क्षेत्रमा प्राय:देखिने यौनव्यापार गर्ने केटीहरू झैं लागी ।

अझै बिसन्चो जस्तो लागेर गिम्पेई घिसारिँदै बटुवाहरू हिँड्नेबाटो काटी एउटा फूलमालाको पसलको भ्यालमा हेसिन पुग्यो । उसकोनिधार भ्यालको सिसामा ठोक्न पुग्यो ।

“तिमी मलाई पछ्याइरहेकी हो ?” गिम्पेईले महिलालाई सोध्यो ।

“मैले तपाईंलाई पछ्याएकी छु जस्तो ता लाग्दैन ।”

“मैले तिमीलाई पछ्याएको जस्तो पनि लागेको छैन, छ त ?”

“साँच्चै ।”

ती महिलाको जबाफ दोधारे थियो । “हो” उत्तर दिएको खण्डमाउसले अरू केही भन्थी होली । तर क रोकिएपछि अधीर भएर गिम्पेईलेसोध्यो : “मैले पछ्याएको होइन भने तिमीले पछ्याएकी हुनुपर्छ ।”

“जे भए पनि के फरक पर्छुर?)  ”

महिलाको शरीर भ्यालमा प्रतिबिम्बित देखिन्थ्यो । क सिसाभन्दापर फूलहरूमाझ उभिइरहेकी जस्तो देखिन्थ्यो ।

“के गरिरहनुभएको, हँ ? उभिएर बस्नोस्‌, छिटो । मानिसहरूलेतपाईंलाई नै हेरिरहेका छन्‌ । केही भा'को हो ?”

“हो । मेरो गोडाका औँलाबीच घाउ भएको छ ।”

उही कुरा उसका मुखबाट निस्कँदा गिम्पेईलाई आफैँरमाथिआश्चर्य लाग्यो ।

“यो घाउ कातसारो दुख्छ भने म हिँडनै सक्तिनँ ।”

“तपाईं कस्तो रिसउठूतो मान्छे ! मलाई यहाँ हामी दुवै जना गईमोज गर्न सक्ने एउटा राम्रो ठाउँ भएको थाहा छ । तपाईंले जुत्तामोजाफुकाल्नुपर्छ ।”

“म अरूले ती हेरेको मन पराउन्नँ ।”

“म हेर्दिनँ । तपाईंका खुट्टा त कुनै हालतमा हेर्दिनँ ...”

“तिमीलाई सर्ला है, होस गर ।”

“यो सर्न सक्तैन ।” महिलाले गिम्पेईलाई उसको पाखुरा समाएरउचाली । “भो, आउनोस्‌ ।”

लनन्निक ती रे लकर

देब्रे हातले अझ निधार समाउँदै गिम्पेई फूलमा देखिने महिलाकोअनुहार नियाल्दै थियो । त्यतिखेरै सिसाभन्दा पर फूलहरूमाझ अर्कीमहिलाको अनुहार देखियो । फूलमाला बेच्ने साहुनी यिनै पो हुन्‌ किभनी गिम्पेई घोरियो । भ्यालको अर्कापट्टि रहेको सेतो लाहरे फूलकोगुच्छा लिन भनी दाहिने हात सिसातिर बढाएभझैँं गरी उभियो । पसलकीसाहुनीले उसलाई पातलो आँखीभौँ खुम्च्याउँदै हेरिन्‌ । ठूलो सिसाकोभ्यालमा हात अडकाएर पाखुरा काटिने डरले क महिलातर्फ ढल्कियो ।उसले येनतेन आफूलाई समाली ।

“अब नभाग्नोस्‌, है ?” भन्दै उसले एक्कासि जोडले छाती चिर्मोर्टिदेई ।

“ऐया !”

गिम्पेईको सास फिप्यो । हिसाकोको घरबाट भागेर आफू किनवेश्यालय क्षेत्रमा आएँ भन्ने कुरा राम्ररी बुभ्न सकेन । तर यसमहिलाले चिमोटिदिँदा उसको दिमागले बुभन थाल्यो । मानौँ कुनेतालछेउका पहाडबाट बग्ने मीठो बतासले उसलाई स्पर्श गर्दा जसरीउसले ताजा महसुस गप्यो । वसन्त यामको उत्तरार्धमा झैं चिसो बतासचल्ेजस्तो थियो । तैपनि हिउँले ढाकिएको ताल उसको आँखामा पच्यो-सायद तालर्जातकै ठूलो फलफूल पसलको भयालमा आफ्नो हातकाटिएला भन्ने डरले होला । उसको मावली गाउँ हुँदै बग्ने ताल थियोत्यो। तालको किनारमा एउटा सहर पानि थियो तर उसकोमावलीघरचाहिँ गाउँमा थियो ।

त्यो ताल कहिराले ढाकिएको थियो । अनि हिउँपारि डिलनेरकासबै क्रा अनन्त ठाढा भएजस्तो लाग्थे । गिम्पेईले आफ्नी मामाकी छोरीयायोईलाई झुक्म्याएर त्यो बरफमाथि हिँडाउन भनेर लग्यो किनभनेबालकै छुँदा उसलाई यायोईसँग रिस उठेर यसलाई सरापेको थियो ।उसको दृष्टतापूर्ण इच्छा के थियो भने खुट्टामनि रहेको बरफ भासिएरयायोई पानीमा डुबिजाओस्‌ । यायोई गिम्पेईभन्दा दुई वर्ष जेठी थिई तरक बढी छटटु थियो । क दस वर्षको हँदा उसको बुबाको आश्चर्यजनकमृत्यु भएको थियो । आमाले आफूलाई छाडी माइत फर्किने हो कि भन्नेत्रासले गिम्पेईले यायोईभन्दा बढी छटटू बन्ने प्रयास गर्नु आवश्यकैथियो । अर्कोतर्फ यायोई आफू वसन्तमा उदाउने सूर्यको न्यानो पाईहुर्केकी हँ भन्ने क्राको भान दिन्थी । अरू कारणमध्ये आमालाईनगुमाउने सायद यही गोप्य इच्छाले होला उसलाई पहिलो प्रेम,मामाकी यस छौोरीप्रति तानेको । बालकका रूपमा तालको ठेवैछेउयायोईसँग डुल्नु र पानीमा आफ्ना जोडी छाया हेर्नु सबैभन्दाआनन्ददायक लाग्थ्यो । डुल्दै तालमा हेर्दा लाग्थ्यो मानौँ आफ्ना छावसदासर्वदा पानीमा यसै गरी सँगसँगै हाँडरहनेछन्‌ ।

आदम पै ख्य्क्क

तर उसको खुसी धेरै टिकेन । चौधपन्ध्रकी भएपछि केटीलेगिम्पेईलाई बिर्सिएजस्तो भयो, क दुई वर्ष जेठी थिई र गिम्पेईविपरीर्तालङ्गी हो भन्ने बुझेकी थिई । साथै उसको बाबाको मृत्यर्पाछमावलीहरू बुबाका नातागोतालाई घृणा गर्न थाले । यायोईले उससँगचिसो व्यवहार गर्नुका साथै खुला रूपमा घृणा गर्थी । यसै बेला उसलेबरफ फुटेर यायोई भित्र त्यसमा डुबोस्‌ भनी चाहेको थियो । पछियायोईको नौसेनाका अधिकृतसँग बिहा भयो र गिम्पेईले क विधवाभएको क्रा थाहा पायो ।

फूलको पसलमा रहेको एकदम सफा खाले सिसाले गिम्पेईलाईतालमाथिको बरफको सम्झना गरायो ।

“तिमीले मलाई चिमोटने आँट कसरी गप्यौ ?” गिम्पेईले छातीमल्दै महिलालाई भन्यो । “तिमीले पक्कै घाउ बनाइदियो ।”

“घर फर्केपछि पत्नीलाई देखाउनोस्‌ ।”

“मेरो कुनै पत्नी छैन ।”

“त्यो सोचिएकै कूरा हो !”

“होइन, साँच्ची भनेको हो। म अविवाहित स्कूल शिक्षक हुँ,”गिम्पेईले शान्त भावले भन्यो ।

“अनि म अविवाहित स्कूल पढ्ने केटी हुँ," महिलाले जबाफ दिई ।

क निरर्थक क्रा गर्दै छे भन्ने बुझेर उसले महिलाकोअनुहारतर्फ हेर्न पनि चाहेको थिएन तर 'स्कले केटी' भनेको सुनेरउसको टाउको फेरि दुख्न थाल्यो ।

“के गोडाका ओँलाको घाउ दुखिरहेछ ? धेरै नहिँडनोस्‌ भनेकीमैले ..” महिलाले उसका गोडा नियाली ।

आफूले उसको घरको ढोकैसम्म पछ्याएझैं हिसाकोले आफूलाईपछ्याएकी भए र यस्ती महिलासँग फेला पारेकी भए के भन्थी होलीभनेर गिम्पेई गम्न थाल्यो । उसले भीडमा चारैतिर फनन आँखाकुदायो ! अघिल्लो ढोकाबाट लोप भएर हिसाको नफर्के पनि कम्तीमाक उसलाई अझ पनि आफ्नो हृदयमा पछ्याइरहेकी थिई भन्ने पक्काथियो !

भोलिपल्ट गिम्पेईले हिसाकोको जापानी भाषाको कक्षा लियो ।हिसाको कक्षाकोठाको ढोकामा पर्खिरहेकी थिई ।

“सर, ओखती,” उसले हरतारिँदै उसको खल्तीमा केही कुराछिराउँदै भनी ।

टाउको दुखेको हुनाले उसले कक्षाको तयारी गरेको थिएन । अनिअनिदो रातले गर्दा र थाकेको हुँदा उसले विद्यार्थीहरूलाई केही लेख्नेकाम दियो । एक जना केटाले हात उठायो ।

शकन्निक ती २. लकर

“सर, के म कुनै रोगबारे लेख्न सक्छु ?”

“हुन्छ, जे भए पनि हुन्छ ।”

“उदाहरणका लागि ... यस्तो नराम्रो विषयबारे बोल्न लागेकोमामाफी चाहन्छु ... गोडाका औंलाबीच हुने घाउबारे पनि लेख्न सक्छु ?”

एक्कासि ठूला खित्का छुट्यो । तर सबै जना त्यस केटालाई नैहेर्दै थिए । गिम्पेईतिर कसैले कुनै उत्सुकता लिएर हेर्दा पानि हेरेनन्‌ ।वास्तवमा उनीहरू उसर्माथ नभई केटामाथि हाँसिरहेका थिए ।

“मेरो विचारमा त्यो पनि हुन्छ । त्यो सूचनामूलक हुन सक्छकिनभने मलाई सोबारे केही पनि थाहा छैन,” गिम्पेईले त्यसो भन्दैहिसाकोको मेर्चतिर हेप्यो । विद्यार्थीहरू फेरि हाँस्न थाले तर त्यो हाँसोनै उसको अबोधपनाको पक्ष लिँदै थियो । टाउको निहुराएर लेखिरहेकीहिसाकोले कतिर हेरिन । तर उसका (हिसाकोका) कान राता भइसकेकाथए ।

हिसाकोले आफ्नो लेख देखाउन ल्याउँदा गिम्पेईले त्यसकोशीर्षक 'मेरा शिक्षकबारे आफ्ना विचारहरू भएको देख्यो । उसलाई सोलेख आफूबारे हुन सक्ने लाग्यो ।

“तामाकी मैयाँ, कक्षा सकेपछि बसिराख ल !” गिम्पेईलेहिसाकोलाई भन्यो । निमेष मात्र स्वीकृति जनाउँदै उसले आँखा उठाएरउसलाई हेरी । उसले (गम्पेईले) आफूलाई हेर्दै गरिएको महसुस गप्यो ।भ्यालसम्म पुगेर हिसाकोले केहीबेरसम्म खेलमैदानतिर हेरिरही ।सबै छात्रछात्राले आआफ्ना निबन्ध गुरुलाई बुझाइसकेपछि फकफर्केर आफ्नो मेचसम्म आइपुगी । ती लेखहरू मिलाएर राखिसकेर्पछगिम्पेई जुरुक्क उभियो । हलमा नपुगेसम्म उसले केही भनेन । हिसाकोकरिब दुई हातको फरकमा उसको पछिपछि आई ।

“ओखतीका लागि धन्यवाद ।” गिम्पेई फनक्क फर्कियो । “केतिमीले मेरो गोडाका औँलाबीच भएको घाउबारे कसैलाई सुनायो ?”

“कसैलाई सुनाइनौ ? ”

“अहँ । तर मैले ओन्दालाई चाहिँ सुनाएँ । क मेरी सबैभन्दामिल्ने साथी हो ।”

“ओन्दा मैयाँ । के तिमीले उसलाई सुनाइदियौ ? ...”

“ओन्दालाई मात्रै भनेँ ।”

“एकपल्ट कसैलाई भनिसकेर्पाछ अरू सबैलाई भनेसरह नै हो ।”

“होइन, त्यस्तो छैन । यो क्रा ओन्दा र मेरो बीच मात्र रहनेछ ।हामीले एकअर्कालाई हरेक कुरा भन्ने बाचा गरेका छौँ ।”

“तिमीहरूको घनिष्ठता त्यतिसम्म छ, हे ?”

0000)

“हजुर । मैले ओन्दासँग आफ्ना बुबाको छालाको रोगबारे क्रागरेको सुनेरै सो क्रा तपाईंले थाहा पाउनुभएको हो ।”

“हो र ? त्यसो भए ओन्दा मैयासँग तिमी कुनै कुरालुकाउँदिनौ ? अँ, यो सही होइन । राम्ररी सोच त । तिमीहरू दिनरातसँगै बसेर आफ्नो मनमा आएका बसै क्रा साटासाट गरे पनि द्ब थोकबताउनुचाहिँ सम्भव हुँदैन । उदाहरणका लागि कुनै राति आफूले देखेकोसपना भोलिपल्ट बिहानै बिर्सिएको क्रा लिऔँ । अनि सो कुरा ओन्दामैयाँलाई भन्न सक्तिनौ । सो सपना तिमीले फसँग छुट्टिएर उसलाईमार्न चाहेकोबारे पनि हुन सक्छ ।”

“मैले त्यस्ता सपना देखेकी छैन ।”

“जे होस्‌, आफूले सबै कुरा बाँडने खालको घनिष्ठ सम्बन्धमाविश्वास गर्नु एक बीभत्स कल्पना हो, केटीहरूले आफ्ना कमजोरीलुकाउने आवरण हो । पूर्ण सजगता स्वर्ग अथवा नर्कमा भए पनिमानवसंसारमा त्यो पाइँदैन । ओन्दा मैयाँबाट कुनै कूरा नलकाउनुकोअर्थ तिम्रो कुने अस्तित्व नहुनु हो, तिमीले आफ्नो जीवन आफैं नबाँच्नुहो । आफूप्रति पूर्ण इमानदार भएर मैले भनेको क्राप्रति विचार गर ।”

हिसाकोले भने गिम्पेईको तर्क बुभ्न सकिन अथवा फ किनआफूसँग त्यसरी क्रा गरिरहेको होला भन्ने अर्थ्याउन सकिन ।

“मैले मित्रतामा किन विश्वास गर्न हुन्न ?” उसले अन्तत:विरोध जनाई ।

“गोप्यताबिना मित्रता असम्भव छ । तीबिना मित्रता मात्र नभईअन्य कनै मानवीय संवेग बाँच्न सक्तैन ।”

“के ?” केटीले अफ्नै क्रा बुभ्न नसकेजस्ती थिई। “मओन्दासँग हरेक महत्त्वपूर्ण क्रा गर्छु ।”

“आश्चर्य छु तिमीले अति महत्त्वपूर्ण अथवा महत्त्वहीनक्राहरू, जस्तै समुद्री किनारमा रहेका बालुवाका कणबारे क्रा गर्छर्योभनेर पत्याउन गारो लाग्छ । तिम्रा बुबा र मलाई लागेको छालाकोरोगलाई काति महत्त्व दिन्छ्यौ थाहा छैन । तिमीले सो क्रालाई बीचमाकतै राख्छ्यौ, हगि ?”

गिम्पेईका शब्दहरू यात घोच्ने खालका थिए कि हिसाकोलाईकसैले हावामा झुन्डिरहेको अवस्थामा एक्कासि तल बजारिदिएजस्तोलाग्यो । उसको अनुहारको रङ उडेर गयो र क रोली जस्ती भई ।गिम्पेईले भने शान्त मुद्रामा, बुझाउने किसिमले कुरा गरिरह्यो ।

“कै तिमीले ओन्दालाई आफ्नो परिवारमा घट्ने सबै कुराबताउँछ्यौ ? तिमीले त्यस्ता कुरा भएर फकाउन बताउँछयौ जस्तोलाग्दैन । तिमी उसलाई आफ्ना बाबाको व्यापारिक गोप्यताबारै त

लनन्निक ती ७ लकर

भन्दिनौ नि ? पक्कै भान्दनौ, कसो ? संयोगवश तिमीले आज आफ्नोनिबन्धमा मेरो बारे लेखेकी रे'छ्यौ जस्तो लाग्छ । तर लेखमा भएकातिमीले ओन्दालाई नभनेका केही क्राहरू छैनन्‌ त ?”

हिसाकोले गिम्पेईलाई गहर्भरि छेडने आँखाले हेरी । फक चुपलागेर बसिरही ।

“तिम्रा बुबाले लडाइँ सकिएपछि कुन व्यवसायबाट ्यातविध्नसफलता प्राप्त गर्नुभयो भन्ने मलाई थाहा छैन । तर म तिम्री ओन्दाहोइन, तापनि तिमीले मलाई सोबारे कुनै बेला भन, म विस्तारमा सुन्नचाहन्छु ।”

गिम्पेईको स्वर सोचीसम्झी भनेको नलागे पनि उसकाशब्दहरूमा धम्की प्रस्ट घन्किन्थ्यो । त्यो घर उसका बुबाले लडाइँपाछिकिनेका भए उनले कुनै आपराधिक वा कालाबजारी जस्तो गैरकानुनीकाम गरेको शङ्का गर्नु स्वाभाविक हो । आफूले उसलाई पछ्याएकोक्रा नभन्देली भनेर जानाजानी गिम्पेईले उसका बुबाको क्रा झिक्यो ।

साथै आघल्लो साँझ आफूले सोचेको कुरा पान गिम्पेईलेसम्भझियो-हिसाकोले उसलाई भान्दने छैन । जे भएको भए पनि कआज उसको कक्षामा आएकी, उसलाई गोडाका औँलाबीच भएकोघाउको ओखती दिएकी र मेरा शिक्षकबारे आफ्ना विचारहरू भन्नेशीर्षकमा लेख लेखेकीले उसले डराउनुपर्ने कुने कारण नै थिएन ।

गिम्पेईको अचेतन मनले हिसाकोलाई पछ्याएको हुन सक्छ ।मानौँ उसको सौन्दर्यबाट आकर्षित भई रक्सीले मात्तिएर वा निद्रामाहिँडेर पछ्याएको होस्‌ । केटीले उसर्माथ जाद्‌ गरिसकेकी अर्थात्‌ टुनावा मोहिनी लाइसेकेकी थिई । साथै अघल्लो दिन पछ्याइएको क्रालेहिसाकोलाई आफ्नो आकर्षण शक्तिबारे चनाखो बनाउनुका साथै उसमापनि एक अदृश्य आनन्द भरिदिएको हनुपर्छ । जे होस, उसको मनमायसरी उत्सुकता जगाउने, त्यस रहस्यमयी केटीले निकै ठूलो तरङ्गउठाइदिएकी थिई ।

हिसाकोलाई धम्क्याएपछि क्रा सल्टियो भनेर गिम्पेईले केटीतिरदृष्टि लगाउँदा हलको छेउमा उाभएर नोबुको ओन्दाले उनीहरूलाईहेरिरहेकी देख्यो ।

“तिम्री साथी चिन्तित छे। क तिमीलाई पर्खिरहेकी छे नि।हेर ।” गिम्पेईले हिसाकोलाई जान दियो । अधिकांश केटीभौँ क कदेरओन्दानेर गइन, बरु टाउको मुन्ट्याएर हिँड्दै बिस्तारै उसको पर्छाडपुगी । तीनचार दिनपछि गिम्पेईले हिसाकोलाई धन्यवाद दियो ।

“त्यो ओखती -धेरै राम्रो छ। धन्यवाद । मलाई पूरै बिसेकभयो ।”

आ्व्न्करी 5 सक्न

“ए साँच्चै हो र ?” हिसाको हिस्सी परी । उसका गालामामनमोहक खाल्डाहरू परे ।

तर पछि गएर पहिलेजस्ती लजालु, आकर्षक हिसाको रहिन छ ।बरु उसको गिम्पेईसँग यस्तो सम्बन्ध बढ्यो कि ओन्दाले उसको विरुद्धपोल खोलिदिई । अन्त्यमा गिम्पेई स्कुलबाट निकालियो ।

स्तानघरकी सुसारेले कारुइजावाको टर्की स्तानघरमा उसकोपेटको मालिस गरिराख्ता गिम्पेईले यतिका वर्षपछि पनि हिसाकोकाबुबा भव्य पश्चिमा शैलीको घरमा गहिरो आरामकर्सीमा पल्टिएर घाउभएको गोडाको छाला कोट्टयाउँदै गरेको दृश्यबारे कल्पना गप्यो ।

“एहे ! ... गोडाका औँलाबीच घाउ भएको मानिसले कहिल्यैटर्की स्तान गर्नु हुँदैन क्यार । बाफले यसलाई खप्नै नसक्ने गरीचिलाउने बनाउँछ होला,” गिम्पेईले ठट्टा गर्दै हाँस्यो । “के गोडाकाऔँलाबीच घाउ भएको कुनै मानिस यहाँ पहिले आएको रहेछ ?”

केटीले गम्भीर भएर उसको क्राको जबाफ दिइरहेजस्ती थिइन ।

“हामी जस्ता मानिसलाई गोडाका औंलाबीच हुने घाउबारे केथाहा हन्छ र ? त्यस्तो घाउ नरम र आति नै स्याहारसुसार गरिएकागोडामा हुन्छ, होइन त ? मतलब यो जीवनको एक सत्य मात्र हो-कमलो गोडामा खस्रो घाउ सर्छु। बाँदरको जस्तो हाम्रो गोडामासारिदिँदा पनि कीटाण्‌ लाग्दैनन्‌ । छाला अति कडा र बाक्लो भइसकेकोहुन्छ।” बोल्ने क्रममा उसलाई केटीले ररर्गाडिदिँदा उसका फोहोरीपैतालामा गोरा औँला नरम र चिसो भई टाँसएको महसुस भयो ।

“गोडाका औंलाबीच हुने घाउ मेरो पनि छेउछाउ पर्ने छैन ।”

गिम्पेई गम्भीर भयो । सन्चो महसुस भइरहेका बेला उसले यस्तीसुन्दर स्नानघरकी केटीसँग किन छालासम्बन्धी रोगको क्रा झिक्योहोला ? के उसले साँच्ची सो क्रा निकाल्नुपर्ने थियो र ? उसले त्यसदिन हिसाकोसँग झूटो बोलेकोले होला ।

गिम्पेई हिसाकोको घरअगाडि उभियो र त्यस केटीसित गोडाकाऔँलाबीच भएको घाउका लाग कुनै ओखतीको नाम सोध्यो । तर त्योक्रा झूटो थियो र त्यतिकै चिप्लेर आएको थियो । त्यो झूट बोलेकोतीन वा चार दिनपछि घाउ निको भयो भनी हिसाकोलाई धन्यवाद दिँदाउसले दोस्रो झूट बोल्यो। उसको गोडाका औँलाबीच घाउ भएकैथिएन । उसले कक्षामा सोबारे केही थाहा छैन भन्दा साँचो क्रा गरेकोथियो । साथै हिसाकोले उसलाई दिएको औषधी फालिदिएको थियो ।अनि वेश्यावृत्ति क्षेत्रमा महिलालाई आफ्नो गोडाका औँलाबीच घाउ भईहिँड्नै नसक्नेजस्तो भएको छु भन्दा झूटको सिलसिला झन्‌ बालियो हुँदै

नबन १९ कक

गयो । झूटो कुरा एकपल्ट भनिसकेर्पाछ कहिल्यै हराउँदैन, बरु त्यसलेहामीलाई पछ्याइरहन्छ । गिम्पेईले आइमाईलाई पछ्याएभीँ उसलेबोलेका भझूटहरूले उसलाई पछ्याइरहेका थिए । सायद सो कुराअपराधको हकमा पनि लाग्‌ हुन्थ्यो । अपराध एकपल्ट गरेपछि त्यसलेउसलाई सो अपराध नदोहोच्याएसम्म पछ्याइरहन्छ । खराब बानीभनेका त्यस्तै हुन्छन्‌ । गिम्पेईले पहिलोपल्ट एउटी आइमाईलाईपछ्याएपछि दोस्रो, अनि अनेकौँलाई पछ्याउँदै गयो आइमाईलाईपछ्याउने बानी गोडाका औंलाबीच हुने घाउ जस्तै छुटतैन, योहराउँदैन, बरु फिँजिन्छ । एउटा बर्खामा भएको घाउ अस्थायी रूपमानिको हुन सक्छ तर सो घाउ फेरि अर्को बर्खामा पलाएर आउँछ ।

“हेर, मेरो गोडाका औँलाबीच घाउ भएको छैन । मलाई सोबारेकेही थाहा छैन,” गिम्पेईले आफैँलाई हकारेसरि सो कुरा प्याच्चनिकाल्यो । उसले किन आइमाईलाई पछ्याउँदा आउने आनन्दकोकुरालाई गोडाका औंलाबीच हुने घाउ जस्तो घिनलाग्दो क्रासँग दाँजेकोहोला ? के पहिलो झूटले उसलाई अर्को झूट बोल्न बाध्य गरेको हो ?

तर अहिले गिम्पेईको दिमागमा एक्कासि एउटा विचार फुप्यो,सायद बिग्रेको गोडाले गर्दा लाज लागेर उसले एक्कासि हिसाकोकोघरअगाडि सो कुरा निकालेको थियो कि ? यदि त्यसो हो भने केआइमाईलाई पछ्याउने उसको बानी यस खराबीसँग सम्बन्धित थियोकि ? किनभने पछ्याउने काम त गोडाले गर्थे । सो क्रा सोचेरउसलाई आश्चर्य लाग्यो। के उसको शरीरको कुनै खराब अङ्गलेसौन्दर्यको चाहना गरिरहेको थियो ? के खराब गोडाले सुन्दर महिलालाईपछ्याउने कुरा ईश्वरको योजनाअन्तर्गत पर्थ्यो ?

स्नानघरकी केटीले गिम्पेईतर्फ पिठयूँ फर्काएर उसको घुँडादेखितल गोडासम्म मालिस गर्रिदेई । यसो गर्दा उसका गोडा केटीकाआँखामुनि परे ।

“ल पुग्यो,” गिम्पेईले अलि अप्ठेरो मान्दै भन्यो । उसले आफ्नोगोडाका लामा औंलालाई कक्रक्क पार्दै खुम्च्यायो ।

अनि केटीले सुमधुर कर्णप्रय स्वरमा सोधी, “तपाईंका नडहरूपनि काट्ने होकि ?”

“नङ ? ... ए ! गोडाका नडहरू ... के तिमीले साँच्ची नैकाटिदिन्छद्यौ त ?” आफ्नो अप्ठेरोपन लुकाउन गिम्पेईले अगाडि भन्यो,“हो त, साँच्चै लामै भइसकेका रहेछन, हेन त ?"

केटीले आफ्नो हत्केलो उसको पेतालामाथि राख्तै हातले हल्कास्पर्श गर्दै बाँदरका भझौँ खुम्चिएको लाग्ने उसको गोडाका औँलाहरूतन्क्याइदिई । “अलि लामै भएका रहेछन्‌ ...”

लनम्क रेट लब

अनि उसले ध्यान दिएर सजिलोसँग गिम्पेईका नङ काट्दै गरी ।

“तिमीलाई यहाँ सघ्वैं भेटन पाउँदा रमाइलो लाग्छ,” गिम्पेईलेभन्न थाल्यो । उसले आफ्नो गोडाका औँलाहरू केटीको जिम्मामासुम्पिइसकेको थियो । “तिमीलाई जहिले भेटन चाहे पनि आउन सक्छु ।मलाई तिम्रो मालिसको आवश्यकता परेको बेला तिमीलाई फोन गर्नमिल्छ, होइन त ?”

“भइहाल्छ नि ।”

“तिमी यसो आकलभझुकल मात्र भेट हुने मानिस त हेन नि ।तिमी मेरा लागि नामठेगाना थाहा नभएको कुनै अपरिचित त होइनौनि? तिमी मेरा लागि त्यस्ता व्यक्त जस्तो होइनौ जसलाई मैले यससंसारमा गुमाउँछु र जसलाई नपछ्याएसम्म फेरि भेटिन्नन्‌ । सुन्दाअनौठो लाग्न सक्छ.”

उसले आफ्नो नराम्रो देखिने गोडा अहिले आफ्ना हातमा लिई त्यसकानड काटिरहेकी यस केटीलाई देखाएझैं यसअघ कहिल्यै पूरै देखाएको थिएन ।सो क्रा घोल्लँदै गर्दा उसका आँखामा खुसीका आँसु रसाए ।

“सुन्दा अनौठो लागे नि तिमीलाई साँचो कुरा भन्दै छु। केतिमीले कहिल्यै त्यस्तो अनुभव गरेकी छ्यौ बाटामा कुनैअपरिचितलाई भेट्ता हुने गहिरो पछुतोको अनुभूति गरेकी छ्यौ ? मैलेप्राय: त्यस्तो अनुभव गरेको छु । म मनमनै सोच्छु, 'कस्तो हिस्सी परेकोमानिस " अथवा "क्या राम्री आइमाई !" अथवा 'क जस्तो आकर्षकमानिस मैले कहिल्यै देखेको छुइनँ ।' त्यस्तो अनुभव बाटामा डुलिरहँदाअथवा सिनेमाहलमा कुनै अपर्रिचतसँगै बसरहँदा अथवा सङ्गीतकक्षबाट ओल्रदै गर्दा हुन्छ । तर एकपल्ट तिनीहरूले त्यो ठाउँ छोडेपछिम उनीहरूलाई सायद आफ्नो जुनीमा फेरि कहिल्यै भेर्टातनँ भन्ने कुराथाहा छ कोही टक्क अडिएर ठ्याप्पै अनजान मानिससँग तबोल्न सक्तैन नि, कसो ! सायद त्यही जीवन हो, तर त्यसो हुँदा मनिरास भएर मर्नेछु। कसोकसो मलाई रित्तिएको र खाली महसुसहुन्छ। म उनीहरूलाई पृथ्वीको अर्को छेउसम्म पछ्याउन चाहे पानिसक्तिनँ । त्यसरी कुनै मानिसलाई पछ्याउने एउटै उपाय हो उसलाईमारिदिन्‌ ।”

आफू बरालिएको भान गरी गिम्पेईले लामो सास फेप्यो । अनिउसले घुमाउरो पाराले अर्गाड भन्दै गयो, “वास्तवमा, म आलिकबढाइचढाइ गर्दै छु । सौभाग्यवश तिम्रो स्वर सुन्न मन लागेको बेलाफोन गर्न सक्छु । तर गाहकीहरूभन्दा फरक समस्या तिमीमा छ, होइनत ? तिमी कुने खास गाहकीलाई मन पराएर फक फेरि आओस्‌ भन्नेचाहना गर्न सक्छ्यौ । तर क आउने-नआउने वा कहिल्यै नआउने कुरा

लनम्न्ट २१ सकि

उसमा भर पर्छ । कहिलेकाहीँ नराम्रो लाग्दैन ? फेरि पनि मलाई त योअपरिहार्य लाग्छ ।”

केटीले गोडाका नडहरू काटतै गर्दा गिम्पेईले उसका कुमकापाता कोमल पिठ्युँपट्टि बिस्तारै चलायमान भएको हेरिरह्यो । कामसिद्धयाइसकेपछि पनि अझ पठयौूँ फर्काएरै केहीबेर रोकिई ।

“तपाईंका हातका नडहरू पनि काटने हो कि ?” सोध्दै कफनक्क फर्की । गिम्पेईले छातीमाथि पारेर हात हेप्यो ।

“तीचाहिँ गोडाका औंलार्जात लामा भएका रेै'नछन्‌ । त्यतिफोहोर पनि छैनन्‌ नि ।”

तर उसको बोलीमा अस्वीर्कातको आभास नपाएर केटीले उसकाऔँलाका नडहरू पनि काटिदिई ।

गिम्पेईले अनुमान गप्यो-स्तानघरकी केटीले यो मान्छेको मनमाकेही दृष्टता लुकेको छ भन्ने क्राको छनक पाई होली । आफूले भर्खरैबिसुद्धीमा बोलेको क्रा आफैँलाई समेत भयावह लाग्यो । के कसैलाईपछ्याउनुको अन्त्य हत्या गर्नु हो ? उसले मियाको मिजुकीको हातेझोला टिपेको मात्रै हो । उसलाई फेरि भेटने छाँट छैन । सायद बाटामाअपरिचितहरूसँग हुने छोटो जम्काभेटभन्दा धेरै फरक थिएन उक्त भेटपनि । क हिसाको तामाकीबाट पनि अलग्गिसकेको थियो र उसलाईभेटन पनि गारो थियो । उसले पछ्याएका आइमाईलाई अन्त्यैसम्मैपछ्याएको थिएन । हिसाको तथा मियाको दुवैलाई अब कहिल्यै नभेटनेगरी उसले यस लोकबाटै गुमाइसकेको हुन सक्छ ।

हिसाको र यायोईका अनुहार विचित्र भावका साथ अचानकउसका आँखाअर्गाड उभिए । गिम्पेईले तिनीहरूको अनुहार स्तानघरकीकेटीको अनुहारसँग दाँज्यो ।

“यस्तो स्याहार र ध्यान पुग्याएर पनि गाहकी नफर्के बित्यासपर्छ होला ।”

“ए होइन । किन हुन्थ्यो ? यो त कामै हो ।”

“त्यस्तो स्वरमा 'यो त कामै हो' भनेको सम्भिँदा अचम्मलाग्छ ।”

केटी अर्कातिर हेर्न थाली । गिम्पेईले लजाएभैँं गरी आँखाछोप्यो । खुम्चिएको आँखाले उसले केटीको सेतो ब्रा झल्लक हेस्यो ।

“ब्रा फुकाल,” गिम्पेईले एकपल्ट हिसाकोको व्रा समातेर भनेकोथियो । हिसाकोले मानिन । उसले ब्रालाई जोडले अठ्याउँदै अगाडितान्दा इलास्टिक चौँडयो । अलर्मालएर हिसाकोले आफ्ना स्तन उघारैरहन दिई टुलुटुलु ब्रा हेरिरही । गिम्पेईले ब्रा केहीबेर आफ्ना दायाँहातमा समाइराखेर एकापट्टि मिल्काइदियो ।

टन्न २२ सकि

उसले आँखा उघारेर नड काटतै गरेकी केटीको दायाँ हातलाईनियाल्यो । तिनताक हिसाको यस केटीभन्दा कात कान्छी थिई होली ?दुई वर्ष ? कि तीन वर्ष ? के हिसाको स्तानघरकी सुसारेझौँ गोरीभइसकेकी थिई ? गिम्पेईले कुरुमे कम्पनीको सूती कपडामा छापएकोगाढा नीलो बुट्टाको छापको गन्ध सुँघ्न सक्थ्यो । केटाकेटीमा उसलेलाउने गरेको किमोनो यसैबाट बनेको हुन्थ्यो तर त्यसको गन्धहिसाकोले स्कुलको पोसाकको रूपमा लाउने नीलो फनी कपडाकोस्कर्टको रङले गर्दा उठेर आउँथ्यो । आफ्ना गोडा स्कर्टमा घुसार्दै गर्दाहिसाको रुनुका साथै क पनि झन्डै रोएको थियो ।

गिम्पेईलाई आफ्नो सारा तागत नड काटिरहेका दाहिने हातकाऔँलाबाट निख्रेर झरेजस्तो अनुभव भयो । केटीले त्यो समाएर नडहरूकैँचीले मिलाएर काटिदिई । उसले एकपल्ट आफ्नो मावलीमा रहेकोतालको बरफमाथि यायोईसँग हातेमालो गर्दै हिँडराख्ता यही हातलुलिएको सम्भझियो ।

“के भो ?” भन्दै यायोई किनारमा फर्केकी थिई । गिम्पेईलेउसको हात बेसरी समाएको भए समेत बरफमूनि पुरिन्थी होली ।

यायोई र हिसाको आकलभुकल मात्रै भेटिने बटुवा जस्ता व्यक्तिथिएनन्‌ । उसलाई तिनीहरूका नाम र ठेगाना थाहा भएको मात्र होइन,त्यसभन्दा पर तिनीहरूसँग उसको सम्बन्ध्रै थियो अनि तिनीहरूलाईकुने बेला पनि भेटन सक्थ्यो। तैपनि उसले तिनीहरूलाईपछ्याइरहन्थ्यो र अन्तत: तिनीहरूबाट छुट्टिन बाध्य भयो ।

“कान के गरूँ ? सफा गर्दिऔैँ ?” केटीले सोधी ।

“कान रे ? कानमा के गर्ने र?”

“सफा गर्दिन्छु । जुरुक्क उठेर बस्नुस्‌ त ?”

गिम्पेई जुरुक्क उठेर गजगजे खाटमा बस्यो । उसलाई लाग्योकेटीले उसको कानको लोती बिस्तारै मली, त्यसपछि तत्कालै एउटाऔँला कानमा घुसारेर भित्र सुस्तरी घुमाई । बासी हावा बाहिरनिकालिएपछि गिम्पेईलाई कान हलुङ्गो भई ताजा सुवास भरिएकोअनुभूति भयो । उसले निरन्तर मीठो, कम्पनका स्वरहरू सुन्दै गर्दातिनका सुमधुर स्पन्दनहरू चारैतिर फिँजए । केटीले अर्का हातकाऔंलाले बिस्तारै गिम्पेईका कानभित्र स्पर्श गर्दै थिई ।

“के गरिरा'की ? सपनीभौैँ लागिरा'छ,” गिम्पेईले अनौठो आनन्दमान्दै भन्यो । साँच्ची फर्केर हेर्दा आफ्नै कान हेर्न सकेन । आन केटीलेआफ्नो बाहुला थोरै उसको अनुहारतर्फ घुमाउँदै फेरि कानमा घुसारेरबिस्तारै घुमाई ।

“मानौँ देवदूतले कानमा मायापूर्वक साउती गरिरहेथे । त्यहाँभित्रगुम्सिएका अन्य मानवीय स्वरहरू पानि सफा भइदिएर तिग्नै मात्र

शकम्निट रेरे सक्न

सुमधुर स्वर सुनेर बस्न पाए हुन्थ्यो। झूटा क्राहरू पनि हराएरजान्थे ...”

केटीले आफ्नो अर्धनग्न शरीर गिम्पेईको नाङ्गो शरीरछेउ ल्याउँदाभित्र स्वर्गीय सङ्गीत भरिएर आयो ।

«यहाँलाई मेरो सेवा मन पप्यो होला ।”

मालिस सक्सक्यो । गिम्पेई अझै बसरहँदा सुसारेले उसलाईमोजा लाउन सघाउनुका साथै उसको कमिजका टाँक लगाइदिई र जुत्तापहिराएर तुना बाँधिदिई । पेटी र टाई मात्र उसले आफैँ बाँध्यो ।चाहिँ स्नानघरबाहिर चिसो पिइरहँदा केटी उसको छेवैमा उभइरही ।

केटीले गिम्पेईलाई मुख्य द्वारसम्म डोच्याइदिई । रात छोपेकोबगैँचामा टेक्ता गिम्पेईले बडेमानको माक्राको जालो झलझली देख्यो ।त्यस जालोमा अन्य कीराफटयाडङग्रासँगै दुई वा तीनवटा सेता आँखाअल्झेका थिए । ती सुन्दर सेता घेराहरू तिनका नीला पखेटामा तथाआँखार्वारिपरि देखिन्थे । तिनले आफ्ना पखेटा चलमलाएका भए तीधागाका त्यान्द्राहरू चौँडन सक्थे । तर पखेटाहरू दोब्रिएकाले चराहरूत्यो जालोमा गुटमुटिएर अल्झिसकेका थिए । माक्रो भने बीचमा सेताआँखातर्फ पिठयूँ फर्काएर झुन्डिएको थियो । उसलाई चराका चुच्चाहरूनजिक पर्दा उसको शरीरमा ठुडेर छियाछिया पार्ला भन्ने डर थियो ।

गिम्पेईले अँध्यारो जङ्गलतर्फ आँखा कदायो । उसको मावलीकोतालको पल्लो किनारमा रात्रिको आगो धपक्क बलिरहेको थियो ।उसलाई आफू अँध्यारो पानीमा छाया पर्ने आगाका हप्काहरूतर्फरहस्यात्मक ढङ्गले वा नजानिँदो पाराले डोरिइरहेको भान भयो ।

लदन्छ रे कव्यके

मियाको मिजुकीले आफ्नो ह्यान्डब्याग र त्यसभित्र रहेको दुईहजार येन हराए तापनि प्रहरीमा गइन । वास्तवमा त्यो उसकोजीवनमा गम्भीर असर पार्ने धेरै ठूलो रकम थियो। तर आफ्नापरिस्थितिले गर्दा उसलाई रकम हराएको बारेमा उजुरी गर्न गारो भयो ।त्यसैले सायद गिम्पेईले शिन्शुसम्म पनि भाग्नु परेन होला । यर्द्यापचोरीभन्दा पनि रकमले गर्दा क भौँतारिन बाध्य भएजस्तो थियो ।

उसले पैसा लिएको क्रामा कुने शड्टका थिएन तर मियाकोलेआफ्नो ब्याग भझारेपछि उसैलाई बोलाउँदै गिम्पेईले पछ्याएको हुँदासायद उसले चोरी गरेको नहुन सक्छ। न मियाकोलाई आफूगिम्पेईद्वारा लुटिएको लाग्यो । उसैले आफ्नो ब्याग लगेको क्रा मानिन ।उसले बाटामाझ ब्याग हप्याउँदा त्यहाँ गिम्पेई मात्र थियो । त्यसैलेउसर्माथ शडका गर्नु निकै स्वाभाविक थियो । तर गिम्पेईले त्यो ब्यागटिपेको चाहिँ नदेखेकी हुँदा अरू कसैले टिपेको पनि हुन सक्छ ।

भित्र पस्नासाथै मियाकोले काम गर्नेलाई बोलाई ।

“साचिको ! ए साचिको ! मेरो ह्यान्डब्याग । ... मैले हराएँ।कृपया, गएर त्यो खोज त। त्यो क त्यहाँ औषधीपसलको सामुन्नेहुनुपर्छ । छिटो जाक ! कद ।!”

“हवस्‌ ।”

“तिमी तत्कालै गइनौ भने अरू कसैले लगिदेला ।”

मियाको लामो सास फेर्दै माथिल्लो तला उक्ली । अर्की काम गर्नेताचु पछिपछि आई ।

“मिस, हजुरको ह्यान्डब्याग हरायो भन्नुभा' ?”

ताचु भने साचिकोकी आमा थिई । उसले त्यस घरमा आफ्नीछोरीलाई सँगै काममा लाउनुभन्दा अघिदेखि नै काम गर्ने गर्थी । एउटीएक्ली आइमाईको सानो घरमा दुईदुई जना काम गर्ने चाहिने थिएन ।तर ताचुले घरको नैतिक अस्पष्टताको फाइदा उठाई नोकरभन्दामाथिको स्तरमा पुगिसकेकी थिई । कहिलेकाहीँ ताचुले मियाकोलाई'म्याम' र कहिलेकाहीँ 'मिस' भन्ने गर्थी । तर आरिता भन्ने बढो मानिसत्यो घरमा आउँदा ताचुले मियाकोलाई सस्रैं 'म्याम' भन्ने गर्थी ।

एक दिन मियाकोले नचाहँदानचाहँदै ताचुसँग मन फुकाउन खोजी ।

“थाहा छ, हामी क्योतोमा हुँदा म आफ्नी परिचारिकासँग एक्लैहुँदा मलाई 'मिस' भन्न रुचाउँथी। तर आरिता सँगै हुँदा म

लनम्निक रेश लकर

आरिताभन्दा धेरै कान्छी भए पनि उसले 'म्याम' भन्ने गर्थी । मलाई'मिस' भन्दा होच्याएजस्तो लागे पनि क मप्रति दया गरेझैं लाग्थ्यो ।उसले मलाई 'बिचरी' मान्धथी । तर त्यस कुराले मलाई खिन्नबनाउँथ्यो ।” त्यस क्राको ताचुले जबाफ दिई, “त्यसो भए म पनिहजुरलाई त्यसै गरी बोलाउँछु,” र त्यस बेलादेखि उसले ससघ्वैं त्यसै गरीबोलाउने गर्थी ।

“तर मिस॒, हजुरले बाटामा हिँड्दा आफ्नो ह्यान्डब्याग झारेरछाडिदिनुभएको क्रा अनौठै लाग्छ, होइन त ! हजुरले आफ्नो ब्याग मात्रबोक्नुभएको थियो, होइन त ? हजुरले अर्थोक केही बोक्नुभएको थिएन ।”

आफ्ना चिम्सा आँखा च्यातेर ताचुले मियाकोलाई हेरिरही ।

उसका आँखा विस्फारित नहुँदा पनि बाटुला देखिन्थे र तिनकोबाटुलोपनले ने तिनलाई सानो तथा चकित बनाउँथ्यो । काटीकुटीआफ्नी आमाझैँ देखिने साचिकोले आँखा च्यातेर हेर्दा ती सुन्दर देखिन्थे,तर ताचुका आँखा च्यातिँदा बाहिर निस्कन लागेझैँ देखिन्थे । ती कतैअशान्त र केही लुकाइरहेझैँं लाग्थे मानौं तिनको गहिराइमा केहीलुकेको होस्‌ । ती एकदम सफा, पहेँला खैरा थिए । त्यसले उसको भावकेही चिसो देखिन्थ्यो ।

उसको गोरो अनुहार पनि सानो र बाटुलो थियो । गर्दन बाक्लोथियो, स्तन ठूलठूला थिए । उसको भारी जीउ सानो गोडासम्म पुगेझैँथियो । उसकी छोरीका साना पाउ आति सुन्दर र मिलेका थिए । तरताचुका गोडा जीउको भारले थिचएभझैं थिए । आमाछोरी दुवै जनाहोचा थिए ।

उसको गर्दनको उठेका लुम्साले गर्दा ताचुलाई पर्छाडि टाउकोनिहुराउन गारो पार्थ्यो । त्यसैले उसले मियाकोलाई हेर्न आँखा उचालेरमास्तिर हेर्नुपर््यौ । यसले गर्दा मियाकोलाई ताचुले उसलाई छेड्ने गरीहेरिरहेकी हो कि भन्ने भान हुन्थ्यो ।

“मैले ब्याग खसालेको कुरा भनेँ नि,” मियाकोले कामगर्नेहरूलाई हप्काउने गरेको स्वरमा भनी । “त्यसको प्रमाणस्वरूप,मसँग मेरो ह्यान्डब्याग छैन । हेर !”

“तर मिस॒, तपाईंले सौ ब्याग ता उ त्यहाँ औषधीपसलकोसामुन्ने झारेको भन्नुभएको हेन ? तपाईंलाई त्यो हराएको ठाउँ थाहा छर त्यो छिमेकमै छ। त्यसो भए, त्यो कसरी हराउन सक्छ त ?ह्यान्डब्याग जस्तो सामान ...”

“मैले त्यो झारेँ त भन्दै छु ।”

“छाता जस्तो कुनै कुरा छाडेर आउनु त बुझिन्छ तर ब्यागहातबाट झार्नु भनेको ... माने, बाँदर त रूखबाट भझर्दैनन्‌ नि ।”

लदमन्छ रे कवबक

ताचुले रोचक ढङ्गले तुलना गरेकी थिई ।

“आफूले झारेको महसुस हुनासाथ तपाईंले टिप्न सक्नुहुन्थ्यो ।किन टिप्नुभएन त ?”

“हो म टिप्न सक्थेँ । के व्यर्थको क्रा गरेकी ! आफूले कुनै क्राझारेको बुभनासाथ त्यो साँच्ची नै हराएको भन्न सकिन्न नि !”

मियाकोलाई आफू माथि उकलेदेखि नै बाटामा लाउने लुगा लाएरैउभिरहेको क्रा महसुस भयो । लुगाहरू राख्ने पश्चिमा शैलीको दराज रजापानी शैलीका लुगाहरू राख्ने घर्रा त माथि साढे चार म्याटकोकोठामा थिए । मियाकोलाई आठ म्याटको कोठाछेउको कोठामा लुगाफेर्न सजिलो लाग्थ्यो । बढो आरिता त्यहाँ बस्न आउँदा उसले र बढोआरिताले त्यो आठ म्याटको कोठा प्रयोग गर्ने गर्थे । तर उसकालुगाहरू माथिल्ला तलामा हुनु भनेको भइँतलामा ताचुको विघ्नै प्रभावरहेको छर्लङ्गै हुन्थ्यो ।

“कृपया, तल गएर मेरा लागि एउटा चिसो रुमाल ल्याइदेक न ।त्यसलाई चिसो पानीमा निचोर । मलाई हल्का पसिना आइरहेछ ।”मियाकोले आफ्नो अन्रोधपछि ताचुले तलै बस्नुपर्ने सोची । त्यतिन्जेलउसले आफ्नो जीउको पासिना पुछ्न चाहन्थी ।

“हवस्‌ । के म रर्गाडिदिफँ ? म फ्रिजबाट बरफका टुक्रा राखेकोपानीको भाँडो ल्याउँछु ।”

“पर्दैन, धन्यवाद,” मियाकोले आँखा तर्दै भनी ।

ताचु तल भर्दै गर्दा सामुन्नेको ढोका उघ्रयो ।

“मैले ओऔषधीपसलको सामुन्नेदेखि गाडीको घुइँचो भएकोसडकमसम्म पूरै चहारिसकेँ, तर मालिक्नी हजुरको ह्यान्डब्याग कहीँ पनिथिएन,” साचिकोले भनी ।

“मलाई आश्चर्य लागेको छैन । माथि कुदेर जा र मालिक्नीलाईभन्‌ । के तैँले प्रहरीमा उजुर हालिस्‌ ?”

“हाम्ले उजुर हाल्नुपर्छ जस्तो लाग्छ र ?”

“तँ त्यति बिसुदढ्धी कसरी हुन सक्छेस्‌ ? अहिले गएर निवेदन दिइहाल्‌ ।”

“साचिको ! ए साचिको !” मियाकोले माथिल्लो तलाबाट डाकी ।“तिमीले सो क्रा रिपोर्ट गर्नु पर्दैन । ब्यागमा कुनै महत्त्वपूर्ण क्रो छैन ।”

साचिकोले जबाफ दिइन तर ताचु एउटा काठको किस्तीमाहाथमुख धुने भाँडो बोक्ते माथि उक्ली । मियाकोले आफ्नो स्कर्टफुकालेर कट्टुमा थिई ।

“म्याम, हजुरको पिठयूँ मलिदिकँ ?” ताचुले आत नै विनम्रभावमा सोधी ।

“पर्दैन, धन्यवाद ।”

अनिस रे लक

मियाको ताचुलाई आफूले निचारेर ल्याउन लाएकी रुमाललेआफैँ जीउ पुछ्न थाली । उसले तन्क्याएको गोडाबाट पुछ्न थालेर बूढीऔँलाहरूबीच सफा गरी । मियाकोले कच्याककचुक्क पारेर भइँमामिल्काइदिएको स्टाकड टिपेर राम्ररी पट्याएर राखी ।

“भो, तिमीले धन्दा मान्नु पर्दैन । म ती धोइहाल्छु नि,” भन्दैमियाकोले रुमाल ताचुतर्फ फाली ।

साचिको माथि उक्ली। उसले छेवैको साढे चार म्याटकोकोठाको ढोकानेर हात राखेर निकै निहरिँदै भनी, “म फर्किसकेँ । ब्यागत्यहाँ रहेनछ ।” क प्यारी तर थोरै जोकर जस्ती देखिन्थी ।

ताचुले कडाइका साथ आफ्नी छोरीलाई त्यस्ता विनम्र भावसिकाएकी थिई । तर आफूचाहिँ मियाकोप्रति ढुलमुले भाव देखाउँथी ।क परिस्थितिअनुसार कहिले निकै विनम्र हुन्थी भने कहिले अति रुखोपनअथवा चिसो मित्रता देखाउँथी । उसले साचिकोलाई बढो आरिता बाहिरजान लाग्दा उसको जुत्ताको तुना बाँधदिन सिकाएकी थिई । आरिताटाउको अथवा अनुहारको नसा निकै दुख्ने स्नायुरोगबाट ग्रस्त थियो ।साचिको उसको गोडामा निहरिरहेको बेला कहिलेकाहीँ क उसकोकुममा हात राखेर उभिन्थ्यो। मियाको उहिल्यैदेखि आरितालाईछोरीतर्फ तान्ने ताचुको योजनादेखि परिचित थिई । तर ताचुले नै सत्रवर्षीया छोरीलाई त्यस योजनामा लाएकी भन्ने कुरामा क अझ यकिनथिइन । ताचुले साचिकोलाई अत्तर लाउन लाउँथी । मियाकोले एकपल्टयसबारे खोजीनिती गर्दा ताचुले जबाफ दिई, “उसको जीउबाट निकैकडा गन्ध आउँछ ।”

“हजुरले साचिकोलाई थानामा गई रिपोर्ट गर्न किन भन्नुहुन्न ?”ताचुले बल गरी ।

“तिमी निकै जोड दिइरहेकी छ्यौ ।”

“तर त्यो हराउनु लाजमर्दो लाग्दैन यहाँलाई ? त्यसमा कातिपैसो थियो ?”

“त्यसमा फुट्टी पैसौ थिएन ।” मियाकोले आँखा चिम्म गरीतिनमाथि चिसो रुमाल राखी । क केहीबेर स्थिर बसी । उसको मुटुफेरि निकै ढुकढुक गर्न थाल्यो ।

मियाकोसँग दुइटा पासबुक थिए । एउटा ताचुको नाममा जम्मागर्न उसकै सल्लाहअनुसार बूढो आरिताबाट गोप्य राखिएको थियो ।अर्को उसको आफ्नै नाममा थियो र यसैबाट उसले दुई लाख येनभिकेकी थिई । उसले यसबारे ताचुलाई केही भनेकी थिइन । बढोआरिताले यसबारे सुनेर प्रश्नहरूको ताँती लाउन सक्नेछ । त्यसैले त्यातचाँडो कनै क्रा नखुस्काउन फ चनाखो थिई ।

लनन्निक रे थ्व

दुई लाख येन मियाकोले आफ्नो जवानी गुमाएको क्षतिपूर्तिस्वरूपथियो-फूलको त्यो शक्षाणक फक्राइ जुन उसले आधा मरिसकेको, फुलेकोबूढोलाई आफ्नो शरीर समर्पण गरेर खेर फालेकी थिई । त्यस पैसामामियाकोको आफ्नै रगत बगेको थियो । तर त्यो पैसा हराएको हो भनेएकै क्षणमा गयो र अब फसँग बाँकी केही रहेन । उसले सो करापत्याउनै सकिन । कसैले पैसा खर्चिदा सो रकम गइसक्ता पानिसम्झिन्छ । तर आफूले जोगाइरहेको पैसा हराउँदा जगेडा गरेकोसम्झना पनि तीतो हुन आउँछ ।

तैपनि मियाकोले पेसा हराउँदा क्षाणक रोमाञ्च-आनन्दानुभूतिमहसुस गरेको क्रा अस्वीकार गर्न सकिन । आफूलाई पछ्याउनेमानिसबाट डराएर भाग्नुसट्टा क एकातिर तर्केर एक्कासि उर्लेकोआनन्दलाई पन्छ्याउन सक्थी ।

वास्तवमा मियाकोलाई स्वयंले ह्यान्डब्याग नभझारेको क्रा थाहाथियो । ब्याग आफूलाई हिर्काउन प्रयोग गरिएको अथवा आफूर्माथफालिएको भनी गिम्पेईलाई थाहा नभएभैं मियाकोले पनि यकिनसाथसो ब्याग आफूले त्यो मानिसलाई हान्न प्रयोग गरेको अथवा त्यसमाथिफालिदिएको सम्झना गर्न सकिन । तर उसले पक्का पनि तीव्र रूपलेप्रतिक्रिया गरेकी थिई । उसको हात एक्कासि कक्रक्क परेर लट्टियो,अनि त्यो लट्टयाइ बाहला तथा छातीसम्म त्यसो सर्दैसरदैं पुग्यो । अन्तत:उसको सारा शरीर दुखद रोमाञ्चले कामिरहेको थियो । मानौँ त्योमानिसद्वारा पछ्याइरहँदा आफूभित्र ्सल्करहेको क्नै अस्पष्ट संवेदनाएक्कासि दन्किन लागेको थियो-झन्डै मानौँ बृढो आरिताको छायामागुमाएको आफ्नो जवानीले हठात्‌ पुनरुज्जीवित भई बदला लिएकोथियो। त्यो सही भए, दुई लाख येन बटुल्न लामा दिन रमहिनाहरूमा भोगेको सरमबापतको क्षतिपूर्ति मियाकोले त्यस घडीमाप्राप्त गरी र त्यसैले त्यो रकम सम्भवतः बित्यै गुमेको थिएन ।

तर त्यतिखेर दुई लाख येनको त्यस दुर्घटनासँग कुनै सम्बन्धथिएन । मियाकोले ह्यान्डब्यागले त्यो मानिसलाई हिर्काउँदा अथवामाथि हत्याइदिँदा पैसाबारे भुसुक्कै बिर्सिसकेकी थिई । ह्यान्डब्यागआफ्नो हातबाट कतिखेर खुस्कियो भन्ने क्राको चालसमेत पाइनउसले । साथै एक्कासि फर्केर भाग्न लाग्दा उसलाई ब्यागकोसम्झनासमेत भएन । यस अर्थमा आफैँले ब्याग झारिदिएकी हुँ भन्नेकरा गर्दा मियाको सत्य बोलिरहेकी थिई ! वास्तवमा त्यो मानिसलाईहिर्काउनुअघसम्म पनि उसले ब्याग र भित्र रहेको पैसा दुवै थोकबारेभुलिसकेकी थिई ! आफूलाई कुनै मानिसले पछ्याइरहेको कुरा उसमाथिउर्लदो छालसरि आइलाग्यो र त्यो छाल हराएर जाँदा ह्यान्डब्याग पनिहराइसकेको थियो ।

शकन्निक २९ ल्क्क्कि

आफ्नो घरको मूल ढोकामा प्रवेश गर्दा मियाकोलाई आनन्दलेआफ्नो शरीर कक्रक्क बनाइदिएको अनुभव भयो । त्यसैले क हतारिँदैलुसुक्क माथि उक्लेकी थिई ।

“म आफैँ लुगा फेर्न चाहन्छु । त्यसैले कृपया तल जार,”ताचुले आफ्ना घाँटी र बाहला पुर्छिदिएपछि मियाकोले उसलाई भनी ।

“हजुर स्नानकोठामा लगा फेर्नुभए हुन्छ नि ?” ताचुलेमियाकोलाई शड्कालु नजरले हेर्दै भनी ।

“म हिँडडुल गर्न चाहन्नँ ।”

“ए ! तर हजुरले औषधीपसलका अगाडि ... गाडीहरू गुड्नेबाटोबाट फर्कदा ब्याग हराउनुभएको यकिन छ? _ सायद म थानामागई सबै कुरा बुभन सक्छु ।”

“मलाई त्यो कहाँ हरायो सम्झना छैन ।”

“किन छैन ?”

“किनभने मलाई कसैले पछ्याउँदै थियो ...”

उत्तेजनाको सबै लक्षण मेटन पाउने गरी एक्लै बस्न चाहनेसुरमा मियाकोको जीज्रो नराम्रो गरी चिप्लियो ।

“फेरि ?” ताचुका बाटुला आँखा टवाल्ल परे ।

“हो, म तिमीलाई भन्छु,” मियाकोले जोड दिएर भनी । तरत्यसो भन्न नपाउँदै उसमा रहेको आनन्द उडेर गयो र फक रित्तोरचिसो अनुभव गर्न थाली ।

“के हजुर आज सीधा घर आउनुभयो ? अथवा हजुरले आफ्नोपछाडि एउटा मानिस तानेर ल्याउनुभयो ? त्यसैले हो हजुरलेह्यान्डब्याग हराउनुभएको ?”

ताचु अझ त्यहाँ बसिरहेकी साचिकोतर्फ फर्की ।

“साचिको, तँ यहाँ अझ केका लागि हल्लिरहेकी हँ ?”

साचिकोका आँखा चाकत देखिन्थे र एउटै खुट्टामा लडबडाएरजाँदा उसको अनुहार लाजले राताम्मे भयो ।

तर मियाकोलाई पहिले पनि लोग्नेमानिसहरूले पछ्याउने गरेकोक्रा साचिको जान्दथी । बढो आरितालाई पनि थाहा थियो । गिन्जाकोकेन्द्रमा मियाकोले बूढो मानिससँग साउती गरेकी थिई, “हेर्नोस्‌ ! मलाईकसैले पछ्याउँदै छ !”

“के रे!” बृढो मानिस फर्कन थाल्यो ।

“अहँ । नहेर्नोस्‌ ।”

“किन नहेर्ने ? तिमीलाई पछ्याएको क्रा कसरी थाहा भयो ?”

“ए, म हेर्न सक्छु । उ: नीलो खाले ह्याट लाएको अग्लो मानिसहो जो भर्खरै अर्को दिशाबाट गुज्रियो ।”

अनम्निक २0 स्कक्कि

“मैले ख्यालै गरिनँ । के उ गुज्रिन लाग्दा तिमीले कनै सड्केतगप्यौ र?”

“उल्लू करा नगर्नुहोस्‌ ! के मैले उसलाई एक साधारण बटुवा होअथवा मेरो जीवनमा कुनै भूमिका खेल्नै लागेको कोही हौ भनीसोध्नुपर्ने हो र?”

“के तिमी खुसी छ्यो ?”

“वास्तवमा म उसलाई सोध्न चाहन्छु । उसले मलाई कहाँसम्मपछ्याउनेछ भनी बाजी थापौँ । म तपाईंसँग बाजी लाउन चाहन्छु । तरम छडी लिएर हिँड्ने बूढो मानिससँग भएँ भने काम लाग्दैन । त्यसैलेतपाईं क त्यो दर्जी पसलमा गई उसलाई हेरिराख्नुहोस्‌ । क सडककोअन्त्य र पर्छाडसम्मै मलाई पछ्यायो भने मलाई गर्मीमा लाउने सेतोरडको सुट सिलाइदिनुपर्ला । तर प्रिय, मलाई सेतो समर सुटै चाहिन्छ,लिनेनचाहीँ होइन ।”

“तिमीले हाम्यौ भने नि? .. .”

“हेरुँ । त्यसो भए तपाईं सारा रात मेरो पाखुरामा आफ्नोटाउको अड्याएर सुत्न पाउनुहनेछ ।”

“तिमीले फर्केर उसलाई हेर्न अथवा कसँग बोल्न उपयुक्त हुनेछैन, बुभ्यो ।”

“त्यो ता पक्कै छ ।”

बढो आरिताले त्यो बाजी हार्न खोजेको थियो । उसले आफू हारेभने मियाकोले सारा रात आफ्नो पाखुरामा टाउको अड्याएर सुत्न दिनेआस राखेको थियो । तर भुसुक्क निदाइसकेपछि क अझ त्यहीँ हुनेअथवा नहुने कुरा जान्न त सकिन्न भनी सोच्ता क मनमनै उदासभएर हाँस्तै दर्जी पसलमा छिच्यो । उसले मियाको तथा उसलाईपछ्याउँदै गरेको मानिसलाई हेरिरहँदा आफूभित्र अनौठो जवानीप्रस्फुटन भएको महसुस ग्यो । त्यो ईर्ष्या भने थिएन । ईर्ष्या निषेधितथियो ।

घरमा आरिताले घरको रेखदेख गर्ने निहँमा एउटी सुन्दरी राखेकोथियो । क तीसमाझकी थिई, मियाकोभन्दा दस वर्ष जेठी । लगभगसत्तरीको बृढो आरिता यी दुई महिलाका पाखुरामा टाउको अड्याएर,तिनीद्वारा घाँटीमा सहारा दिएर र तिनका स्तन मुखमा चुसेर बस्ता यीदुई तरुणीहरूलाई आमाको रूपमा कल्पना गर्थ्यो । किनभने बढोमानिसले एउटी आमासँग मात्रै मनको शान्ति प्राप्त गर्न सक्थ्यो । उसलेमियाको र घर रेखदेख गर्ने महिला दुवैलाई एकअर्काका भूमिकाबारेसचेत गराइसकेको थियो । उसले मियाकोलाई दुवै जना डाहा गर्न थालेभने आफू रिसले आगो भई दुवैलाई चोट पुग्याउन सक्छु भनी तर्साएको

लनन्निक रे लकर

थियो अथवा त्यसले गर्दा क हृदयाघात भई मर्न सक्थ्यो । क आफ्नैबारे मात्र सोच्ने गरेझैं लाग्थ्यो तर वास्तवमा आरिता उत्पीडनसम्बन्धीस्नायुरोगबाट ग्रस्त थियो । मियाकोलाई उसको मुटु कमजोर रहेकोथाहा थियो किनभने उसले आरिताको छातीलाई आफ्ना नरम हातलेबेस्सरी थिच्ने गर्थी र उसले चाहेको बेला आफ्नो सुन्दर गाला उसकोछातीमा राखिदिने गर्थी । तर घर रेखदेख गर्ने उमेकोनामक महिलाईर्ष्याबाट पूर्णतया मुक्त भएजस्ती थिइन । लामो अनुभवबाट मियाकोलेके अडकल काटी भने आरिता उसकहाँ पुगेर राम्रो व्यवहार गर्दाउमेकोको ई्ष्याले गर्दा आफ्नै घरबाट धापएर आएको हुनुपर्छु ।मियाकोलाई जवानीले भरिपूर्ण उमेको एउटा बृढो मानिसप्रति त्यतिविध्नईर्ष्या गर्ली भन्ने क्रा लज्जास्पद लागेर मनमा निकै निराशा छायो ।

बृढ्ढो आरिताले प्राय: उमेकोलाई घरेलुपनको नमुनाको रूपमाप्रशंसा गरिरहने हँदा मियाको स्वयं असल केटी हुनुपर्ने अपेक्षा गरिएकोसोच्ने गर्थी । तर बूढो आरिताले दुवै महिलालाई आमातृुल्य छावमाचाहेको करा प्रस्ट थियो । उसकी आफ्नै आमाको आफू दुई वर्षको हुँदैपारपाचुके भइसकेको थियो र सट्टामा सौतेनी आमा आएकी थिई ।बढोले मियाकोलाई त्यो कथा कतिपल्ट भनिसकेको थियो ।

“तिमी अथवा उमेको जस्ती कुनै महिला झडकेली आमाकोरूपमा भए पनि मेरो स्याहार गर्न आएकी भए म कात खुसी हुन्थेँहोला ।” बृढो मियाकोको साथ ।सान्तिध्य)मा बच्चा जस्तै रमाउनेगर्थ्यो ।

“तपाईं भन्न सक्नुहुन्न । तपाईं मेरो सौतेला छोरो हुनुभएको भएम तपाईंमाथि कराउँथे । तपाईं भयङ्कर केटो भएको हनुपर्ने हो ।”

“म प्यारो बच्चो थिएँ ।”

“झडकेलो सन्तानको रूपमा पाएको दुर्व्यवहारको क्षतिपूर्ति-स्वरूप अहिले बुढेसकालमा असल आमा-अझ दुईदुईवटी आमा पाउनु-भएको छ । तपाईं भाग्यशाली हुनुहुँदो टह्ेछ्ल होइन त ?” मियाकोलेअलि व्यडग्य गर्दै भनी ।

“म साँच्चीकै भाग्यशाली रहेछु । सोका लाग म आभारी छु,”आरिताले जबाफ दियो ।

“वास्तवमा उसले 'म आभारी छु' कसरी भन्न सक्छ ?”मियाकोले मनमनै विचार गर्दा रिस उठेर आयो । तर उसले सत्तरीछेउपुग्न लागेको मिहिनेती बूढाको त्यस्तो व्यवहारबाट जीवनबारे केहीसिक्नुपर्छ भन्ने क्रा पनि नबुझी रहन सकिन ।

आरिताचाहिँ मियाकोले बिताउने निष्क्रिय जीवनप्रति अधीर हुनथालेजस्तो थियो । एक्लिएकी मियाकोसँग गर्नलायक कुनै काम थिएन ।

आनम्न्छ रे२ लक्क

फक आफ्नो जवानी र जाँगर एउटा बूढो मानिसका आगमनहरूकोनिरर्थक आसमा जीवन बिताएरै गुमाइरहेकी थिई । मियाकोलाई आफ्नीकाम गर्ने केटी ताच्‌ कसरी त्यात फुर्तिली रहन सकेकी होली भनीआश्चर्य लाग्थ्यो । उसैले मियाकोलाई बढाले ससथ्वैं भ्रमणमा लिएर जाँदाहोटलका बिलहरू फेर्ने सल्लाह दिएकी थिई । ताचुले मियाकोलाई सहीखर्चभन्दा बढीका बिलहरू बनाउन र पछि बाँकी रकम आफूले पाउनेव्यवस्था गर्न भनेकी थिई । तर मियाकोलाई त्यस्तो क्रा मिलाउनेहोटल भए पनि त्यस किसिमको हिनामिनाले आफूलाई दुखी तुल्याउनेभन्ने लाग्यो ।

“हजुरलाई त्यस्तो लाग्छ भने कम्तीमा उहाँले दिने बक्सिसबाटफाइदा उठाउन सक्नुहुन्छ । म्याम, हजुरले होटलको बिल जोडिएकोकोठामा तिर्न सक्नुहुन्छ । श्रीमान्‌ आरितालाई राम्रो बक्सिस तिर्नलगाउनुहोस्‌ । उहाँले पक्कै पनि अनुहार हेरेरै पानि धेरै बक्सिसदिनुहुनेछ । हजुर कोठामा जानुअघि उहाँले तीन हजार दिए भने एकहजार थुतिहाल्नुहोस्‌ र त्यो पेसा आफ्नो थैलीमा अथवा चोलीभित्रनभेटिने गरी राख्नुहोस्‌ ।”

“कस्तो गजबको विचार रहेछु ! मलाई तिमीमाथि आश्चर्यलाग्छ । र्काति लोभी र छुल्याही ...”

तर काम गर्ने महिलाको तलब हेरी त्यसलाई लोभ मात्र मान्नसकिन्न ।

“त्यो छुद्र क्रो होइन, बुभ्नुभयो । हज्रसँग हरेक सेन्टमाथिनजर राख्नुसिवाय भावष्यका लागि जगेडा राख्ने अरू कुनै उपाय छैन ।हामी जस्ता महिलाले दिनदिनै र महिनामहिनामा पैसा थुपार्नेपर्छ,”ताचुले जोड दिँदै भनी । “म्याम, म हजुरको पक्षमा छु। म कसरीहजुरको जवानी त्यो लोभी, रगतचुसाहा बृढोर्माथ खेर गइरहेको हेरेरबसिरहन सक्छु र ?”

आरिताले उनीहरूलाई भेटता ताचुले पसले केटीभझैँ उसलाईखुसी पार्न तत्कालै आफ्नो बोली फेरिहाल्थी । अहिले भर्खरै उसलेमियाकोसँग दृष्ट स्वरमा क्रा गर्दा मियाकोको मनमा एक्कासि चिसोपस्यो । तर वास्तवमा उसको स्वर वा शब्दले मियाकोलाई काम्न बाध्यपारेको थिएन, यो त मिहिनेत गरी जगेडा गर्न लाग्ने समयको दाँजोमासमयले उसको आफ्नै शारीरिक जवानीलाई द्रृतर्गातले बगाएर लगेकोमाउत्पन्न भएको चिसो निराशा थियो ।

मियाकोको पालनपोषण ताचुको भन्दा फरक ढङ्गले भएकोथियो । युद्धको अन्त्यसम्म मियाको विलासी वातावरणमा, गुलाफकोओछ्यान' भनिनेमा, हर्काइएकी थिई । त्यतिखेर होटलको बिलबाट

लनन्निक शेरे ल्क्क्कि

छुसछुस पैसा कमाउने कुरा विरलै सोच्न सकिन्थ्यो । मियाकोले ताचुकोविनाशकारी सल्लाहबाट उसकी नोकर्नीले भान्साबाट छुसछुस सामानचोरेको हुन सक्ने लख काटी ।

उसले ताचुलाई रुघाखोकीका लागि ओखती लिन पठाउँदा पनिसाचिकोलाई सोही करा लिन पठाउँदा लाग्ने मोलभन्दा पाँचदस येनबढी पर्ने गर्थ्यौ । ताचुले यस्ता साना रकमहरू जम्मा गरेर काति पैसाजोगाउन सकेकी हो भनी मियाको साचिकोमार्फत जान्न इच्छुक थिईतर ताचुले आफ्नी छोरीलाई समेत कुनै पैसा दिएको सड्केतसम्म पानिनहुँदा उसले उसलाई आफ्नो पासबुक नदेखाएको हुन सक्छ । मियाकोलेयी स-साना ठगीहरूलाई हल्का ढङ्गले लिए पानि कामलाझैं छुसछुसजोगाउने भनी ताचुको सल्लाहलाई बेवास्ता गर्न गारो भयो । ताचुकोजीवन स्वस्थताको रूपमा र मियाकोको जीवन रोगको रूपमा लिनर्साकन्छ । मियाकोको जवानी र सौन्दर्य बित्थामा गुमिरहेको थियो भनेताचुले आफ्नो जीवनको निमेष पनि नगुमाई बाँचरहेकी थिई । ताचुलेयुद्धमा मारिएको आफ्नो लोग्नेले आफूलाई निकै सकस गराएको भनीसुन्दा मियाकोले उत्सुकतापूर्वक सोधी, “के उसले तिमीलाई रुन बाध्यपाप्यो ?”

“हो, हजुर ! म कराएँ र ! रोएर मेरा आँखा रातै नभएका रनसुनिएको कुनै दिनै बितेन । एकपल्ट उसले साचिकोर्माथ चिम्टाफाल्दा उसको घाँटीमा चोट लाग्यो । सानो खत अझ पानि त्यहाँ,उसको घाँटीपर्छाडि छ । हजुर हेर्न सक्नुहुन्छ । मेरो विचारमा त्यो खतसबैभन्दा बलियो प्रमाण हो ।”

“प्रमाण, केको ?”

“अँ, मिस, म कसरी बयान गरूँ ?”

“तिमी जस्तो पनि कुनै मानिसलाई सताउने भनेको सुन्दा तलोग्नेमानिसहरू खतरनाकै हुनुपर्छ,” मियाकोले सुधो भएको स्वाड पार्दैभनी ।

“हजुर, साँच्चै हो ! तर यसलाई अर्को तरिकालेत्यतिखेर त्यो कुरो फ्याउरोबाट सम्मोहित हुनु जस्तो थियो । म आफ्नोश्वीमानप्रति यात विमुग्ध थिएँ कि म अन्त कतै हेर्न सक्तिनथेँ । तरहामी त्यो सम्मोहनबाट एकपल्ट मुक्त भइसकेरपाछा सब थोक मिलेरआयो ।”

ताचुका शब्दले युद्धमा आफ्नो पहिलो प्रेम गुमाएकी केटीकासम्झनाहरू गराएको भान भयो ।

विलासितामा हुर्केकी मियाको पैसाप्रति अलिर्कात उदासीन थिई रअहिले दुई लाख येन उसका लागि ठूलो रकम भए पनि उसले त्यो

हि क हा

क्षतिबारे वास्ता गरिन । जे भए पनि मियाकोको परिवारले युद्धमा दुईलाख येनभन्दा निकै बढी नै गुमाइसकेको थियो । तर कुरो के थियो भनेयति रकम मिलाउन पानि फसँग अब कुनै उपाय थिएन । उसले के गर्नेभनी कनै उपाय फुरेन । किनभने उसले त्यो पैसा खास कामका लागिआफ्नै ब्याङ्क खाताबाट झिकेकी थिई । ठूलै रकम भएकाले त्यो पाइएररिपोर्ट भएमा पत्रपत्रिकामा सोबारे विज्ञापन हुन सक्छ र ह्यान्डब्यागमापासबुक भएकाले नामठेगाना हेर्न सकिन्छ र त्यो टिप्ने मानिसले ब्यागसीधा उसको घरमै ल्याइदिन अथवा प्रहरीले उसलाई सूचित गर्नसक्छ। मियाकोले तीनचार दिनसम्म सृक्ष्मतासाथ पत्रपत्रिका हेरी ।उसको नामठेगाना आफूलाई पछ्याउने मानिसलाई समेत थाहा भएकोभन्ने लाग्यो । वास्तवमा उसैले ब्याग चोरेको हो भनी फक घोत्ली ।होइन भने उसले त्यो टिपे वा नाटिपे पनि पक्कै आफूलाई अगाडिसम्मपछ्याइरहने थियो । सायद ब्यागले हिर्काइएपछि क आत्तिएर भागेकोहुन सक्छ ।

मियाकोले आरितालाई गिन्जामा गर्मी याममा लाउने सुटकोसामग्री किन्न लाएको लगभग एक सातार्पाछ नै आफ्नो ह्यान्डब्यागगुमाई । त्यस साता बढो मियाकोका घरमा आएन । ह्यान्डब्यागहराएको घटनाको दुई दिनपछि रातितिर भने क देखियो ।

“हामी तपाईंलाई फेरि भेट्न पाउँदा र्कात खुसी छौँ ।” ताचुलेउसलाई सहर्ष स्वागत गर्दै उसको भिजेको छाता लिई । “हजुर हिँडेरआउनुभएको हो ?”

“हो । मौसम डरलाग्दो छ। मेरो विचारमा अब वर्षा लाग्योक्यार ।”

“यसले हजुरको बेथा बल्झायो क्यार, हजुर ? ... साचिको ! एसाचिको !” ताचुले डाक्तै भनी, “छ नुहाउँदै छे ।” क बूढो मानिसकोजुत्ता फुकाल्न सघाउन भनी नाङ्गै खुट्टा सिकुवा (पोर्च।तिर झरी ।

“नुहाउने सामान तयार भए म न्यानिन चाहन्थेँ । आजभैँ चिसोर निकै ठिंहिराउने भएपछि ...”

“मलाई लाग्छ यसले हजुरलाई असर गर्छु।” उसका सानाचम्किला आँखामाथि रहेका साना आँखीभइँ सहानुभूतिमा बटारिए । “हरे,कस्तो बित्यास । हामीलाई हजुर आज राति आउने अपेक्षा नभएकालेसाचिको हजुरभन्दा पहिले नुहाउने कोठामा छिरी हालिछे। म केगरेँ ?”

“केही छैन ।”

“साचिको ! ए साचिको ! नुहाउने कोठाबाट भट्ट निस्किहाल है ।भइँ राम्ररी पुछ्न है ? सफा पारेस्‌_ चारैतिर राम्ररी सफा धोएस्‌_ ”

शलम्न्क रे ल्य्क्कि

ताचु कल्याडबल्याङ गर्दै हिँडी र नुहाउनका लागि चुलोमाथि कित्लीराखेर ग्यास बालेर मात्र फर्की ।

बूढो आरिता अफ्नै बर्सादी भिरेरै भइँमा खुट्टा तन्क्याएर मल्दै थियो ।

“हजुरलाई नुहाउने कोठामा हुँदा साचिकोले मलिदिए हुन्छ ?”

“मियाको खोइ ?”

“अँ, म्याडम समाचार सुन्न थिएटर जान्छु भन्दै हनुहुन्थ्यो । मेरोविचारमा उहाँ छिट्टै फर्कनुहुन्छु किनभने उहाँ समाचार सुन्न मात्रसिनेमाहल जानुभएको हो ।”

“मालिस गर्ने मानिस बोलाउन साकन्छ ?”

“हुन्छ, हजुर । यहाँको सधैं मालिस गर्ने महिलालाई बोलाउँ ! ...”ताचु उभिएर बृढाका लुगा लिन गई ।

“हजुर प्राय: नुहाउने कोठामा लुगा फेर्नुहुन्छ, होइन र ?” उसलेफर्केर सोधी । ताचुले एकपल्ट फेरि “साचिको !” भनेर डाकी, अनिभनी, “म अब मालिस गर्ने महिलालाई बोलाउन जाँदै छु ।”

“के साचिको निस्किसकी ?”

“हो, हजुर, क निस्किसकी .. साचिको !”

लगभग एक घन्टापछि मियाको घर आउँदा बृढो आरितामाथिल्लो तलाको सुत्ने कोठामा एक जना महिलासँग मालिस गराउँदैथियो ।

“मलाई दुख्तै छ,” उसले सानो स्वरमा भन्यो । “तिमी यस्तोवर्षामा किन बाहिर निस्क्यौ ? नुहाएपछि ताजा महसुस गर्नेछौ ।”

“हुन्छ ।”

मियाको थचक्क बसेर त्यसै दराजमा ढेसिई । उसले आरितालाईदेखेको हप्ता पुगेको थियो र आरिताको अनुहार खरानी रडको रनिन्याउरो भएजस्तो देखिन्थ्यो । उसका गाला र हातमा पहेँला कस्तादागहरू टडकारै देखिन्थे ।

“म समाचार हेर्न गएँ । म समाचार हेर्दा रोमाञ्चित हुन्छु । उताजाँदा म समाचार सुन्न छाडेर कपाल नुहाउन जान चाहेँ तर ब्युटीपार्लर बन्द भइसकेको थियो, त्यसैले ...” मियाकोले बूढो मानिसकोकपाल नियाली जुन भर्खरै धोएको जस्तो देखिन्थ्यो ।

“म तिम्रो कपालमा लाउने टनिक (दवाई) को गन्ध सुँघ्न सक्छु ।”

“साचिकोले निकै अत्तर लाउँछे, होइन त ?”

“मैले उसको जीउ निकै गनाउँछ भनी सुनेको छु ।”

तलको नुहाउने कोठामा गएर मियाकोले आफ्नो कपाल धोई । उसलेसाचिकोलाई बोलाएर सुक्खा रुमालले रगडेर कपाल पुछुन लगाई ।

ठकम्न्छ रेप ल्व्क्कि

“तिम्रो गोडा कत राम्रो !” मियाकोले आफ्ना कृहिनाहरू घुँडामाटेकाएर ठीक आफ्ना आँखाअगाडि रहेको साचकोका पेताला छुन भनीहात तन्क्याउँदै भनी । उसले आफ्ना नाङ्गा कुमर्माथबाट केटीका हातकोकम्पन महसुस गरी । सायद आफ्नी आमाको स्वभाव पाएकीसाचिकोका पनि औँलाहरू चलिरहने खालका थिए। तर उसलेमियाकोका सामानबाट चलाइएका लालीहरू, कासिङ्गरदानीमा फालिएका,भाँचएका काइँयाहरू अथवा कपालमा लाउने झरेका चिम्टीहरू मात्रैचोर्थी । केटीले उसको सौन्दर्यको प्रशंसा र डाहा गर्ने भएर त्यसो गरेकीभनी मियाकोलाई थाहा थियो ।

नुहाइसकेपछि मियाको सेतो भइँमा थिसल फूलको जस्तो बुट्टाभएको सूतीको किमोनोमाथि हल्का कोट भिरेर बृढो मानिसको गोडा मल्नथाली । उसको घरमा सरेपछि दिनहँ यस्तै गर्नुपर्ने हो कि भनी उ घोत्ली ।

“त्यो मालिस गर्ने महिला ठीक छै?”

“अहँ छैन । मकहाँ आउनेचाहिँ बढी असल-बढी अनुभवी रविवेकशील छे ।”

“कुनै महिला छे ?”

“हो ।”

घरको रेखदेख गर्ने उमेकोका लागि मालिस गर्नु पनि दैनिककाम नै होला भन्ने सोचेर मियाकोलाई दिक्क लाग्यो र उसका हातफत्रक्क गले । आरिताले उसको औँलो लिएर आफ्नो ढाडको पीँधमारहेको खाल्डोमा थिच्यो । मियाकोको औंलो पर्छिल्तर नृहियो ।

“मेरो विचारमा मेरा जस्ता लामा, सर्लक्क मिलेका औंला त्यातठीक हुन्नन्‌ ।”

“औँ ... सायद, त्यस्तो पक्कै होइन । तर एउटी युवा, मायालुकेटीका औँलाहरू त्यातकै ठीक हुन्छन्‌ ।”

मियाकोलाई एक थरी चिसोपन सर्दै आफ्नो ढाडसम्म पुगेकोअनुभव भयो र उसको औलो खाल्डोबाट चिप्लियो । बूढो मानिसलेउसको औंलो फेरि समायो ।

“साचिकोका जस्ता छोटा औँला बढी ठीक हुन्छन्‌ भन्ने लाग्दैन रतपाईंले साचिकोलाई थोरै अभ्यास गर्न दिनुहोस्‌ न ।”

बृढ्ढो मानिस मौन बस्यो । मियाकोलाई एक्कासि रादिगेकोयापिष्डमा बैतात को एउटा अनुच्छेदको सम्झना भयो । उसले

१ रेमन्ड रादिगे (१९०३-२३) अल्पायुमै बित्ने फ्रान्सेली उपन्यासकार तथाकवि । उनी दुईवटा उपन्यासका लागि प्रसिद्ध छन्‌-ढ डेभिल इन ढ फ्लेब्न रद काउन्ट अब्‌ आर्गेलब बल । उनी महान्‌ रिम्बोको प्रभावमा रेसिनका जस्तादुखान्त रच्ने व्यक्ति थिए ।

लदन्छ रे ल्व्क

फिलिम हेरिसकेर्पाछ त्यो उपन्यास पढेकी थिई । “म तिम्रो जीवन दुखीबनाउन चाहन्नँ । म रोइरहेको छु किनभने म तिम्रो निम्ति धेरै नै वृद्धभइसकेको छु !" मार्थेले भन्यो । प्रेमको यो अभिव्यक्त आफ्नोबालसुलभतामा महान्‌ थियो। मैले यसर्पाछ अनुभव गर्नुपरेकाभावावेगहरू एउटी उन्नाइसवर्षे केटीलाई आफू निकै उमेरकी भएँ भनीसोचेर रुँदै गरेको देख्ता उर्लने तीव्र भावनालाई पुन: बयान गर्नु कहिल्यैसम्भव हुन्नथ्यो ।” मार्थेको प्रेमी सोरवर्षे जोबनमा थियो । उन्नाइसकोउमेरमा मार्थे आफैँ पनि पच्चीसवर्षे मियाकोभन्दा तरुणी थिई, अनियस बूढी मानिसका हातमा आफ्नो स्वयंको जवानी द्रृतर्गातले क्षीणभइरहेको क्राप्रति सचेत मियाको उक्त अनुच्छेद पढेर निकै उद्विग्नथाई । आरिताले ससघ्रैं भन्ने गर्थ्यो कि मियाको आफ्नो उमेरभन्दा बढीतरुणी देखिन्थी र सो क्रो बढोका पूर्वाग्रही आँखामा मात्र सत्य लाग्नेनभई सबैले मियाकोलाई वार्स्तावकभन्दा बढी तरुणी भएकी ठान्थे । तरमियाकोले आफ्नो जवानीप्रति बृढाको लालायित आनन्दले उसलाईत्यसो भन्न बाध्य पारेको क्रो बुभ्न सक्थी । उसलाई के डर थियो भनेमियाकोका कलिला, तरुणावस्थाका गुणहरू हराउनेछन्‌ र एक दिनउसको शरीरको सुगठन समाप्त हुनेछ । सत्तरीछैउ पुगेको मानिसलेआफ्नी पच्चीसवर्षे प्रेमिकामा अझ लावण्य खोज्नु अनौठो र अनुचितथयो तर मियाको प्राय: बृढोको क्रा उधिन्न भुल्ने गर्थी र उसकोजाँगर देखेर आफू बढी तरुण भएको भए हुन्थ्यो भन्ने कामना गर्थी ।मियाकोको जवानीप्रति लालायित आरिता उसको मातत्वपूर्ण वात्सल्यकोपनि चाहना गर्थ्यो । सो पूरा गर्ने विचार राख्तानराख्तै मियाकोलाईकहिलेकाहीँ आफू साँच्ची नै आमातुल्य भएको भ्रम हुन्थ्यो ।

आरिता घोप्टिएर सुतिरहेको बेला मियाकोले आफ्ना बूढी औंलालेउसका काटहरू थिचिरहन्थी । मियाको आफ्ना स्तनहरू फुत्त बाहिरनिस्किने गरी थोरै अगाडि नुही ।

“मेरा चाकमा उभिने प्रयास गर्ने हो कि ?” आरिताले भन्यो ।“तिमीले तिनलाई बिस्तारै खुट्टाले थिचे हुन्न र ?”

“अहँ, म त्यसो गर्न चाहन्नँ ... साचिकोलाई त्यसो गर्न भन्छु।क होची छे र उसका गोडा साना भएकाले उसले राम्ररी थिच्छे ।”

“उ बच्ची छै । उसले लाज मान्ली ।”

“मलाई पनि लाज लाग्छ,” साचिको मार्थेभन्दा दुई वर्ष रमार्थेको प्रेमीभन्दा एक वर्ष कान्छी रहेको कुरा सोच्तै उसले भनी । तरत्यसले के फरक पार्छर ?

“तपाईं बाजी हारेकाले आउनु नभएको होइन त ?”

आनम्न्ट रेप थव्ककि

“ए, त्यो क्रो,” बूढोले फनक्क टाउको फर्काउने कछ्वा जस्तैआफ्नो टाउको फर्काएर भन्यो । “होइन, म ता सारै टाउको दुखेर पोनआएको ।”

“त्यसो भए तपाईंकहाँ मालिस गर्न आउने महिला बढी मन परेरहोला ।”

“अँ... हो कि क्या हो । औ, मैले बाजी हारेकाले तिमी मलाईआफ्नो पाखुरामा टाउको अड्याएर सुत्न दिन्नध्यौ ।”

“ए, केही छैन । म सुत्न दिन्छु ।”

आरिता बुढ्यौलीमा आफ्ना गोडा र तिघाको मालिस गराउनुअधवा उसका स्तनले आफ्नो मुख ढाक्न्‌ बढी उपयुक्त बसिबियाँलोभएकाले त्यहाँ आउने गरेको मियाकोलाई राम्ररी थाहा थियो । व्यस्तबृढाले मियाकोको घरमा बिताउने यी सन्तोषजनक समयलाई'कमाराको मृक्ति' भन्ने गर्थ्यो । ती शब्दले मियाकोलाई आफ्नै दासताकोझल्को दिन्थे ।

“सूतीको किमोनो लाए नुहाएपछि रुघाखोकी लाग्न सक्छ ।धन्यवाद, पुग्यो,” आरिताले कोल्टो फेर्दै भन्यो । उसले अपेक्षा गरेझैंआफूले पाखुराको तकिया बनाई सुत्न दिने क्रो प्रभावशाली रह्यो। कमालिस गर्दागर्दै थाकिसकेकी थिई ।

“जे होस्‌, नीलो ह्याट लाएको मानिसभझैं कसैले पछ्याउँदातिमीलाई कस्तो लाग्छ ?”

“आहा, धेरै मज्जा लाग्छ । त्यसमा उसको ह्याटको रडको कुनैमतलब छैन,” उसले जानाजानी फुरुङ्ग भएर बोली ।

“हो, मलाई लाग्छ तिमीलाई कुनै मानिसले पछ्याएसम्म त्यस(रङ)को कुने महत्त्व हुँदैन, तर . . .”

“अस्ति एउटा नौलो मानिसले मलाई छिमेकको औषधीपसलसम्मपछ्यायो र त्यस घटनामा मेरो ह्यान्डब्याग हरायो । म डराएकीथिएँ ।”

“के रे ? एक सातामा दुईदुई जनाले पछ्याएका ?”

मियाकोले आरितालाई आफ्नो पाखुरामा टाउको अड्याउन दिँदैसहमतिमा टाउको हल्लाई । बाहिर घुम्न जाँदा आफ्नो ह्यान्डब्यागहराएकोमा बूढालाई ताचुझैं कुने आश्चर्य लागेन । उसलाई अर्कोमानिसले पछ्याएकोमा औधी आश्चर्यजनक लागेर अरू क्राको शड्कैगर्न भुलेजस्तो थियो। उसको आश्चर्य भावले मियाकोको मनमाआनन्दको लहर पैदा गप्यो । आरिताले आफ्नो अनुहार उसका स्तनमागाडेर तिनका न्याना आकारलाई आफ्ना हातले आफ्नो निधारमा थिच्यो ।

“मेरो ।”

ठकम्न् २९ ल्व्क्कि

“हो, तपाईंको,” मियाकोले बच्चासरि झट्ट जबाफ दिई र बूढो,फुलेको कपाललाई नियाल्दै स्थिर पल्टिरहँदा उसका आँखामा आँसुटलपलाउन थाले । उसले बत्ती निभाई । अँध्यारोमा उसको ह्यान्डब्यागटिप्ने मानिसको तैरिरहेको अनुहार देखियो, त्यो अनुहार जुन उसलाईपछ्याउन निर्णय गरेलगत्तै रुन खोजेजस्तो थियो ।

“आत्था ...” क कराएको हुनु पर्छ । एकदमै नसुनिने भए पनिमियाकोलाई आफूले त्यो आवाज पक्कै सुनेजस्तो लाग्यो ।

र उसले आफ्नो मनको आँखाले त्यो मानिसलाई आफूतिर फर्केरहेर्न भनी रोकिएको देखी र झिमिक्क गर्दैमा उसको कपालको चमक,उसका कान तथा घाँटीनेरको अङ्गको चमकले त्यो मानिसलाई निकैदुखी तुल्यायो र मूर्च्छा पर्नुअगावे उसको हृदयबाट त्यो दबिएको क्रन्दननिस्कियो । उसलाई कराउँदै गरेको सुनेर मियाकोले फर्केर उसको दुखीअनुहारलाई हेरी र ठीक त्यातखेरै उसले आफूलाई पछ्याउने निर्णयगप्यो। क उदास देखिन्थ्यो, आफ्नै संसारमा डुबेझैँ । मियाकोलाईकभित्रको अँध्यारोपन फुत्केर आफूभित्र पसेको अनुभव भयो ।

मियाकोले सुरुमा एकपल्ट फर्केर हेरेकी मात्र थिई । उसले फेरियताउति हेरेकी थिइन । न उसले त्यो मानिसको अनुहारै सम्झिनसक्थी । उसले अझ पानि अँध्यारोमा आफ्ना आँस्‌ थाम्न प्रयास गर्दैगरेको उसको धामलो अनुहार तैरिरहेको देखी ।

“तिमी बदमास छ्यौ, हैन त ?” केहीबेरपछि आरिताफतफतायो । मियाकोले कुनै उत्तर दिइन, किनभने आँसुले गर्दा उसकोघाँटी अवरुद्ध थियो ।

“तिमी सैतान आइमाई हौ । त्यतिविध्न लोग्नेमानिसले पछ्याउनेकुरा सोचौं त ... के तिमीलाई आफैँसँग डर लाग्दैन ? तिमीभित्र कुनैसैतान (द्रात्मा) लुकेर बसेको हुनुपर्छ ।”

“ऐया !” मियाको कक्रक्क परी ।

एकपल्ट वसन्तको प्रारम्भमा आफ्ना स्तनहरू दुख्न थालेकोउसले सम्झी । उसले पहिलेको आफ्नै निश्चल नग्न शरीरलाई हेर्नसकेको अनुभव गरी । क उमेरभन्दा सानो देखिए पनि शारीरिक रूपलेउसले पूर्ण नारीत्व प्राप्त गरिसकेको अनुभव गरी ।

“तपाईं कति निष्ठुरी हुनुहँदो रहेछ ! यो तपाईंको न्युराल्जियालेगर्दा होला ।" उसको मन अन्तै बरालिइरहेको थियो । उसले कसरीएउटी सुशील केटी आफ्नो शरीर फेरिएसँगै निष्ठुरी हुन पुगेकी रहिछभनी घोरिइरहेकी थिई ।

“किन निष्ठुरी भनेकी ?” बृढो आरिताले सीधा जबाफ दियो ।'के कुने मानिसले तिमीलाई पछ्याउँदा रमाइलो लाग्छ ?”

0000)

“होइन, रमाइलो मान्दिनँ ।”

“तर तिमीले आनन्द महसुस गरेँ भनेको हैन ? सायद म जस्तोबृढो मानिसको संसर्गले तिमीलाई टर्रो र प्रतिशोध भावले भरिपूर्णबनाएकोले होला ।”

“केप्रति प्रतिशोधको भाव ?”

“मेरो विचारमा तिम्रो जीवन वा दर्भाग्यहरूको प्रतिशोध ।”

“म यसमा रमाउँछु कि रमाउँँदनँ तर कुरो त्यो त्यातिसजिलो छैन ।”

“अहँ, त्यो वास्तवमा सजिलो छैन । कसैको जीवनसँग बदलालिनु त्यति सजिलो छैन ।”

“के तपाईं म जस्ती तरुणीसँग लागेर आफ्नो जीवनप्रति बदला

“हुँ ?” बूढोलाई के बोलेँ जस्तो भयो तर भनिरह्यो । “अहँ, मैलेबदला लिन लागेको हैन । तिमीले त्यसै भन्ने जिक्री गर्छर्यो भने मेरोविचारमा बरु मर्माथ हमला गरी प्रतिशोध लिइँदै छ ।”

मियाको उसका कुरामा ध्यान दिइरहेकी थिइन । बृढालाई आफ्नोह्यान्डब्याग हराएको क्रा सुनाइसकेकीले त्यर्साभत्र ठूलै रकम रहेकोकुरा पनि उल्लेख गरिहालौंँला भन्ने सोचरहेकी थिई । आनि उसलेआफूलाई सोको क्षातपूर्ति गर्थ्यौ । तर दुई लाख येन निकै नै ठूलो रकमथियौ । उसले कति रकम माग्ने हो ? यर्द्याप त्यो रकम बुढाले ने दिएकोथियो । उसले सौ रकम आफूखुसी खर्चिन सक्थी किनभने त्यो उसकोजगेडा धन थियो । उसले आफ्नो भाइलाई विर्श्वावद्यालयमा भर्ना गर्नपैसा चाहियो भनेर त्यसका लागि बूढालाई ्साजलै “मलाई मद्दतगर्नोस्‌” भन्न सक्छे ।

उनीहरू केटाकेटी हुँदै पनि मानिसहरूले प्राय: क र उसकोभाइले लिङ्ग परिवर्तन गर्नुपरेको थियो भन्थे । तर आफू आरिताकी प्रेमी(रखौटी) भएदेखि सम्भवत: सबै आशा मेटिइसकेकाले मियाको अल्छी रकाँतर भएर आएकी थिई । उसले “कसैले रखौटीको सुन्दरताबढाइचढाइ गर्न सक्छ तर श्वीमतीमा त्यो हुनु वा नहुनुले फरक पार्दैन”भन्नेजस्ता उखान पढ्दा अँध्यारोले उसलाई गर्ल्याम्मै छोपेसरि भएरनिकै दुखी हुन्थी । उसको अनुहारमा रहेको गर्वानुभूति लोप भइसकेकोथियो । कुनै लोग्नेमानिसले उसलाई पछ्याउँदा त्यो गर्व भाव फेरिउर्लेर आउँथ्यो तर मानिसहरूले आफूलाई सौन्दर्यकै कारणले मात्रनपछ्याउने करा मियाकोलाई थाहा थियो । आरिताले भनेझैँ कभित्रनिस्कन बल गरिरहेको कुनै दृष्टात्मा हुनुपर्छ ।

“जे होस्‌, तिमी आगोसँग खेलिरहेकी छ्यौ,” बृढोले भन्यो ।“थाहा छ, लोग्नेमानिसहरूबाट त्याति विधि पछ्ययाइन्‌-सैतानलाईनिम्त्याउनुसरि हो ।”

ठदम्नङ १ ज्यन

“हजुर, हुन सक्छ,” मियाकोले बिस्तारै जबाफ दिई । “सायदलोग्नेमानिसहरूबीच सैतानहरूको जमातै बस्छन्‌ तर ती तिनीहरूभन्दाफरक हुनुपर्छ र सायद उनीहरूको आफ्नै फरक संसार हुँदो रहेछ ।”

“के यो तिम्रो व्यक्तिगत अनुभव बोलिरहेको हो ? तिमीले तमलाई तर्सायौ । तिमीले कुनै हानि पुग्याउन सक्छयौ । म भन्छु, तिमीसामान्य मृत्यु वरण गर्दैनौ है ।”

“मलाई हाम्रो परिवारका कुने केटीकेटीमाथि त्यस्तो घटना तघदने होइन भन्ने पीर लाग्छ । केटीझैँ सुशील मेरो सानो बारवर्षे भाइलेसमेत इच्छापत्र लेखिछाडेको छ ।”

“किन ? ”

“खालि एउटा सानो विषयलाई लिएर-उसको सबैभन्दा मिल्नेसाथीसरि आफू विश्वविद्यालय जान नपाउने हुँ कि भन्ने सोचेर मात्र ।सो घटना यसै वर्ष वसन्त याममा घट्यो । उसको साथी मिजुनो धनीपरिवारको हुनुका साथै प्रतिभाशाली पनि छ। उसले मेरो भाइलाईप्रवेश परीक्षामा सघाउने र जाँचमा उत्तर पनि लेखिदिनेसमेत बाचागप्यो । मेरो भाइ पनि स्कूलमा राम्रो छ तर क कात डरछेरुवा छ भनेउसलाई जाँचताका मूर्च्छा परुँला भन्ने लाग्यो र त्यस्तै भयो पनि । मेरोविचारमा जाँच उत्तीर्ण भएर पनि विश्वविद्यालयमा भर्ना हुन नपाउने हुँकि भन्ने पीरले क बढी आत्तिएको हन्‌पर्छ ।”

“तिमीले त्यो कुरो मलाई पहिले कहिल्यै भनिनौ ।”

“त्यो भन्नुमा मैले कुनै तुक देखिनँ ।”

एकछिन रोकिएर उ फेरि भन्न थाली ।

“उसको साथी मिजुनो चलाख र मिहिनेती दुवै भएकाले उसलाईकुनै समस्या भएन तर मेरी आमाले भाइको भर्नाका लागि पैसातिर्नुपत्यो । क दस पास गरेको खुसियाली मनाउन मैले उनीहरूलाईउएनोमा रात्रिभोजका लागि निम्त्याएँ र त्यसपछि हामी सबै जनाचिडियाखानामा राति पैयुँ फुलेको हेर्न गयौं अर्थात्‌ आफ्नो भाइ, मिजुनोर उसकी केटीसाथीसँग ।”

“होर?”

“मैले 'केटीसाथी' भने पनि क अझ पनि पन्ध्र वर्षकी मात्रै छे ।हामीले पैयुँका फूलहरू हेरेको चिडियाखानामा मलाई एक जनालेपछ्यायो। क आफ्नी श्रीमती र छोराछोरीसँगै थियो तर आश्चर्य,उसले उनीहरूलाई छाडेर मलाई पछ्याउन थाल्यो ।”

“तिमी त्यस्तो काम किन गर्छयौ ?” प्रस्टतया आरिता र्चाकत थियो ।

“म त्यस्तो गर्छु र ? ... मलाई मिजुनो र उसकी केटीसाथीप्रात पोईर्ष्या भयो र मलाई लाग्छ म उदास देखिन्थेँ, बस । यो मेरो दोष होइन ।”

लदमनिक रे कवविकि

“हो, यो तिम्रो दोष हो । तिमीलाई यसमा मज्जा लाग्छ, हेन ?”

“त्यो निकै कठोर शब्द हो । म तपाईंलाई विश्वास दिलाउँछु किमलाई त्यसमा कहिल्यै मज्जा लाग्दैन । मैले आफ्नो ह्यान्डब्यागहराएको दिन यति डराएकी थिएँ कि मैले ब्यागले त्यस मानिसलाईहिर्काएँ अथवा मैले सो ब्याग उसैरमाथि फालेको हुनुपर्छ । म यति खिन्नथिएँ कि कुन कुरा गरेँ भनी ्याकन छैन । त्यस ब्यागमा निकै पेसाथियो-कम्तीमा मेरा लागि त्यो ठूलै रकम थियो । म ब्याङ्क गएकी थिएँर आफ्नी आमालाई दिन भनी केही नगद झिकेकी थिएँ । उहाँलेभाइलाई विश्वविद्यालयमा भर्ना गराउन बुबाको साथीले दिनुभएको क्रणतिर्नुपर्ने थियो ।"

“त्यसमा काति पैसा थियो ?”

“एक लाख येन ।” मियाकोले जानाजानी आधा रकम भनेर सासथामैर बसी ।

“आम्मै । त्यो त निकै ठूलो रकम हो । त्यसो भए त्यो रकमकसैले चोरिदियो, हो ?”

मियाकोले अँध्यारोमा टाउको हल्लाई । आरिताले उसका कुमहरूहल्लिएको र मुटु ढुकढुक गरेको महसुस गर्न सक्थ्यो । तर मियाकोलेभने आधा मात्रै रकम गुमाएकीमा लज्जित हुनाका साथै डराएकी पनिथिई । बृढाका हातले उसलाई बिस्तारै सुमसुम्याए । मियाकोलाई बूढालेकम्तीमा आधा रकम दिने क्रा यकिन भए पनि क फेरि रुन थाली ।

“कराउनु पर्दैन । तर तिमीले त्यस्तो काम गर्दै गयो भने कुनेदिन तिमीमाथि ठूलो समस्या आइपर्नेछ। तिमीले आफूलाईलोग्नेमानिसहरू पछ्याउने गरेको भनी गर्ने क्रामा निकै विरोधाभासदेखिन्छ । बुभ्यो ?” आरिताले उसलाई बिस्तारै हकाप्यो ।

उ मियाकोको पाखुरामा शिर राखेर निदाए पनि मियाको भनेसुत्न सकिन । गर्मी यामको आरम्भमा पर्ने पानी परिरह्यो । क त्यहाँपल्टिरहँदा उसको मनमा कै आयो भने आरिता सुतेको अवस्थामाउसको घुराइ मात्र सुनेर कसैले उसको उमेरबारे अडकल्न सक्तैनथ्यो ।मियाकोले आफ्नो पाखुरा हटाई । त्यसपछि मियाकोले आफ्नो अर्कोहातले आरिताको टाउकाको लागि सिरानी लगाइदिई, आरिताले आफ्नोटाउको उचाले पानि ब्यूँझेन । उसले भर्खरै आरिताले प्रयोग गरेको शब्दर आफूछेउ सुतिरहेको यस बूढो नारीद्रोहीमा झल्कने विरोधाभासबारेसोची जसले आफूलाई पूर्णतया एउटी नारीप्रति समर्पित गरिदिएकोथियो । मियाकोका विचारले उसलाई आफैँप्रति घुणा जगाइदिए । उसलेनारीहरूलाई काति घृणा गर्थ्यो भनी कसैले नभनीकनै उसले थाहापाइसकेकी थिई । छ तीसपैँतीसको हँदै उसकी श्रीमतीले ई्ष्याको

लदस्न्क हरे जचक्लिर

आवेशमा आएर आत्महत्या गरेकी थिई । त्यस बेलादेखि एउटीमहिलाको ईष्याले उसको मनमा कति गहिरो डोब पारेको थियो भनेकनै महिलाले थोरै पानि ईर्ष्या देखाउँदा आरिता हजार माइल परउछिट्टिएर बस्थ्यो । या त गर्वले या निराशाले, मियाकोले कहिल्यै पनिआरिताप्रति ईर्ष्या गरिन । तर महिला भएकीले ईर्ष्यासम्बन्धी कुनैवाक्यांश फुत्किहाल्थ्यो र आरिताले यस्तो नमीठो अनुहार लाउँथ्यो किउसको ईर्ष्या जमेर निराशामा परिणत भइहाल्थ्यो । तर बढाले ईर्ष्याकोडरले मात्रै नारीहरूलाई घृणा गर्ने भनेको होइन जस्तो लाग्छ। नउमेरले गर्दा त्यसो गरेको हो । स्वभावैले नारीप्रति द्वेष राख्ने मानिसप्रतिकसरी कुनै आइमाई ईर्ष्या महसुस गर्न सक्थी भनी मियाकोलाईआश्चर्य लाग्थ्यो र उसले आफूलाई आफ्नै भावनाका लागि दृत्कार्थी ।तर उमेरको भिन्नताबारे सोच्ता आरिताले महिलाहरूलाई घृणा अथवामाया गर्ने क्रा सोच्नु उसलाई हास्यास्पद लाग्यो ।

मियाकोले आफ्नो भाइको साथी र उसकी प्रेमिकाबारे थोरैईष्यासाथ सम्झी । मिजुनोको माचीनामक एउटी केटी साथी भएकोक्रा उसले केइसुकेमार्फत सुनेकी थिई तर उसले पहिलोपल्ट त्यसकेटीलाई दस कक्षा पास गरेको खुसियाली मनाउँदा मात्र देखेकी थिई ।

“मैले कहिल्यै यस्तो निर्दोष सौन्दर्य देखेकी थिइनँ,” केइसुकेलेएकपल्ट भनेको थियो ।

“पन्ध्रकै उमेरमा प्रेमी पाउनु चाँडो भएन र ?” मियाकोलेजबाफ दिई अनि आफैँलाई सच्याउन गरेझैं थपी, “तर क्यालेन्डरवर्षको हिसाबले गन्दा कफ सत्र वर्षकी छे, होइन त ? अचेल पन्ध्रवर्षेकेटीहरूले प्रेमी बनाउन पाउने क्रा सोचौँ त ! ती कात भाग्यमानीहुन्‌ ! तर केइ, कुनै आइमाईमा हुने निश्छल सौन्दर्य भनेको के हो भन्नेकुरा तँ साँच्ची नै ब्‌भ्छस्‌ भन्ने लाग्छ ? मेरो विचारमा हेरेर मात्रै त्योबुझ्न सकिन्न जस्तो लाग्छ ।”

“ए हो, म बुभन सक्छु ।”

“तर त्यसमा के हुन्छ ? मलाई भन त ।”

“म त्यस्तो प्रश्नको जबाफ कसरी दिन सक्छु ?”

“तैँले सोचेको हुनाले मात्रै पनि क चोखो र मायालु देखिन्छे रे,हो?”

“मलाई यकिन छ तपाईंले उसलाई देखेपछि बभनुहुनेछ ।”

“महिलाहरू निष्ठुरी हुन्छन्‌, थाहा छ । उनीहरू तँ जस्तै नरमदिलका हुँदैनन्‌, केइ ।”

सायद उसले आफ्नी दिदीले भनेको कुरा सम्झेर होला मियाकोपहिलोपल्ट माचीलाई भेटता केइसुकेभन्दा उसको साथीचाहिँ आमाको

हि क ता

घर हेरी अप्ठेरो मानी लजाउँदै थियो । मियाकोले आफ्नो भाइकासाथीहरूलाई आफूकहाँ बोलाउन नमिल्ने हँदा उसले आमाको घरमातिनीहरूलाई भेटने व्यवस्था मिलाएकी थिई ।

“म उसलाई पनि मन पराउनेछु, केइ,” मियाकोले पछिल्लोकोठामा उसको नयाँ युनिफर्म लाउन सघाउँदै भाइलाई भनेकी थिई ।

“ए, ला ! मैले पहिले मोजा लाउनुपर्ने रहेछ ।” केइसुके भइँमाबस्यो । मियाको आफ्नो नीलो मुजा पारिएको स्कर्ट फिँजाएर उसकोसामुन्ने बसी ।

“मिजुनोलाई बधाई दिन नाबर्सिन्‌, है ? मैले उसलाई माचीलाईपनि सँगै ल्याउन भनेकी छु ।”

“हजुर, पक्कै भन्छु ।”

मियाकोलाई आफ्नो लज्जालु भाइप्रति दुख लाग्यो किनभने उसलेपनि माचीलाई मन पराएको शङ्का भयो मियाकोलाई ।

“मिजुनोको परिवारले उनीहरूबीचको मार्यापरतीको कडा विरोधगरेर माचीका आमाबाबुलाई पत्र लेखे रे, थाहा छ । उनीहरूले त्यस्तोअपमानजनक पत्र पाएर निकै मुरमुरिएका थिए भनी मैले सुनेँ । माचीआज लुकीछिपी आउँदै छे,” केइसुकेले उत्तेजित भएर भन्यो ।

माचीले छात्रा हुँदा लाउने गरेकी माझीहरूको जस्तो चोलीलाएकी थिई । उसले विश्वविद्यालयमा भर्ना पाएबापत केइसुकेलाईबधाई दिन भनी मीठो बास्ना आउने पहेँलो लहरे फूलको थुँगा ल्याएकीथिई। त्यो थुँगा केइसुकेको डेस्कमाथि एउटा सिसाको गमलामासजाइयो ।

मियाकोले उनीहरूलाई उएनो पार्कमा राति पेयुँका फूलहरू हेर्नसकून्‌ भनी त्यहाँको एउटा चिनियाँ रेस्टुराँमा निम्त्याई । पार्कमामानिसहरूको घुइँचो थियो, पैयुँका रूखहरू थाकत देखिन्थे र फूल फुल्नेहाँगाहरूमा मुना राम्ररी पलाइसकेका थिएनन्‌ । तैर्पान बिजुलीकोउज्यालोमा परेर फूलहरूको रङ गाढा गुलाफी देखिन्थ्यो। फकस्वभावतया शान्त भएर हो अथवा मियाकोलाई आदर गरेर हो माचीधेरै कुरा गरिरहेकी थिइन । क बिहान ब्यँझैदा उसको बारीमा फुलेकापैयुँहरू आकर्षक देखिन्थे भनेर भनी । तिनका पत्रदलहरू तल छाँटएकाअजेलियाका भ्याडर्भारि चारैतिर छारएका थिए । उसले केइसुकेको घरआउँदै गर्दा बाटामा अस्ताइरहेको सूर्य देखेको क्रा पानि भनी । त्यो सूर्यनरम गरी उसिनेको अन्डाको पहँलो भागभैँ खाडलबाहिर लहरैउभिएका पेयुँका फूलहरूमाझ तैरिरहेको थियो ।

उनीहरू कियोमिजु हलको छेउमा रहेका अँध्यारा, एकलासकाढुङ्गे खुर्डाकलाहरू भर्दै गर्दा मियाकोले माचीलाई भनी, “मलाई लाग्छ

हि

सायद म तीनचार वर्षकी हुँदी हँ ... म मेरो बाबा निको हुनुहोस्‌ भनीआफूले बनाएका कागजका सारसहरू यस हलमा झुन्ड्याउन आफ्नीआमासँग आएको सम्झन्छु ।”

माची मौन थिई तर खुडकिला झर्दै गर्दा मियाकोसँगै टक्कअडिएर कियोमिजु हलतर्फ हेरी ।

उनीहरूका अर्गाड रहेको सङ्ग्रहालय जाने बाटोमा निकै भीडभएकाले उनीहरू चिडियाखानातर्फ मोडिए। तोसो विहारनाजकठूलठूला ढुङ्गा छांपएको स्थानमा राँका बलेको देखेर उनीहरू त्यतैलागे । बाटाछेउ ढुङ्गाका लालाटिनहरू टर्चलाइटमा पार्श्वछाया(सिलुएत)सरी उभिएका थिए । साथै पेयुँका फूलहरूका लामा हाँगाहरूउनीहरूमाथि पुगिरहेका थिए। फूल हेर्न आउने मानिसहरूलारलाटनपछाडिको खाली ठाउँमा घेरा हाली बासिरहेका थिए । उनीहरूरक्सी पिइरहेका थिए र समूहका माझमा मैनबत्तीहरू बालिरहेका थिए ।

उनीहरूतर्फ कुनै जँडयाहा लडबडाउँदै आइरहेको बेला मिजुनोलेमाचीलाई आफ्नो पर्छाड लुकाएर रक्षा गर्थ्यौ । ती दुईभन्दा आलि पररहेको केइसुके उनीहरू र जँडचाहाबीच उभिएर दुवैलाई जोगाउनखोजेजस्तो गर्थ्यो । त्यो मानिसबाट जोगिन माचीले केइसुकेको कुमसमाउँदा मियाको केइसुके त्याति बहादुर भएको देखी चकित हुन्थी ।

टर्चहरूको उज्यालोमा माचीको रूपरड झन्‌ सुन्दर देखिन्थ्यो ।उसको अनुहार गम्भीर थियो, उसका ओठहरू कसिएका थिए र उसकागालाको रडले त्यो केटी मैनबत्तीको उज्यालोमा प्रार्थना गरिरहेकी हो किभन्ने लाग्थ्यो ।

“मियाको,” माचीले एक्कासि मियाकोको पर्छाड लुक्ते र कसँगटाँसँदै भनी ।

“के भयो ?”

“मेरो स्कुलकी साथी ... क त्यहाँ, आफ्नो बुबासँग । उनीहरूमेरो घरनजिकै बस्छन्‌ ।”

“तर तिमी किन लुकेकी ?” मियाकोले सोधी । उसले चारैतिरहेर्दै माचीको हात समाएर हिँडरही । उनीहरू दुवै जना महिला भएपनि मियाकोले माचीको हात छुँदा झन्डै खुसीले चिच्च्याई । कस्तोगजबको संवेदना भयो । उसले माचीको हात आफ्नो हातमा नरम रचिसो महसुस गरी । साथै युवतीको सौन्दर्यबाट निकै प्रभावित भई ।तर उसले याति मात्र भन्न सकी, “माची, तिमी खुसी देखिन्छयौ ।”

माचीले असहमतिमा टाउको हल्लाई ।

“ए, किन होइन ?” मियाकोले माचीको अनुहारमा र्चाकत भएरहेरी । उसका आँखाहरू टर्चलाइटमा टल्किरहेका थिए । “के तिमीलेकहिल्यै दुख जानेको हुन सक्छ ?”

000)

माची चुप लागेर आफ्नो हात तल झारी । मियाको आफू अन्यकेटीसँग हातेमालो गरेर हिँडेको कति वर्ष बित्यो भनी सोचिरहेकी थिई ।

उसले मिजुनोलाई पहिले पनि प्राय: भेटिरहेकी हुनाले त्यस रातउसको सारा ध्यान माचीमाथि केन्द्रित थियो र केटीलाई हेर्दै गर्दाउसको मनमा भयङ्कर गहिरो निराशा उर्लेर आयो जसले गर्दा आफूएक्लै र टाढ्वा जान पाए हुन्थ्यो भन्ने लाग्यो । उसले आइन्दा कतै जाँदाबाटो काटिरहेकी माचीलाई देखी भने एकपल्ट पछि फर्केर माचीकोटाढा जाँदै गरेको छावलाई नियालिरहौँला जस्तो लाग्यो। केमानिसहरूले मियाकोलाई उस्तै तर निकै बढी शक्तिशाली भावनालेगर्दा पछ्याइरहने हो ?

भान्सामा कुनै भाँडो झरेको अथवा ठोकिएको आवाज सुनेरमियाकोको अतीत-स्मरण भङ्ग भयो र क फेरि वर्तमानमा फर्की ।मुसाहरू फेरि आए होलान्‌ । उठेर भान्सामा जाने कि नजाने भनी कअनकनाइरही । त्यहाँ एकभन्दा बढी म्‌सा हुनुपर्छ - सायद तीनवटामुसा पनि हुन सक्छन्‌ । मियाकोले तिनीहरूका साना, सर्लक्क परेका,त्यस यामको वर्षामा रुझेका शरीरहरूको कल्पना गरी त्यस बेला कआफ्नै चिसो कपालर्माथ हात राखेर बिस्तारै चिसो महसुस गर्दैत्यसलाई थिचिरही ।

बूढो आरिताको छातीमा कुनै गरुङ्गो वस्तु भएझैँ घुम्यो। कनिकै डरलाग्दो गरी बटारिएर कक्रक्क पस्यो । मियाकोलाई लाग्योबूढाले फेरि क्नै सपना देख्तै छ र झर्किदै क अर्कापट्टि फर्की । बूढालाईप्राय: दुःस्वप्नले घेर्ने गर्थ्यो र मियाकोलाई यस्ता अवरोधहरूमा बानीपरिसकेको थियो । उसको घाँटी अँठयाउन लागेझैँ उसका कुमहरूतलमाथि गर्न थाले र उसले आफ पाखुराले कुने वस्तुलाई हटाउनखोज्दा मियाकोको घाँटीमा नराम्ररी लाग्यो। क बरबराइरह्यो ।मियाकोले उसलाई झकभक्याउनुपर्थ्यौ तर मियाकोको शरीर कक्रक्कपरेर अररिएको थियो र कभित्र हल्का क्र्र भाव जाग्यो ।

“आह, आह !” बूढाले सपनामा मियाकोको शरीर छाम्न भनीआफ्ना पाखुरा हल्लाउँदै करायो । कहिलेकाहीँ क मियाकोसँग टाँसिनपुग्दा नब्युँझीकनै शान्त भइहाल्थ्यो तर आज राति उसको आफ्नैबरबराहटले उसलाई ब्यँझन बाध्य तुल्यायो ।

“आह !” आफ्नो टाउको हल्लाएपाछि क थकित भावलेमियाकोनजिक टाँसन पुग्यो । मियाकोको शरीर बिस्तारै नरम भएरआयो । यस्तो पटकपटक हुने द्‌:स्वप्नमा अभ्यस्त भइसकेकी मियाकोलेएकपल्ट भनेसरि फेरि भन्न पनि चाहिन, “के तपाईंले डरलाग्दो सपनादेख्नुभयो ? तपाईं पिरोलिइरहनुभएको छ ।”

100)

तर बूढाले अर्साजलो पाराले सोध्यो, “के मैले केही भनेँ र?”

“अहँ, भन्नुभएन । प्रिय, तपाईं खालि एउटा नराम्रो सपना देख्तैहुनुहुन्थ्यो ।”

“ए ! के तिमी सारा रात ब्यूँझै थियौ ?”

“हजुर प्रिय, म ब्यौँझरहेकी थिएँ ।”

“साँच्ची हो ? धन्यवाद ।”

बृढाले मियाकोको पाखुरा आफ्नो गर्दनमुनि तानेर ल्यायो ।

“वर्षा याममा यो झन्‌ नराम्रो हुन्छ। त्यसले पनि सुत्ननसकिएको होला ।” उसले मानौं लाज्जत भएर भन्यो, “मलाई लाग्योमेरो बरबराहटले तिमीलाई ब्यँझायो ।”

“म सस्ैँ तपाईंका लागि ब्युँझन्छु, गहिरो निद्रामा भए पानि ।”

बढो आरिताको बरबराहट याति ठूलो थियो कि तल्लो तलामासुतिरहेकी साचिको पानि ब्यूँझिन पुगी ।

“आमा ! आमा ! मलाई डर लाग्यो ।” साचिको तर्सेर ताचुकोजीउमा टाँसिई । ताचुले उसको कुम समाएर पछाडि धकाली ।

“डराउनु पर्दैन । मालिक कराउनुभएको मात्रै हो। उहाँ पोडराउनुभएको हो, बुझिस्‌ । त्यसैले उहाँ कहिल्यै एक्लै सुत्न सक्नुहुन्न ।तँलाई थाहा छ उहाँले हाम्री मालिक्नीलाई भ्रमणहरूमा कसरी लानहुन्छर एकदमै मायापूर्वक व्यवहार गर्नुहुन्छ । उहाँ यसरी बिरामी नहुनुभएको भए, उहाँ जस्तो बूढा मानिसलाई स्वास्तीमानिसको आवश्यकतापर्दैनथ्यो होला। उहाँ खालि नराम्रा सपना देख्नुहुन्छ, र त्यसमाडराउनुपर्ने केही छैन ।”

000

एउटा भिरालो पाखामा छसात जना केटाकेटी कराउँदैउफ्रिरहेका थिए। तीमध्ये केही केटीहरू थिए र ती केटाकेटीकिन्डरगार्टन (नर्सरी स्कुल) बाट घर फर्किरहेजस्ता थिए । कसैकाहातमा लट्टी थिए भने नहुनेले पनि लट्टी लिइरहेजस्तो गरिरहेका थिए, रतिनीहरू सबै जना काप्रएर लट्टीमा बेस्सरी टेक्तै हौँडरहेका थिए ।उनीहरू यो सामूहिक गीत गाइरहेका थिए “बाजे, बजैको खुट्टा भाँचयो

बाजे, बजैको खुट्टा भाँचयो ...” उनीहरूले गाउने शब्द तिनै मात्रथिए । केही कारणवश आफ्ना बालसुलभ क्याकलापमा मस्त तीकेटाकेटी अनौठो ढङ्गले गम्भीर देखिन्थे र बिस्तारै तिनका हावभाव बढीअतिरञ्जित र हिंसक हुन थाले । एउटी केटी यसरी फनफनी घुमी किक लाड ने हाली ।

“ऐया ! आह ! आह !" त्यस केटीले एउटी बूढी आइमाईले भौँआफ्नो पिठयूँ रगड्न थाली । तर क उठेर फेरि सामूहिक गीत गाउनथाली, “बाजे, बजैको खुट्टा भाँचयो ...”

भीरको सिरानमा अग्लो किनार थियो जहाँ केही सल्लाहरू एक्लैनयाँ घाँसमा उभिएका थिए । रूखहरू अग्ला थिएनन्‌ र पुराना पर्दाअथवा सार्न मिल्ने ढोकाहरूमा देखिएका आकारका तिनका हाँगाबिँगावसन्त यामको साँझ आकाशमा लहलहराइरहेका थिए ।

केटाकेटी पाखामा माझमा हिँड्दै क्षितिजतर्फ लागे । उदण्डकृयाकलाप गरिरहेका तिनीहरूलाई बाटामा कुद्ने कारबाट क्नै खतराथिएन किनभने बाटामा कम सवारी थिए र वारिपरि हिँडने मानिस पानिकमै थिए । अझ पनि टोकियोर्वारपरिका आवासीय क्षेत्रहरूमा त्यस्ताठाउँ भेटन सकिन्थ्यो ।

तल भिरालाको फेदबाट एउटी एक्ली केटी एउटा कुक्र लिएरउँभो उक्लिरहेकी थिई । होइन-उसलाई पछ्याउँदै एक जना अरू पनिथियो, गिम्पेई मोमोई तर फ केटीमा चुर्लुम्मै डुबेकाले उसलाई पूर्णमानिस मान्ने क्रामा शङ्का थियो ।

उ बाटाको एकापट्टि पेटीमा लहरै उभिएका गिड्क्गो रूखकापातहरूको छहारीमा हिँडरहेकी थिई । अर्कातिर एक बडेमानको घरकोढुङ्गे पर्खाल ठिङ्ग उभिएको र पुरै भिरालो बाटोमा फिँजिएको थियो ।त्यसको सामुन्ने सडकभन्दा निकै टाढा युद्धपूर्वको एक सामन्तको महलउभिएको थियो । यसको ढुङ्गे पर्खाल सानो किल्लाको खाडलभैं गहिरो

र

खाल्डोमा निर्माण गरिएको थियो । त्यस भवनको पर्खालपछाडि सानोसल्लाघारीतर्फ एउटा ढिस्को बिस्तारै उठेको थियो । सल्लाका हाँगाहरूराम्ररी मिलाइएको क्रा अझ हेर्न सकिन्थ्यो । सल्लाघारीमाथि होचो,सेतो, खपडा छाएको पर्खाल देखिन्थ्यो । सडकछेउका गिडक्गो रूखहरूअग्ला थिए र तिनका पहिला साना पातहरू हाँगाबिँगालाई लुकाउनसक्नेजतिको बाक्ला थिएनन्‌ । अस्ताउन लागेको सूर्य पातहरूलाई छेडदैचम्किरहेको थियो र हरेक पातको लम्बाइ र मुख हेरी यसले पहेँलाअँध्यारा छायाहरू परिरहेका थिए । केटी भने ताजा हरियो प्रकाशमानुहाएकी देखिन्थी ।

उसले सेतो नी स्वेटर र खस्रो सूती जिन्स भिरेकी थिई ।जिन्स भने खुइलिएको र खैरो देखिन्थ्यो तर पुछारमा चर्हाकला राताधर्काहरू थिए । उसले आलि छोटो जिन्स लाएकी थिई र उसको गोरोछाला कपडाको जुत्तामाथि चियाइरहेको देखिन्थ्यो। उसको कपालपछाडि हलका गरी पोनीटेल (घोडाकोकेशसज्जा)को रूपमा बाँधएको थियो जसले उसको लामो र कोमलघाँटी छर्लङ्ग देखाइरहेको थियो । कक्रले डोरी तानिदिँदा उसका कुमहरूअगाडि तानिन्थे । गिम्पेई उसको सपनीभौँ सौन्दर्यमा डुबेको थियो ।राता धर्का र सेतो जुत्ताबीच देखिने छालाको रडले समेत उसकोहृदयलाई भारी बनाइदिएर उ मर्न अथवा उसलाई मार्न चाहेजस्तोअवस्थामा पुगेको थियो । उसले आफ्नो गाउँमा बस्ने यायोई र आफ्नीछात्रा हिसाको तामाकीलाई सम्झियो तर उनीहरूको यस केटीसँग कुनेतुलना हुन सक्तैनथ्यो । यायोई गोरी भए पानि उसको छालामा कुनैचमक थिएन । हिसाकोको छाला कालो र चम्कलो भए पानि उसको रडसफा थिएन । न त्यसमा यस केटीको छालाभौँ दिव्य सुवास थियो ।गिम्पेई भित्रभित्रै छियाछिया भएको, शोकाकूल महसुस गरिरहेको थियो ।छ न कहिल्यै यायोईसँग बाल्यकालमा खेल्ने गरेको केटो हुन सक्थ्यो नहिसाकोलाई माया गर्ने शिक्षक हुन सक्थ्यो । वसन्त यामको साँझकोसमय भए पनि गिम्पेईका ्थाकत आँखामा आँस्‌ बिझाउन लागेकोथियो, मानौं क चिसो बतासमा हाँडरहेझै थियो र ठीकको उकालोभीरमा पनि उसलाई सास फेर्न गारो थियो । घँडामुनि कमजोरी र लट्टपरेकाले क केटीलाई भेट्टाउन सकिरहेको थिएन । उसले अझसम्मत्यसको अनुहार हेर्न सकेको थिएन । क खालि सँगै हिँडेर भिरालाकोसिरानमा पुग्न र बात मार्न चाहन्थ्यो ... सायद, कुक्रबारे क्रा गर्नचाहन्थ्यो । अरू कनै उपाय थिएन र यो मौका पान मिल्ने हो-होइनगिम्पेईलाई भरोसा भएन ।

उसले आफ्नो खाली हात उचालेर यतार्उात हल्लायो । क एकत हिँड्दै गर्दा आफूसँग फतफत गर्ने बानीस्वरूप त्यसो गरिरहेको

० 0000 1

थियो, अर्को कुरा आफू सानो छँदा मृसाको तातो लास टिप्ताखेरि भएकोअनुभूति सम्झेर पनि त्यसो गरिरहेको थियो । त्यस मुसाका आँखाचकित भएर हेरिरहेका थिए भने मुखबाट रगत बगिरहेको थियो ।तालरनाजक यायोईको घरमा बस्ने सान्‌ सिकारी कुक्रले त्यस मुसालाईभान्सामा समातेको थियो । कक्रले त्यसलाई आफ्नो बड्गाराले च्यापेरके गर्ने भन्ने मेसो नपाई उभिरहेको थियो । त्यतिकैमा यायोईकी आमालेकुकरलाई केही भन्दै उसको टाउकामा हिर्काएपछि उसले मुसालाईबिस्तारै त्यहाँ झारिदियो । मुसो काठको भइँमा झरेपछि कुक्रत्यसमाथि झम्टिनै लाग्दा यायोईले कुक्रलाई आफ्ना पाखुरामा च्यापी ।

“अब, भयो ! स्याबास ! राम्रो कुक्र !” यायोईले त्यसलाईअँगालो हालेर गिम्पेईलाई मुसा लैजान भनी ।

उसले त्यसलाई तुरुन्तै टिप्यो र त्यसको मुखबाट एकदुई थोपारगत काठको भइँमा खसेको हेप्यो। यसको शरीरको न्यानोपनालेउसलाई कृतकत्यायो तर यसका आँखा शून्य र टवाल्ल हेरिरहेको हुँदापनि ती अझ पनि सुन्दर देखिन्थे ।

“छिटो, जा फालेर आफ !”

“कहाँ ?”

“तालमा फाले हुन्न र ?”

गिम्पेईले मुसालाई पुच्छरमा समातेर हल्लाउँदै तालको किनार-सम्म लगेर सकेसम्म टाढा र जोडले फालिदियो । अँध्यारो रातमा उसलेएकलासको, पानीमा छप्लाङ्ग गरेको आवाज सुन्यो र बर्तासँदै घरतर्फकददयो । यायोईले आफूलाई त्यस्तो काम गर्न लगाएकीमा उसलाईनराम्रो लाग्यो-जे भए पनि क बहिनी पर्ने, उसको ठूलो मामाकी छोरीमात्र थिई । त्यतिखेर क बारतेर वर्षको थियो र मुसाले लखेटतै गरेकोनराम्रो सपना देखेको थियो ।

आफ्नो जिन्दगीमा पहिलोपल्ट मुसा समातेपछि कुक्रले हरेकदिन भान्सामा कडा नजर राख्न थाल्यो मानौँ उसले आजसम्ममासिकेको एक मात्र कला यही थियो । कुक्रलाई कसैले जे भने पनिउसले 'मुसा' नै सुन्ने गर्थ्यो किनभने फ तत्कालै भान्सातर्फकदिहाल्थ्यो । त्यो नपाउँदा क कुनामा कुरेर बसिरहेको देखिन्थ्यो । तरज बिरालो थिएन नि । दराजबाट खम्बामाथि कद्दै गरेको मुसालाईहेरेर त्यो कुक्र बेस्सरी भुक्थ्यो । उसका आँखाको रङ फेरिएर आउँथ्यो,क बिरामी र विक्षिप्त देखिन थाल्थ्यो र गिम्पेईलाई त्यो जनावर रत्यसको ध्याउन्ना देखेर घणा लाग्न थाल्यो। उसले यायोईकोसिलाइबाकसबाट सियो र केही रातो धागो निकालेर त्यस कुक्रकोपातलो कानमा सियो घोचदिने मौका पर्खिरह्यो । उसले ठीक आफू

शदम्ब्छ ३१ बब

हिँड्नुअघि त्यो गर्नु सर्वोत्तम हने निर्क्योल गप्यो किनभने कुक्रकोकानमा सियो र रातो धागो झुन्डिएको देखेपछि घरका मानिसहरूलेनिकै हल्ला मच्चाउनेछन्‌ र यायोईले त्यसो गरेको हो भन्ठान्नेछन्‌ । तरगिम्पेईले त्यसको कानमा सियो छेडन खोज्दा कुक्र कराउँदै भाग्यो ।आफू विफल भएको बुझेर उसले सियो आफ्नो खल्तीमा लुकायो रघरतिर लाग्यो, यायोई र कुक्रको तस्बर कोप्यो, रातो धागाले अनेकठाउँमा सिलाएर आफ्नो डेस्कको घर्रामा राख्यो ।

गिम्पेईले म्‌सा समाउने क्‌क्रको सम्झनाको प्रसङ्ग जोडेर त्यसकेटीसँग क्रा गर्ने बहाना खोज्यो, उसले केटीले कक्र ल्याएको अथवात्यस्तै कुरा झिकेर पानि गफ चुदन चाह्यो तर उसलाई वास्तवमाकुक्रहरू मन पर्दैनथे र फसँग तीबारे गर्नलायक कुनै रोचक क्रा नैथिएन । जे होस्‌, आफू सारै नाजक गएमा त्यस केटीको कुक्रलेआफूलाई टोक्ने निश्चित थियो । तर त्यसैकारणले फ केटीसँगै हँडननसकेको भने थिएन ।

हिँड्दै गर्दा उसले निहरेर कुक्रको घाँटीबाट डोरी फुकाइदिई ।फुक्का भएपछि त्यो पश्‌ केटीभन्दा अगाडि कुदेर गयो आन पछाडिकुदेर आई गिम्पेईको गोडामा पुग्यो । त्यसले उसका जुत्ता सुँघ्नथाल्यो ।

“जा !” गिम्पेई कराउँदै पर्छिल्तर उफ्रयो ।

“फुक्‌ ! ए फुक्‌ !” केटीले कुक्रलाई बोलाई ।

“हे भगवान्‌ ! गुहार !”

'फुक्‌ !” उसले फेरि बोलाउँदा कुकुर कुदेर आयो ।

गिम्पेईको अनुहारको रङ उडिसकेको थियो ।

“छदा ! कस्तो डरलाग्दो !” गिम्पेई लडबडाएर थचक्क बस्यो ।उसले केटीको ध्यान तान्नका लागि जानाजानी बढी लडर्बडएकोदेखायो । तर उसको टाउको साँच्ची नै रिडाएकाले गर्दा आँखा चिम्मगप्यो । उसको मुटु निकै ढुकढुक गरिरहेको थियो र उसलाई बिसन्चोभएजस्तो भयो । हातमा निधार राखेर उसले थोरै आँखा उघाप्यो रकेटीलाई पर्छाड फर्केर नहेरीकनै भिरालोमाथि गइरहेको देख्यो र कृक्रभने फेरि डोरीमा बाँधएको थियो ।

उसलाई क्रोधयुक्त अपमानको तरङ्गले छोप्यो । उसलाई लाग्योसायद कुक्रलाई उसको कुरूप गोडाबारे थाहा भएरै उसका जुत्तासुँघेको थियो ।

“पख्लास्‌ । म यस कुक्रको कान पनि सिलाइदिन्छु,”फतफताउँदै फक भिरालोमाथि कदयो । तर केटीनजिक पुग्दानपुग्दैउसको रिसको पारो झरिसकेको थियो ।

लदमन्छ न रे क्वविकि

“माफ गर्नोस्‌, मिस !” उसले धोत्रे स्वरमा बोलायो ।

केटीले टाउको मात्र फर्काएर हेर्दा उसको पोनीटेल हल्लिएरघाँटीको घुचुक्क देखियो । गिम्पेईको पहँलो अनुहार बल्न थाल्यो ।

“कस्तो राम्रो कुक्र रे'छ, मिस । कुन जातिको कुक्र हो ?”

“जापानी शिबा।”

“यो कहाँबाट आएको हो ?”

“कोशुबाट ।”

“यो तपाईंको आफ्नै क्‌क्र हो, हैन त ? के तपाईं सस्रैं यसैसमयमा यसलाई घुमाउन लानुहुन्छ ?”

“हजुर ।”

“सधैँ यही बाटो ?”

केटीले जबाफ दिइन तर उसलाई गिम्पेईमाथि खासै शङ्कालागेन । उसले भिरालोमुनि फर्केर हेरेर केटीको घर कुनचाहिँ होलाभनी सोच्यो । उसलाई नयाँ पालुवामाझ शान्त र आनन्दमयी घरहरूहुनुपर्ने लाग्यो ।

“के तपाईंको क्क्रले मुसा समात्छ ?”

केटी त्यतिसारो हाँसिन ।

“बिरालाले पो मुसा समात्छन्‌, होइन र ? तर थाहा छ, कक्रलेपनि समात्छ । हाम्रो घरमा वर्षौ पहिले भएको एउटा कुक्र मुसासमात्न खप्पिस थियो ।”

केटीले गिम्पेईतिर हेर्दा पनि हेरिन ।

“तर क्‌क्रले समात्ने मुसा तिनीहरूले खाँदैनन्‌ क्यार ? ... मत्यातिखेर साने थिएँ र मलाई मुसा फालेर आउन घिन लाग्थ्यो ।”

गिम्पेईलाई त्यस्तो घतलाग्दो कथा सुनाउँदा आफैँमाथि आश्चर्यलाग्यो तैपनि मरेको मुसो उसको आँखैअर्गाडि झल्कियो । त्यसको मुखबाटरगत चुहिरहेको थियो र त्यसका सेता, कासएका दाँत प्रस्टै देखिन्थे ।

“कुकुर एक थरी सानु सिकारी जातको थियो । यसका पातलाधनुभौँ गोडा थिए जुन कामिरहन्थे । मलाई त्यो क्रा मन पर्दैनथ्यो ।संसारमा मानवर्जातिर्जातकै कृकरहरूका जाति हुन्छन्‌ रे, होइन त ?तिमीसँग डुल्न पाउने यो कुक्र कात भाग्यशाली रहेछ !” सायद उसलेभर्खरेको डरलाई बिर्सेर होला गिम्पेई कुक्रमाथि निहप्यो र यसको ढाडसुमसुम्याउनै लागेको थियो कि केटीले डोरीलाई छिटो गरी दायाँबाटदेब्रे हातमा सारेर कक्रलाई गिम्पेईभन्दा टाढा पुग्याई । आफ्नो अगाडिकुक्रको आकार घुमेको देखेर गिम्पेईले केटीको गोडामा झन्डै छाँदहालिसकेको थियो । तर कुनै अभद्र व्यवहार गरिहाल्नुअगावै त्यो केटीहरेक साँझ आफ्नो कुक्र लिएर गिड्क्गो रूखको छहारीमा हिँड्न आउने

लकन्निक भै रे ल्क्क्कि

र क भने नदीकिनारको सिरानमा कुनै गोप्य स्थानबाट उसलाईहेरिरहन पाउने क्राले उसको मनमा आशाको ज्योति बालिदियो । त्यसोगर्नु भनेको नयाँ घाँसमा नाङ्गै पल्टिनु जस्तो थियो, उसलाई त्यतिहाइसन्चो महसुस भएको थियो । हो, क केटीलाई नदीकिनारकोमाथिबाट हेरिरहनेछु र क ससघ्वैं भिरालोमा आफूतिर आइरहनेछिन्‌उसको खुसीको सीमा रहेन ।

“मलाई माफ गर्नुहोला । तर तपाईंको कुकुर सुन्दर छ र मलाईकक्रहरू मन पर्छ म मुसा समात्ने क्क्रहरूलाई मात्र सहनसक्तिनँ ।”

त्यसको कुनै प्रतिक्रिया भएन । नदीकिनारको मुनि पुगेर केटीआफ्नो कुक्रसँगै नयाँ घाँसमा उक्ली । ढिस्काको पारिपट्टि एक जनाछात्र देखियो । केटीलाई केटाको अभिवादन गर्न हात बढाएको देखेरगिम्पेईलाई आघात भयो । के फक कुक्रलाई डुलाउन लाने बहानामाकेटासँग भेट्तै थिई ? गिम्पेईले के देख्यो भने केटीका काला आँखारसाइरहेका र मायाले चम्करहेका थिए । एक्कासि त्यो क्रा थाहा पाएरउसको दिमाग सुन्न भयो र केटीका आँखा कालो तालसरि देखिए । कत्यसका चोखा आँखामा पौडिन, कालो तालमा नाङ्गै नुहाउन चाहन्थ्योतर क निकै निरास पनि भयो । क निरास भएर किनारसम्म हिँडेरगयो र आकाशमा टवाल्ल हेर्दै नयाँ घाँसमा पाल्टरह्यो ।

त्यो विद्यार्थी मिजुनो थियो, मियाकोको भाइको साथी र केटी भनेमाची थिई । यो घटना मियाकोले माची र मिजुनोलाई केटो स्कूल पासगरेको उपलक्ष्यमा खुसियाली मनाउन र राति उएनोमा पैयुँ फुलेको हेर्ननिम्त्याएको करिब दस दिनअघिको हो ।

मिजुनोलाई पनि माचीका काला आँखामा रसाएको उज्यालोसुन्दर लाग्यो । काला परेलाले तिनलाई पूरै ढाकेजस्तो देखिन्थे ।

“म बिहान पहिलो वस्तुको रूपमा तिमीले आफ्ना आँखाउघारेको हेर्न चाहन्छु,” मिजुनोले उसका आँखालाई प्रशंसापूर्वक हेर्दैभन्यो । उसलाई आफू तिनमै डुब्न थालेजस्तो लाग्यो । “तिमी ब्यँझँदाती कति सुन्दर देखिन्छन्‌ भन ।”

“मेरो विचारमा निदाउरा देखिन्छन्‌ ।”

“पक्का त्यस्ता देखिन्नन्‌ । माची, म ब्युँझनेबित्तिकैको क्षणमातिमीलाई नै हेर्न चाहन्छु ।”

माचीले टाउको हल्लाई ।

“स्कूलमा म कम्तीमा ब्यँझेको दुई घन्टापछि हेर्न पाउँछु ।”

“तिमीले सो क्रा पहिले पनि भनिसकेका छौ र म ब्यँँझँदा पनित्यही “दुई घन्टाको समयबारे' सोच्तछु ।”

00

“त्यसो भए त्यतिखेर तिम्रा आँखा निदाउरा देखिन्नन्‌ ?”

“मलाई थाहा छैन ।”

“कै जापान आश्चर्यजनक छैन ? माने तिमी जस्ता मायालु,काला आँखा भएका मानिसहरू पाउनु ?”

उसका काला आँखाले उसका ओठ र आँखीभौँको सौन्दर्यबढाउँथे । उसको कपाल पानि आँखाको रडसँग पौँठेजोरी खेल्दै टिलिक्कर्टाल्कएजस्तो थियो ।

“तिमी घरबाट हिँड्दा कुक्रलाई डुलाउन लगेको भनी भन्याछ्यौ ?” मिजुनोले सोध्यो ।

“अहँ, भनिनँ । तर मेरो साथमा कुक्र छ र मेरो लवाइबाट कुराबुझिन्छ ।"

“तिम्रो घरको यातिसारै नाजक भेटनु खतरापूर्ण हुँदैन र ?”

“म आफ्नो परिवारलाई ढाँटनु राम्रो मान्दिनँ । मैले कुक्रनल्याए, बाहिर जान पारउँँदन॑ँ। म जसोतसो उम्केर आए पानिउनीहरूले म कहाँ गएको भनी साजलै अडकल्न सक्छन्‌ किनभनेफर्किएपछि म लज्जित महसुस गर्नेछु । तर सायद मेरो भन्दा तिम्रोपरिवारले अनुमति दिन बढी इन्कार गर्ला जस्तो छ ।”

“त्यसबारे करा नगरौँ । हामी दुवै जना आआफ्नो घर फर्कनुपर्छतर हामी यहाँ भइन्जेल तिनीहरूलाई सम्झिनु व्यर्थ हुनेछ । मेरोविचारमा खालि कुक्रसँग निस्केकी हुनाले तिमी लामो समय यहाँ बस्नसक्तिनौ, कि कसो ?”

माचीले टाउको हल्लाई । ती दुई ताजा घाँसमा बसे र मिजुनोलेकुक्रलाई आफ्नो काखामा राख्यो ।

“अब त फुकुले पनि तिमीलाई चिन्न थालेको छ ।”

“कुक्रहरूले बोल्न सके उसले घरमा गएर कुरा लाउँथ्यो होलार हामी एकअर्कालाई कर्दाप भेटन सक्तैनथ्यौँ ।”

“भेट्न नसके पनि म कर्थे । जे होस्‌, मलाई यकिन के छ भनेसबै क्रा मिल्नेछ। मैले तिम्रो विरशश्ववद्यालयमा भर्ना हुने निधोगरिसकेकी छु। अनि फेरि हामी एकअर्कालाई 'दुई घन्टाको समयमा'भेटन सक्छौँ, होइन त ?”

दुई घन्टाको समयमा' ” मिजुनो फतफतायो ।“मेरो विचारमा हामी दुई घन्टा पर्खनै नपर्ने गरी व्यवस्था मिलाउनसक्छौँ ।”

“मेरी आमालाई हाम्रो भेटघाटको क्रा धेरै चाँडो भएजस्तोलाग्छ र त्यसैले हामीलाई विश्वास गर्नुहुन्न । तर मैले तिमीलाई चाँडोभेटन पाएकीमा खुसी छु । सारै सानी हुँदै तिमीलाई भेटन पाएकी भए

शरक्निक नश. ल्व्व्किक

पो हुन्थ्यो जस्तो कल्पना गर्दछु । मैले तिमीलाई प्रार्थामक विद्यालयमाभेटेकी भए जाति सानी भए पानि पक्कै तिमीलाई निकै चाहन्थेँ होला ।म सानी हँदी उनीहरूले मलाई बुई चढाएर यहाँ भिरालोसम्म बोकेरल्याउँथे र किनारमा खेल्न छाडिदिन्थे । तिमी सानु छँदा कहिल्यै यहाँआयौ र ?”

“अहँ, आइन त ।”

“साँच्ची आएनौ ! म प्रायः सोच्ने गर्छु कि म सानी हुँदीतिमीलाई यस भिरालोमा भेटेँ होली । सायद त्यसैले मैले तिमीलाईअहिले जाति नै माया गर्न थालेकी छु...”

“मलाई सानु छुँदा यहाँ आएको भए हुन्थ्यो भन्ने लाग्छ ।”

“म सानी हुँदी अपररिचतहरूले मलाई सारै प्यारी ठानेर उचालेरअँगालो हाल्थे । तिनताक मेरा आँखा झन्‌ ठूला र बाटुला थिए ।” माचीफर्केर मिजुनोलाई आफ्ना ठूला, काला आँखाले हेरी ।

“केही समयअघि मार्ध्यामक विद्यालयहरूले ठीक परीक्षासकेर्पाछको समारोह गरिरहेको बेला म कुक्रलाई डुलाउन लाँदै थिएँ ।यस भिरालाको फेदमा दायाँ फर्कदा एउटा खाडल आउँछ जहाँ डुङ्गाभाडामा पाइन्छ, तिमीलाई थाहा छु ? म त्यो बाटो हिँड्दै गर्दा मैलेत्यहाँ यस वर्ष पास गरेका जस्ता केटाकेटीहरूलाई देखेँ र उनीहरूहातमा पास गरेको प्रमाणपत्र मोडेर राखी डुङ्गामा बसिरहेका थिए ।मलाई उनीहरू यसरी समारोह मनाइरहेकोमा ईर्ष्या लाग्यो । केटीहरूहातमा प्रमाणपत्र बोकी डुङ्गाको रेलिडमा अढेस लाग्दै आफ्ना केटासाथीहरूलाई हेरिरहेका थिए । मैले प्रार्थामक विद्यालय छाड्ने बेलामातिमीलाई भेटेकी थिइनँ । मलाई लाग्छ त्यतिखेर तिम्रो अर्की ने केटीसाथी थिई क्यार ।”

“होइन । म कुनै केटीसँग बाहिर डुल्ने गर्दिनथेँ ।”

«हो र ? ...” माचीले आफ्नो टाउको यताउता ढल्काई । “थाहाछ, न्यानो हुनुअघ पानी जमेको खाडलमा निकै जङ्गली हाँस हुने गर्छन्‌र ढुङ्गाहरू त्यहाँबाट हिँड्छन्‌ । मलाई एकपल्ट हिउँमा बस्ने हाँस किपानीहाँस बढी चिसो हुन्छन्‌ भनी घोरिँदै गरेको सम्झना छ। मैलेसुनेकी थिएँ कि ती दिउँसो सिकार हुनबाट जोगिन यहाँ आउँथे रसाँझपख मूल पहाड र तालमा उडेर जान्थे ।”

“भलाई त्यो थाहा थिएन ।”

“मैले मई दिवसमा गाडीहरू गुड्ने बाटामा राता झन्डाफहराइरहेको देखेकी छु। बाटाछेउका गिड्क्गो रूखहरू सबैमा नयाँपालुवाहरू पलाएका थिए । पालुवाहरूमाझबाट सुन्तला जस्ता चहकिलाराता झन्डाहरू लामै बगेको देख्ता रमाइलो लाग्थ्यो ।”

आकम्निङ २९ लवब्लि

उनीहरू बसिरहेको स्थानभन्दा तलको खाडल साँझमा गल्फखेल्नेहरूका लागि अभ्यासस्थलका रूपमा भरिसकेको थियो । त्यहाँभन्दापर काला मूल भागहरू कालिला पातबीच आर्कीत बनाउँदै गरेकागिड्क्गो रूखहरू गाडी ओहोरदोहोर गर्ने बाटामा लहरै उभिएका थिए ।रूखहरूका माथि बेलुकीको क्षितिजमा गुलाफी कहिरोले घुम्टोओढाइदिँदै थियो। माचीले उसको काखामा रहेको कुक्रलाईसुमसुम्याउँदा मिजुनोले उसको हातलाई आफ्ना दुवै हातमा लिएरढाक्यो ।

“माची, म तिमीलाई पर्खिरहेको बेला कुने शान्त अकोर्डियनबाजाबाट निस्कने गीतको धुन मेरो मनमा आयो । म आँखा चिम्लेरपल्टिरहेको थिएँ ।"

“कस्तो खालको गीत ?”

“अँ, 'किमिगायो' भौ.”

“राष्ट्रिय गान ?” चकित भएर माची मिजुनोको नजिक टाँसिई ।“तर तिमी सेनामा भर्ती भएका त होइनौ ?”

“म त्यो गीत हरेक दिन ढिलो राति रेडियोमा सुन्ने गर्छु ।”

“त्यसो भए मैले तिमीलाई 'शुभरात्रि' भन्ने गरेको बेरमा सुन्छौहोला ।”

माचीले मिजुनोलाई गिम्पेईका बारेमा भनिन । वास्तवमा एकअपरिचित व्यक्तिले आफूसँग क्रा गरेको घटना पनि उसले बिर्सिसकेकीथिई । उसले राम्ररी हेरेकी भए गिम्पेईलाई नयाँ घाँसमा पल्टिरहेकोदेख्थी होली तैर्पान सायद उसलाई एकछिनअगावै आफूसँग बोलेकोमानिस भनी चिन्न सक्तिनथी होली । तर गिम्पेईले दुवैलाई नदेखिरहनसकेन । पल्टेको बेला उसको पिठ्यूँमा भइँको चिसो लाग्यो । यतिखेरमानिसहरू हिउँदबाट वसन्त यामको कोट फेर्ने क्रा सोच्ये तरगिम्पेईसँग कनै कोटै थिएन । उसले माची र मिजुनोलाई सामुन्ने हेर्नसकिने गरी कोल्टो फेच्यो । उसले उनीहरूको खुसीप्रति ईर्ष्या गर्नुभन्दाबढी त्यसलाई सराप्यो । उसले आफ्ना आँखा चिम्म गर्दा के देख्यो भनीती प्रेमीहरू बत्तिएर आगोका लप्काले खपलक्क निलेको र पछि यस्ताछालमा पुगे जसले उनीहरूलाई शीतलता प्रदान गर्न सक्तैनथे । उसलेत्यस परिकल्पनालाई उनीहरूको खुसीको अन्त्यको रूपमा देख्यो ।

“तिम्री आमा सुन्दर हुनुहुन्छ, होइन त, गिन-चान ?”

गिम्पेईले यायोईको स्वर सुन्यो । क तालको किनारमा ढकमक्कफुलेका पेयुँका रूखहरूमुनि केटीको छेउमा बसिरहेको थियो ।फूलहरूको छाया पानीमा देखिन्थ्यो भने चराहरू गाइरहेका थिए ।

“मलाई तिम्री आमा करा गर्नुहँदा उहाँको दाँत देखिएको मन पर्छ ।"”

लननिछ ३७ लचक

सायद यायोईलाई आफ्नो बुबा जस्तो करूप मानिससँग त्यतिराम्री आइमाईले कसरी बिहा गरी होलिन्‌ भन्ने क्रा सोचिरहेको थियो ।

“मेरो बुबाको तिम्री आमाबाहेक अरू कुनै भाइबहिनी छैन । उहाँप्रायः तिम्रो बुबा बितिसक्नुभएकाले तिम्री आमा तिमीलाई लिएर हाम्रोघर आउनुपर्छ भनी भन्नुहुन्छ ।”

“अहँ, म त्यो चाहन्नँ,” गिम्पेईले भन्यो र लाजले रातोपिरोभयो।

उसले त्यसो भनेको भए उसलाई मन परेन किनभने उसलाईआफ्नी आमा गुमाएकोमा डर लागेको थियो अथवा यायोईभौँ सोहीघरमा बस्न पाउने राम्रो भविष्यको कल्पनामा उसलाई लाज लाग्यो ।सायद दुइटै भयो ।

तिनताक गिम्पेईको घरपरिवारमा उसका बाजेबजै तथापारपाचुके भएकी जेठी फुपूका साथै उसकी आमा थिए । गिम्पेई दसवर्षको छँदै उसको बुबा तालमा डुबेर बितिसकेको थियो । उसकोबुबाको टाउकामा भएका चोटपटक देखेर मानिसहरूले उसलाई मारीलासलाई तालमा फालिदिएको अडकल निकालेका थिए । तर उसकाफोक्सामा पानी जमेकोले क डुबेको हुन सक्ने सम्भावना थियो । जेहोस्‌ उसको कसैसँग झगडा परेर त्यो मानिसले उसलाई तालमाधकालिदिएको हल्ला चलेको थियो । यायोईको परिवारले उसको बुबाकोमृत्युमा निकै क्षोभ प्रकट गप्यो किनभने उनीहरूको विचारमा उसलेआफूहरूलाई चोट पुग्याउन भनी आफैँलाई मारेको थियो-त्यो पानिअन्त नभई आफ्नै ससुरालीमा । दस वर्षको उमेरमा गिम्पेईले कोहीहत्यारा भए कहिल्यै छिप्न सक्तैन भन्ने अठोट गरेको थियो । मावलीजाँदा छ आफ्नो बुबाको लास फेला परेको ठाउँनजिकैको झाडीमालुकेर बटुवाहरूमाथि नजर राख्थ्यो। उसको तर्कना के थियो भनेहत्यारा कुनै अपराधबोध नगरी त्यस ठाउँबाट गुज्रन सक्ने छैन ।एकपल्ट एक जना मानिस एउटा गाई लिएर त्यहाँ आएको थियो रत्यस स्थलमा गाई उफ्रन थालेपछि गिम्पेई उत्तेजित भएर झन्डैनिसासिएको थियो । उसले त्यहाँको एक बुट्यानमा फुल्ने सेतो फूलआफूले टिपी घर लगेर कितापमा च्यापी आफ्नो बुबाको हत्यारासँगबदला लिने कसम खाने गरेको पनि सम्झियो ।

“मेरो बुबाको हत्या यस गाउँमा भएकाले मेरी आमा पनि फर्कनचाहनुहुन्न,” गिम्पेईले भन्यो ।

यायोई गिम्पेईको अनुहारमा मृत्युरूपी पहँलोपना देखेर चकित भई ।

यायोईले उसलाई हाल उसको बुबाको प्रेतात्मा तालकाकिनारमा भौतारिरहेको गाउँले हल्लाबारे कुरा गरेकी थिइन ।

आन्स्न् 25 थकक्कि

गाउँलेहरूले उसको मृत्यु भएको घटनास्थलनजिक पुग्ने व्यक्तिहरूलाईपदचापहरूले पछ्याउने गरेको दाबी गर्थे तर उनीहरूले फर्केर हेर्दापर्छाड कोही हुँदैनथ्यो । उनीहरूले कूलेलम ठोकपछि पदचाप कम हुन्थेकिनभने भूत भने उनीहरूका पछाडि कुद्न सक्तैनथ्यो ।

यायोईलाई पैयुँको रूखमा माथिल्ला हाँगाबाट तल्ला हाँगामाबिस्तारै झर्दै गरेको चरीको गीतले पनि भूतको पदचापको सम्झनादिलायो र उसले भनी, “घर जाऔँ, गिन-चान । तालमा छाया पर्नेफूलहरूले मलाई तर्साउँछन्‌ ।”

“ती तर्साउने खालका छैनन्‌ ।”

“तिमी तिनीहरूलाई राम्ररी हेर्दैनौ भनेर हो ।”

“तैपनि तिनीहरू सुन्दर छन्‌, हैन त ?”

यायोई उभिनासाथ गिम्पेईले उसको हात आफूतिर तान्योर कउसमाथि लडी ।

यायोई “गिन-चान !” भनी कराउँदै भागी । त्यसो गर्दा उसकोकिमोनोको स्कर्ट उघारियो । गिम्पेईले उसलाई पछ्यायो । क बेस्सरीसास फेर्दै रोकिई र गिम्पेईको कुम समाएर अँगालो हाली ।

“गिन-चान, तिमी आफ्नी आमासँग हामीकहाँ बस्न आफ न ।”

“अहँ, मलाई मन पर्दैन,” गिम्पेईले यायोईलाई आफ्ना पाखुरामाबेस्सरी कस्तै भन्यो र धुरुधुरु रोयो । यायोई र्चाकत भई, उसलाईहेरिरही ।

“तिम्री आमाले मेरा बुबालाई तिम्रो जस्तो घरमा कहिल्यै बाँच्ननसक्ने बताउनुभएको थियो,” यायोईले केहीबेरपछि भनी ।

यातिबेर मात्र गिम्पेईले यायोईलाई अँगालो हालेको थियो ।

उसकी आमा जन्मेको तालनेर रहेको यायोईको घर निकै सम्पन्नथियो र केही वर्षपछि मात्रै गिम्पेईकी आमा आफ्नो माइत फर्केपछि कटोकियोमा सङ्घर्षरत छात्रको रूपमा रहेको थियो । आनि गिम्पेईलाईआफ्नी आमाले कुनै नराम्रो घटनाले गर्दा अर्को जातिमा बिहा गर्नुपरेकोहोला भन्ने लाग्यो । क टोकियोमा रहँदा उसकी आमा क्षयरोगले मरी रआफूले पाउने थोरै खर्च पनि रोकियो । आन उसको हजुरबुबा बित्यो ।त्यसपछि गिम्पेईको परिवारमा एक जना फुपू र हजुरआमा मात्र जीवितरहे । उसले आफ्नी फुपूले पहिलो श्रीमानका तर्फबाट पाएकी छोरीलिएर आएकी छन्‌ भन्ने सुनेको थियो तर घरमा वर्षौदेखि चिठीनलेखेकाले फुपूले छोरीका लागि वर खोजेको वा नखोजेकोबारे उसलाईकेही थाहा भएन ।

गिम्पेईलाई माचीलाई पछ्याएर आएपछि नयाँ घाँसमा पल्टिनु रयायोईको गाउँको तालछेउ झाडीमा लक्नुमा खासै फरक लागेन ।

ठलम्न्ट र, २ लव्क्कि

उसको मनमा उस्तै उदासी छायो तर अब भने उसले बबाको हत्याकोबदला लिनेबारे गम्भीर रूपमा सोचिरहेको थिएन । कहीँ त्यो हत्याराभए पनि अहिलेसम्ममा छ बूढो भइसकेको होला । यदि कनै क्रूपबढाले उसलाई भेटेर आफूले हत्या गरेको तथ्यको साबिती बयान दियोभने के उसले आफ्नो आत्माबाट दृष्ट आत्मा निस्केर गएकोमा हल्कामहसुस गर्ला ? के आफ्नो पुन: योवन प्राप्त गरी त्यहाँ पल्टिरहेकायुवायुवतीभौँ बन्न सक्छ ? तालमा पर्ने जङ्गली पैयुँका फूलहरूको छायाउसको दिमाग पानि पस्यो । ताल भने विशाल ऐनार्सार देखिन्थ्यो ।त्यसको सतहमा कुने तरङ्ग थिएन । गिम्पेईले आँखा बन्द गरेर आफ्नीआमाको अनुहार झलझली सम्झियो ।

गिम्पेईले आँखा उघार्दा त्यस विद्यार्थीलाई एक्लै किनारमाउभिरहेको देख्यो । केटी र उसको कुक्रले त्यो ठाउँ छोडिसकेजस्तोलाग्थ्यो । गिम्पेई जुरुक्क उठ्यो । फक केटीलाई ओरालो झर्दै गरेकोदृश्य हेर्न छुटाउन चाहन्तथ्यो । गिड्क्गो रूखका पातहरूमा गोधलिछाइसकेको थियो र बाटो सुनसान भइसकेको भए पनि केटीले फर्केरहेरिन । कुक्र भन्दा अगाडि डोरी घिसार्दै घरतिर लाग्दै थियो । केटीसानो, छिटो चालले सुन्दर ढङ्गले हिँडिरहेकी थिई । भोलिपल्ट साँझ फेरिपनि त्यो केटी उही भिरालो बाटो आउँछे भनी गिम्पेईले सुसेली मार्दैमिजुनोतर्फ हिँड्न थाल्यो । मिजुनोले उसलाई चिनिसक्ता पनि कसुसेलिरह्यो ।

“मोज गरिरहेछौ, हेन त ?” गिम्पेईले भन्यो ।

मिजुनो अर्कातिर हेरिरह्यो ।

“खुब रमाइलो भइरहेछ सोधेको क्या ? सुनेनौ ?”

मिजुनोले गिम्पेईतर्फ आँखा फुकालेर हेप्यो ।

“त्यति नाचढ । आफ बसेर क्रा गरौं । मलाई खुसी मान्नेमानिसहरूसँग ईर्ष्या हुन्छ, बस त्यात ।”

मिजुनो फर्केर जान थाल्यो ।

“ए ! भाग्नु पर्दैन । आफ, करा गरौं भनेको होइन मैले ?”गिम्पेई करायो । मिजुनो फर्केर आयो ।

“म भागिरहेको छुइनँ । मैले तिमीलाई भन्नुपर्ने केही छैन ।”

“के भयो ? के तिमीलाई म ठग्न वा त्यस्तै केही कर्ममा लागेकोमान्छे जस्तो लाग्छ ? आफ, बसौँ ।”

मिजुनो उभिइरह्यो ।

“मलाई तिम्री केटी साथी गजबकी लागी ! मलाई थाहा छ,तिमीलाई त्यसो भनेको मन पर्दैन तर क साँच्चीकै राम्री छै, होइन त ?तिमी सारै खुसी हनुपर्ने हो !”

बन्छ पि0 बब

“के कुरा गरेको ?”

“म त कोही खुसी रहेको व्यक्त भए कसित क्रा गर्न चाहेकोमात्र हँ । साँचो भनूँ, क यति राम्री छे कि म उसलाई आज दिउँसोभरिपछ्दाइरहेको थिएँ । उसको तिमीसँग मिलन हुने थाहा पाएर छक्क परेँ ।”

मिजुनो चकित भएर गिम्पेईलाई हेप्यो तर पनि क आफ्नो बाटोलाग्यो ।

“ए, आज करा गरौँ,” गिम्पेईले तत्कालै पर्छाडिबाट मिजुनोकोकुममा हात राखेर भन्यो । मिजुनोले उसलाई बेस्सरी हत्त्याइदियो ।

“बेकुप !”

गिम्पेईं किनारबाट तल कालोपत्रे सडकसम्म बल्डयाड खायो,उसको दायाँ कुममा चोट लाग्न पुग्यो । एकछिनसम्म र क पलेटीकसेर बाटामा बसिरह्यो ओनि कुम समाएर उाभयो। फक माथिकोकिनारमा चढेर हेर्दा त्यहाँ उसलाई आक्रमण गर्ने व्यक्ति थिएन । त्यहाँपुगे्पछ सास फेर्न हप्याकहप्याक गर्दै र छातीमा भारी महसुस गर्दैगिम्पेई त्यसमा टाउको गाडेर थचक्क बस्यो ।

उसले केटी हिँडिसकेपछि त्यहाँ एक्लिएको विद्यार्थीसमक्ष गएरकिन बोले हुँला भनी बुभ्न सकेन । उ सुसेली खेल्दै केटानेर जाँदाउसको मनमा वास्तवमा कुनै दुर्भाव थिएन । सायद उसले केटीकोसौन्दर्यबारे सँग क्रा गर्न चाहेको मात्र थियो र यदि केटाले बढीध्यान दिएर क्रा सुनेको भए गिम्पेईले उसलाई अहिलेसम्म केटीकोसौन्दर्यबारे नजानेको क्रा बताइदिन्थ्यो होला । तर प्रस्टतया त्यसरीएक्कासि र नराम्रो पाराले बोल्नु उसकै मूर्खता थियो । “मोज गरिरहेछौ,हैन त ?” उसले त्यो क्रा अर्कै ढङ्गले गर्न सक्थ्यो होला । आफूक्याविधि कमजोर भइसकिएछ भन्ने कुरा थाहा पाएपछि गिम्पेईकोगहभरि आँसु भरिए । त्यस विद्यार्थीको एक धक्काले उसलाई तटमुनिलडाइदिएको क्रा सोच्नु पनि हरे शिव ! क एक हातले ताजा घाँससमाएर र अर्काले दुखिरहेको कुम मल्दै बसिरहँदा गोर्धालको गुलाफीटलक उसका खुम्चिएका आँखामा बिस्तारै पर्न गयो ।

त्यो केटी आफ्नो कुकर लिएर उही भिरालो बाटैबाटो फर्केरआउनु असम्भव थियो । क गिड्क्गो रूखको बाटो फेरि आउन सक्छेकिनभने त्यस विद्यार्थीले भोलिपल्ट नभएसम्म सँग सम्पर्क गर्न सक्नछैन । तर अब गिम्पेईले केटालाई रचिनसकेपछि केटो कहिल्यै त्योआरालोमा वा तटमा देखा पर्ने छैन । उसले व्यर्थमा तटर्वारपरि लुक्नेठाउँ खोज्यो । उसका आँखाअगाडि सेतो स्वेटर र रातो धर्का भएकोजिन्स भिरेकी केटीको छोव आयो । उसको मस्तिष्कमा गुलाफी आकाशछाएजस्तो भयो ।

लदम्ब्ट पिप कक

“हिसाको ! हिसाको !” क अवरुद्ध स्वरमा करायो । उसलेहिसाको तामाकीको नाम भनेर बोलायो ।

एकपल्ट क हिसाकोलाई भेटन भनी ट्याक्सी चढ्न लाग्दासहरको आकाश सूर्यास्त हनुभन्दा धेरै अघ-दिउँसो करिब तीन बजे-नैगुलाफी देखिन थालेको थियो । आफूछेउको बन्द भ्यालबाट हेर्दाआकाश नीलो रडमा राङ्गएको थियो भने गाडी चालकको तल भझारिएकोभ्यालबाट आकाश फरक रडको देखिन्थ्यो ।

“आकाश अलिक गुलाफी देखिन्न र ?” गिम्पेईले चालककोकमतर्फ ढल्केर सोधेको थियो ।

“त्यस्तै देखिन्छ ।”

चालकलाई त्यो कुन रडको हो भन्ने क्राले खासै फरक नपारेकोजस्तो लाग्थ्यो ।

“के त्यो गुलाफी देखिन्न र ? किन, आश्चर्य लाग्यो ? मेराआँखाले मात्र त्यस्तो देखेजस्तो लाग्यो, हो ?”

“होइन, तपाईंको आँखाको दोष होइन ।”

क अगाडि ढल्किँदा उसलाई चालकका पुराना कपडा ह्वास्स गनाए ।

त्यसपछि क ट्याक्सी चढ्दा दुई थरी संसार भएको करानसम्झी रहँदैनथ्यो : एउटा पहँलो छाँटको गुलाफी र अर्को पहेँलोछाँटको नीलो संसार । उसले आफ्नो भ्यालबाट हेर्ने गरेका क्राहरूसायद नीलो रडका थिए तर त्यसको उल्टो चालकले तल झारेकोभययालबाट हेर्ने गरेका क्राहरू अलि गुलाफी देखिएका होलान्‌ । त्योसामान्य व्याख्या थियो तर गिम्पेई कुन क्रामा कायल भयो भनेआकाश, पर्खालहरू, बाटाहरू र सडकछेउका रूखका मूल भागहरू पनिवास्तवमा यही अनौठो गुलाफी रडमा पोतिएका थिए । वसन्त तथापतझरका मौसममा कतिपय ट्याक्सीहरूमा चालकको भयाल खुलारहने र पछाडिका भयालहरू बन्द रहने गर्छुन्‌ र आफू जाने हरेकठाउँका लागि ट्याक्सी लान गिम्पेईको साधनले नभ्याए पनिहरेकपल्टका सवारी अथवा यात्राले उसको अनुभूतिमा थप बलपुग्याइरहेको हुन्छ ।

छ यो कुरा मानेर बस्यो कि चालकको संसार न्यानो गुलाफी रयात्रुको संसार चिसो नीलो हुन्छ र गिम्पेई एक यात्रु थियो । वास्तवमा,संसार सिसाबाट हेर्दा बढी सफा देखिन्छ, सायद हावामा उड्ने धृलोलेटोकियोको आकाश र सडकहरूलाई गुलाफी रङ प्रदान गरिरहेको थियो ।

आफ्ना कृहिनाको बलमा चालकको सिटपछाडि ढल्किएरगिम्पेईले आफ्नो गुलाफी संसारलाई नियाल्दै स्थिर वायुले प्रदान गर्नेन्यानोबाट दिक्क मान्थ्यो । क चालकर्माथ “ए !” भनी कराउँदै फझम्टन

नमम्छ पिर क्वक

चाहन्थ्यो । निस्सन्देह यो कनै कुराप्रति विद्रोह गर्ने अथवा त्यसलाईहुँकार्ने उसको इच्छाको प्रतीक थियो तर उसले चालकलाई अँठयाएकोभए मानिसहरूले उसलाई बौलाहा भन्ठान्थे । तैनि सहर र आकाशसामान्यतया दिउँसोको प्रकाश छँदै पानि हल्का गुलाफी देखिने हुँदागिम्पेईले आफ्नो डरलाग्दो अनुहार आफ्नो अगाडि अकस्मात ल्याउँदासमेत कुनै पनि चालक फदेखि त्रसित देखिँदैनथ्यो ।

वास्तवमा, गिम्पेईसँग डराउनुपर्ने कुनै कारण ने थिएन । उसलेयी पहेँला, गुलाफी र नीला देखिने विपरीत खाले संसारहरूलाईसर्वप्रथम हिसाकोलाई भेट्न जाँदा अनुभव गरेको थियो र क सघ्रैँ यसैगरी चालकको पर्छाड ढल्केर बस्ने गर्थ्यौ । चालकका पुराना लुगालेहिसाकोको नीलो फनी पोसाकको सम्झना गराउने त्यस पहिलोसमयपश्चात्‌ उसले ट्याक्सीमा सघ्वैं हिसाकोका बारेमा सोच्ने गर्थ्यो ।हरेक चालकसँगै उसको गन्ध आउँथ्यो, चालकले नयाँ लुगा भिरेका भएपनि फरक पर्दैनथ्यो ।

पहिलोपल्ट गुलाफी रङको आकाश फेला पारेको बेला गिम्पेईशिक्षक पदबाट निकालिएको थियो र हिसाकोले स्कूल फेरिसकेकी थिईजसले गर्दा उनीहरू लुकीछिपी भेट्न बाध्य भए । त्यसो हुनुअगावै पानियस्तो खतरा महसुस भएर उसले एकपल्ट हिसाकोसँग साउती गरेकोथियो, “यो कुरा मिस ओन्दालाई कहिल्यै नभन है । कहिल्यै होइन ! योहामी दुईबीचको गोप्य कुरा मात्र हो !” मानौं उनीहरू लुकीछिपी भेटनथालिसकेभैँ हिसाको लजाई ।

“यदि गोप्य क्रा कायम गर्न सके मीठो र आनन्ददायी हन्छ तरएकपल्ट पोल खुलिसकेर्पाछ बदलामा यसले हानि पुग्याउन सक्छ ।”

गालामा खाल्डा परेकी हिसाकोले आँखा उठाएर गिम्पेईलाईकड्के नजरले हेरी । उनीहरू कक्षाकोठाबाहिरको हलको एक कुनामाथिए । बाहिर एउटी केटी पात भ्याम्म भएको पेयुँको रूखको हाँगामामानौँ कनै फलामे डन्डीमा उफ्रेझै उफ्रेर फनन्न फर्की । त्यो हाँगायसरी हल्लियो कि पातहरूको आवाज हलका भयाल हुँदै भित्रैसम्मसुनियो ।

“प्रेमीहरूका अरू कुनै साथी हुँदैनन्‌ । ठयाप्पै कोही हुँदैन ! सृश्चीओन्दा पनि अहिले हाम्रो शत्रु-बाहिरी दुनियाँका आँखा र कान-भइसकी !”

“तर म उसलाई पक्कै आफ्नो क्रा भन्न सक्छु, होइन त ?”

“अहँ ! भन्न हुँदैन !” गिम्पेईं चनाखो भई यताउति हेस्यो ।

“सहानुभूति राखेर के बिग्रेको छ ? भनी उसले सोध्दा मलाईदिक्क लाग्छ । मलाई लाग्छ म यो कुरा गोप्य राख्न सक्तिनँ ।”

शलन्निट पिरे लकक्कि

“तिमीलाई कनै साथीको सहानुभूति किन चाहिन्छ र ?”गिम्पेईले कडकेर भन्यो ।

“म उसलाई भेटेपछि पक्का कराउन थाल्छु । हिजो घर फर्केपछिमेरा आँखा रोएर सुन्तिसकेका थिए र मैले तिनलाई पानीले पखाल्नेप्रयास गरेँ । गर्मी याममा त फ्रिजमा बरफका ढिक्काहरू हुन्छन्‌ र कुनेसमस्या हुँदैन तर ”

“निरर्थक क्रा नगर ।”

“तर म यो कुरा सहन सक्तिनँ ”

“हेर तिम्रा आँखा ।”

हिसाकोले केही नभनी आँखा उचाली। तर क उसलाईहेरिरहेकी थिइन । उसको हेराइले गिम्पेईले उसका आँखामा हेरोस्‌ भन्नेजनाउँथ्यो । तर केटीको शरीरप्रति सजग भएपछि क मौन भयो ।

हिसाकोसँगको सम्बन्ध यहाँसम्म पुग्नुअघि हिसाकोको परिवारबारेजानकारी लिन उसले नोबुको ओन्दालाई समाउने विचार गरेको थियो ।जे भए पनि हिसाकोले भनेकी थिई-म ओन्दालाई सबै कुरा बताउनेगर्छु । तर ओन्दामा यस्तो केही थियो जसले गर्दा क समक्ष पुग्नगारो मान्थ्यो । उसलाई हिसाकोबारे केही सोध्दा त्यसले आफ्नो मनमाभएको कुरा खुस्किने हो कि भन्ने डर थियो । ओन्दा असल छात्रा थिईतर निकै स्वतन्त्र खालकी थिई ।

एकपल्ट आफ्नो कक्षामा गिम्पेईले ठूलो स्वरमा युकिचीफुकजावालिखित य्रोबल रिलेसतसिप्स बिट्नित मेत यान्ड दुमित (पुरुषट महिलाबीच यामाजिक सम्बन्ध नामक पुस्तकबाट केही पाठ पढेकोथियो । उसले त्यहाँको हास्यात्मक पड्क्तिबाट सुरु गच्यो, “दुई सय गजअथवा बढीको दूरीपछि दम्पती सँगसँगै हिँडन सक्छन्‌ ।” अनि क पढ्दैगयो : “उदाहरणका लागि, अहिले पनि श्रीमान्‌ बाहिर जान लाग्दाजवान श्रीमतीले बिछोड मनाउने अथवा युवा श्रीमानले बिरामी पत्नीकोराम्रो स्याहार गर्ने क्रालाई सास्सस्राले अनुचित र अपमानजनकठान्नेजस्तो व्यर्थको पुरावशेष क्रा सुन्न सकिन्छ ।”

अधिकांश छात्राहरू गलल्ल हाँसे पनि ओन्दा हाँसिन ।

“मिस ओन्दा, तिमी हाँसरहेकी छैनौ त, कसो ?” गिम्पेईलेभन्यो । ओन्दाले जबाफ फर्काइन ।

“मिस ओन्दा, तिमीलाई यो क्रा हाँसउठतो लागेन ?”

“अहँ, लागेन ।”

“अचम्म छ तिमी अरूसँग किन मिल्न सक्तैनौ । तिमीले नमानेपनि उनीहरूले प्रस्टतया यसलाई रमाइलो मानिरहेका छन्‌ ।”

“म चाहन्नँ । मेरो विचारमा अरूसँग हाँस्नु नराम्रो होइन तरमैले मान्तकै लागि हाँस्नुपर्ने त छैन नि ?”

अनरम्न्क पिट सयक्लिर

“तिमी बित्यामा बहस गरिरहेकी छ्यौ,” गिम्पेईले िढिँदै भन्यो ।“मिस ओन्दाले यसलाई रमाइलो मानिन । के तिमीहरूलाई रमाइलोलाग्यो ?”

कक्षामा मौनता छायो । गिम्पेईले अगाडि भन्दै गयो, “उसलाईयी पाठहरू रमाइला लागेनन्‌ । युकिची फुक्जावाले ती १५९६ मा लेखेतर लडाइँ सकिसकेर्पाछ पनि पढ्दा मिस ओन्दालाई त्यसमा मज्जालागेन । साँच्ची, मलाई आलिक अनौठो लागिरहेको छ ।”

एक्कासि व्याख्या गर्दागर्दै गिम्पेईले झर्किएर भन्यो, “केतिमीहरूमध्ये कसैले मिस ओन्दालाई हाँसेको देखेका छौ ?”-सट्टामाउनीहरूले झन्‌ उल्किएर हाँस्तै जबाफ दिए :

“हजुर, मैले देखेकी छु ।”

“मैले पनि देखेकी छु ।”

“हजुर, क निकै हाँस्ने गर्छे ।”

पछि गिम्पेईलाई लाग्यो कि हिसाकोको व्यक्तित्वमा क्नै छिपेकोतत्वले ओन्दालाई तानेको थियो-उसमा सायद उही रहस्यात्मकआकर्षण थियो जसले गिम्पेईलाई उसलाई पछ्याउन र उसलाईगिम्पेईको पछ्याउने करा स्विकार्न बाध्य तुल्यायो । हिसाकोको नारीत्वमानौं अकस्मात्‌ बिजुलीको झडकाले झैं झकभझकाइदिएको थियो ।उसले गिम्पेईप्रति समर्पण गर्दा स्वयं गिम्पेई पनि कम्पित भयो र अन्यकेटीहरू पनि क जस्तै छन्‌ कि भनी घोत्लिंयो ।

हिसाकोलाई गिम्पेईको जीवनकी पहिली आइमाई भन्न साकन्छ ।उसकी चेली हँदाको समय, जुन बेला पनि उसले त्यसलाई माया गर्थ्यो,अहिले आएर उसको जीवनको आत सुखद भएजस्तो लाग्थ्यो । बुबाजीवित छँदै मामाकी छोरी यायोईसँगको बाल्यकालीन क्षाणक आवेगनिश्चय नै चोखो भाव भए पनि त्यसलाई मायाप्रेम भन्न सकिन्न ।

गिम्पेईले एक थरी समुद्री माछाबारे देखेको सपना कहिल्यै बिर्सनसकेन । क त्यातखेर नौ अथवा दस वर्षको थियो र उक्त सपनाबारेनिकै प्रशंसा पाएको थियो । उसले सपनीमा आफ्नो गाउँनाजककोसमुद्रमाथि ठूलो जहाजसरि विमान तैरिरहेको देख्यो। तल लगभगमसीभौँ काला छालहरू थिए । तर अझ नाजकबाट नियाल्दा त्यो एउटाबडेमानको समुद्री माछो भएको पाइयो । त्यो माछौ छालमाथि उफ्रेरआकाशमा उडेको थियो र लगत्तै अरू माछा पनि आए सबैतिरमाछाहरू छालमाथि उाफ्ररहेका थिए ।

“आहा ! कति ठूलो माछा !” गिम्पेई ब्यैँकझनुअघि कराएको थियो ।

“राम्रो सपना, गजबको सपना, गिम्पेई । यसको अर्थ हो तिमीसंसारमा माथि उठनेछौ,” मानिसहरूले उसलाई भने ।

ठ्म्न्ट पिर ल्व्क्कि

अघिल्लो दिन यायोईले उसलाई दिएकी तास्बरहरूको किताबमाएउटा विमानको चित्र थियो तर गिम्पेईले वास्तविक विमान कहिल्यैहेरेको थिएन र तिनताक त्यस्ता क्राहरू भए तार्पन अब ठूलठूलाहवाईजहाजहरू बनिसकेकाले ती सम्भवतः लोप भइसकेका छन ।गिम्पेईले देखेको विमान र माछासम्बन्धी सपना उसको अतीतको कुराभइसकेको थियो । उसले त्यस सपनालाई जीवनको सफलताभन्दायायोईसँग बिहा हुने शृभसाइतको रूपमा लिएको थियो। क सफलभएन । उच्चमार्ध्यामक विद्यालयमा जापानी भाषाको शिक्षकको पदमाकायमै रहेको त्यसको केही सम्भावना हुन्थ्यो । उसमा न विशाल समुद्रीमाछाभझौँ मानवताका छालबाट उम्कने शक्त थियो न फक अरूमानिसका टाउकार्माथ हावामा उड्न सक्ने मानिस नै थियो । उसकोभाग्यमा काला छालमा डुब्नु लेखिइसकेको थियो । हिसाकोका लागिउसको जीवनमा गोप्य भावहरू खेल्न थालेपछि खुसी एक क्षणका लागिआएको थियो । तर त्यसर्माथ दर्भाग्यको छाया त्यातकै चाँडो पर्न गयो ।ओन्दाको अभियोग गम्भीर थियो मानौँ गिम्पेईले भविष्यवाणी गरेभौँओन्दालाई बताइएको गोप्य क्राले वास्तवमा उनीहरूसँग बदला लिनथालेको थियो ।

कक्षामा घटेको त्यस घटनापछि गिम्पेईले हिसाकोतर्फ नहेर्नखोजेको थियो तर उसका आँखा आफ्नै पारामा ओन्दाको डेस्कतिरफर्केर जान्थे । उसले ओन्दालाई एकपल्ट स्कुलको खेलमैदानको कुनामाभेटन बोलाएर गोपनीयता कायम राख्न विनम्र पाराले आनि धम्क्याउँदैआग्रह गच्यो । तर उसले गिम्पेईलाई दोषी ठहराई । उसले त्यसो गर्नुकाकारण न्यायका लागि नभई फप्रतिको घुणा र उसको दोषसम्बन्धीप्रबल भावनाले गर्दा हो ।

“तपाईं नेतिकताविहीन हुनुहुन्छ,” ओन्दाले ठाडै भनी ।

“कुरा त्यसको विपरीत रहेछु । तिमीलाई र केवल तिमीलाईभनिएको गोप्यता खोल्नुजत्तिको अनैतिक काम के हुन सक्छ र ?तिमीभित्र कुने बिखालु कीरा, कुनै बिच्छी घस्रिरहेको हुनुपर्छ !”

“मैले कसैलाई गोप्य भनेकी छैन ।”

तर ओन्दाले लगत्तै प्राचार्य र हिसाकोका बुबालाई पत्र लेखी ।लेखक बेनामी थियो र पत्रहरूको अन्त्यमा 'बिच्छीका तर्फबाट' भन्नेवाक्यांश लेखिएको थियो ।

गिम्पेई हिसाकोलाई उसैले रोजेको ठाउँमा लुकीछिपी भेटन बाध्यभयो । हिसाकोले आफ्ना बुबाले युद्धपर्छाड किनेको भन्ने घर पहिलेकोकाँठमा थियो तर युद्धअघिको सहरभन्दा टाढाको आवास आगाले सखापपारिदिएको थियो र आंशिक रूपले भत्केको गिट्टी अथवा रोडा

लर्निङ पिप लल

(करङ्क्रिट)को पर्खाल मात्र ठाडइरहेको थियो । हिसाको गिम्पेईसँग यसैपर्खालपछाडि दुनियाँको नजरबाट सुर्राक्षत भेटन चाहन्थी । युद्धमा ध्वस्तभएको बहत्‌ आवासीय क्षेत्रमा अनेक घरहरू निर्माण भएका थिए ।त्यहाँ केही मात्र खाली, भत्केका जग्गाहरू थिए । त्यस्ता भग्नावशेषमाएकताका खतरनाक र अनौठो वातावरण भएको मानिए पनि अहिलेत्यस्तो वातावरण थिएन र सो स्थानबारे मानिसहरूले बिर्सिसकेकाथिए । त्यहाँ पलाएको अग्लो घाँसले दुवै क्रालाई ओझेल पारिसकेकोथियो । हिसाकोलाई त्यहाँ एक प्रकारको सुरक्षा भावको अनुभव भएकोहोला किनभने फ केवल एउटी स्कूले छात्रा मात्र थिई र उक्त स्थानमाएकताका उसको घर हुने गर्थ्यो ।

हिसाकोका लागि गिम्पेईलाई चिठी लेख्नु गारो थियो भने उसकालागि हिसाकोलाई चिठी पठाउन्‌ अथवा घर वा स्कूलमा फोन गर्नु पनिअसम्भव थियो। न उसले कसैलाई उसकहाँ चिठी लैजान नै भन्नसक्थ्यो र त्यसैले क हिसाकोसँग लगभग पूर्णतया सञ्चारविहीन भएकोथियो । तर हिसाको गिम्पेईले खाली जग्गाको पर्खार्लाभत्र चकले कोर्नेगरेका क्राहरू पढ्ने गर्थी । उनीहरूले अग्लो पर्खालको मुनि आफ्नासन्देश लेख्ने सल्लाह गरेका थिए । त्यहाँ घाँसले छोपिएको लेखाइ कसैलेहेर्न सक्तैनथ्यो । स्वाभाविक छ कि त्यहाँ कुनै जटिल क्रा लेख्नसकिँदैनथ्यो र उसले हिसाकोसँग भेट्न चाहने समय र दिन जनाउनेअङ्ग मात्र लेख्न सक्थ्यो । तैर्पान यसले गोप्य सूचनापाटीको कामगरिरहेको थियो र कहिलेकाहीँ गिम्पेई हिसाकोले लेखेको करा पढ्नत्यहाँ आउँथ्यो । हिसाकोलाई भेट्ने समय मिलेको खण्डमा उसले खाससन्देश पठाउने अथवा तार पठाउने गर्थी तर गिम्पेईले समय र दिनधेरै अगावै पर्खालमा लेख्नुपर्ने र हिसाकोले सहर्मात गरी लेखेको सन्देशहेर्नुपर्ने हुन्थ्यो । उसर्माथ कडा निगरानी हुने गर्थ्यो र राति विरलैघरबाहिर निस्कन पाउँथी ।

गिम्पेईले ट्याक्सीमा पहिलोपल्ट गुलाफी र नीलो गरी दुई संसारफेला पारेको दिन भएको उनीहरूको जम्काभेट हिसाकोले जुराइदिएकीथिई । क पर्खालसँगैको घाँसमा निहरेर पर्खिरहेकी थिई । उसलेहिसाकोलाई एकपल्ट भनेकी थिई, “यस पर्खालको अग्लाइ हेर्दा तिम्राबुबा निकै पुरानो विचारका र अभैत्री स्वभावका व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो जस्तोछ। मेरो विचारमा यसमाथि काँचका टुक्राहरू र माथि फर्काइएकाकीलाहरू पनि थिए क्यार ।” यसका वरिपरि बनाइएका नयाँ एकतलेघरहरूबाट पर्खर्लिभत्र हेर्न सकिन्नथ्यो । सायद नयाँ शैलीले गर्दा होला,पश्चिमा शैलीको एक मात्र दुईतले घर यात होचो थियो कि दोस्रोतलाबाट पानि निहरेर हेर्दा बगँचाको एक तिहाइ भाग मात्र देखिन्नथ्यो ।यस क्राबाट सचेत रहेकी हिसाको पर्खालनेरको भागमा बसेकी थिई ।

लनस्न्क पि ज्च्क्लि

त्यहाँ कूनै ढोका थिएन । सायद त्यो ढोका काठको थियो र आगोमासखाप भइसकेको थियो होला । जग्गा बिक्रीमा नभएकाले गर्दा कोहीपनि उत्सुकतापूर्वक त्यहाँ आउने सम्भावना थिएन र गिम्पेई तथाहिसाको त्यहाँ दिउँसो तीन बजे पनि लुकीछिपी भेट्न सक्थे ।

“त्यसो भए तिमी स्कूलबाट घर फर्कदै छ्यो, हो ?” गिम्पेईउसको टाउकोमा आफो हात राखी टुक्रुक्क बसेर उसलाई आफूतिरतान्यो अनि केटीका पहेँला गाला आफ्ना हातले समायो ।

'थ्ेरैबेर भएको छैन । उनीहरू दिनहुँ मैले स्कुल छाडने समयबारेबुझिरहन्छन्‌ ।”

“थाहा छ ।”

“मैले टेल अफ हेइके (हेइकेको कशषासम्बन्धी एउटा लेक्चरकालागि बस्नुपर्छ भने पनि मेरो परिवारले मलाई जान दिन्नन्‌ ।”

“साँच्चै हो र ? के तिमीले पर्खेको निकैबेर भइसक्यो त ! तिम्रोगोडा निदाए होलान्‌ ।” गिम्पेईले उसलाई आफ्नो काखामा उचालेर राख्यो ।दिनको उज्यालोमा लाज मान्ने हिसाको त्यहाँबाट फेरि चिप्लेर तल बसी ।

“यो तपाईंका लागि हो...”

“के हो ? पैसा ? कहाँबाट ल्यायो ?”

“तपाईंका लागि चोरेर ल्याएकी,” हिसाकोले आँखामा चमकल्याउँदै भनी । “यसमा सत्ताइस हजार येन छ ।”

“तिम्रा बाको पैसा हो ?”

“मैले यो पैसा आमाको कोठामा भेट्वाएँ ।”

“मलाई यो पैसा चाहिँदैन । तिमी फर्काएर लैजा अन्यथा तिमीसमातिन्छयौ ।”

“उहाँहरूले मलाई समाए भने म घरमा आगो लाइदिन्छु । मलाईत्यसको वास्ता हुने छैन ।”

“पागल नबन । जाबो सत्ताइस हजार येनका लागि एक करोडमोल पर्ने घर कसले जलाउँछ र ?”

“आमाले बुबादेखि लुकाउनुभएजस्तो छ त्यसैले उहाँ यसबारेकुनै हल्ला मच्चाउनुहुन्न । थाहा छ, मैले यो निकै विचार गरेर मात्रैलिएँ । मलाई यो ल्याएको ठाउँमा फर्काएर राख्न बढी डर लाग्छ। मपक्का पनि काम्न थालेर स्मातिन्छु ।”

हिसाकोले गिम्पेईलाई चोरेर ल्याएको पैसा दिएको यो पहिलोपल्टथिएन । यसबारे उसले उचालेको थिएन, केटीले आफैँ त्यो कदमचालेकी थिई ।

“तर म आफैँलाई धान्न सक्छु । मेरो विर्श्वावद्यालय पढ्ने एकजना साथी छे जो आरितानामक कम्पनीका अध्यक्षकी सेक्रेटरी छे।कहिलेकाहीँ आरिताले मलाई अध्यक्षीय भाषण तयार गर्न लगाउँछन्‌ ।”

अनम्न्ट पिया ल्कक्कि

“आरिता ? उनको पहिलो नाम के हो ?”

“उनी औतोजी आरिता नाम गरेका एक बृढा मानिस हुन्‌ ।”

“हे परमेश्वर ! उनी मेरो नयाँ स्कुलको सञ्चालक समितिकाअध्यक्ष हन्‌ । मेरा बुबाले श्रीमान्‌ आरितालाई त्यस स्कूलमा सरुवा गर्नआग्रह गर्नुभएको थियो ।”

“ए,होर?”

“तपाईं सञ्चालक सामतिका अध्यक्षले दिने भाषणहरू लेख्तैहुनुहुन्छ तर मलाई भने थाहा थिएन !”

“त्यही नै जीवन हो, होइन त ?”

“हजुर, मलाई पानि त्यस्तै लाग्छ। थाहा छ, कहिलेकाहीँचहकिलो जून लागेका रातहरूमा जून हेरिरहँदा, मलाई लाग्छ तपाईपनि जून हेर्नुहुन्छ... र चिसो र बतास चलिरहेको बेला तपाईंएक्लैएक्ले आफ्नो अपार्टमेन्टमा रहनुहुँदा मलाई चिन्ता लागेर आउँछ ।”

“सेक्रेटरीले मलाई भनेअनुसार बृढा आरिता एक थरी भयलेग्रस्त छन्‌ । सेक्रेटरीले मलाई भाषणहरूमा 'श्वीमती' र 'बिहा' जस्ताशब्द सकेसम्म कम प्रयोग गर्न भनेकी छे । उसले कन्या स्कूलमा दिइनेभाषणमा यी शब्दहरू घुस्न सक्ने अपेक्षा गरेकी होली । के भाषण दिँदाअध्यक्ष स्नायुरोगी जस्ता देखिन्थे र ?”

“अहँ, मैले त्यस्तो ख्याल गरिनँ ।”

“मेरा विचारमा उनी देखिँदैनथे । सार्वजनिक कार्यक्रममा तत्यस्तो देखिन्नथे,” गिम्पेईले आफैं टाउको हल्लायो ।

“स्नायुरोगी । के भन्नुभएको ?”

“स्तायुरोगी पनि अनेक प्रकारका हुन्छन्‌ । हुन सक्छ हामी पनिस्तायुरोगी हौँ । बताएँ ?” गिम्पेईले भन्यो । हिसाकोका स्तन खोज्दैगिम्पेईले आँखा चिम्म गप्यो र उसको दिमागमा आफ्नो घरनजिककोगहुँको खेत आयो । किसानले प्रयोग गर्ने घोडामा पिठयूँ नाङ्गो पारेरबसेकी एउटी आइमाई गहुँको खेतसँगैको बाटोमा घोडा कृदाउँदै आई ।त्यस आइमाईले घाँटीमा अगाडि गाँठो परेको सेतो रुमाल बेरेकी थिई ।

“तिमी मेरो घाँटी निमाठेर मार्न सक्छौ ... म घर जान चाहन्नँ,”हिसाको कामुक स्वरमा फुसफुसाई । गिम्पेई आफ्नो एक हातकाऔँलाले उसको घाँटी अँठचाइरहेको पाएर र्चाकत भयो । उसले अर्कोहात उसको गला नाप्न प्रयोग गप्यो । त्यो नरम थियो, उसको औँलाकाटुप्पाले यसको वारपार घेरा बनाई छोए । गिम्पेईले पेसाको पोकोहिसाकोको लुगामा झाज्यो । केटीको भने स्तन तन्किएर क पछि सरी ।

“तिमी ज्ञानी बनेर पैसा घर लैजा ... मलाई डर छकि यस्तोकाम गर्ने हो भने तिमी अथवा म कुनै अपराध गर्न पुग्छौँ होला । के

आकम्न्क पि२, तमक्क

ओन्दाले मलाई अपराधी भएको दोष लगाइन ? उसले आफ्नो पत्रमामैले यात धेरै झूटो बोलेँ र मेरो चरित्र यति अन्धकारमय छ कि मैलेपक्कै पनि केही गम्भीर अपराध गरेको हनुपर्छु भनी लेखेकी छे।तिमीलाई थाहा भएन र ? तिमीले आजभोलि उसलाई भेटेकी छ्यौ ?

“अहँ, छैन । उसको कुनै चिठी पनि पाएकी छुइनँ । मलाई कमन पनि पर्दिन ।”

गिम्पेई केहीबेर शान्त रह्यो । हिसाकोले गिम्पेईलाई बस्नकालागि नाइलनको एक चारपाटे टुकडा ओछ्याइदिई। उसलेत्यसभित्रबाट भइँ चिसो भएको महसुस गप्यो । साथै चिसो घाँस तथाभझारपातको गन्ध पनि आइरहेको थियो ।

“मलाई तपाईंले फेरि पछ्याइदिए हुन्थ्यो । मलाई मेसै नदिईपछ्याउनुहोस्‌ । म स्कूलबाट फर्कदै गर्दा तपाईंबाट पिछा गरिएको मनपराउँछु । थाहा छ, मेरो नयाँ स्कुल पहिलेभन्दा टाढा छ ।”

“र तिमी मलाई त्यो भव्य ढोकाअगाडि पहिलोपल्ट देखेजस्तोगर्लेक, होइन त ? तिमी मलाई फलामे ढोकाको अर्को पट्टिबाट हेरेरलजाउनेछदौ !”

“होइन । म तपाईंलाई भित्र निम्त्याउनेछु ! मेरो घर यति ठूलोछ कि तपाईं भेटिनुहुन्न । म यसबारे विश्वस्त छु । मेरो कोठामा समेततपाईंलाई लुकाउन सक्नेर्जात ठाउँ छ ।”

गिम्पेईले आफूभित्र खुसीको लप्का उठेको महसुस गप्यो र छिट्टैने उसले केटीको योजनालाई व्यवहारमा त उताप्यो तर हिसाकोकोपरिवारले चाल पाइहाल्यो ।

त्यसपछि महिनौँ र वर्षौंसम्म क र हिसाकोबीच दूरी रहिरह्यो ।तैनि अहिले त्यस छात्रले उसलाई तालको किनारबाट तलधकालिदिएपछि गोर्धालको हल्का लालिमालाई हेर्दै पल्टिरहँदा उसकोमुखबाट हिसाकोकै नाम फुत्क्यो । “हिसाको, हिसाको,” क टीठलाग्दोस्वरमा करायो । अपार्टमेन्टमा फर्केपछि उसले आफ्ना कम र घुँडाकापाङ्ग्रामा चोट लागेर रातै भइसकेको पायो : क घसारिएको किनारकोपाखो उसको आफ्नो लम्बाइभन्दा झन्डै दोब्बर थियो ।

भोलिपल्ट साँझ गिम्पेईलाई गिड्क्गो रूख लहरै उभिएकोभिरालोमा त्यस केटीलाई फेरि हेर्न कृतकृती लाग्यो ! केटी भने उसकोपछ्याहटबाट ठ्याप्पै चिन्तित नभएजस्ती नै थिई, गिम्पेईले केटीलाईकसरी हानि पुग्याउन सक्छ र भनी दुखसाथ सोच्यो ! उसको दुखजङ्गली हाँस आकाशमा उडेपछिको दुख जस्तो थियो अथवासमयरूपी उज्यालो खोला बग्दै गएको हेर्दा उत्पन्न दुख जस्तो थियो ।उसको आफ्ने जीवन पानि भोलि अन्त्य हुन सक्छ र न यो केटी नैसदाका लागि सुन्दर रहिरहन सक्छे ।

अन्वव्क 90 ०

तर गिम्पेईले अघिल्लो दिन छात्रसँग कुरा गरेर चिनजानगरिसकेकाले फक न गिड्क्गो रूखमुनि भिरालामा भौँतारिन सक्थ्यो नकेटाले केटीलाई पर्खबस्ने किनारमा गई बस्न सक्थ्यो । त्यसैले उसलेरूखैरूख भएको पेटी र एक सामन्तको बङ्गलाको बीच रहेको खाडलमालुक्ने निर्णय गप्यो । यदि कुनै प्रहरीले उसलाई सोध्यो भने उसलेआफ्नो गोडामा चोट लागेको र आफू रक्सी खाएर खाडलमा लडेकोअथवा कुने गुन्डाद्वारा त्यसमा फालिएको भन्न सक्थ्यो । मात्तिएको भन्नुबढी सुर्रक्षत बुझिएकाले सास गनाओस्‌ भनी गिम्पेईले घरबाटहिँडनुअघि अलिकति पिएर बाटा लागेको थियो ।

गिम्पेईले अघिल्लै दिन खाडल हेरेको थियो र त्यो उसलाई गहिरोलाग्यो तर भित्र छिरेपछि उसले त्यो चौडा तर निकै ्गहरो नभएकोपायो । त्यसको दुवै छेउ एकदम पक्की पर्खाल थिए भने भइँ पानि ढुङ्गालेछाएको थियो । ढुङ्गाबीचका पिराहरूमा घाँस उम्रेको थियो र गत वर्षकाकृहिएका पातहरू भइँमा पत्रैपत्र बनेर र्साडरहेका थिए । सडकछेउकोपर्खालमा टाँसिएर बस्ने हो भने माथि भिरालोबाट आउनेहरूले उसलाईहेर्न सक्तेनथे । क त्यहाँ बीसतीस मिनेट लुकेर बसिरहँदा उसलाईपर्खालको कुनै ढुङ्गालाई किटिक्क टोक्ने इच्छा जागेर आयो ! उसलेढुङ्गाहरूका बीच एउटा बैजनी फूल फुलिरहेको देख्यो र घास्रएर आलनजिक पुगेपछि उसले आफ्नो मुख खोली दाँतले थोरै टोकेर निल्यो !त्यो निल्न गारो पप्यो र गिम्पेईले कष्टसाथ आफ्ना आँस्‌ थाम्ने प्रयासगप्यो ।

केटी भिरालाको फेदमा आफ्नो कक्रसँग देखा परी । आफ्नापाखुरा फिँजाएर र ढुङ्गाको छेउछेउ समाउँदै गिम्पेईले बिस्तारै टाउकोउचाल्यो । उसलाई पर्खाल भत्किने लागेजस्तो भयो, उसका हातकामिरहेका थिए भने मुटु ढुङ्गाहरूलाई ठोकेभैँ धडकिरहेको थियो ।

केटीले अघिल्लो दिन लाएकै सेतो स्वेटर भिरेकी थिई । तरउसले जिन्सको सट्टा गाढा रातो स्कर्ट लाएकी थिई र उसले लाएकाजुत्ता पनि पहिलेभन्दा राम्रा थिए । सेतो र रातो रड स्वच्छ हरियारूखहरूबीच लहराउँदै आए । क गिम्पेईको टाउकाको ठीक माथिआइपुग्दा उसको हात गिम्पेईका आँखाअर्गाड थियो । छालाको रड गोरोथियो भने उसका पाखुरा अझ धेरै कोमल । उसको आकर्षक चिउँडोनियाल्दै गिम्पेईले सराहनास्वरूप कराउँदै आँखा चिम्म गप्यो। अनिकेटालाई देखेर क बेस्सरी फतफतायो, “ओह, क आएछ ।”

त्यो विद्यार्थी किनारको सिरानमा केटीको पर्खाइमा थियो ।गिम्पेईले भिरालोभन्दा करिब आधाको दूरीमा रहेको खाल्डाको मुनिबाटहेरिरहँदा दुवै जना किनारैकिनार हाँडरहेका थिए । उनीहरू घुँडासम्मको

हे

अग्लो हरियो घाँसमाथि उडिरहेजस्ता देखिन्थे । गिम्पेईले साँझनपरुन्जेल केटी फर्कने बाटो पर्खिरह्यो । तर क ओरालो झरी । सायदत्यस विद्यार्थीले हिजो भेटेको अपरिचित व्यक्तिबारे भनेकाले उनीहरूत्यो बाटो पन्छिएर गएका थिए ।

त्यसदेखि गिम्पेई प्रायः गिड्क्गो रूखहरू भएको भिरालोमाभौँतारिरहनुका साथै घाँसे किनारमा घन्टौं हल्लरहन्थ्यो तर उसलेकेटीलाई भेटेन । उसको ्छावले उसलाई राति पनि झस्काउँथ्यो । नयाँपालुवाहरू छिट्टै नै गाढा हरियो भएर आए र काला नुहेका रूखहरूलेकालोपत्रे सडकमा पर्ने चन्द्रमाको उज्यालोर्माथ डरलाग्दा छायापारिरहेका थिए । उसले महासागरको कालोपनाबाट एक्कासि डराएरजापानी सागरको तटमा स्थित आफ्नो घरतर्फ क्लेलम ठोकेको दिनसम्झेर ल्यायो। उसले खाडलको पीँधमा बिरालाका बच्चाहरूम्याउँम्याउँ गरेको आवाज सुनेर रोकिई मुनि हेप्यो । उसले तिनलाईहेर्न सकेन तर भित्र केही चलमलाएको एउटा बाकस हल्का देखिन्थ्यो ।“यो ठाउँ बिरालाका बच्चाहरू फाल्न साँच्ची नै असल रहेछ,' उसलेमनमनै सोच्यो ।

कसैले भख्ैरै जन्मेका बिरालाका बच्चाहरूलाई बाकसमा राखीत्यहाँ छाडिदिएका थिए । ती कतिवटा थिए क्यार ? बिचरा भोकभोकैमर्ने भए। उसले बिरालाका बच्चाहरूप्रतिको सहानुभूतिमा तिनकोबिलौना सुन्न बसिरह्यो । तर बेलुका भएरपाछि त्यो केटी फेरि कहिल्यैओरालोमा देखिइन ।

जुन महिनाको सुरुतिर उसले भिरालोर्नाजकै खाडलमा जूनकीरीसमात्ने पार्टीको आयोजना हुनेबारे अखबारमा पढेको थियो । खाडलमैभाडाका लागि ढुङ्गाहरू अड्याइराखिएका थिए । उसले त्यहाँ आफ्नोकुक्र घुमाउन लगेकीले उसको घर नजिकै हुनुपर्छ ।

उसको मावलीमा रहेको ताल पनि जनकीरीका लागि प्रसिद्धथियो र गिम्पेईकी आमाले उसलाई ती जूनकीरी समात्न भनी लग्नेगर्थी । क ओछ्यानमा पुगेर जनकीरीहरूलाई झूलमा छाडिदिन्थ्यो ।यायोईले पानि त्यसै गर्थी । उघारै रहेको घ्यार्र खुल्ने ढोकाबाट उसलेअर्को कोठामा यायोईलाई आफ्नो झूर्लाभत्र कसले बढी जूनकीरीसमातेको हो भनी गन्दै गरेको हेर्न सक्थ्यो । जूनकीरीहरू फुतुफुत्‌उडिरहने हँदा यायोईलाई गन्न गारो पर्दथ्यो ।

“गिन-चान, ठग ! तिमी ससघ्रैं ठग्छौ !” यायोई उठेर कतिरमुडकी हल्लाई ।

उसले आफ्ना हातले झूललाई हिर्काउन लाग्दा त्यो हल्लिएरत्यहाँ बसिरहेका जनकीरीहरू चलमलाए, तर भझूलले केही नगर्ने हँदा

10

यायोई बढी उत्तेजित भएर मुडकी नचाउँदै बुरुक्कबुरुक्क उफ्रन थाली ।उसले सानो कस्सिएको पाखुरा भएको गर्मी याममा लाउने किमोनोलाएकी थिई भने उसको स्कर्ट घँँडामाथि गुजमुजिएको थियो जसले गर्दाझूलको तल्लो भाग गिम्पेईतर्फ अचम्मसँग फहराइरहेको थियो । यायोईटाउकोर्माथ नीलो झूल ओढेकी भूतनी जस्ती देखिन्थी ।

“अहिले मसँग तिमीभन्दा बढी जूनकीरीहरू छन्‌ ! पछाडि हेरत !” गिम्पेईले भनेपछि यायोई फनक्क फर्की ।

“वास्तवमा मसँग बढी जूनकीरीहरू छन्‌ !”

उसले पक्कै पनि गिम्पेईभन्दा बढी जूनकीरीहरू जम्मा पारेजस्तीथिई। झूल भझिलिर्कमालिक जल्ने उज्यालाको भारले यताउताहल्लिरहेको थियो ।

गिम्पेईले त्यस साँझ यायोईले लगाएकी किमोनोमा ठूलठूलाधर्काको छिर्का भएको क्रा अझ सम्भिरहेको थियो । तर गिम्पेईकोझूलमा बसेकी उसकी आमा के गर्दै थिई ? के उसले यायोईले त्यत्रोखलबली मच्चाएको भनी केही भनेकी थिई र ? र यायोईसँगै सुतेकीआमाले गिम्पेईकी आमालाई जान भनेकी थिइन र ? यायोईको भाइपनि उनीहरूसँग भएको हुनुपर्छ । तर उसले यायोईको उपर्स्थित रहेकोमात्र सम्झन सक्थ्यो ।

अहिले पनि बेलाबेलामा उसको मावलीर्नाजकको तालमाथि रातिबिजुली चम्केको झझल्को आउँथ्यो । सारा जमिन बिजुली चम्केका तीक्षाणक समयमा उज्यालो भएर आउँथ्यो र त्यसपछिको अँध्यारोमाकिनारमा जूनकीरीहरू देखा पर्थे । तिनको उर्पस्थिति त्यस झझल्कोकोसही अंश थियो होला तर उसलाई ती अनुबोध भएजस्तो शङ्कालाग्थ्यो किनभने बिजुली प्रायः जूनकीरी वरिपरि हुँदा गर्मी याममाचम्किने गर्दछ । उसले जूनकीरीहरूलाई मानिसहरूले तालमा फेलापारेका आफ स्वर्गीय बुबाको आत्मासँग मिलाउने कुनै प्रयास नगरेपनि तालबाट बिजुली हराउनासाथ एक्कासि छोप्ने अँध्यारो क्षणकिञ्चित्‌ अशुभ भएको महसुस गप्यो । उसलाई त्यो खालि झझल्कोभएको थाहा भए पानि राति आकाशले एक्कासि उज्यालो पारेको स्थिरदेखिने विशाल र गहिरो जलक्षेत्रलाई जहिले पनि हेर्दा क प्रकृतिकोविस्मयकारी रहस्य र समयको पीडाले र्थाचएको महसुस गर्थ्यो । मानौँबिजुली उसैमाथि चम्केर उसका वारेपरि हरेक कुरा प्रकाशमय भएकोहोस्‌ ।

हिसाकोसँगको पहिलो विस्मयकारी भेट उस्तै भएको थियो । कुनैबेला हठी र अनुभवहीन रहेकी क बर्दालसकेकी थिई । गिम्पेई पनि कएक्कासि कति ओधी प्रगतिशील भइसकेकीमा र्चाकत थियो र उसलाई

लदन्छ छरे लब

हिसाकोले आफ्ना आमाबुबाको घरमा डोप्याएर लग्दा र आफ सृत्नेकोठामा सुटुक्क लाँदा त्यस्तै कुनै भावना महसुस भयो ।

“यो त साँच्ची नै ठूलो घर रहेछ, हैन त ? कसैले नदेखीकनेकसरी निस्कुँला मलाई थाहा छैन ।”

“म तपाईंलाई बाटो देखाउँछु । तपाईं भ्याल हुँदै तल भर्नसक्नुहुन्छ ।”

“तर यो माथिल्लो तला होइन र ?” गिम्पेई अनकनायो ।

“म केही ओढ्नीहरू अथवा अर्थोकै जोडेर डोरी बनाइदिन्छु ।हेर्नोस्‌ ।”

“तिमीकहाँ कुने कुकर छ ? माफ गर, मलाई कुक्रहरू मनपर्दैनन्‌ ।”

“अहँ, हामीकहाँ कुनै कुक्र छैन ।”

क्रा गरिराख्नुसट्वा हिसाकोले फनक्क फर्केर चम्किला आँखालेगिम्पेईलाई हेरी । “थाहा छु म तपाईंसँग बिहा गर्न सक्तिनँ तरएकपल्टका लागि मात्र म तपाईंसँग आफ्नो कोठामा एक्लै बस्नचाहन्थेँ । मलाई यस्तो गोपनीयता, “घाँसमा लुक्ने काम' मन पर्दैन ।”

“वास्तवमा “घाँसमा लुक्ने काम' भन्ने अभिव्यक्तको शाब्दिकअर्थ हुन सक्छ तर आजभोलि प्राय: यसको अर्थ 'घाँसे मैदानमा' अथवा“चिहानमा' भन्ने हुन्छ ।”

“ए, हो र ?” हिसाको ध्यान दिएर सुनिरहेकी थिइन ।

“जे होस्‌, म अब जापानी भाषाको शिक्षक नरहेकाले त्यो सबलेकेही गर्दैन ।”

तर समस्या के थियो भने क विगतमा त्यस किसिमको शिक्षकरहिसकेको थियो । समाज अचम्मको छ भनी सोच्तै र एउटी स्कूलेछात्राको पश्चिमा शैलीको कोठाको भव्यता र अप्रत्याशितविलासिताबाट विभोर भई गिम्पेईलाई आफू भगुवा अपराधीभन्दा फरकनभएजस्तो भान भयो । उसले हिसाकोलाई उसको नयाँ स्कुलकोप्रवेशद्वारदेखि घरसम्म पछ्याएदेखि उसको मुड फेरिइसकेको थियो ।दोस्रोपल्टको यो पछयाइ अरू केही नभई एउटा खेल मात्र थियो जसमाहिसाकोलाई सबै नियम थाहा भएर पनि अनजान भएभौँ गरिरहेकीथिई । तैपनि उसले आफूप्रति उहिल्यै समर्पण गरिसकेकी भए पानिउसले त्यो योजनामा पहल गरेकीमा उसलाई खुसी लागेको थियो ।

“एक मिनेट पर्खनोस्‌,” हिसाकोले उसको हात दबाउँदै भनी ।“अहिले रातिको खाना खाने समय भएको छ ।”

उसले हिसाकोलाई आफूतिर तानेर म्वाइँ खायो । हिसाको लामोम्बाइँ खान चाहन्थी । त्यसैले उसले आफ्नो सारा भार गिम्पेईको

ककन 9४ ल्क्क्क

पाखुरामा अड्याई । उसले पनि हिसाकोलाई थाम्नुपर्दा बढी खुसीमहसुस गप्यो ।

“त्यतिन्जेल तपाईं के गर्न चाहनुहन्छ ?”

“अ ... तिम्रो आल्बम अथवा अरू केही छ?”

“अहँ, माफ गर्नुहोला, मेरो डायरी पानि छैन ।” हिसाको उसकाआँखामा हेर्दै टाउको हल्लाई ।

“तिमी कहिल्यै आफ्नो बाल्यकालबारे कूरा गर्दिनौ, होंग ? किनर ?”

“त्यो त्यति रमाइलो छैन ।”

हिसाको आफ्ना ओठ नपुछ्ठीकनै गई । उसले हिसाको आफ्नापरिवारसित डाइनिङ टेबुलमा बस्ता कस्ती देखिन्छे होली भनी सोच्यो ।भित्तामा रहेको खोप्पामाथि तानिएको पर्दापर्छाड गिम्पेईले हात धुनेसानो बेसिन भेट्यो । उसले सत्तर्क भई धारो खोलेर हातमुख धोयो अनिकुल्ला गच्यो । क आफ्ना गोडा धुन भनी मोजा पानि फुकाल्न चाहन्थ्योतर हिसाकोले मुख धुने बेसिनमै त्यसो गर्ने हिम्मत गरेन । जे होस्‌,धोएरै गोडा राम्रो देखिने त होइनन्‌, बरु ती कात नराम्रा छन्‌ भन्ने नैदेखाउनेछ ।

हिसाकोले स्यान्डवच बनाएर उसका लागि नल्याएकी भएउनीहरूको गोप्य भेटघाटबारे त्यो घरमा कहिल्यै थाहा हुँदैनथ्यो ।उसका लागि चाँदीको किस्तीमा कफी ल्याउनु पनि हेलचक्रचाइँ थियो ।तत्कालै उनीहरूले कसैले ढोका ढकढक्याएको सुने आन एक्कासि अठोटगरेझैं हिसाकोले भझर्केर भनी, “मुवा हो ?”

“हो ।”

“ढोका नखोल्नोस्‌ । मसँग एक जना भेटन आउनुभएको छ ।”

“को हनुहुन्छ र ?”

“मेरो शिक्षक हुनुहुन्छ,” हिसाकोले धक फुकाएर सानो तर सारोस्वरमा भनी । त्यस बेला गिम्पेई आनन्दातिरेकले उम्लँदै उभियो । त्यसबेला कसँग पिस्तोल भइदिएको भए उसले हिसाकोलाई पर्छाडिबाटसिद्धयाउँथ्यो होला । उसले उक्त दृश्यको कल्पना गप्यो : गोलीलेहिसाकोको छाती चिरेर ढोकापर्छाड उभिरहेकी उसकी आमालाईलाग्यो । ढोकाको वारिपारि उभिरहेका दुवै महिला पर्छाल्तर हत्तिए तरहिसाको आकर्षक रूपमा आफ्नो जीउलाई बड्ग्याउँदै फर्की र ढल्नैलाग्दा गिम्पेईको गोडा समात्न पुगी । उसको घाउबाट रगतको भेलबग्यो र गिम्पेईको गोडा हुँदै बगेर भित्री भागलाई निथ्रृक्कै भिजाइदियो ।एकै क्षणमा त्यो खस्रो, ध्वाँसे छाला गुलाफका पत्रसरि नरम र पवित्रभएर आयो भने उसका खुम्चिएका धनुषाकार अङ्गहरू सिपीभीँ चिल्लोभएर आए । हिसाकोको न्यानो रगतमा भिजेर उसका बाँदरका जत्रा

लनन्छ एन लचक

गोडाका बाङ्गा, खौँदिला र चाउरी परेका औँलाहरू पानि पुतलाका भौँनरम भएर आए । हिसाकोको जीउबाट मात्रै त्यतिविधि रगत कहिल्यैबग्न नसक्नुपर्ने भन्ने सोचले एक्कासि गिम्पेईलाई आफ्नो छातीमाभएको घाउको सम्झना दिलायो । उसलाई मूर्च्छा परुँला जस्तो भयोमानौँ क पञ्चरङ्गी बादलमा घेरिएको होस्‌ जसर्माथ चढेर आमिदा बुद्धसच्चा भक्तका आत्मा ग्रहण गर्न जान्छन्‌ । यो उत्कृष्ट स्वैरकल्पनानिमेषभर मात्र रह्यो ।

“मेरी छोरीको रगत तपाईंको गोडाको औंलामा भएको घाउमालाउन भनी स्कूल लगेको मलममा मिसिएको छ ।”

गिम्पेईले हिसाकोका बुबाको स्वर सुन्यो र लगत्तै कक्रक्क पप्यो ।तर उसलाई फेरि विभ्रम भएको थियो। उसको होस खुलेपछिशान्तिपूर्वक ढोकाअगाडि उभिएकी हिसाकोको छाव मात्र देखा पप्यो रउसको डर हरायो । अर्कापट्टि कुनै हल्लाखल्ला थिएन । उसलाई आफूलेढोकाबाट छोरीको कर्के नजरका अगाडि काम्दै गरेकी आमालाई हेर्नर्साकने लाग्यो, क क्खुरी थिई, सर्वाङ्ग नाङ्गै र उसका पखेटा आफ्नैचल्लाले उखेलिदिएको थियो ! उसका एक्ला पदचापहरू तल हलमाहराए ! सीधा ढोकैमा पुगेर हिसाकोले ढोका बेस्सरी लगाउँदै ह्यान्डलमाहात राखेकै अवस्थामा गिम्पेईतर्फ फर्की । ढोकाअघ उभरहँदा उसकागालामा आँसु चुहियो ।

अन्तत: उनीहरूले उसको बुबा कृददै आइरहेको सुने ।

“ऐ ! हिसाको, ढोका खोल ! खोलिहाल, है ?” उसको बुबालेह्यान्डल बजायो ।

“केही छैन, म तिम्रा बुबालाई भेट्छु,” गिम्पेईले भन्यो ।

“अहँ, म तपाईंले उहाँलाई भेटेको चाहन्न ।”

“किन चाहन्नौ ? म अरू केही गर्न सक्तिनँ ।”

“म तपाईंलाई बुबासँग भेटन दिन चाहन्नँ ।”

“म हिंसक काम गर्दिनँ । मसँग क्नै बन्दुक छैन ।”

“म चाहन्नँ । भ्यालबाट बाहिर गइदिनुस्‌ । कृपया !”

“भ्यालबाट ? हुन्छ। मेरो जस्ता गोडाले त्यसो गर्न साजलोहोला ।”

“जुत्ता लाएर खतरनाक हुनेछ ।”

“मैले जत्ता लाएको छैन ।”

हिसाकोले घर्राहरूबाट दुईतीनवटा ओढ्नी झिकेर तिनीहरूलाईगाँसी । बाहिर ढोकामा उसको बुबा झन्‌भझन्‌ मुरमुरिँदै थियो ।

“एकैछिनमा खोल्छु । कृपया एकछिन पर्खनोस्‌ । हामी दुवै जनाएकैचोटि आत्महत्या अथवा त्यस्तै कुनै अन्य काम गर्नेवाला छैनौँ ।”

शदमन्ट दि लचक

“के रे ? कस्तो डरलाग्दो क्रा गरेकी !”

तर ती शब्दले उसको बुबाको सातो लिएजस्तो थियो रकेहीबेरसम्म उनीहरूले ढोकाबाहरबाट कुनै आवाज सुनेनन्‌ ।

भयालबाहिर झुन्डिएको ओढ्नीहरूमाथि गिम्पेईको भार थाम्नखोज्दा हिसाको रोई । उसले ती ओढ्नीलाई दुवै हातमा बेरेकी थिई रगिम्पेईले तल सर्र झर्नुअगाडि आफ्नो नाकको टुप्पो हिसाकोका औंलामारर्गाडियो । उसले हिसाकोका औंलामा चुम्न चाहेको थियो तर तर्लातरहेर्दा उसका नाकले तिनमा स्पर्श गप्यो । हिसाको भने ढाड सोभ्याउँदैभ्यालमुनिको भित्तामा कृहिना टेकाएर बसी । भ्यालबाहिर झुन्डिरहेकोगिम्पेई माथि पुगेर आभार प्रकट गर्दै बिदाइको म्वाइँ खान असमर्थथियो तर उसको गोडा भइँमा परिसकेपछि उसले भावावेशमा दुईपल्टओढ्नीहरूलाई झटका दियो । दोस्रो झटकाको कुनै प्रतिक्रिया आएन रओढ्नीहरू उज्यालो भ्यालमुनि फरफराउँदै झरे ।

“के यी मेरा लागि हुन्‌ ?” उसले कराएर सोध्यो । “त्यसो भए मतिनलाई सदाका लागि आफूसँगै राख्नेछु ।”

एक हातमा ओढ्नीहरू हल्लाउँदै बरौँचैबगौँचा भएर गिम्पेईभाग्यो । भट्ट पर्छाड फर्केर हेर्दा उसले हिसाको र अर्को आकृति-सायदउसको बुबा-लाई आफू उम्केर आएको भ्यालछेउ उभिइरहेको देख्यो ।उसको बुबा ठूलो स्वरमा कराउन सकिरहेझैँ थिएन । यता गिम्पेई भव्यफलामे गेटबाट बाँदरभौँ उफ्रयो ।

उसले सोच्यो-त्यात सब भइसकेर्पाछ के हिसाकोको अहिले बिहाभइसकेछ होला ?

त्यस दिनदेखि गिम्पेईले हिसाकोलाई एकपल्ट मात्र भेटेको थियो ।वास्तवमा क हिसाकोले “घाँसमा लुकेको' भनी वर्णन गरेको ठाउँ-युद्धमा ध्वस्त उसको परिवारको पुरानो घर-मा प्राय: जाने गर्थ्यौ तरत्यहाँ उसले न हिसाकोलाई घाँसमा घ्रिरहेको भेट्यो न कर्ड्क्रिटपर्खालको भित्री भागमा कनै सन्देश लेखिएको पायो । तैर्पान उसलेकहिल्यै आस मारेन र बेलाबेलामा त्यस स्थानमा गइरहन्थ्यो । यहाँसम्मकि घाँस ओइलेर हिउँले ढाकिने जाडो याममा पनि त्यहाँ गइरहन्थ्यो ।अनि एक दिन वसन्त याममा उसले त्यहाँ ताजा हारियो घाँसमाफझफहिसाकोलाई बसेको देखेर छक्क पप्यो ।

क नोबुको ओन्दासँग थिई । पहिले त गिम्पेईको मुटु हिसाकोसायद कहिलेकाहीँ उसलाई भेट्ने आसमा आएकी, तर भेटन नपाएकीहोली भन्ने सोचेर उफ्रयो ! तर हिसाकोको अनुहारमा देखिने आश्चर्यभावले भन्थ्यो-उसले गिम्पेईको ठ्याप्पै अपेक्षा गरेकी थिइन र त्यहाँउसले ओन्दालाई भेटने चाँजोपाँजो मात्र मिलाएकी थिई । तर यतिका

रिबन 9७ लचक

मानिसहरूमा ओन्दा नै किन ? त्यो पनि उनीहरूको पुरानो गोप्यस्थानमा ? जे होस्‌, उसले गिम्पेईसँग विश्वासघात गरेकी थिई । गिम्पेईआफूले बोल्ने कुरामा चनाखो रहन चाह्यो ।

“सर !” हिसाको बोली ।

“सर !” ओन्दाले मानौं उसलाई नियन्त्रणमा राख्नका लागि ठूलोस्वरमा त्यसै गरी बोली ।

“के तिमी अहिले पनि यस्तो खाले मानिससँग हिँडडुल गर्छ्यौ,तामाकी मैया ?” गिम्पेईले आफ्नो चिउँडो ओन्दातर्फ उचाल्यो । दुवैकेटी पातलो चारक्ने नाइलनको पिरामा बसेका थिए ।

“श्रीमान्‌ मोमोई, हिसाको आज आफ्नो स्कूलको ग्ग्राज्एसनसमारोहमा गएकी थिई,” ओन्दाले गिम्पेईलाई ठूलठूला आँखाले हेर्दै भनी ।

“ए ! उसको ग्ग्राज्एसन समारोहमा. मलाई थाहा भएन ।”उसले आफूले चाहेभन्दा बढी ने बोलिसकेको थियो ।

“म त्यस दिनदेखि स्कूल गएकी छैन,” हिसाकोले विनयशीलभएर बोली ।

हिसाकोका शब्दले उसको हृदयलाई छोए तर ओन्दाको नचाहिँदोउपर्स्थितले हो अथवा आफ्नो पुरानो शिक्षक पदबाट निरास भएर मात्रहो, उसले अप्रत्याशित रूपमा भन्यो, “तर त्यसो भएको हो भने तिमीलेकसरी ग्ग्राजुएट गर्न पाउँछयौ ?

“उसले पक्कै पाउँछे । बोर्ड अध्यक्षले उसको सिफारिस गरेकाहुन्‌ ।” उक्त जबाफ ओन्दाबाट आयो । उसले हिसाकोको भलो वाकभलो के चिताएकी हो प्रस्ट भएन ।

“हेर, ओन्दा मैयाँ, तिमी चलाख केटी छ्यौ भन्ने मलाई थाहा छतर बीचमा प्याच्च बोल्न छाड है ?” गिम्पेईले भन्यो । “के बोर्डअध्यक्षले समारोहमा भाषण गरे ?” उसले हिसाकोलाई सोध्यो ।

“हजुर ।”

“थाहा छ, आजकल म बूढो आरिताका भाषण कोर्दिनँ । मलाईलाग्छ, आजको भाषण पहिलाभन्दा फरक थियो होला ।”

“भाषण छोटो थियो ।"

“के क्रा गरिरहेकी ?” ओन्दाले क्रा काटी । “मलाई लाग्थ्योतिमीहरू एक्कासि भेट्ता पानि एकअर्कासँग यसभन्दा बढी कुरागर्नेछ्यौ ।”

“तिमीले हामीलाई एक्लै छाडिदिए हामी लामै करा गर्छौं । तरतिमी जस्ती जासुसले सुनिरहेको बेला होइन । तिमीले तामाकी मैयाँलाईकेही भन्नु छ भने चाँडो भनिहाल ।”

फन्िच्निक 0८ न्कक्कि

“म जासुस होइन । मैले तामाकी मैयाँलाई तपाईंको नराम्रोप्रभावबाट जोगाउन खोजेकी मात्र हुँ । मेरै पत्रले उसलाई स्कूल फेर्नसघायो र क नयाँ स्क्ल नगए पनि कम्तीमा तपाईंको बिखालुउर्पस्थतिबाट उम्केकी थिई । मलाई तामाकी मैयाँ निकै मन पर्छै रतपाईंले मलाई जे गर्न खोजे अथवा गरे पनि म प्रतिकार गर्नेछु । जेहोस्‌, उसले तपाईंलाई घृणा गर्छै ।"

“म तिमीलाई के गरुँ ? तिमी यहाँबाट तुरुन्तै निस्केनौ भनेतिमीलाई हानि हुन सक्छ ।”

“म तामाकी मैयाँलाई छाडदिनँ । मैले नै कसँग यहाँ भेटने कुरामिलाएकी हुँ । त्यसैले कृपया तपाईं नै जानुहोस्‌ ।”

“के तिमी संरक्षिका जस्ती हौ ?”

“म किन बन्नुपर्छ र ? तपाईं खतरा करा गर्नुहुन्छ ।” ओन्दालेएकातिर हेरेर भनी । “हिसाको, घर जाऔं। तिमी यस डरलाग्दोमानिसलाई घृणा गर्छयौ र उसलाई फेरि भेटन चाहन्नौ भनी भन्देक ।”

“पख ! मैले तामाकी मैयासँग तिमीले भनेअनुसार गर्नुपर्ने क्रासिद्घयाइसकेको छैन । त्यसैले तिमी जा ।” र उसले ओन्दाकोटाउकोमा विनम्र पाराले थपथपायो ।

“अचम्म छ,” ओन्दाले आफ्नो टाउको हल्लाउँदै भनी ।

“साँच्ची नै अचम्मलाग्दो छ । तिमीले पाछिल्लोपल्ट कहिले आफ्नोकपाल धोयौ ? यो गनाउन लाग्नुभन्दा अगावै केही गरिहाल्नुपर्छु । अरूकुनै मानिसले यस्तो कपाललाई छुने पानि छैन ।” ओन्दा मुरमुरिएजस्तैथिई । “हेर, सुन, तिमी भाग्छययौ कि भाग्दिनौ ? थाहा छ, मलाई कुनैमहिलालाई हिर्काउन अथवा लात हान्न आउँदैन ।”

“मलाई कसैले हिर्काउने अथवा लात हान्ने कुराको वास्ता छैन ।”

धेरै राम्रो ।” गिम्पेईले ओन्दाको नाडी समाएर तान्नै लाग्दाआफू हिसाकोतर्फ फर्केर भन्यो, “हुन्छ ?”

हिसाकोका आँखाले सहर्मात भाव देखाएजस्तो थियो त्यसैलेगिम्पेईले हौसिएर ओन्दालाई तान्यो ।

“हुँदैन ! पख्नोस्‌ ! के गर्न लाग्नुभएको हँ ?”

उसले गिम्पेईको हातमा टोक्न खोजी ।

“त्यसो भए तिमी मेरो सानो घिनलाग्दो हातमा म्वाइँ खानचाहन्छयौ ?”

“म तपाईंलाई टोकिदिन्छु,” ओन्दा कराई तर धम्क्याएजस्तै गरिन ।

उनीहरू भग्नावशेषको अर्कापट्टि उहिल्यै ढोका भए ठाउँमा पुग्दाओन्दा आफूतिर ध्यान नतानिने गरी सीधा उभिरहेकी थिई । तरगिम्पेईले उसको नाडी समाइरहेर एउटा खाली ट्याक्सीलाई बोलायो ।

आ्रव्न ७९ ल्कब

“हेर, यो केटी घरबाट भागेर आएकी छे र ओमोरी स्टेसनकोसामुन्ने यसको परिवारको कनै सदस्य यसलाई पर्खेर बसिरहेको छ। केतिमी गाडी कुदाएर यसलाई त्यहाँसम्म पुग्याइदिन्छौ ?” गिम्पेईलेकेटीलाई उचालेर पोको पार्दै ट्याक्सीमा राखदियो । उसले आफ्नोखल्तीबाट एक हजार येनको एउटा नोट झिकेर ड्राइभरको सिटमाफालिदियो । ट्याक्सी अगाडि गुड्न थाल्यो ।

फर्केर आउँदा उसले हिसाकोलाई अझ पनि पर्खालपछाडिनाइलनको पिरामाथि बसिरहेको पायो ।

“मैले क घरबाट भागेर आएकी भन्दै उसलाई ट्याक्सीमाहत्त्याइदिएँ । क ओमोरी गई । त्यसका लागि मैले एक हजार येनतिर्नुपच्यो ।”

“म पक्का भन्न सक्छु कि उसले त्यसको बदला फेरि मेरोपरिवारलाई चिठी लेखेर लिन्छे ।”

“बिच्छीको अर्को चिठी, हो ?”

“तर उसले नलेख्न पानि सक्छे । क विश्वविद्यालय जान चाहन्छेर क यहाँ मलाई पनि जाँ भनी फकाउन आएकी थिई । उसकोयोजना मेरो निजी शिक्षकसरह बन्नु रहेको छ जसले गर्दा मेरा बुबालेउसको कलेज फी बेहोर्नुहनेछ । उसको परिवार धेरै सम्पन्न छैन ।”

“के क साँच्ची ने त्यही कूरा छलफल गर्न तिमीलाई यहाँ भेटेकीहो?”

“हजुर । जनवरीदेखि नै उसले प्राय: मलाई चिठी लेख्तै भेटनभनिरहेकी थिई । तर उसलाई आफ्नो घरमा बोलाउन नचाहेर मैलेचिढी लेखी ग्ग्राजुएसन समारोहका लागि बाहिर आउन सक्ने कुरा भनेँ ।उसले मलाई स्कूलको ढोकामा भेटी र म जसरी भए पानि एकपल्ट फेरियहाँ आउन चाहन्थेँ ।”

“त्यस दिनदेखि म यहाँ रकातिपल्ट आएँ थाहा छैन ... एकपल्ट तबाक्लो हिउँले ढाकिएको बेला पनि आएँ...”

हिसाकोले सहर्मात जनाउन आफ्ना गालामा पर्ने प्याराखाल्डाहरू देखाउँदै टाउको हल्लाई । यस केटीलाई हेरेर उसकोगिम्पेईसँग प्रेम सम्बन्ध होला भनी कसले कल्पना गर्न सक्थ्यो होला ?उसको 'बिखालु उपर्स्थात' को केकस्ता असर केटीमा परेको देखिन्थेभनी गिम्पेई घौरियो ।

“तपाईं यहाँ आउनुभएको होला भनी म प्राय: सोच्ने गर्छु,”हिसाकोले भनी ।

“थाहा छ, बाटातिर हिउँ पग्लेको धेरै समयपछि पनि यहाँजमिरहेको थियो । मलाई लाग्छु पर्खाल अग्लो भएर होला । जे होस्‌,

अन्न 50 स्ककि

मानिसहरूले बाहिरबाट बेल्चाले यहाँको हिउँ निकाली फाले । ढोकाकोयतापट्टि हिउँको पहाडै खडा भएको थियो र त्यो पनि कसोकसो हाम्रोप्रेममा तगारो भई उभिएको थियो ... मलाई त्यसमुनि कुनै नानीपुरिएको होला जस्तो लाग्थ्यो ...”

आफूले गरिरहेका अनौठा र बेतुकका क्राहरूबाटर्चाकत भईगिम्पेई एक्कासि चुप लाग्यो । तर हिसाको गम्भीर भएर सहमतिमाटाउको हल्लाई । उसले छिटोछिटो विषय फेच्यो ।

“के तिमी ओन्दा मैयाँसँग विश्वविद्यालय जान लागेकी हौ ? केपढ्ने विचार छ ?”

“एउटी केटी विश्वविद्यालयमा जानुको धेरै अर्थ रहँदैन,”हिसाकोले निस्पृह भावले उत्तर दिई ।

“त्यस दिनका ओढ्नीहरू-तिमीलाई सम्झना छ ? मैले त्यसैदिनदेखि तिनलाई साँचेर राखेको छु। तिमीले ती ओढ्नी आफूलाईसम्झन भनी दिएकी हेन त ?”

“माफ गर्नोस्‌ ती मेरा हातबाट चिप्लेका मात्र थिए,” हिसाकोलेनिर्दोष भएर भनी ।

“के तिम्रा बुबाले तिमीलाई गाली गर्नुभयो ?”

“उहाँले मलाई एक्लै बाहिर जान दिनुहुन्न ।”

“तिमी स्कूल फर्केर कहिल्यै गइनौ भन्ने थाहा पाएको भए मराति तिम्रो भ्याल हुँदै माथि उक्लेर भेटन आउँथैँ ।”

“कहिलेकाहीँ म मध्यरातमा भ्यालमा उभिएर बाहिर बगैँचातिरहेर्दै टोलाउने गर्थे,” हिसाकोले जबाफ दिई । तर उसलाई बाहिर जाननिषेध गरिएको समयमा हिसाको फेरि निर्दोष भावले बस्ने गर्थी रउसका विचारहरूलाई गहिरिएर बुभ्न नसक्ने लागेर गिम्पेईको उत्साहचिसो भएर गयो । तैपनि ओन्दा बसेको नाइलनका चकटीको आधाभागमा गिम्पेई बस्ता हिसाकोले उसलाई पन्छाउन खोजी । उसलेकलरमा लेस र तुना भएको सुन्दर, नयाँ, नीलो पोसाक लाएकी थिई ।उसले त्यो पोसाक ग्ग्राजुएसन समारोहका लागि लाएकी थिई क्यार ।उसले अत्याधुनिक ढङ्गले शृङ्गार गरे तार्पान त्यो कति स्वाभाविकखालको थियो भने गिम्पेईले पत्ता लाउनै सकेन । उसले थोरै मात्र अत्तरछर्केकी थिई । गिम्पेईले उसको कमर्माथ बिस्तारै आफ्नो हात राख्यो ।

“हिँड कतै जाऔँ । सँगै-टाढा-भागेर जाऔँ । तालका एकान्ततटहरूमा ...”

“मैले तपाईंलाई फेरि नभेटने निधो गरेकी छु। म आजतपाईंलाई यहाँ देखेर प्रसन्न छु तर कृपया यसलाई हाम्रो अन्तिमभेटघाट बनाऔं ।” हिसाको शान्त र विनम्र भावमा बोली जसमा

हा

उसलाई तिरस्कार गरेको कुनै भाव थिएन । “तपाईंलाई नहेरी बाँच्नसकिनँ भने जे भए पनि मैले तपाईंलाई खोज्नेछु ।”

“तर म यस संसारको पीँधमै भासिन थालेँ नि...”

“म तपाईंलाई खोजी निकाल्नेछु-जमिनमुनिबाट भए पनि, उएनोस्टेसनमुनिका प्यासेजहरूबाट पनि ।”

“ल अब जाऔँ !”

“अहँ, अहिले होइन ।”

“किन होइन ?”

“मलाई चोट लागेको छ र मेरो मन अझ दुखिरहेछ । तर मलाईबिसेक भएको बेला पनि तपाईंको चाहना भएपछि म आउनेछु ।”

“मलाई लाग्छ ...”

गिम्पेईले गोडासम्मै चुलिएको महसुस गप्यो ।

“म बुभदछु । म तिमीलाई आफ्नो संसारमा घिस्याउन चाहन्नँ

तर मैले तिम्रो मनमा गाडेका क्राहरूलाई पक्कै बिर्सिदेक . तीखतरनाक हुन सक्छन्‌ । म सदा तिम्रो आभारी रहनेछु। म जुनीभरि,तिम्रो भन्दा एकदम फरक संसारमा, तिम्रो सम्झना गरिरहनेछु ।”

“मैले सकेँ भने तपाईंलाई भुल्ने प्रयास गर्नेछु ।”

“हो, त्यो राम्रो हुनेछ ।” गिम्पेईले सो क्रा बलपूर्वक भने पनिउसलाई एक थरी निराशाले घोचेर ल्यायो । “तर आज ...” उसकोस्वर लडबडायो ।

हिसाकोले अप्रत्याशित ढङ्गले सहर्मात जनाउँदै टाउको हल्लाई ।

ट्याक्सीमा क चुप लागिरही र शान्त भावले आँखा बेस्सरीचिम्म गरी बसिरही । उसका गालामा एक प्रकारको चमक देखा पस्यो ।

“तिम्रा आँखा खोल । तिनमा प्रेत बसेको छ, म बाजी थाप्नसक्छु ।”

हिसाकोले तत्कालै आँखा च्यातेर हेरी तर तिनलाई कुनै कुरालेसताइरहेको देखिएन ।

“ती कति उदास छन्‌, है ?” भन्दै उसले उसको परेला आफ्नाओठमाझ च्याप्यो । “तिमीलाई याद छु ?”

“हजुर, याद छ।” हिसाकोको साउतीको आवाज गिम्पेईकोकानमा खोक्रो, मधुरो गुनगुनको रूपमा गुन्जियो ।

त्यस दिनदेखि उसले त्यसलाई फेरि कहिल्यै भैटेन । क प्रायःत्यस भग्नावशेष स्थलमा भौँतारिरहन्थ्यो र एक दिन ढोकानेरकोक्षेत्रवरिपरि काठको बार लाएको, घाँस काटिएको र भइँ सम्म्याइएकोपायो । डेढ, सायद दुई, वर्षपछि एउटा सानो घर देखिने ठाउँमा निर्माणकार्य सुरु भयो । त्यो भने हिसाकोको बुबाका लागि होइन होला । उसले

लनन्निक पारे सकन

जग्गा बेचिसक्यो कि भनी गिम्पेईं घोरियो। क आँखा चिम्म गरेरसिकर्मीको रन्दाको एकोहोरो ताल सुन्दै उभिरत्यो ।

“बिदा,” उसले अनुपस्थित हिसाकोलाई भन्यो। उसलेहिसाकोलाई गरेको सम्झनाबाट नयाँ घरमा बस्न आउने मानिसहरूलाईखुसी तुल्याउने आशा गप्यो । रन्दाको आवाज आत सुखकर थियो ।

अन्ततः गिम्पेई एकताका 'घाँसमा लुकेको' भनिएको यसस्थानमा आउन छाड्यो । उक्त स्थान अर्को स्वामीमा हस्तान्तरणभएजस्तो थियो तर गिम्पेईले कुनै तरिकाबाट हिसाकोले बिहागरिसकेकी र क स्वयं त्यस घरमा सर्न लागेकी छे भन्ने क्रा थाहापाउन सकेन ।

लनन्नि परे थ्व्क्कि

“मलाई निश्चय छ क आउँछे,” गिम्पेईले मनमनै भन्यो ।भाडाका लागि डुङ्गाहरू राखिएको खाडलनेर जूनकीरी समात्न माचीआउने क्रामा उसलाई यति विश्वास थियो कि उसले अन्तत: त्यसलाईतेस्रोपल्ट भेट्यो ।

उक्त घटना झन्डै पाँच दिनसम्म चल्यो तर क त्यहाँ दिनहुँजान तयार भए पानि उसले हिसाको आउने एउटा रात किटानगरिसकेको छ । त्यसो भएको दुई दिनपछि समाचारपत्रले सोबारे लेखेकोश्ययो । त्यसैले सायद गिम्पेईको अन्तर्ज्ञानले मात्र उसलाई त्यो गर्नहौस्याएको थिएन किनभने केटीले पनि त्यो लेख पढेपछि त्यहाँ जानउत्साहित भएको हन्‌ पर्छ । गिम्पेईले खल्तीमा अखबार राखेर घरबाटहिँड्दा केटीलाई भेट्ने पूर्वकल्पनाले उसको मन फुरुङ्ग थियो । केटीकालामा, सुलुत्त परेका आँखाको गहनता बयान गर्ने पर्याप्त शब्दनभएजस्तो थियो र हिँड्दै जाँदा बूढी ओँला र चोर औंलाले छाम्दागिम्पेईले आफ्नै आँखार्वारपारि सानो, सुन्दर माछाको आकार फेलापाप्यो । स्वर्गबाट आउने सङ्गीतले उसका कान भर्न थाले ।गिम्पेईले मनमनै प्रशंसा गर्दै भन्यो, “अर्को जुनीमा म राम्रोगोडा लिएर जन्मिनेछु । तिमी अहिले जस्ती नै रहनेछ्यो र हामी सेतोब्यालेमा सँगै नाच गर्नेछौँ ।” केटीको लुगा शास्त्रीय ब्यालेमा लाइनेनिकै मोहोरी भएको सेतो स्कर्ट थियो जुन फनफन नाच्ने र फहराउनेगरिरहेको थियो ।

“छ राम्री छैन त ? र पक्कै पनि राम्रो परिवारकी छे।दुर्भाग्यवश त्यस्तो पूर्णता सोरसत्रको उमेरपछि भेटिन्न र क पनि केहीवर्षसम्म मात्रै त्यस्ती रहन्छ,” गिम्पेईले सोच्यो । तर उसको सौन्दर्यलाईकेले त्यात चोखो र लालिमायुक्त बनाइरहेको थियो जब कि अन्यकेटीहरू आफ्नो जवानी र आकर्षण स्कूले पाठ्यपुस्तकहरूमाबिताइरहेको पाइन्थ्यो ।

डुङ्गाघरमा एउटा सूचना राखिएको थियो: “जूनकीरीहरू रातिआठ बजे छोडिनेछन्‌ ।” टोकियोमा जुन महनामा करिब साढे सात बजेरात पर्छु । त्यसैले त्यातन्जेल गिम्पेई खाडलर्माथ रहेको पुलवारिपारिडुलिरह्यो ।

“कृपया डुङ्गा लिन चाहनेहरू नम्बर लिएर पर्खनुहन्छ ?” एउटाढुवाङ्गले बराबर फुक्तै थियो । जूनकीरी समात्ने खेलले यति घुइँचो

अनव्निक फा ख्य्क्कि

बढ्यो कि डुङ्गा भाडा गर्ने मानिसले जानाजानी त्यसो गरेझैं बुझियो ।पर्खिरहँदा पुलमा जम्मा भएको भीडले मुनि डुङ्गामा जाने आउनेहरूलाईअथवा पानीमा तैरिरहेका डुङ्गाहरूलाई त्यातकै हेर्नेबाहेक अर्थोक केहीगर्न सक्तैनथे । तर यस्तो कुनै क्राले गिम्पेईको ध्यान तान्न सकेन ।उसले पर्खिरहेको केटीलाई मात्र हो ।

क गिड्क्गो रूख भएको पाखामा दुईपल्ट पुगेर आइसकेकोथियो । पहिलेझैँ' खाडलमा लुक्नुपर्ला भनी फक केहीबेर ढुङ्गे पर्खालमाहात अडाएर टुक्रुक्क बस्यो । तर रातिको समारोहले त्यहाँ अरू मानिसपनि तानिएका थिए र तिनको पदचापले उसलाई त्यहाँबाट भाग्न बाध्यगरायो । उसका पछाडि अझ अरू पदचापहरू पनि सुनिन्धे तर उसलेफर्केर त्यता हेरेन ।

पाखाको फेदीमा रहेको चौरस्तामा पुगेर गिम्पेईले त्यहाँकोकोलाहलको निरीक्षण गप्यो । पुलभन्दा परका सडकमा बल्ने बत्तीहरूलेआकाशलाई उाजल्याइरहेका थिए भने कारका अगाडिका बत्तीहरूबाटामा पल्याकपुलुक्क गरिरहेका थिए। अब कार्यक्रम सुरु हुनैलागेकाले गिम्पेई उत्तेजित थियो तर केही कारणवश फ खाडलतिरजान नसकी अर्कापट्टि गयो । त्यो आवासीय क्षेत्र थियो । जनकीरीसमात्ने समारोहमा लागेपछि उसका पर्छाड सुनिने पदचापको स्वरहराउँदै गयो । तर गिम्पेईलाई एक्कासि आफ्ना पछाडि कसैले एउटाकागज टाँस्तै गरेको लाग्यो । निष्पट कालो पानामा रातो तीर कोरिएकोथियो जसले समारोहस्थलको बाटो देखाउँथ्यो । गिम्पेईले आफ्ना पर्छाडिटाँसिएको कागज च्यात्न खोज्यो तर त्यहाँसम्म उसको हात पुग्नैसकेन । उसको पाखुरा दुख्नुका साथै जोर्नी झमझमाउन थाल्यो ।

“तीर तपाईंको पिठ्युँमा भए त्यसलाई पछ्याउन सक्नुहुन्न किकसो ? म निकालिदिन्छु ।”

कुनै महिलाको मीठो स्वर सुनेर गिम्पेई फर्केर हेप्यो । पर्छाडिकोही थिएन यर्द्याप खाडलमा जान भनी आवासीय क्षेत्रका मानिसहरूआइरहेका थिए । त्यो स्वर एक रेडियोबाट आइरहेको थियो र कुने रेडियो ।श्रुति) नाटकमा संयोगवश बोलिने कुनै संवादको अंश जस्तो लाग्थ्यो ।

“धन्यवाद !” गिम्पेईले काल्पनिक स्वरतर्फ हात हल्लाउँदै अलिहल्का ढङ्गले अघ बढ्दो । कुने पनि मानिसको जीवनमा राहतकाअप्ठेरा क्षणहरू आउछन्‌ भनी क तर्रङ्गत थियो ।

पुलसम्म पुग्ने बाटामा प्रतिगोटा पाँच र पिँजडाभरिको चालीसयेनका दरले जूनकीरी बेच्ने केही स्टलहरू थिए । खाडलमाथि कुनैजूनकीरी थिएनन्‌ । पुलमाझ पुग्दा गिम्पेईले पानीमा उभ्याइएको होचोधरहरामाथि जूनकीरीको हेमानको पिँजडा देख्यो ।

न

“तिनलाई छाडिदेक ! तिनलाई छाडिदे !” भुराभुरी कौतृहल-वश कराइरहेका थिए । प्रस्टतया जूनकीरीहरू धरहराबाट छरिने रमुनिको भीडद्वारा समातिने क्रो थियो । दुईतीन जना मान्छे धरहरामाथिथिए र यसको पाँधमा केही साना ढुङ्गाहरू अड्याइएका थिए । डुङ्गामारहेका रकातपय मानिसले बाँसका हाँगा र जाली बोकेका थिए । उनीहरूपुलमा तथा पानीको किनारनेर रहेका भीडभन्दा बढी चिढिएका थिए ।केही खम्बाहरू निकै लामा थिए ।

पुलको अन्त्यमा जूनकीरी बेच्ने थप स्टलहरू थिए । गिम्पेईलेकसैले भन्दै गरेको सुन्यो, “उनीहरू उता ओकायामा जूनकीरी बेच्छन्‌ रयतापट्टि कोशु जूनकीरी बेच्छन्‌ । ओकायामा जूनकीरीहरू साना हुन्छन्‌,साँच्चीकै साना आन एकदमै फरक हुन्छन्‌ ।” क स्टलहरू भएतर्फलाग्यो र त्यहाँ हरेक जनकीरीको मोल दस येन भएको पायो । यो मोलदोब्बर थियो तर सात जूनकीरी भएको एउटा पिँजडाको विशेष मूल्यसय येन थियो ।

“मलाई दसवटा ठूला जूनकीरी दिनुहोस्‌,” भन्दै उसलेविक्रेतालाई दुई सय येन थमायो ।

“यी सबै ठूलाखाले हुन्‌ । सातसँगै दसवटा जूनकीरी ।”

जूनकीरी बेच्नेले आफ्नो पाखुरा ठूलो, चिसो, सूती झोलामाछिराएपछि भित्र निर्जीव बसेका बत्तीहरू सास फेर्न लागेभझैं चलमलाए ।त्यो मानिसले एकपल्टमा एक अथवा दुईवटा जूनकीरी निकाल्दै लामो,नली आकारको पिँजडामा सार्न थाल्यो । पिँजडामा सत्रवटा जनकीरीहुने सक्तैनन्‌ भनी गम्पेईले त्यसलाई आफ्ना आँखाअगाडि ल्यायो ।विश्वास दिलाउन विक्रेताले पिँजडाभित्र फुक्यो अनि कीराहरूझलिमिली बल्न थाले । मानिसको थूकका केही ठिटा गिम्पेईकोअनुहारमा पनि पर्न गए ।

“मेरो विचारमा यसलाई अलि हौँसलो बनाउन थप दसवटाजूनकीरी चाहिन्छ ।”

त्यस मानिसले थप दस जूनकीरी गन्दाहँदी केटाकेटी खुसीलेचिच्च्याउन थाले र गिम्पेईमाथि एक्कासि पानी छ्यापियो । धरहराबाटछाडिएका जूनकीरीहरू माथि आकाशमा उड्न थाले । आनि बलिसकेकापटकार्सार बिस्तारै तिनीहरू तल धर्तीमा झर्न थाले । पानीकोसतहनजिकै उड्ने र फेरि उड्न अप्ठेरो हुने जूनकीरीहरूलाई उचालीजाली र ढुङ्गामा बाँधएका बाँसका सेउलाहरूले फेरि उघाइन्थ्यो ।सायद दसभन्दा कम जूनकीरी छाडिएका थिए तर तिनलाई समात्नेहोडबाजीमा यस्तो हल्लीखल्ली मच्चियो कि चाँडै ने जाली र बाँसकासिर्कनाहरू भिज्न पुगे । अनि हरेकले आफ्ना भिजेका हाँगा यताउताहल्लाउँदा किनारमा उभिएका मानिसहरूमाथि पानी छ्यापियो ।

00)

“यस वर्ष जूनकीरी राम्ररी उडेनन्‌, होइन त ? चिसो मौसमलेत्यस्तो भएको होला,” कसैले भन्यो । यो वार्षिक समारोहभैँ थियो ।

तर सबै उत्सुकतासाथ पर्खिरहे पनि थप जूनकीरी छाडिएन ।

पल्लो किनारमा रहेको डुङ्गाघरबाट एउटा सूचना फुकियो :“जूनकीरीहरू नौ बजेसम्म छाडिइरहनेछन्‌ ।” धरहरामा बसेकामानिसहरू कत्ति चलेनन्‌ । साथै तल लागेको घुइँचो शान्त भएरपर्खिरह्यो । जनकीरीमा बढी चाख नराख्ने मानिसहरूले पानीमा डुङ्गाखियाउँदा बहनाहरू पानीमा चलेको स्वर सुन्न सकिन्थ्यो ।

“आशा छ, उनीहरूले तिनलाई चाँडै नै छाडनेछन्‌ !”

“तिनीहरू त्यसो गर्न चाहन्नन्‌ । उनीहरूले यसलाई अलिफनफन नचाउनुपर्नेछ ।”

वयस्कहरू गफिइरहेका थिए । आफूले किनेका जूनकीरीबाटसन्तुष्ट गिम्पेई फेरि पानीले छर्यापनबाट जोगिन पानीको किनारबाटपछि सप्यो । सत्ताइसवटा जूनकीरी रहेको आफ्नो पिँजडा बोकेर क एकप्रहरी बिटको सामुन्ने रहेको रूखनेर गई अडेस लागेर बस्यो । यसरी कभीडबाट टाढा रहेर उक्त ठाउँलाई झन्‌ सजिलो गरी नियाल्न सक्थ्यो ।साथै क निर्लिप्त र विनम्र भाव लिएर खाडलतिर हेरिरहेको युवाप्रहरीछिउ उभिएर अनौठो शान्ति महसुस गरिरहेको थियो । क त्यहाँरहुन्जेल केटीलाई हेर्न चुकेन ।

चाँडै ने धरहराको सिरानबाट जूनकीरीहरू लगातार छाडिँदैथिए । वास्तवमा 'लगातार' भन्ने शब्द सही थिएन किनभने नपल्टाईकनैएकै पटक हातभरि जूनकीरी बटुल्ने मानिसहरूलाई तिनलाई समाउनहम्मेहम्मे भइरहेको थियो-अथवा उनीहरू सायद जानाजानी समयअडकलिरहेका थिए-जसले गर्दा भीडको उत्तेजना उर्लेर आओस्‌, फेरिघटोस्‌ अनि झन माथि चुलियोस्‌ । गिम्पेईलाई आफूछेउ उभिएकोप्रहरीर्जातकै शान्त रहन गारो लाग्यो । र्कातपय जनकीरीहरू उड्ननसकी बैँसका नुहेका झाडीका केस्रासरि तत्रक्क पर्थे भने कहिलेकाहीँकेही जूनकीरी माथि चढ्थे अथवा किनारतर्फ उड्थे । पुलमा उभिएकायुवा तथा वृद्धहरू धरहरातर्फको रेलिडतिर भझुम्मिए । गिम्पेईलेउनीहरूका टाउकार्माथबाट हेर्दै तिनीहरूलाई पछ्यायो । केटाकेटीआफ्ना जाली झुन्ड्याएर रेलिडबाहिर झुन्डिरहेका थिए । उनीहरूनलडेको देख्ता अचम्म लाग्थ्यो ।

भीड जूनकीरी खोसाखोस गर्न झन्‌ वर आउँदा गिम्पेई तीफट्याङ्ग्राको मधुरो प्रकाशबारे घोरिँदै आफ्नो मावलीमा तालछेउदेखेका मानिसहरूलाई सम्झिन खोज्यो ।

“हेर ! एउटा जूनकीरी फक तिम्रो कपालमा छ !” पुलमा उभिएकोएक जना मानिस धरहरामुनि रहेको डुङ्गातर्फ हेर्दै करायो । कपालमा

कन्रम्न्क 5104

जूनकीरी भएकी केटी आफूलाई बोलाइएको र डुङ्गामा सवार कसैले सोटिपिसकेकोबारे अर्नभिज्ञ थिई ।

गिम्पेईले त्यस केटीलाई फेला पाप्यो ।

उसले सेतो रङको सृती लुगा लाएकी थिई । क रेलिङमाथि हातअड्याएर तल खाडलतिर हेर्दै थिई । उसका पछाडि रहेका मानिसहरूकोलामले गिम्पेईलाई उसका गाला तथा कम मात्र हेर्न दिए पनि आफ्नोठम्याइ गलत नरहेको थाहा थियो। क आलि पछाडि सप्यो र बिस्तारैघरस्रिँदै केटीका पछाडि पुग्यो । साथै केटीले फर्केर हेर्ने सम्भावना कमथियो ।

उसले सोच्यो-यहाँ यो केटी एक्लै आएकी होइन होली । तरउसको देब्रेपट्टि एउटा केटालाई उभिएको देखेर उसलाई मुटुमा चक्कूलेहानेजस्तो आघात लाग्यो । त्यो अर्कै केटो थियो । उसलाई पछाडिबाटहेर्दा पनि क कुक्र डोप्याउने केटीको प्रतीक्षा गर्ने र गिम्पेईलाईतालको किनारमा धकाल्ने छात्र नभएको प्रस्टै थियो। उसले सेतोकमिज लाएको थियो र टोपी अथवा कोट नलाए पनि छात्रै जस्तोलाग्थ्यो । “दुई महिनाअगाडि मात्रैको घटना हो,” गिम्पेईले सोच्यो ।केटीको अस्थिरता अथवा ढुलमुलेपनले उसलाई आफूले अचानक कुनेफूल कुल्चेझैँ चकित तुल्यायो । के वास्तवमा केटीको मायाप्रेमप्रतिको आफ्नो अटल लगावभन्दा बढी कमजोर थियो ? जे होस्‌, ककेटासँग भए पनि दुवैबीच प्रेम सम्बन्ध नै थियो भन्न सक्न्तथ्यो ।तैपनि गिम्पेईलाई केटी र उसको अर्को केटा साथीबीच केही भएकैहुनुपर्छ भन्ने लाग्यो। क केटीपर्छाड रहेका अन्तिम केहीमानिसहरूबीच घचेदतै पुगेर रेलिड समाई सुन्न थाल्यो। थपजूनकीरीहरू छाडिँदै थिए ।

“म केही जूनकीरी समाती उसका लागि लान चाहन्छु” क भन्दै थिई ।

“हुन्छ, तर जूनकीरी भनेको बिरामी मानिसका लागि उराठलाग्दोउपहार हुन्छ, होइन र ?”

“तीचाहिँ क सुत्न नसक्ता राम्रो हुन सक्छन्‌ ।”

“ती दयनीय प्राणी हुन्‌ ।”

गिम्पेईलाई आफूले दुई महिनाअघि भेटेको छात्र बिरामी भएकोहुन सक्ने लाग्यो । धेरै अघि निहरे केटीले देख्ली भन्ने डरले क आलिपर्छाड बसेरै त्यसको छाव नियाल्न बाध्य थियो । उसको कपाल माथिउचालेर सुर्काउनीभैँ बाँधएको थियो । त्योचाहिँ गाँठो परेको ठाउँबाटआकर्षक, नरम छालझैँ बगेको थियो । उसले गिड्क्गो रूखमुनि रहेकोभिरालोमा देख्ताखेरि ता त्यो केटीको कपाल बढी लापरबाहीसाथबाँधिएको थियो ।

आनक पाप नयन

पुलमा थोरै उज्यालो भए पानि केटीसँग रहेको केटो अर्कोछात्रभन्दा दुब्लो रहेको गिम्पेईले छुट्टयाउन सक्थ्यो । सायद उनीहरूमित्र थिए ।

“के तिमीले उसलाई पछि भेट्ता जूनकीरी समात्ने खेलबारेसुनाउँछौ ?”

“आज रातिको खेलबारे ? ...” त्यस छात्रले मनमनै दोहोप्यायो ।“म मिजुनोलाई भेटन जाँदा हामीले तिम्रो बारे क्रा गर्न पाउने हुनालेक खुसी देखिनेछ । तर हामी यहाँ भएको क्रा उसलाई बताएँ भनेउसले सायद चारैतिर जूनकीरी टिर्लापल गरेको ठान्नेछ ।”

“तैपनि म उसलाई केही जूनकीरी दिन चाहन्छु ।”

त्यस छात्रले जबाफ दिएन ।

“कठै, म आफैँ गएर उसलाई भेटन सक्तिनँ । कृपया उसलाईमेरो बारेमा भन है ?”

“म सँ भन्ने गर्छु । उसले पनि सो करा बुभ्छ ।”

“त्यस रात उएनोमा तिम्री दिदीले पैयुँका फूलहरू हेर्न लानुहँदामलाई भन्नुभयो 'माची, तिमी प्रसन्न देखिन्छयो ।' तर म प्रसन्त छैन ।”“तिमीले त्यसो भनेको सुनेर मेरी दिदी छक्क पर्नुहुनेछ ।”

“तिमी उहाँलाई किन चाकित तुल्याउँदैनौ त ?”

“हुन्छ ।” त्यो छात्र यत्तिकै हाँस्यो तर उक्त क्राबाट पन्छिनभनेर थप्यो, “त्यस दिनदेखि स्वयं मैले उहाँलाई भेटेको छैन । उहाँलाईकम्तीमा केही मानिस जन्मँदै प्रसन्न भएर आएको कूरा विश्वास गर्नदिनु राम्रो हुन्न र )”

केटो पनि माचीप्रति धेरै आसक्त भएको बुझेर गिम्पेईलाईमिजुनो सन्चो भए पनि उसको र मिजुनोको सम्बन्धविच्छेद हुनेपूर्वाभास भयो ।

उसले रेलिङलाई छाडेर सुटुक्क केटीको पर्छाड गई जनकीरीभएको पिँजडाको तारवाला ह्यान्डल लुसुक्क उसको पेटीमाझुन्डदयाइदियो । उसले लगाएको सूती वस्त्र गरुङ्गो लाग्यो तर माचीलेउसलाई देखिन । पुलको पुठ्छारमा पुग्दा उसले फर्केर केटीको पर्छाडिमधुरो प्रकाश छाडदै गरेको पिँजडा झुन्डिएको हेप्यो ।

केटीले आफ्नो पेटीमा पिँजडा झुन्डिएको भेटेपछि के गर्ने होलीभनी गिम्पेईले कल्परह्यो। अनि उसले पुलको माभझसम्म फर्केरभीडबाट लुकेर उसलाई हेर्ने निधो गप्यो । जे भए पनि, उसले केटीकोपिठयूँ ब्लेडले ताछिदिएको होइन भने किन अपराधीसरह बस्नु ? तैपनिमाचीले आफूभित्रको काँतरपना खोतल्न वा पुनः खोतल्न लगाएकोकुराप्रति सचेत क पुलदेखि टाढा हिँड्न थाल्यो । आत्मरक्षाप्रतिको यस

अकरन्किक पा ९ सव

प्रयासबारे आश्वस्त भई क खिन्न भएर पाखामा रहेका गिड्क्गोरूखहरूतर्फ लाग्यो ।

“ओहो ! त्यो जूनकीरी अजङ्गको छ !”

गिम्पेईले त आकाशमा तारा पो देखेको रहेछ तर उसलेत्यसलाई तत्कालै जूनकीरी ठानेर निकै भावुक भएर भनेछ, “तर त्योअजङ्गको छ "

बाटाका पातहरूमा पानीका थोप्ला प्याटप्याट गर्ने थालेका थिए-ठूला, बेलाबेलामा खस्ने पानीका थोपाहरू अर्धगलित तुसारो अथवाबलेँसीबाट तपतप चुहुने पानीझैँ आवाज गर्दै थिए । यस्ता होचाठाउँमा अपेक्षा गरिने खालको वर्षा थिएन त्यो । बरु पहाडी गाउँमाअग्ला, चाक्ला पातसहितका रूखहरूमुनि राति क्याम्प गर्दा सुनिने भारीथोपाहरूझैं सुनिन्थे ती । तैर्पान त्यो आवाज यति गहन थियो कित्यसलाई पातहरूबाट चुहिने रातिको ओस मान्न साकिँदैनथ्यो । गिम्पेईलेन कहिल्यै पहाड चढेको थियो न पठारमा क्याम्प बसेको थियो । त्यसैलेआफूले यो अनौठो आवाज पहिले कहिले सुने हुँला भनी छ ठम्याउनखोज्दै थियो । त्यो आवाज आफ्नी आमा बस्ने तालछेउ सुनेको हनुपर्छ ।

“तैपनि गाउँ त ठ्याक्कै अग्लो स्थानमा छैन । मैले यस्तोआवाज पहिले कहिल्यै सुनेको छैन । होइन, मैले त्यो एकपल्ट पक्कैसुनेको छु। त्यो आवाज बाक्लो जङ्गलमा वर्षासँगै आउने आँधीबेहरीशान्त हँदाखेरिको आवाज हुन सक्छ । त्यातखेर पातमा पर्ने पानीकोभलले स्वयं आकाशभन्दा बढी पानी पारिरहेको हुन्छ ।”

“यायोई-यान, यो वर्षामा रुभ्यौ भने रुघाखोकी लाग्ला हे ।”

“मलाई त माचीको प्रेमी वर्षासँगै आउने आँचवीबेहरीमा क्याम्पिडगर्दा बिरामी पप्यो भन्ने लाग्छ। सायद उसको टर्रोपना गिड्क्गोरूखहरूबीच घन्किने यो सैतानी वर्षामा देखा परेको छ ।”

पानी नपर्दा वर्षाको आवाज सुन्न रुचाउने भएकाले गिम्पेईयसरी नै आफूसँग क्रा गरिरह्यो ।

आज राति गिम्पेईले केटीको नाम थाहा पायो र अघल्लो दिनउ अथवा माची मरेकी भए उसले सो कहिल्यै थाहा पाउन्नथ्यो । त्यसोभए यो जानकारी नै उनीहरूबीच साइनो गाँस्ने भएकाले क केटीभन्दाटाढा पाखार्माथ किन हिाँडरहेको थियो र ? तर त्यस साँझ केलेउसलाई त्यहाँ तानेको मेसै नपाई क दुईद्ईपल्ट भिरालोमा पुगिसकेकोथियो । अनि यो तेस्रो भ्रमण माचीलाई पुलमा भेटिसकेपछि अपरिहार्यथियो किनभने उसले छाडिआएको केटीको आत्मा रूखहरूमुनि थियो रउसले आफ्नो रोगी प्रेमीका लाग जूनकीरीसमेतको एक पिँजडा लागरदिँदैथिई।

मनन २0 बब

एउटा सानो चाहनाले पानि उसलाई माचीको पेटीमा पिँजडाझुन्ड्याइदिन प्रेरित गप्यो । यर्द्याप बढी भावुक भएर सोच्ता उसलेकेटीको जीउमा आफ्नै उज्ज्वल हृदय झुन्ड्याइदिएजस्तो लाग्यो ।उसलाई आफूले सो करा लुकीछिपी गरेको मात्र थाहा थियोर कआफ्नो बिरामी साथीकहाँ जनकीरी लान चिन्तित भएकी कराप्रति सचेतथियो ।

सैतानी वर्षा सेतो पोसाक लाएकी केटीको छायार्माथ परिरहेकोथियो । कफ आफ्नो अस्वस्थ प्रेमीलाई भेटन गिड्क्गो रूखहरूमुनिकोपाख्रैपाखा उड्दै गइरहेकी थिई । उसको पेटीमा जूनकीरीको पिँजडाहल्लिरहेको थियो गिम्पेईले मनमनै सोच्यो, त्यो कस्तो डरलाग्दोअभिव्यक्त थियो, भूतका लागिसमेत ! तर त्यो केटी अझै मिजुकीसँगैखाडलछेउमा रहेको थाहा भए पनि त्यस चकमन्न पाखामा क आफूसँगपनि रहेकी उसलाई भान भइरहेको थियो ।

गिम्पेई किनारतल पुगेर उक्लन खोज्दा खुट्टा मर्केर हरियो घाँससमाएर बस्यो। घाँस आलि चिसो थियो। उसको खुट्टा त्यातसारोनद्‌खेकाले घिसार्न परेन । तर क चार हातपाउका भरमा घिस्रेर माथिउक्लियो । अनि क सर्दै जाँदा मुनि भइँमा एउटा बच्चो ऐनामा नक्कलगरेझैं उसका हत्केलाबराबर आफ्ना हत्केला राखेर सबै भेटियो। तीकुनै लासका चिसा हातर्सार थिए । चाकत भएर उसले कुनै तातोपानीभएको रिसोर्ट (होटल) मा रहेको वेश्यालय सम्भझियो .. त्यहाँ नुहाउनेटबको पुछारमा रहेको ऐना सम्झियो ।

गिम्पेईले पहिलोपल्ट माचीलाई पछ्याएको दिन छात्रले आफूलाई'बेकूप " भनी तल धकेलिदिएको किनारको सिरानमा पुग्दा उभएर तलबाटोमा एउटा गाडी बिस्तारै गुडेको देख्यो । त्यहाँ केटीले मई दिवसकोपरेडमा राता झन्डा देखेको क्रा मिजुनोलाई सुनाएकी थिई ! गाडीकाभ्यालबाट बाटामा लामै उभिएका बाक्ला, अँध्यारा रूखहरूमाथि बत्तीझल्याकभझुलुक्क गरिरहेका थिए । फक त्यस दिशामा गहिरिएर हेर्नथाल्यो । त्यतिन्जेल भूताहा वर्षाले गर्ने आवाज थामिइसकेको कराप्रतिक सचेत थियो ।

'बेकूप " क एक्कासि कराउँदै किनारमुनि लडीबुडी गर्दै झप्यो ।त्यसो गर्दा क आफूलाई राम्ररी समाल्न सकिरहेको थिएन । कालोपत्रेसडकमा ठोकिनै लाग्दा उसले एक मुठी घाँस समायो, आफ्नो गोडामाउभियो र हात झार्दै सडकमा हिँड्न थाल्यो । तल किनारमा बच्चोअझै आफूसँगै सर्दै गरेको उसलाई अनुभव भयो ।

उसको बच्चो कहाँ थियो अथवा त्यो जीवित अधवा मृत थियो-उसलाई केही थाहा थिएन । त्यसकारण उसको जीवन निकै अनिश्चित

नबन ९१ बक

थियो । त्यो जीवित भए, उसले त्यसलाई कुने दिन भेट्न सक्छ र सोकुरामा उसलाई पक्का विश्वास थियो । तर त्यो उसकै अथवा अरूकसैको बच्चो भएको कुरा जान्ने कुनै उपाय थिएन ।

एक साँझ आफू छात्रको रूपमा बस्ने गरेको निजी आवासगृ्हकोप्रवेशद्वारमा एउटो बच्चो छाडिएको थियो । कसँगै यस प्रकारको एउटालेखोट थियो, 'यो बच्चो गिम्पेईको हो ।' उसकी साहुनी चिन्तित भई ।तर गिम्पेई खास चिन्तित भएन अथवा लज्जत अनुभव गरेन । किनभनेएउटा छात्रले कुने अवाञ्छनीय बच्चा-अझ कुनै वेश्याको बच्चा-लाईहुर्काउला भनी अपेक्षा नै गर्न सक्तैन । त्यसमा पानि उसलाई कुनै पनिबेला युद्धमा पठाउन साक्न्छ ।

“यो एक क्र्र चाल मात्र हो । मैले उसलाई छाडिदिएकाले बदलालिन भनी त्यसो गरेकी हो ।”

“श्वीमान्‌ मोमोई, वास्तवमा क दुई जीउकी भएपछि तपाईंभाग्नुभयो, होइन त ?”

“होइन, त्यस्तो केही होइन ।”

“त्यसो भए केका लागि भाग्दै हनुहुन्थ्यो ?”

गिम्पेईले त्यो प्रश्नको जबाफ नदिए पनि बोल्यो, “जे होस्‌, मबच्चालाई ल्याएर त्यसको व्यवस्था गर्छु ।” उसले साहनीको काखामारहेको बच्चालाई हेप्यो । “यसलाई एकछिन राख्नुस्‌ है ? म आफ्नोसाथी खोजेर ल्याउँछु ।”

“साथी ? कस्तो साथी ? श्वीमान्‌ मोमोई, तपाईं यसबच्चालाई छाडेर भाग्ने त होइन ?”

“होइन, म यसलाई एक्लै राख्न नचाहेको मात्र हो ।”

“के ?” साहुनीले शङ्का गर्दै ढोकैसम्म गिम्पेईलाई पछ्याई ।

उसले आफ्नो अपराधी साथी निसिमुरालाई बोलाएर ल्याएपछिदुवैजना सँगै लागे । बच्चालाई छाडी जाने आइमाई गिम्पेईकै भएकीलेस्वाभाविक रूपले उसले बच्चालाई बोकिरहेको थियो । उसले बच्चालाईआफ्नो कोर्टभत्र राखेर तलको टाँक लाउँदा उसको जीउ भूस भरिएकोजनावरभैँ देखिन्थ्यो । गाडीमा अन्तत: बच्चा रुन थाल्यो । तर अन्ययात्रुहरू यस विर्श्वावद्यालयीय छात्रको अनौठो भाव देखेर मित्रवत्‌हाँसरहेका थिए । गिम्पेई पनि उनीहरूतिर हेरेर हाँस्यो । क लज्जित रआलि जोकरभैँ देखिन्थ्यो । उसले बच्चाको टाउको ओभरकोटकोमाथिल्तिरबाट पाखा निकालेर राख्यो । तर त्यसो गर्दा उसको आफ्नैटाउको निहरिएर बच्चाको अनुहार नियालिरहेको भान पो भयो ।

उक्त घटना दोस्रो विश्वयुद्धताका पहिलो हवाई आक्रमणपछिटोकियो सहरको प्रमुख बजारक्षेत्रमा भएको ठूलो आगलागीपछि भएको

बन्छ २, रे कवबके

हो । गिम्पेई र उसको साथीले बच्चालाई घरको पछिल्लो ढोकाबाहिरराखेर छेस्किनी लगाए । कसैले उनीहरू भागेको देखेन किनभनेवेश्यालयहरू गल्लीसम्मै भरिभराउ थिएनन्‌ ।

गिम्पेई र निशिमुरा यस घरबाट भाग्ने पुराना खेलाडी थिए ।तिनताक छात्रहरूलाई युद्धसम्बन्धी कामका लागि थोत्रा, रबरको तलुवाभएका अथवा कपडाका जुत्ता दिइन्थ्यो । अनि उनीहरू वेश्यालयबाटभाग्दा प्राय: यी जुत्ता छाडेर जान्थे । उनीहरूसँग तिर्ने पैसा हुँदैनथ्योतर उनीहरू भाग्दा रोमाञ्चित हुन्थे-मानौँ कुनै अपमानजनक कामकोछायाबाट भाग्दा होस्‌ । साथै काममा हुँदा उनीहरू एकअर्कासँग आँखाभझिम्क्याएर आफ्ना जुत्ता लाउँदालाउँदै राख्नै नमिल्ने गरी जीर्णभइसकेको सुनाउँथे । कम्तीमा तिनलाई फाल्ने ठाउँहरूका बारेमा सोच्नुपनि रमाइलो मान्थे ।

तैपनि भागेपछि उनीहरूले वेश्याहरूबाट पाउने पत्रहरूमा सस्वैँपैसा मागिएको नभई फेरि आउने निम्तो मात्र हुन्थे । केटीहरूलाईउनीहरूका नाम र ठेगाना थाहा हुन्थ्यो किनभने गिम्पेई तथा क जस्ताअन्य छात्रहरू युद्धमा जानैपर्ने हुन्थ्यो र ती क्रा लुकाउनु आवश्यकथिएन । किनभने कसैको पनि त्यस्तो गोपनीयता अपनाउनुपर्ने खालकोकुने राम्रो भविष्य थिएन । मोर्चामा पठाइने छात्रहरू वीर (नायक)मानिन्थे । तर अनुर्मातप्राप्त अथवा अन्य खाले जानेमानेका (नामुद)वेश्याहरूलाई प्राय: श्रमकेन्द्रहरूमा लगिन्थ्यो । गिम्पेईकी आइमाईअनुर्मात नभएकी गोप्य ढङ्गले व्यापार गर्ने महिला परीहोली । तैपनिकेटाहरू के क्रामा आश्चर्य मान्थे भने वेश्यालय प्रथा र यसकानियमहरू यति खुकूला थिए कि तिनको सम्बन्धमा कुनै अनपेक्षितमानवीय तत्त्व यी महिलाहरूसँगै देखा पर्न थाले । वेश्याहरू युद्धकासमयमा कडा सजायँ पाइने डरले यस्तो अनौठो मौनसर्म्मात गर्न बाध्यभएको भनी दुवैमध्ये कसैले पनि महसुस गरेन । के उनीहरू यति पतितभए कि आफूहरू गायब हुने क्रालाई महिलाहरूले युवक भगोडा भनीमाफ गर्छन्‌ भनी कल्पना गर्ने गर्छन्‌ ? उनीहरू पेसै नातरीतीनचारपल्ट भागिसकेका थिए र त्यसर्पाछ वेश्याहरूले प्राय:उनीहरूबारे केही थाहा पाउँदैनथे । साथै उनीहरूले गल्लीमा अर्वास्थितत्यस घरमा बच्चालाई फालिआउँदा आफूहरूले फेरि पलायन गरेकोकुरा विरलै महसुस गरेका थिए ।

उनीहरू लगभग मार्च महिनाको मर्ध्यातर गए तर भोलिपल्टदिउँसोतिर नै खस्न थालेको हिउँ साँझसम्म खसिरह्यो । उनीहरूलेगल्लीमा जमेर मर्न भनी बच्चालाई छाडदैनथे होला ।

हिउँमै निशिमुराको कोठामा र्गाफन भनी गिम्पेई निस्क्यो ।

ठकम्न्ट ९३ ल्व्क्कि

“हामी हिजो राति गएको राम्रै भयो, होइन त ?”

“हो, आति राम्रो ।”

वेश्यालयबाट कसैले पानि सम्पर्क गरेन । साथै बच्चो गायबभइसकेको थियो ।

तर गल्लीमा अवस्थित त्यो घर पछिल्लोपल्ट सातआठमहिनाअघि आफू भागेको वेश्यालय ने थियो त ? गिम्पेईको मनमा त्योटाउको दुखाउने कुरा आफूलाई मोर्चामा पठाइसकेर्पाछ उठ्यो र त्योउही वेश्यालय भए पनि के बच्चाकी आमा अथवा उसकी आइमाईअझै त्यहाँ थिई र ? के एकपल्ट बच्चा जन्माइसकेर्पाछ कुनेअनुमतिविहीन वेश्या वेश्यालयमा बस्न सक्छे ? किनभने त्यसलाईनिकृष्टतम पाप मानिन्छ । हुन सक्छ तिनताकको तनावपूर्ण अन्योलमाअनौठो करुणा भाव व्याप्त भएको अवस्थामा वेश्यालयले गर्भवतीमहिलाको स्याहार गर्ने गर्थ्यौ । तर त्यो सर्वथा असम्भव पनि थियो ।अनि गिम्पेईलाई वास्तवमा आफूले बच्चाबाट मुक्ति पाइसकेर्पाछ मात्रत्यसलाई साँच्चै परित्याग गररएको हुन सक्ने लाग्यो ।

निशिमुरा युद्धमा मारियो । गिम्पेई बाँचेर सबै पेसा छाडी स्कुलशिक्षक बन्यो ।

कनै बेला वेश्यालय भएका ठाउँका अवशेषहरू चहारेर गिम्पेईगलिसकेको थियो । एक्कासि उसले आफैँले ठूलो स्वरमा कराइरहेकोसुनेर तीनछक पप्यो, “ए ! तँ के बदमासी गर्न लागेकी छस्‌ ?” कवेश्यासँग क्रा गर्दै थियो। उसले उसको कोठाको ढोकाबाहिर एउटीबच्ची छाडिदिएकी थिई-त्यो उसकी आफ्नी वा गिम्पेईकी बच्चीथिइन । बरु त्यो साथी वेश्याबाट मागेर ल्याइएकी बच्ची थिई । उसलेत्यस (वेश्या)लाई ढोकामा फेला पारेको अथवा उसलाई पछ्याएरसमातेको जस्तो थियो ।

“बच्ची म जस्ती थिई वा थिइन भनिदिन निशिमुरा अब जीवितछैन ।” क फेरि आफैंसँग क्रा गर्दै थियो ।

छाडिएकी नानी बच्ची थिई तर अचम्म के छ भने गिम्पेईलाईपिरोल्ने नानीको लिङ्ग यकिन थिएन । सामान्यतया त्यो मृत बच्चो थियोतर आफू बढी सामान्य अवस्थामा हुँदा त्यो जिउँदो लाग्थ्यो ।

उसले आफ्नी फुच्ची केटीले एकपल्ट आफूलाई आफ्नो ढयात्रेमुडकीले भएभरको बल निकाली निधारमा हिर्काएको सोच्यो र उसलेआफ्नो निधार निहराउँदा उसले बजाप्याबजाप्यै गरेकी थिई । उसले त्योकहिले भएको भनी घोत्लिरह्यो र त्यो आफ्नो कल्पना हुन सक्नेनिर्क्योल गप्यो । त्यो केटी अझै जीवित भए पानि क आफूले कल्पनागरेजति सानी र आइन्दा त्यस्तो कहिल्यै हुनु नपर्ने हो ।

० 000

तर जूनकीरी समात्ने राति गिम्पेई बाटोमा हिँडेसँगै तलकिनारमा हिँड्ने भूताहा बच्चो भने अझै बच्चो नै थियो र त्यसको लिङ्गअनिश्चित थियो, वास्तवमा त्यो कहिल्यै जानिएन र त्यो विचार मनमाआएलगत्तै त्यस बच्चाको नाकमुख नभएको ख्याकसरि डरलाग्दा छावदेखा पप्यो ।

“त्यो केटी हो, केटी,” नाना थरी स्टोर लाम लागेको झकि-झकाउ सडकमा हतारिँदै गिम्पेई मनमनै फतफतायो ।

“चुरोट छ ! मलाई केही चुरोट दिनुहोस्‌ !” कुनाबाट दोस्रोस्टोरको सामुन्ने स्वाँस्वाँ गर्दै गिम्पेई करायो । एक जना फुलेकी बूढीदेखिई । बढी उमेरकी भए पनि उसको लिङ्ग प्रस्ट भएकाले गिम्पेईलेहल्का महसुस गप्यो । तर माची अनन्त टाढा लाग्थी र क जस्ती कुनैकेटी यस संसारमा होली भनी कल्पना गर्न निकै सकस गर्नुपर्थ्यो ।

उसलाई आफ मुटु हलुङ्गो र रित्तिएको महसुस भयो र कतिदिनपछि पहिलोपल्ट गिम्पेईले आफ्नो जन्मथलो सम्झियो । उसलेअनौठो ढङ्गले बितेका आफ्ना बुबालाई नभई आफ्नी सुन्दर आमालाईसम्झियो । तैपनि आफ्नी आमाको मायालु अनुहारभन्दा आफ्ना बुबाकोकरूपताले उसर्माथ निकै दरो छाप छाडेको थियो । ठीक यायोईकोसानो गोडाभन्दा आफ्नै गोडाको विर्कृतले घोचिरहेझैँ ।

तालको किनारछेउ यायोईले जङ्गली एमि झाडीबाट राता एँसेल्‌टिप्न खोज्दा उसको सानो औंलामा काँडा बिझेको थियो । त्यहाँदेखिएको एक थोपा रगत चुस्तै र गिम्पेईलाई ठूलठूला आँखा पल्टाएरहेर्दै यायोईले भनी, “गिन-चान, तिमी मेरा लाग एँसेलु र्टापदिन्नो ?तिम्रो बाँदरसरि गोडा ठीक तिम्रा बाको जस्तै छ । ती परिवारबाहिरबाटपक्कै आएका होइनन्‌ ।”

रिसले मुरमुरिएर यायोईको गोडा काँडामा बिझाइदिन चाहेकोतर छुने आँट नभएर गिम्पेईले आफ्ना दाँत खोलेर उसको नाडीमा टोक्नखोज्यो ।

“हेर ! हेप्यौ ! त्यो बाँदरको अनुहार हो । इँडँँ !” यायोईले पनिआफ्ना दाँत देखाई ।

जनावरको झैँ भद्दा उसको गोडाले गर्दा त्यो नानीले आफूलाईकिनारमा घर्रिँदै पछयाएकी थिई ।

गिम्पेईले पनि परित्यक्त बच्चीको गोडा निरीक्षण गर्ने प्रयासगरेको थिएन किनभने उसलाई त्यो नानी आफ्नै भएकीमा दृर्ढावश्वासथिएन । तथापि अहिलेको परपीडित आत्मजुगुप्सा (घणा) भावले सोच्ताआफूले नानीको गोडा हेरेको र आफू जस्तै पाएको भए त्यो आफ्नैनानी भएको बलियो प्रमाण भेट्थ्यो होला । तर धरतीमा हिँड्नुअगाडि

टन्न १२ ल्व्क्कि

सानो नानीका गोडा सघ्रैं नरम र आकर्षक नै हुँदैनन्‌ र ? धार्मिकचित्रहरूमा यिसुको आकूतिलाई घेरिबस्ने बालदूतहरूका झैं ? यससंसारका सिमसार, चट्टान तथा काँडेझारहरू नाघ्दै जाँदा सबै गोडागिम्पेईका झैं कडा वा रूखो हुन थाल्छन्‌ ।

“तर त्यो भूत भए त्यस्तो बच्चाको गोडा हुन सक्तैन,” गिम्पेईमनमनै बरबरायो । भूतहरूका गोडा हुँदैनन्‌ । उसले भूतहरूको त्योर्छाव पहिलोपल्ट कसले दियो होला भनी सोचिरह्यो । साथै आफूले झैँआदिम मानवहरूले पनि महसुस गरेका होलान्‌ भनी उसलाई लाग्यो ।मानौँ उसका आफ्नै पाइला यस संसारमा हिँडरहेझैँ थिएनन्‌ ।

स्वर्गबाट खस्न लागेका तारा (रत्न)हरू समात्न खोजेझैँ हत्केलापल्टाएर गिम्पेई झकिझकाउ सडकमा भौँतारिरह्यो । विश्वकोअत्यधिक सुन्दर पहाड सस्वैं कुने अग्लो, हरियो शिखर नभईज्वालामुखीय खरानी तथा चट्टानहरूले छोपिएको विशाल, बाँझो ढिस्कोहुने कुरा उसको मनमा आयो । त्यो गुलाफी र भान्टा रडको हुन्छ ।यसमा मिरमिरेमा र सूर्यास्तका बखत स्वर्गका फेरिने रडहरू हुन्छन्‌ ।अनि यस्तै बिचार गर्दै गिम्पेईले माचीको चाहना गर्ने आफ्नो अंशबाटविमुख हुने अठोट गय्यो ।

उसले हिसाकोले प्रेम वा बिछोडको स्वीकारोक्तिस्वरूप बोलेकाभविष्यवाणी गर्ने खालका शब्दहरू सम्झियो, 'म तिमीलाई फेलापार्नेछु-भूमिगत स्थलमा पनि, तल उएनो स्टेसनका मार्गहरूमा पनि ।'अनि ती मार्गहरू कस्ता देखिन्छन्‌ भनी घोरिँदै क उएनोतर्फ हानियो ।

आजभोलि त्यो स्थान बढी शान्त देखिन्थ्यो र उसले अहले त्यहाँअल्छी र बेकार मानिसहरू मात्रै देख्यो । उनीहरू यसलाई आफ्नावासस्थान (अखडा) बनाएभैँ लाग्थे र मार्गमा लम्पसार परेका वाभित्तामा गुटमुटिएर बसेका थिए । यो प्राय: देखिने घरबार र पैसाविहीनखाते मानिसहरूसहितको दृश्य थियो, केही छेउमा डोकाहरू राखीकोइलाका रित्ता बोराहरूमाथि लम्पसार परेका थिए, अरूहरू लिसम्पन्न देखिन्थे । तिनका टाउकापर्छाड कपडामा बेरिएका बडेमानकापोकाहरू थिए । ती सबै आफ्नो परिवेशबाट एकदमै विमुख भई वरिपरिहेर्न अथवा त्यहाँबाट गुज्रिनेहरूको हेराइ फर्काउन कहिल्यै आँखाउठाउँदैनथे । कतिपय त निकै अघ नै ओछ्यानमा गई सुतिसकेकापनि थिए । एक युवा दम्पती शान्तिपूर्वक दोब्रिएर बसेका थिए ।महिलाचाहिँ पुरुषका घुँडामाथि टाउको टेकाएर आराम गरिरहेकी थिईभने पुरुषचाहिँ उसको जीउमा अडेस लगाइरहेको थियो । राति चल्नेरेलमा पनि तिनीहरूझैँ बटारिएर बसी यात्रा गर्न गारो हुन्थ्यो । ती दुईएकअर्काका पखेटामा मुन्टा छिराएर बसेका चखेवासरि देखिन्थे र ती

लनम्न्ट २३ सव्क्कि

लगभग तीसको छेउछाउ थिए । गिम्पेई तिनलाई नियाल्दै उभियो,हल्लुवा दम्पती आफैँमा आलि असामान्य देखिन्थ्यो ।

भूमिगत मार्गमा हरहर चल्ने दुर्गन्ध क्‌खुराको सेकवा तथाजापानी स्ट्युको गन्धसँग एकाकार भइरहेको थियो । ढुङ्गाको एउटाखोक्रो गुफाबाहेक अरू केही नढाकेभझैँ देखिने कुनै पसलको पर्दामाटाउको लुकाएर गिम्पेईले दुईतीनवटा सस्ता ह्विस्की घुटक्यायो ।उसको गोडापर्छाड फूलबुट्दे स्कर्ट देखियो र उसले आफ्ना अगाडिकोपर्दा उचालेर हेर्दा बाहिर एक पुरुष वेश्या उभिरहेको पायो ।

उनीहरू चुपचाप आँखा जुधाउँदा त्यस पुरुष वेश्याले उसलाईआँखा भझिम्क्यायो । गिम्पेईले कलेलम ठोक्यो तर त्यस भगाइ(पलायन)मा कुनै आनन्द आएन ।

उसले स्टेसनको माथिल्लो तलाको विश्वामकोठाको भित्रपट्टि हेप्योतर आवाराहरूको गन्ध त्यहाँ पनि भरिएको थियो । स्टेसनको एककुल्लीले प्रवेशद्वारमा उभिएर उसको टिकट माग्यो । विश्वामकोठामामात्रै प्रवेश गर्न पनि आफ्नो टिकट देखाउनु असामान्य क्रो थियो ।अन्य बेकार जस्ता देखिने मानिसहरू बाहिर यताउति अथवा भित्तासँगैथचक्क बसेका थिए ।

स्टेसन छाडेर गिम्पेई सहरको भित्री गल्लीतिर भौँतारिन थाल्यो ।उ समलिङ्गीहरूको दोहोरो प्रवृत्तिबारे सोच्तै गर्दा रबडको बुट लाएकीएउटी महिलालाई देख्यो जसले लोग्नेमानिसभझैं खुइलिएको कालो पाइन्टर धुँदा खुम्चिएको लाग्ने फोहोर सेतो ब्लाउज (चोली) लाएकी थिई ।उसका स्तनहरू फ्यात्त परेका थिए । उसको पहेँलो अनुहार घाममापोलेर कालै भएको थियो र उसले कुनै शृङ्गार गरेकी थिइन ।त्यो आइमाई केही गर्न खोजेझैं थिई र र्नाजक आएर उसलाईपछ्याउन थाली । महिला पछ्याउने कुरामा निकै खाप्पस भइसकेकोअनुभव बटुलेको गिम्पेईले उसले आफूलाई किन पछ्याएकी भनी बुभनसकेन ।

उसले हिसाकोको घरसामुको फलामे ढोकाबाट भागी नाजककोमनोरव्जन क्षेत्रमा शरण लिन पुग्दा आफूलाई पिरोलेकी-तर त्यसबाटएकदमै इन्कार गरेकी-कुलटा आइमाईलाई सम्झियो । तर अनुहार हेर्दात अहिलेकी आइमाई वास्तवमा वेश्या देखिन्नथी । उसको रबडका बुटहिलाम्मे थिए । हिलो आलो नभए पनि कैयौं दिनसम्म पुछिएको थिएन ।साथै बुट पुराना र रङ खुइलिएका थिए। फक पानी नपर्दा पनिउएनोबाट रबड बुट भिरी हिँड्ने कस्ती आइमाई होली भनी घोरियो ।के क अपाङ्ग थिई ? के उसका गोडा कुरूप (भद्दा) थिए ? केत्यसैकारण उसले स्ल्याक्स लाएकी हो त?

आकरव्न् ९७ ल्च्कक

गिम्पेईले एक्कासि आफ्नै गोडाबारे सोच्यो र आफ्ना पर्छांड त्यसआइमाईका नराम्रा गोडाबारे कल्पेर उसलाई जान दिन भनी हठात्‌ रोकियो ।त्यो आइमाई पनि रोकिई । उनीहरूले एकअर्कालाई प्रश्न गर्ने मुद्रामा हेरे ।

“तपाईं मबाट के चाहनुहुन्छ ?” उसले सोधी ।

“म तिमीलाई त्यही क्रा सोध्न चाहन्छु। तिमीले मलाईपछ्याएको होइन ?”

“तर तिमीले मतिर पुलुक्क हेप्यौ, होइन त ?”

“कसैले पछ्याएको हो भने त्यो तपाईं हो ।” गिम्पेईलाई आफूलेकेही गरेको हुँदा उसको बाटो काटी गएपछि उसले त्यसलाई सड्केतकोरूपमा लिएकी त होइन भन्ने लाग्यो । तैपनि उसलाई पक्कै त्योआइमाईले नै चाख लिएकी हो भन्ने लाग्यो ।

“मैले तिमीलाई एक झलक हेरेको मात्र हुँ। मेरो विचारमाआइमाई भएर पानि तिम्रो अनुहार अनौठो छ ।”

“मलाई त्यस्तो अनौठो लागेको छैन नि ।”

“हो, तर के तिमी आफूतिर यसो पुलुक्क हेर्ने जोसुकैलाई पनिपछ्याउँछ्यौ ?”

“जे भए पनि तपाईं मलाई रमाइलो लाग्नुभयो ।”

“खैर, तिम्रो दृष्टिकोण के हो त ?”

“केही होइन ।”

“मलाई पछ्याउने कुनै कारण त पक्कै होला ।”

“म तपाईंलाई पछ्याइरहेकी होइन-म, अँ ... खालि सँगै हिँडनखोजेकी हुँ, बस ।”

“ए त्यसो पो ।” गिम्पेईले फेरि उसलाई हेप्यो । उसका ओठहरूऔधी (घिन लाग्ने गरी) काला थिए । तिनमा लालीको लेस पनि थिएन ।साथै एउटा सुनपानी लाएको दाँत देखिन्थ्यो। क कति वर्षकी थिईभन्न गारो भए पनि सायद चालीसमुनिकी थिई । उसका चिम्सा आँखासतर्क, लोग्नेमानिसका झैँ सुक्खा थिए र तिनमा छटट्पन टाल्कन्थ्यो,साथै एउटा आँखा अर्कोभन्दा सानो थियो । घामले पोलेको उसकोअनुहारको छाला कडा थियो । गिम्पेईलाई उसबाट कुने खतरा हुन सक्नेआभास भयो ।

“केहीबेर हिँडराखौं,” एक्कासि उसको छाती हल्कासँग छुने गरीहात उचालेर उसले भन्यो । त्यसबारे कुने शड्का नै थिएन। फकआइमाई नै थिई ।

“तपाईंले अहिले भर्खरै के गर्नुभा'को ?” त्यस आइमाईलेगिम्पेईको हात च्याप्प समाई । उसको हत्केला नरम थियो । प्रस्टतयाउसलाई नराम्रो व्यवहारको बानी थिएन ।

ककरन्किक २८ सव

गिम्पेईले पहिलोपल्ट कुनै मानिस महिला हो कि होइन भनीठम्याउन त्यसो गरेको थियो । वास्तवमा क महिला थिई भन्ने एकदमप्रस्ट थियो तर आफ्नै हातले छामेर ढुक्क भएपछि गिम्पेईलाई अनौठोकिसिमको राहत महसुस भयो र क मैत्रीपूर्ण व्यवहार पनि गर्न थाल्यो ।

“ठीक छ, त्यहाँसम्म हिँडेर जाऔँ,” उसले भन्यो ।

“कहाँ त्यहाँ ?”

“यहाँ वरिपरि हामी जान हुने क्नै आरामदायी बार (रक्सी पिउनेठाउँ) छैन र ?”

यसरी अनौठो पोसाक भिरेकी महिलालाई मिलाई कतै लाने ठाउँछकि भनी घोल्लिँदै गिम्पेई फेरि झकिझकाउ गल्लीमा हिँड्न थाल्यो ।क जापानी स्ट्यु पाइने एक ठाउँ छियो र त्यो आइमाई उसकोपछिपछि आई । त्यहाँ खाना पकाउने चारकने क्षेत्रमा तीनतिर बस्नेव्यवस्था मिलाइएको थियो । साथै त्यहाँ अलग टेबुलहरू पानि थिए ।

प्राय: सबै ठाउँ ओगटिइसकिएकाले उसले प्रवेशद्वारसँगको टेबुललियो । खुला ढोकामाथि झुन्डिएको सानो पर्दाले बाटामा हिँड्नेमानिसहरूको आधा तल्लो भागबाहेक सब थोक ढाकेको थियो ।

“साके (जापानी रक्सी) कि बियर ?” गिम्पेईले सोध्यो ।

उसको यस पठी आइमाईसँग कुनै व्यवहार गर्ने इच्छा थिएन तरफक खतरनाक नभएकी पाई हल्का र निर्ष्फिक्री महसुस गरिरहेकोथियो । उसले महिलालाई बियर अथवा साकेमध्ये एक छान्न दिने भयो ।

“म साके लिन मन पराउँछु,” आइमाईले जबाफ दिई ।

त्यहाँ स्टचुबाहेकका साधारण खाना (परिकारहरू) पनि उपलब्धथिए र ती पाइने चिन्ह भित्तामा झुन्डिरहेका थिए। गिम्पेईलेआइमाईलाई खाना पानि मगाउन दियो । उसको पर्रिचत तरिकाले ककुनै थोत्रे मधुशालामा लोग्नेमानिसहरूलाई फकाई ल्याउने खालकीआइमाई भएझैँ लाग्थी तर त्यो विवरण सही लागे पनि उसले आफ्नोकुरा सुनाउन चाहेन । सायद उसले गिम्पेईलाई आलि डरलाग्दो पाएरउसलाई फकाउने विचार त्यागिसकेकी थिई अथवा उसले आफू दुईबीचकुनै साझा बन्धन महसुस गरेर उसलाई पछ्याउने विचार गरेकीथिई । जे होस्‌, उसले तत्कालका लागि आफ्नो मूल उद्देश्य छाडिसकेकीथिई ।

“जीवन अचम्मको छ, होइन त ? माने आजको भोलि के हन्छकहिल्यै थाहा हुन्न । म यहाँ तिमीसँग जाँड खाइरहेको छु तर मैलेतिमीलाई पहिले कहिल्यै भेटेको थिइनँ ।”

“ठीक भन्नुभयो । मैलै तपाईंलाई पहिले कहिल्यै भेटेको छैन,”त्यो आइमाईले आफ्नै सुरमा रक्सी घुटक्याउँदै सही थापी ।

शकम्निट २९, सम्क्क

“आजको दिन तिमीसँग रक्सी खाएर बित्ने भयो क्यार ?”

“हजुर, त्यसै गरी बित्ने भयो ।”

“के तिमी यहाँबाट घर जान्छ्यौ ?”

“हजुर । त्यहाँ मेरी बच्ची मलाई एक्लै पर्खिबसेकी छे ।”

“बच्ची रे?”

त्यो आइमाई एकपछि अर्को रक्सी थापरही । गिम्पेईले रक्सीखानुसट्टा उसलाई हेरेर समय बिताइरह्यो ।

आफूले एकै रातमा जूनकीरी समाउने समारोहमा माचीलेदेखेको, तालको किनारमा बच्चाको छायाद्वारा पछ्याइएको र अहलेएकदमै संयोगवश भेटेकी आइमाईसँग रक्सी पिइरहेको क्रा पत्याउनउसलाई गारो भयो । सायद त्यो आइमाईको कुरूपताले त्यो सम्भवभएको थियो । खाडलछेउ माचीलाई देख्नु एउटा सुन्दर सपनी थियो तरसस्तो रेस्टुराँमा बसिरहेकी यो कुरूप आइमाई वार्स्तावक थिई । तैर्पानयस “वास्तविकता' सँग सुरापान गर्नु स्वप्नसुन्दरीसम्म पुग्ने बाटो जस्तोपनि थियो । जति बढी कुरूप आइमाई भयो त्यात राम्रो छाव देखिन्छ ।त्यस आइमाईको करूपताले माचीको स्वरूप आँखाअगाडि उभ्याइरहेकोथियो ।

“तिमीले किन रबडको बुट लाइरा'की ?”

“घरबाट हिँड्दा आज पानी पर्ला जस्तो लागेको थियो ।”

आइमाईको जबाफ प्रस्ट थियो । गिम्पेईलाई उसको गोडा हेर्नेउत्कट इच्छा भयो । त्यो भद्दा भए क पक्कै त्यसयोग्य मानिन्थी ।

रक्सी धोक्तै जाँदा उसको रूपरडको कुरूपता झनभन्‌ प्रखरभएर आयो । साना, नामलेका आँखा अझ चिम्सा भएर आए । तीमध्येसानोरचाहँ आँखाले उसले गिम्पेईलाई छडके पाराले हेरी । साथै आफ्नाकुम अघिपछि हल्लाइरहेकी थिई । गिम्पेईले उसका कुम च्याप्पसमाउँदा पनि उसलाई रोकिन । गिम्पेईलाई हातर्भरि हाडहरू समाएझैंलाग्यो ।

“बुभ्यो, तिमी त्यात ख्याउटी हुनु नपर्ने हो ।”

“तपाईं अरू के आस गर्नुहुन्छ ? म एक्ली आइमाईले एउटीबच्ची पाल्नुपर्नेछ ।"

उसले गिम्पेईलाई आफू भित्री गल्लीमा भाडाको कोठामा तेरवर्षकी छोरीसँग बसेकी र छोरी स्कूलमा पढ्दै गरेको कथा सुनाई ।उसको श्रीमान्‌ युद्धमा मारिएको थियो, उसले भनी । तर त्यो कुरा शड्कास्पदलागे पनि उसले बच्चीबारे सही भनिरहेकी हुँदा छ सन्तुष्ट थियो ।

“म तिमीलाई तिम्रो कोठासम्म पुग्याइदिन्छु,” गिम्पेईले दोस्रोपल्टभन्यो ।

कन 00 ७

“पर्दैन, बच्ची भएकीले मेरो ठाउँ राम्रो छैन,” आइमाईलेएक्कासि विनम्र पारामा भनी यर्द्याप उसले पहिलो प्रतिक्रियास्वरूपसहमतिमा टाउको हल्लाएकी थिई ।

गिम्पेई र आइमाई सँगसँगै भान्सेतर्फ फार्कबसे । तर उसले केगर्दै छे भनी बुभनुअगावै फ उसतर्फ फर्की स्वाड पार्दै उसको कुममाअडेस लगाइसकेकी थिई । फक उसप्रति समर्पित हुन तयार भएजस्तीथिई । मानौँ यस संसारको अन्त्य हुन गइरहेझैं गिम्पेईलाई निरासालेछोप्यो-वर्तमान परिस्थितिमा त्यो निरासा एकदमै ठूलो थियो । सायदउसले सोही दिन साँझ माचीलाई देखेकाले होला ।

आइमाईको रक्सी खाने तरिका पनि भद्दा थियो । हरेकपल्टसाकेको नयाँ सिसी मगाउँदा क उसको प्रतिक्रिया जान्न उत्सुक भईउसतर्फ हेर्ने गर्थी ।

अर्को सिसी मगाउँ,” गिम्पेई आत्तिएर भन्थ्यो ।

“थाहा छ, म हिँड्न सक्ने छैन । ठीक छ ?” उसले आफ्नो हातउसको काखमा राखी । “अँ, अझ एक सिसी मात्र । कृपया, गिलासमाखन्याइदिनुस्‌ न ।”

साके उसको मुखको कुनाबाट चुहेर टेबुलर्माथ बगिरहेकोथियो । उसको घामले डढेको अनुहार गाढा, बैगनी रातो रङमा परिणतहुँदै थियो ।

उनीहरू त्यस ठाउँबाट हिँड्दा क गिम्पेईको पाखुरामा झुन्डिई ।उसले उसको नाडी समायो, त्यो अचम्मको चिल्लो थियो ।

बाटामा फूल बेच्ने एउटी केटीलाई देखेर उसले भनी, “कपया,मेरा लागि केही फूल किनिदिनुहोस्‌ । म थोरै फूल आफ्नी बच्चीकालागि घर लान चाहन्छु ।”

तर उसले त्यो फूलको थुँगो चकमन्न गल्लीको कुनामा रहेकोचाउचाउ बेच्ने पसलको स्ट्यान्डमा छाडिदिई ।

“मित्र, यी फूल मेरा लागि राखिदिनुस्‌, है ? म चाँडै नै ती लिनआउँछु ।”

उसले फूलहरूलाई त्यहाँ छाडिदिएपाछ उसको मताइ झन्‌ बढ्दै गयो ।

“थाहा छ, मैले वर्षौं लोग्नेमानिसको साथ पाएको थिइनँ । तरत्यसमा केही गर्न सकिन्न । भनेको, तपाईं रोज्ने छान्ने गर्न सक्नुहुन्न,कि कसी ?”

“हो, हामीलाई भाग्यले एकअर्कासँग बाँधिदिएको छ,” गिम्पेईलेअनकनाउँदै सहमति जनायो ।

गल्लीमा अल्झिँदै हिँड्दै गर्दा उसलाई आत्महीनताबाहेक केहीअनुभूति नभए पनि उसको मनमा अझ पनि रबड बुर्टाबनाको उसको

लन्म् 0१ 54

गोडा हेर्ने रहर थियो । तैर्पान उसले त्यो गोडा हेर्न सकिरहेझैं थियो-उसका बूढी औँलाहरू आफ्ना झैँ नभई आकार नमिलेका, बाक्लो, खैरोछाला भएका थिए । उसले आफू त्यस आइमाईसँग गोडा तन्क्याएरपल्टिरहेको कल्पना गर्दा गिम्पेईलाई वान्ता आउला जस्तो भयो ।

केहीबेरका लागि उसले आइमाईलाई बाटो डोच्याउन दियो ।आनि पछाडिको गल्लीमा छिरेर उनीहरू इनारी धर्मको एउटा सानोविहारअगाडि आइपुगे । त्यससँगै एउटा सस्तो होटल थियो जहाँ कोहीपनि कुनै केटीसँग रात बिताउन सक्तथ्यो। आइमाई अनकनाई ।गिम्पेईले उसको टाँसिएको पाखुरा तल लत्रन छाडिदिएपछि क बाटोमाहली ।

“तिमीलाई तिम्री छोरीले पर्खिबसेकी छै भने घर जाक,” भन्दैउसले उसलाई छाडिदियो ।

“मूर्ख ! मूर्ख !” आइमाई चिच्च्याई र विहारअगाडिबाट मासनाढुङ्गाहरू टिपी उसमाथि बर्साउन थाली । एउटा ढुङ्गो गिम्पेईकोकुर्कुचामा लाग्यो ।

“ऐया !” क करायो ।

खुच्चिङ गर्दै हिँडेर जाँदा उसलाई आफैँमाथि दया जाग्यो ।माचीको पछाडि जूनकीरीको पिँजडा भझुन्डयाइदिएर क सीधा घर किनलागेन ? माथिल्लो तलामा रहेको आफ्नो कोठामा पुगेर गिम्पेईले आफ्नोमोजा फुकाल्यो । उसको गोलीगाँठो हल्का रातो भइसकेको थियो ।

कन्र् १0२ ७०