उन्माद: Difference between revisions

==बाईस==

'शालु नरिसाक है एउटा कुरा भन्छु ।' प्रभाले शालुनजिकै सर्दै भनिन्‌ । पुसमहिना भएकाले अरू थुप्रै विद्यार्थी पनि चौरभरि टन्न घाम तापेर बसेका थिए ।शालुले भनिन्‌, 'भनन प्रभा तिमीले अहिलेसम्म के भन्त बाँकी राखेकी छ्यौ र ।पहिला त तिमीले नपुङ्सक भनी हल्ला फिँजाएकोमा तिमीलाई धेरैधेरै धन्यवादछ । तिमीले गर्दा म धेरैका पापी नजरबाट वर्चेँ । अँ साँच्चि के भन्दै थियौकुन्नि ?'

प्रभाले सोध्न लागेको प्रश्न थियो- नपुङ््सकको त जुँगा आउँछ भन्थे तरतिम्रो जुँगा किन आएन ? भनेर सौध्न चाहेकी थिइन्‌ । शालुको कुराले प्रभाअनकनाइन्‌ । प्रभा नबोलेपछि शालुले हाँस्दै भनिन्‌, हैन किन चुप लागेकीप्रभा । कै म साँच्चै, नपुड्दसक जस्तै छु र ! मेरी दिदी सधैं भन्नुहुन्थ्यो, 'मआकाशबाट झरेकी परी जस्तै छु रे । दिदी यो पनि भन्नुहुन्थ्यो मेरा लागि योपृष्वीमा राजकुमारजस्तै सुन्दर व्यक्ति जन्मेको हुनुपर्छ रे । का आकाशजस्तैसुन्दर हुन्छ रे । शालुले करा टुङ्ग्याउन नपाउँदै प्रभाले पेट मिचिमिची हाँस्दैभनिन्‌, 'हेर साथी हो, शालु परीजस्तै छिन्‌ रे सुन्यौ ? त्यतिमात्र कहाँ होरउनलाई विवाह गर्ने युवक राजकुमारजस्तै हुन्छ रे ।' प्रभाको कुरा सुनेपछि सबैहा....हा गर्दै धेरैबेर हाँसे । धेरैबेरको हाँसोपछि प्रभाले भनिन्‌, 'ल, ल छ, छहाम्रो पियन राजकुमारसँग तिम्रो ठ्याक्कै जोडा मिल्छ । वा ! तिमीले ठूलैसपना देखेको रहिछौ ।'

अन्नालाई वर्षौं अगाडिदेखि हेर्न आउने युवक देख्यौ भने त मूछां नै पर्छ्यौंहोला । भन्लिन्‌, क त्यही हो मेरो सपनाको राजकमार !'

अन्नाले शालुतिर हेर्दै भनिन्‌, 'हेर शालु, मेरो हृदयश्वर देखेर सबै डाहलेमर्न लागिसके । तिमीले अझै मेरो राजकुमार देखेकी छैनौ कि क्या हो?राजकुमार पाउन त मेरोजस्तो रूप लिएर जन्मनुपर्छ बुझ्यौ ? फेरि तिमी तनपुङ्सक भनेको होइन र ? के उल्का नपुड्सकलाई पनि राजकुमारको रहर ?'

अन्नाको कुराले सबैजना चौर नै धर्किने गरी हाँसे । शालु रछयानलाईचलायो भने आफ्नै मुखमा छिटा पर्छ भन्ने सम्झी जुरुक्क उठिन्‌ । प्रभाले च्व! च्व ! गर्दै भनिन्‌, 'हामी शालुजीलाई पियन राजकुमारजीको याद आएजस्तोम यहीं बोलाइदिउँकी ?' साथीहरूको कुराले शालुलाई चक्कर लागेजस्तै भयो ।शालु टाउको समात्दै यचक्क बसिन्‌ ! त्यत्तिकैमा एउटा युवक हस्याड-फस्याङगर्दै आएर भन्यो, 'शालु के भयो तिमीलाई ? तिमी ठीक 4021 ?'त्योयुवकलाई देखेपछि सबै युवती हेरैको हेरै भए । शालु टाउको चुपचापलागिरहिन्‌ । युवकले रुन्छ स्वरमा भने, 'शालु तिमीलाई चक्कर लागेजस्तो छहिँड डावटरकोमा जाङुँ ।'

सबै युवती युवकको मुखबाट शालुको नाम सुनेर चित खाइरहेका थिए ।शालु युवकको क्राको वास्तै तगरी उडेर हिँड्न लागेकी थिइन्‌ ।

फिरोजले हात जोड्दै भन्यो, 'शालु बिन्ती, तरिसाउ म तिमो प्राक्टिकलसिद्धिएपछि मात्र तिम्रोसामु देखापर्ने पक्षमा थिएँ । तिमीलाई चक्कर लागेकोदेखेपछि आफूलाई थाम्न सकिनँ, आएँ ।'

शालुले 'को हो तपाईं” भन्दै युवकतिर हेरिन्‌ । अति नै सुन्दर युवकलाईदेखेपछि भनिन्‌, 'तपाईंलाई मैरो नाम कसरी थाहा भयो ? तपाईंले अन्नालाईसौध्नुभएको हो ? अन्ना उनी हुन्‌ ।'बठ्ड।

युवकले आँखा ओभानो पार्दै भने, 'शालु, विर्सेक म फिरोज हुँ । शालुलेयुवकलाई तलदेखि माथिसम्म हेर्दै भनिन्‌, 'ओ फिरोजजी पो, यहाँ किनआउनुभएको कोही विरामी ल्याएको छ कि !'

फिरोजले नम्र हुँदै भन्यो, 'म तिमीलाई हेर्न आक्कल-झुलुक्क यहाँ आइरहन्छुआज तिमी इल्न ...।'

फिरोजको कुरा सुनेपछि सबै रातोपिरो हुँदै आफनो बाटो लागे । शालुलेचुझिन्‌ सबै युवतीले फिरोजको पौ क्रा गरेका रहेछन्‌ । मैले फिरोजको साथनदिए पनि यी दुष्टहरूको भने मेख मप्यो । घन्त फिरोज साइतमा नै आएछौँ ।

लु कै सोचेकी तिमीले ? म तिमीले भनेझैँ इन्जिनियर पढ्दैछु । चार-छ महिनापछि त कोर्स पनि पूरा हुन्छ ।'

फिरोजको कुराले अब भने शालुको प्राणपखेरु नै उड्लाजस्तो भयो शालुलेदुखित हँदै भनिन्‌, 'फिरोजजी, मलाई माफ गर्नोस्‌ । मैले त तपाईंको आमाकोआँसु हेर्न नसकी झूटमुट बोलिदिएकी हुँ । फेरि तपाईं सुधनुहोला भन्ने तशङ्कासमेत लागेको थिएन । तपाईं सुधनुभएछ । धेरै खुसी लाग्यो । बल्लअङ्कलआन्टीको आँखाको आँसु पनि छुट्यो होला ।

फिरोजले रुँदै भन्यो, 'शालु तिमीले क्रा फेन्यौ भने म जिउँदो रहने छैन,बिन्ती शालु तिमीले जीवन दिएर फेरि जीवन नलेक ।'

शालुले धेरैबेर सोचेर भनिन्‌, 'फिरोजजी, यो कुरा मसँग होइन मेरी दिदीसँगगर्नोस्‌ ।'

फिरोजले मुसुक्क हाँस्दै भने, 'न शालु त्यसो भए म ढुक्क भएँ । मैले तिम्रोदिदीसँग मागेर तिमी सानो छँदादेखि लिएर यो उमेरसम्मको थुप्रै तस्बिरहरूकोआर्ट गरैको छु । दिदीले तिम्रा लागि खोजेको राजकुमार म नै हुँ । नपत्याएदिदीसँग सोध ।'

“शालुले दिदीको कुरा सम्झिन्‌ । 'हजुरको राजकुमार म आफैँ खोज्छु' भनेरभन्नुभएको मतलब दिदीलाई फिरोज सप्रन्छ भन्ने थाहा रहेछ । मैले फिरोजकोकुरा गरेपछि मात्र दिदीले राजकुमार खोज्ने कुरा गर्नुभएको थियो । सानोमादिदी हजुरको विबाह राजकुमारजस्तै युबकसँग हुन्छचाहिँ भन्नुहुन्थ्यो तर मनैराजकुमार खोज्छुचाहिँ कहिल्यै भन्नुहुन्नथ्यो ।

शालु हाम्रो घरमा सघं तिम्रो गुणगान हुन्छ । ममी भन्नुहुन्छ, 'शालु तहिलोमा फूलेकी कमल हो । म पनि भन्छु तिमी कमल नै हौ', फिरोजलेनिसङ्कोच भने ।

शालुले उत्तर दिइन्‌, 'राम्रो मान्छेले अरूलाई पनि राम्रै देख्छ । मलाई तत्यस्तै लाग्छ । तपाईंलाई यो रूपमा देख्दा भने मलाई ज्यादै खुसी लाग्यो । पर्सि

हो लास्ट प्राक्टिकल, पर्सि नै म घर जात्छु । हुन्छ त । अहिलेलाई जान्छु' भन्दैकक्षकोठातर्फ आइन्‌ ।

फिरोज पनि शालुसँग बिदा भएर खुसी हुँदै घरतर्फ गए । शालुका साथीहरूलेशालुलाई शिर ठाडो गरेर हेन सकेनन्‌ । अन्ना त झन्‌ हंसले ठाउं छोडेभैँभई । अन्ताले त्यो सुन्दर युवक आफूलाई नै हेर्न आएको हो भन्ने भ्रममा परीआफनौ पहिलो प्रेमीलाई छोडिसकेकी थिई । एकतर्फी प्रेममा अल्झिएकी अन्नाडाको छोडेर रुत मात्र सकेकी थिइनँ । शालुको खौड्रो खन्नै प्रभा पश्चत्तापलेजलेकी थिड्टै । शालुलाई भने यावत्‌ घटनाहरू नाटकभी लागिरहेको थियौ ।कता-कता खुसी र कता-कता पीर लागिरहेको थियो । पीर र खुसी दुवै वाँड्नेसाथी आकाश नै थिए । शालु आकाशलाई खोज्दै क्यान्टिनमा पुगिन्‌ । आकाशचिया पिउँदै रहेछन्‌ । शालुले आकाशसामु बस्दै भन्तिन्‌, 'आकाश म तिमीलाईखोज्दै यहीँ आएकी हुँ ।'

शालुको कुराले आकाश दङ्ग परै । आकाशले सोच्ने सायद शालुले मैले प्रेमगर्छु भन्ने कुरा बुझिन्‌ होला । शालुले पनि अवश्य मलाई भिर्वाभत्र मायागर्छिन्‌ होला । उनले माया गरै पति नगरै पनि आजचाहिँ उनको सामु हृदयखोल्छु नै । उनी नपुङ्सक नै भए पनि म उनीविना बाँच्न सबिदिनँ । तर केभन्ने कसरी भन्ने : आकाश टोलाइरहे । शालुले करा कोद्याइन्‌, 'आकाशहामी वचपनदेखि सँगै पढ्दै आएका छौं । सबैलाई प्रेमको हावाले छोयो तरहामीलाई भने छौएन तर आज मलाई अचम्म लागिरहेछ ।' आकाशले बीच्चैमाकरा काददै भने, 'सायद तिमीले आज मात्र बुफ्‌यौ म तिमीलाई माया गर्छुभन्ने कुरा ) म तिमीप्रतिको प्रेमले गर्दा नै आज यहाँसम्म आएँ। म ततिमीलाई बिद्यार्थी जीवनदेखि नै माया गर्थे । तर, भन्ने साहस नै भएन, जेहोस्‌, तिमीलाई पाउनै सपना साकार भयो ।'

आकाशको कुराले शालुलाई मङ्सिर-पुसको जाडोमा पनि चिटचिट पसिनाआयो । शालुले गहुङ्डगौ मन लिएर भनिन्‌, 'के भनेको आकाश तिमीले ?तिमीले मलाई माया गर्ने ? भो नजिस्क है म त मर्छु।'

'हो शालु म किन ढाँद्थेँ । हृदयमा परेका असङ्ख्य घाँजाहरू तिमीले देख्नेभए म देखाइदिन्थेँ । शालु तिमीले मेरो मनचाहिँ नभाँच नि म जिउँदो रहनेछैन ।'

शालुले आँसु झादैं भनिन्‌, 'मलाई थाहा छ, तिमी फूलभन्दा पनि नाजुकछौ । किन आकाश तिमीले यति गहिरो कुरा मनभित्र लुकाई अर्थहीन रुवाईरोयौ ? तिमी करोडौँ-करोडौँमा एक छौ । तिमीले एक बचन मात्र शालु मतिमीलाई प्रेम गर्छु मनेको भए म ज्यादै खुसी हुन्थेँ ।'

आकाशले अत्तिँदै भने, 'होइन के भन्न खोजेकी शालु तिमीले ? तिमीतनाबमा पो आयौ ?'

शालु घुँक्करघुँक्क रोइन्‌ मात्र । शालु रोएपछि आकाशलाई शालुको मतकोकुरा बुझन बेरै लागेन । आकाशले हातले विस्तारै टेबुल ठटाउँदै भने, 'हेरहेर रोएकी तिमीले के भन्दिरहिछौ भनेर मन चोरेको मात्र हँ । तिमीजस्तीपोक्चीलाई पनि कसैले प्रेम गर्छ ? हेरन कलेजभरि प्रेम गर्नहरूको ताल,सबैको प्रेम देखैर मलाई त वाक्कै लागिसक्यो भन्या ।'

शालुले रिसाउँदै भनिन्‌, 'तिम्रो कुरा सुनेर सासै उड्लाजस्तो भयो । मजाकगर्नु पति हद हुन्छ नि ! अबदेखि बोल्दिन म तिमीसँग ।'

आकाशले सम्झाए, 'ल अन कान समातेँ, वरिसाक मैले आज प्रेमको कूरानगरेको भए तिम्रो प्रेमकहानी सुन्न पाउँदैनथैं ।'

शालुले लामो श्वास फेर्दै भनिन्‌, 'खोई कै भनौं आकाश, म आफैँ तअचम्ममा परेकी छु । एउटा डुृगिस्ट, त्यसमाथि चरि्हीन फिरोजले त मेरालागि पहिचान नै वदलेछन्‌ । त्यति मात्र होइन, उनी मेरो मायाले यहाँसम्मआउँदारहेछन्‌ । आज मलाई चक्कर लागेर ढल्न लागेको देखेपछि बल्ल देखापरे ।मैले त उनकी आमाको खुसीका लागि उनी सफ्रिन्छन्‌ भने प्रेम गर्छु भनेर झूटबालेकी थिएँ । उनी सुध्नेलान्‌ भन्ने त कल्पनासम्म गरेकी थिइनँ । म त्यही कुरागर्न तिम्रोसामु आएकी हुँ ।'

आकाशले बनाबटी हाँसो हाँस्दै भने, 'तिमीजस्ती पोक्चीका लागि त्याग गर्नेमूर्ख नै रहेछन्‌ उनी । सायद अन्नाजस्ती केटीहरू नदेखेर तिम्रो मायामा फसेहोला नत्र ... ।'

'अन्नाहरूले त फिरोजलाई कलेजमा आएको देखेका रहेछन्‌ । सबैले फिरोजअन्नालाई हेर्न आएको हो भन्नै ठानेका रहेछन्‌ । फिरोजका लागि अन्नालैभूतपूर्व प्रेमी छौडिछन्‌ ।' शालुले यथार्थ औकलिन्‌ ।

आकाशले एकोहोरो शालुलाई हेरै र मनमनै भने, 'कस्तुरीलाई आफनैबास्ना थाहा नभएझैँ तिमीलाई पनि आफनौ मूल्य थाहा छैन । फिरोजलै तिम्रोमूल्य बुझे । फिरोजको आँखामा तिमी अन्नाभन्दा लाखौँ गुना सुन्दरी छ्यौ ।मलाई पनि त पहिला तिमी कहाँ राम्री लाग्थ्यो र माया लाग्दै गएपछि तिमीसंसारकी सबैभन्दा सुन्दरी लाग्न थाल्यो ।'

होइन के सोचेको तिमीले मेरो कुराको विश्वास लागेन ?'

शालुको क्राले आकाशको मौनता तोडियो । आकाशले भने, 'तिमी यतिमीठो कुरा गर्छयौं, तिम्रो कुराको किन विश्वास नलाग्नु ? तिमीलाई फिरोजकस्तो लाग्छ नि ?'

'खोई किन क भनेपछि युवतीहरू मरिमेदछन्‌ । मलाई थाहा छैन । तरमलाईचाहिँ तिमी सुन्दर लाग्छ ।'

आकाशले मन बाँधेर उद्दै भने, 'तिमीले फिरोजलाई राम्रोसँग हेरेकीछैनौ । अनि म राम्रो लाग्यौ होला । अव तिमीलाई फिरोज नै संसारमासवैभन्दा सुन्दर लाग्छ । तिमीहरूको भविष्य अवश्य सुन्दर हुन्छ । यसमाशङ्का नै छैन । ल म जान्छु पनि' भन्दै आकाश गए । शालु पनि आफूनोरुमतर्फ आइन्‌ । आकाशसँग कुरा गरेर शालुको मन भने हलुङ्गो भयो ।आकाश भने छट्पटाउँदै आफनो बेडमा डड्ग्रहा पछारिए । उनलाई सम्पूर्णपृथ्वी नै घुमेजस्ता भयो । एक मनलै सौचै घटघटी विष पिएर शान्ति लिउँतर आँखामा शालुको कार्रुणक दृश्यहरू पनि ताचिरहयो । सोचे यदि मैलैशालुलाई एक बचन प्रेम गर्छु भनेको भए आज त्यौ दुदिन देख्नु पर्दैनथ्यो । अबकसरी पो उनको सम्झनालाई फयाँकैँ ? म नराम्रोसँग हारेँ । शालु, नराम्रोसँग..... । चिन्ताले गर्दा आकाशको भोक तिर्खा सबै हरायो । उनले आफनोभाग्यलाई बार-बार धिक्कारे ।बुक रुम पार्टनर अन्ना, प्रभा, दया केही बोल्न नसकी नुन खाएकोसर 'फोक्राइरहे । शालुले छरपष्ट भएको किताबहरू मिलाइन्‌ । किन-किन वकाई लागेजस्तो भयो । ओछ्यानमा पाल्टिन्‌ । आँखा लाग्न मात्र केलाएको थियो । आया दिदी आएर शालुलाई सार्जिकल बार्ड बेड नं. 5४ कोविरामीले बोलाएको कुरा बताइन्‌ । शालु हतार-हतार उठेर दौडिँदै सर्जिकलबार्डमा पुगिन्‌ । बेड नं. ८४ मा हेरिन्‌ आफूले चिनेको मान्छेझैँ लागेन र बेडनं. «४ मा सुकेको काठजस्तै नामको मानव आकृति थियो । शालुलै बैडनजिकैगएर हेरिन्‌ जिङ्ग्रङ्गग कपाल, भित्र गडेका आँखाहरू सिन्काजस्तै हात-खुट्टाशालु त्यो मानब आकृति देखेर डराइन्‌ पनि । शालु अलि हच्केको देखेर त्योकङ्गालभौँ आकृतिबाट आवाज आयौ, 'वसन शालु, बस ।'

शालुले स्टुलमा बस्दै भनिन्‌, 'तपाईं को हो मैले चिनिनँ नि ।'

'म सब बताउँछु अनि चिनिहाल्छयौ नि, अब त तिम्रो पढाइ पनि सिद्धिनलाग्यो भन्दै थिइन्‌ रेष्मा ।'

शालुले अलि खुसी हुँदै भनिन्‌, 'ए तपाईंले रेष्मालाई पनि चिन्नुभएको छ ?तपाईंको स्वास्थ्य बडो नाजुक देखिन्छ । । डाक्टरले बढी खोल्न मनाही तगरेको छैन ?”

भैगो मेरो चिन्ता नै नलेक तिमीले अझै पनि प्रेम गरेकी छैनौ ?'

'हरोइन तपाईं को हुनुहुन्छ ? मेरो सबै नालीबेली थाहा रहेछ । मैलै त प्रेमगरेकी थिइनँ तर मर्यादा ननाघी प्रेम गर्नेहरू पनि हुँदारहेछन्‌ भन्नेचाहिँ मैलेबुझेँ ।' 'त्यसो भए उनी आकाश नै होलान्‌ होइन ?'

बिरामीको क्रा सुनेर शालु झन्‌ आश्चर्यमा परिन्‌ र भनिन्‌, 'भन्नोस्‌ हामीसबैलाई चिन्ने तपाईं को हुनुहुन्छ नत्र म क्रै गर्दिनँ,' शालु उठिन्‌ ।

बस न त्यसै नरिसाक, भोलि भनेको क्या हो बया हो कसो हो । तिमीसँगबेथा पोख्नका लागि त यो मेडिकल कलेजमा भनां भएकी नत्र यहाँ किनआउँदै । मैरो उत्तरको जवाफ नै दिइनौ त्यो युवक आकाश नै होलान्‌ होइन ?'

शालुले वस्दै भनिन्‌, 'तपाईंले ठीक नै सोच्नुभयो । आकाशको चरित्र पनिराम्रो छ तर मैले त फिरोज भन्नेको कुरा गरेकी । उनले मलाई माया गर्छन्‌भन्ने कुरा आजै थाहा पाएँ । हेर्नोस्‌, तर मलाई प्रेमको आभाससम्म छैन । अबविवाहपछि नै प्रेमको आभास हौला । तर, तपाइँ ... ।'

'शालु अभौ चिनिनौ, चिन्थ्यौ पनि कसरी, म मौसमी हँ मौसमी ।'

शालुले आत्तिँदै भनिन्‌, 'ओ, मौसमी तिमी, यौ हुनै सक्दैन ?'

“यति छिट्टै तिमी यो अवस्थामा पुग्यौ ? खोई मौसमी तिम्रो त्यौ झःफराउँदोरूप ? मैले त तिमीलाई भनेकै थिएँ । आशक्त अङ्गालोमा प्रेम हुँदैन भनेरतिमीले मानिनौ । तिमीलाई मौसमीभन्दा कसले पत्याउला ? तर, पीर नगरतिमीलाई सञ्चो भएपछि तिमी पुन: पहिलेकै मौसमी हुन्छयौँ । अव त तिमीलेदुनियाँ कस्तो छ देख्यौ, बुझौ होला । भन तिमी कसरी यस अवस्थामापुग्यौ । तिम्रो यो अवस्था देख्दा तिम्रो बाबुको के हाल भयो होला ?'

मौसमीले गहभरि आँसु पार्दै भनिन्‌, 'शालु बाबुलाई त धेरै पहिल्यै खाइसके ।त्यसैले बाबुको पीर छैन ।'

'होइन कसरी मर्नुभयो तिम्रो बावु ? देख्दा त हट्टाकट्टा नै हुनुहुन्थ्योहोइन र ?'

'हो शालु, हट्टाकट्टा नै हनुहुन्थ्यौ । उहाँलाई मुदु दुख्नै व्यथा थियो । जचाउनकँलागि काठमाडौं पनि आउनुभएको थियो । म बैंसको उन्मादले र निमेषकोबनावटी मायाले कहीं कतै केही नदेख्ने भइसकेकी थिएँ । जचाउन आएकोबाबुलाई मेरौ अफिसबाट काजमा जानु छ, पछि आउनोस्‌ । दुख्दा मोज खानुहोला भनी ब्रुफिनको चाङ पठाइदिएकी थिएँ । काठमाडौंबाट पठाएको भोतिसहनै नसक्ने गरी मुटु दुखेछ । बानुले दुखाई कम गर्न थुप्नै औषधि खाएछन्‌ ।औषधि खाएपछि बेहोस भएछन्‌ । वेहोसको बेहोस नै भोलिपल्ट मरेछन्‌ ।यसरी मैले बाचुलाई खाएँ ।'

'मौसमीको कुराले शालुको आँखा रसायो । शालु चुपचाप भइन्‌ । आँखामामौसमीको हट्टाकट्टा बाबु खुसी हुँदै क्याम्पसमा यताउता नियालेको याद आयो ।'

मौसमीले सम्झाइ्न्‌, 'नरौक शालु हुने हुनामी भइसक्यो । बाबु मेरो योरूप देख्नुभन्दा अगाडि नै मरे राम्रै भयो । उनले मेरो यो हालत देखेको भए ।झन्‌ कसरी आफूलाई सम्हाल्थे होला । उनलाई मारेर राम्रै गरिछु । अब मेरोपीरमा रुनै कोही छैनन्‌ । दाजुदिदीले त एडसरोगी घरमा वस्न पर्दैन भनीनिकालेर नै यहाँ आएकी हुँ ।'

'तिमीलाई एद्दस छ ! त्यो कसरी ? निमेषले छोडेपछि पनि तिम्रो वुद्धिफर्केन मौसमी ?'

'निमेषले मलाई एक्कैचोटि कोठीमा लगेर छोडिदियो ।'

'होइन के भनेकी तिमीले क कारसम्म भएको ध्वनी युवक नै थियौ होइन र ?'

'हो शालु क धनी त म जस्ता थुप्रै युवती बेचेर भएको रहेछ । पछि पोबुझेँ । डुङ्गा डुबिसकेपछि चेत आएर के लाग्यो र ?'

'तिमी पढेलेख्रेकी मान्छे, केही अन्दाजसम्म काटिनौ ?'

मौसमीले शालुको हात समातेर सिरानीको अडेसा लगाई वस्दै भनिन्‌,“शङ्का गर्ने त सात्तो आँखी झयालसम्म राखेनन्‌ चुतियाहरूले, म मात्र होरमसँग अरू पढेलेखेका दुई युवतीसमेत बेच्रिए । उनीहरू एड्स लागे पनि केहीहृष्टपृष्ट भएकाले अझै कोठीमा नै होलान्‌ । मलाई भने युवक वृद्धहरूलेपत्याउन छोडेपछि निक्लिन्न भन्दाभन्दै पनि निकालिदिए ।'

'तिमीहरू तीनैजनालाई निमेषले नै वेच्यो त ?' शालुले प्रश्न गरिन्‌ ।

मौसमीले केहीबेर रोक्किएपछि पुनः ओठ खोलिन्‌, 'उनीहरूलाई पनि प्रेमीहरूलेनै बेचे । उनीहरूसँग हाम्रो भेट नगरकोटमा भएको थियो । उनीहरूको तीनवटाजोडी बुटवलबाट नगरकोट घुम्न भनी आएका रहेछन्‌ । हामी सबै उस्तैउस्तोकरा मिलिहाल्यो । हामी सबैले छ-सात दिन नै नगरकोट बसेर खुव रमाइलोगन्यौं । जय भन्ने एउटा साह्रै हँसाउने कवि थिए । उनकी प्रेमीका भने केहीउदास देखिन्थिन्‌ । उनको उदासपन देखेर हामीलाई अझै हाँस्ने बहाना मिल्थ्यो ।हामी कविलाई अलि हृष्टपुष्ट हुनुपत्यो भन्दै उल्याउँथ्यौं । कवि हाँस्दै धेरैखानेकुरा खान्थे । र, कुनै न कनै निता शुनाइहा ल्थै । नगरकोट गएको तेस्रोदिन हामीले साह्रै गिज्याएपछि कविले कविता भनेको अझै याद छ।

तपाईंहरू आज हाँस्तोस्‌

भोलि हाम्रो पालो

मेरी मैयाँलाई थाहा छैन

सबै टुद्दा यिनी जुदछिन्‌ ।

नभन्नोस्‌ आज साह्रो ।

त्यसपछि निमेषलगायत हामी सवैको मुख रातोरातो भयो । कसैले केहीबोल्न सकेनौँ । कविले हामीलाई नराम्रो पर्ला भनेर करा मोडिहाले । हामीलेअझ केही दिन नगरकोट बस्ने इच्छा व्यक्त गरेपछि कवि बावु विरामी भएछन्‌

भन्ने वहाना बनाई हामीसँग फुत्किएर बुटवल आए । हामी सारा संसार भुलेरएक-अर्काको बाहपासोमा रमाइरहयौं । नगरकौटमै हाम्रौ तीन गुप्रको अलइन्डियाटुरमा जाने योजना बन्यो । कविका प्रेमी-प्रेमिकाहरूलाई सम्झाएर लैजानेसल्लाह पनि गत्यौं। पछि निमेषहरूले कविको भित्री मनशाय बुझेछन्‌ ।कविको प्रेम वास्तव्रमै साँचो प्रेम हो भन्ने बुझेरै होला निमेषहरूले कविलाईआफ्‌संग नलैजाने सल्लाह गरे । हामी बैँसले कृत्कत्याएर आ-आफनो प्रेमीकोअङ्गालोमा मस्त हँदै इन्डियाको ट्रका लागि निस्कियौं । इन्डियाबाट फर्कनेवित्तिकैविवाहवन्धनमा वांधिने सल्लाह पनि भयो । हामी तीनैजना युवतीले विबाहभएको मीठो सपना पनि देख्यौं । दार्जिलिङ, आसाम, बर्साङदेखि आग्रासम्मकोयात्रा भयो । हाम्रो खुसीको कुनै ठेगान नैं थिएन । यहाँसम्म आएपछि मुम्बैकिन नजाने भन्ने कुरा भयो । हामी सल्लाहले नै मुम्बै पुग्यौं । मुम्बैको भव्यहोटलमा पुगेपछि हामी छ जनाले नै एउटै कोठामा डिनर गन्यौं । डिनरसँगैहिवस्की, बाण्डी सघ्वैँ पिइन्थ्यो । त्यो दिन पनि पिएर आ-आफनो प्रेमीकोकाखमा निर्धक्कसँग सुतेर जिस्किँदै भविष्यको मीठो सपना देख्दै थियौं । निमेपलेमलाई गालामा म्बाइँ खाँदै भन्यौ, “मेरी प्यारी, कृपया एकछिन काख छोड,हामीहरू सुत्ने रुमको व्यवस्था गरेर आउँछौं ।' उनीहरू तीनैजना रुमकोव्यवस्था गरेर आउँछौँ भनी हिँडे । हामी तीनजना बचेखुचेको रक्सी पिएरमस्तले रमाइरहयौँ । साँझको आठ बजेतिर हामी त्यहाँ पुगेर डिनर गरेकाथियौं । उन्तीहरू रुम खोज्छौं भनी निस्किँदा करिव नौ, सवा नौ जति बजेकोथियो होला । उनीहरू एक घन्टासम्म नआउँदा त हामी त्यति अत्तिएनौँ ।बिस्तारै एक डेढ घन्टा जति समय बित्दै गयौ । त्यसपछि हामी डराउनथाल्यौं । यत्रो ठूलो होटल, उनीहरूले रुम पो विर्सेछन्‌ कि भनी हामी ढोकामापुगी ढोका खोल्न लाग्दा ढोका बन्द रहेछ । हामीले घन्टी बजाउन थालेपछिएउटा अधबैंसे आइमाईले भित्र पस्दै भनी, 'किन घन्टी बजाएको तिमीहरूले :तिमीहरूले आफनो लभरहरू खोजेको हो ?हामीले 'हो, उहाँहरू किन फर्कनुभएन' भनेर सोध्यौं । त्यो आइमाईलेविदेशी भए पनि राम्रै नेपाली बुझने र बोल्न जान्ने रहिछै । उसले बडो मीठोहाँस्दै भनी, 'पीर नगर, हामी तिमीहरूका लागि घन्टा-घन्टामा छुट्टै-छुट्टै लभरहरूपठाइदिन्छौं । तिम्रा लभरहरू भने तिमीहरूलाई यहाँ बेचेर टाप कसिसकै ।तिमीहरूलाई यहाँसम्म ल्याउन उनीहरूको पनि धैरै पैसा खर्च भएछ । यसपालित्यति नाफा भएन भन्थ्यो निमेष ।'

उसैको मेहरवानले गर्दा यो कोठी राम्रोसँग चलेको छ । मौसमी तिमी हैनौ ?तिम्रो फोटो त पहिले नै आएको हो, मोलमोलाई नमिलेपछि उसले ल्याउनैमानेन । तिम्रो कारणले म पनि अलि घाटामा नै गएकी छु । तर, केही छैन तिमीलेचाँडै नै पैसा उठाउँछयौ । तिम्रो फोटो बडेबडे खान्दानकोमा पुगेको छ ।'आइमाईको कुरा सुनेर हामी थरथर काम्न थाल्यौँ ।

उसले रिसाउँदै भनी, 'किन डराएका छौ : तिमीहरू कमारी केटी हौँ र?बडिया-बडिया खाना खान र बडिया-बडिया लोग्नेमान्छे पाइहाल्छौ ।'

हामी तीनैजनाले रुँदै उसको पाउ समातेर भन्यौं, 'हामी यहाँ वस्दैनौं ।हामी तपाईंको पैसा जसरी पनि चुक्ता गर्छौं ।'

उसले सातो खाउँला जस्तै गरी रिसाउँदै भनी, 'चुप लाग्‌, गएर बस्‌ ।सबैलाई पहिलोपल्ट तह लगाउन गाह्रौ हुन्छ । हामीले भनेको चुपचाप मानेनौभने चुरोटको ठुटोले पोल्छौं । तातो फलामले पोल्छौं । त्यसपछि हामी वोल्नसकेनौं । तीनजनाले रोएरै त्यो रात कटायौं । भोलिपल्टदेखि हामीलाई छुट्टाछुट्टैकोठामा बन्द गरी धन्दा गर्ने लगाई । पहिला-पहिला त घेरै नाइँनास्ती गयौं ।तर, केही नचलेपछि बोल्नु वेकारझौँ लाग्यो । निमेषले नै धेरैको सङ्ख्यामा केटीबेचेको रहेछ । तिम्रो कुरा मानेकी भए आज यो दुर्दिन देख्न पर्दैनथ्यो । मतिमीलाई प्रत्येक दिन सम्झन्थेँ । पश्चात्ताप गर्दै रुन्थे । एड्स लागेर असक्तभएपछि बाईले गाउँमै जानु भनी पुग्ने बाटाखर्च दिएर पराई । म त्यो पापीनिमेषलाई जेल जाक्छु भनी सिधै काठमाडौँ आएँ । प्रहरी कार्यालयमा उसकोफोटो देखाएर सबै क्रा वताएँ । प्रहरी निरीक्षकले सिधै भने, 'तिमीहरूजस्तादुईपैसेलाई नबेचेर कसलाई बेच्छन्‌ त : तिमीहरूजस्ता दुई-चार अक्षरपढेलेखेकाहरूले आफनो मर्यादा विर्सेपछि नै यस्ता दलालहरूले मोटाउनेमौका पाएका छन्‌ । हामी त खोजखवर गरेर यहाँसम्म लेराइदिउँला । यहांलेराएको भोलिपल्ट नै यहांबाट निकाल्न बाध्य हनुपर्छ । उनीहरूको पहुँच धैरैमाथिसम्म हुन्छ । बरु सक्छ्यौ भने तिमी नै कूनै सजाय देक । जसले गर्दाउसले अरूलाई बेच्न नसकोस्‌ । त्यसपछि पुलिसले निमेषलाई जेलमा तकोच्यौ तर प्रहरीले भनेझैँ केही दिनमा नै जेलबाट निस्कियो पनि ।'

शालुले मौसमीको कुरा बीचैमा काट्दै भनिन्‌, 'मौसमी, मलाई तिम्रो कुरासुन्न त कुनै आपत्ति छैन तर तिमीलाई चाहिँ ज्यादै गाह्रो भएजस्तो छ नि !'

मौसमीले फिस्स हाँस्दै भनिन्‌, 'शालु मलाई गाह्रो भएको छैन । म यो क्षणयतिविग्न खुसी छु कि क्रै छोड बरु मेरो कुरा सुन । म तिमीलाई पीडा बाडेरहलुको हन चाहन्छु' भन्दै मौसमीले कुरा बढाइन्‌, 'आफनो साथमा केही पैसाभएको हँदा मलाई वस्न, खानचाहिँ गाह्रो भएन । एक मन लाग्यो वरु मछुँ तरभित्री आत्माले मर्न पनि मानेन । म यताउता भौँतारिँदै दिनहरू बिताइरहेकीथिएँ एक दिन न्यूरोडमा गहना पसलतिर जाँदै गरेको निमेष र एउटी युवतीलाईदेख । म उनीहरूको पछिपछि लागें । औंठी किनेर निस्केपछि निमेष युवतीलाईयहीँ बसिराख म मोटरसाइकल लिएर आउँछु भनी मोटरसाइकल पा्किङतिरलाग्यो । मैले त्यो युवतीलाई च्याप्प समातेर निमेषको फोटो देखाउँदै निमेषकोबारेमा मौटामोटी कुरा भने । युवती बडो बुझकी रहिछिन्‌ । मलाई धन्यवाददिँदै भनिन्‌, 'च्याङ्कयु म बच्चेँ । तपाईँ यही बस्नोस्‌ म केही बहानाले उसबाट

फृत्केर आउँछ । मेरो घरमा नै गएर सबै कुरा गरौंला भनिन्‌ ।'

म उनको विश्वास गरेर त्यहीँ बसेँ । नभन्दै उनी केहीबेरपछि नै आइन्‌ ।द्याक्सी लिई हामी उनको घर वौद्धतिर लाग्यौं । डोल्मा मगर जातकी रहिछन्‌ ।ट्याक्सीमा बसेपछि उनी केहीबेर बोल्न सकिनन्‌ । केहीवेरपछि मुटुमा गाँठोपार्दै भनिन्‌, 'दिदी तपाईंलाई नभेटेकी भए आज हामी डिनरको लागि होटेलसौल्टीमा जानै प्लान थियो । सहतै नसक्ने गरी पेट दुख्यो दयाक्सीमै घर जान्छुभोलि भेटौंला भनी फुत्किएर आएँ ।'

मैले सोधेँ, 'तपाईंहरूको भेट कहिले कसरी भयो : शारीरिक सम्वन्ध भयोकि भएको छैत ?' उत्ले आफतो भेट पच्चीस-तीस दितअगाडि बौद्धजयत्तीकोदिन बौद्धको गुम्बामा भएको र शारीरिक सम्बन्ध भने नभएको बताइन्‌ । कुरागर्दागर्दै हामी उनको घरमा पुग्यौँ । उनको बाबु-आमा आफनो पुर्ख्यौली घरधरान भएकोले उनी एक्लै रहिछिन्‌ । उनी पदाकन्या क्याम्पसमा बी.ए. पढ्दैरहिछिन्‌ । दुई फल्याट घर भाडामा दिएको रहेछ । खाना, डेरा वस्ने एउटीदिदीले पकाएर ल्याइदिइन्‌ । खाना खाएपछि मैले उनलाई आफनो सम्पूर्णकुराहरू एकएक गरी बताएँ । उनले मैरो सबै कुराहरू सुनित्‌ । त्यसपछिउनले एकएक गरी आफनो योजना सुनाइन्‌ । मैले उनको कुरा खुसी साथमञ्जुर गरेँ, हाम्रो सोजना बनिसकेपछि निमेषको फोत आयो । डोल्माले आफनोघरमा कोही नभएकोले भोलिको डिनर यहीँ गर्न आनुहोस्‌, मलाई अलि पेटदुखेकै छ भनिन्‌ । उसले डोल्माको कुरा खुसीसाथ स्वीकार गन्यो । राईकोछोरी हक्की र निहर स्वभावकी । त्यसमाथि मामा प्रहरी इन्स्पेक्टर रहेछन्‌ ।हामी भौलिको योजना सफल नै पार्ने प्रतीक्षा गरेर सुत्यौँ । यौजना सफल हुन्छकि हुँदैन भन्ने केही डर त थियो नै । भोलिपल्ट साँझ सात बजेतिर डोल्माआफैँ गएर निमेषलाई घरमा ल्याइन्‌ । उनीहरू कोठामै बसे, मैले खानेक्राओसार्नै काम गरेँ । डोल्मा राईकी छौरी, पहिलेदेखि नै पिउने भएकीले पिउनकुनै आपत्ति थिएन । निमेषले डोल्माको रूपको र आफूले किनिदिएको औंठीलाउँदा सुहाएको हातको प्रशंसा गयो । रक्सी लाग्दै गएपछि उनीहरू एक-अर्कासँग हात हालाहाला गरी चल्न थालै । रात पनि छिप्पँदै गयो । मैलेपूर्वपोजनाअनुसार मेन स्विचबाटै बत्ती अफ गरिदिएँ । वत्ती गएको चालपाएपछि निमैषले खुसी हुँदै भन्यो, 'डोल्मा बत्तीले पनि हाम्रो भावना बुझयो'भन्दै नशामा ढुनमुनिँदै बेडमा पुग्यो र डोल्मा सुटुक्क कोठाबाट वाहिरिन्‌ । मडराउँदै बेडमा पुगें । उसलाई आफनो बसमा पारेँ । क नशामा डोल्मा-डोल्माभन्दै मग्न भयौ । बेलुका दुईपत्ट उसलाई बलात्कार गरेपछि मलाई आफूलेसंसारै जितेजस्तो लाग्यो । म त्यहीँ आनन्दले निदाएँछ्‌ । भोलिपल्ट बिहानडोल्मा-डोल्मा भन्दै छामेपछि म ब्युँझे । त्यो पापीलाई हेरेर हाँस्दै भने, 'निच,पापी, म मौसमी हँ । मौसमी आँखा खोल । हेर, मैले पनि तँ जस्तो निचलाईपतन गराएँ । तँलाई एड्स सारिदिएँ हो एड्स ।'

का आत्तिँदै उठेर चिच्यायो, “तँ को होस्‌ ?'

डोल्माले ढोका खोल्दै भनिन्‌, 'चिनिनस्‌ गधा उनी मौसमी हुन्‌ । तैँलेमुम्बईमा बैचेकी मौसमी । तैंले गर्दा उनलाई एड्स लागेको छ । त्यो एड्सतँलाई पनि उपहार दिन चाहिन्‌ । मैल्ले उनक्रो पूर्ण सहयोग गरेँ । तँजस्तापापीलाई यसरी नै मार्नुपर्छ बुझिस्‌ ?'

निमेष मु्दाजस्तै भयो र डोल्माले हाँस्दै भनिन्‌, 'अव खुरुक्क यो घरबाटनिस्की, नत्र पुलिस डाकेर जेलमा कोचिदिन्छु । बुझ असत्ती चोट आफूलाईपर्दा कति असैहय हुँदोरहेछ । अब केका लागि वेच्छस्‌ केटी, तेरो त मृत्युनिश्चित छ।'

मैले थुक्दै गाली गरेपछि निमेषले रुँदै भन्यो, 'चुप लाग वेश्या, मैले तैरोबलात्कार गरेको हुँ ? म त्यस्ती केटीको खोजीमा थिएँ, जसलाई प्रेमको मूल्यथाहा होस्‌ । मैले तँ जस्तै पैसामा बिक्ने र यौवनकै माया गर्नेलाई वेचेँ त केपाप गरेँ हँ ? तैलेजस्तै अन्योलमा पारेर कसैको वलात्कार गरेको छैन । हो,डोल्मा म तिम्रो व्यबहार देखेर तिमीलाई साँच्चै माया गर्न लागिसकेको थिएँ,तिमीले पनि डिनरका लागि जान्छु भनेपछि म एकपल्ट रोएँ । तिमीले औँठीसहजै स्वीकार गौ । मैले बुझौं तिमी पनि सुनलाई प्रेम गछयौं । अझ के-केलाई प्रेम गर्थेक बुझन बाँकी नै थियो ।'

डोल्माले भनिन्‌, 'तिमीले सोह्रैआना ठीक कुरा नगरे पनि केही हदसम्मठीक कुरा गन्यौ । चाहे जे होस्‌, तिमीले केटी बेच्नेचाहिँ नहुने थियो ।'

मैले भने, “साले तैँले पनि त जीबनको सही अर्थ बुझाउन सक्थिस्‌ । जसरीकबिले आफूली प्रेमिकालाई बुझायो ।'

निमैषले आँसु पुछ्दै भन्यो, 'चुप लाग आफनै बाबुलाई मार्ने हत्यारा । तँजस्तालाई प्रेमको अर्थ बुझाउने ? कविले प्रेमीलाई नछुँदा क कति रिसाएकीथिई । तैँले आफनै आँखाले देखेकी होइनस्‌ : कवि युवतीलाई प्रेमको मूल्यबुझाउन होइन तिमी मेरो प्रेमी बन्न लायक छैनौ भन्न घर गए । पहिलोप्रेमीलाई पनि यौग्य नभएर कवि आफैँले छोडेका थिए । उनले तिमीहरूजस्ताको यौनइच्छा पूरा गरेनन्‌ । मैले पूरा गरे' भन्दै निमेष रुँदै बाहिरियो ।

मैले र डोल्माले मुखामुख गरी एक-अर्कालाई हेन्यौं । हामी दुवैलाई आफ्नैछायासँग केही मात्रामा घृणा लाग्यो नै । म त्यही क्षण डोल्माको घर छोडीगाउँतिर गएँ । गाउँमा एड्स लागेको थाहा पाएपछि सबैले छी:छी: र दुरदुरगरे । पछि काठमाडौं नै फर्किएँ । यहाँ आएपछि थाहा पाएँ, निमेषले विष सेवनगरी आत्महत्या गरेछ । म भने आत्महत्या गर्दिनँ । बरु बाँचुञ्जेल एड्सबारेमाचेतना फैलाउने काम गर्छु । धन्य तिमी, तिमीले फिरोजजस्तालाई नयाँ जन्मदियौ । मैले निमेषको दर्दनाक हत्या गरेँ ।' मौसमीले सुँक्कसुँक्क गरी रुँदै

भनिन्‌, 'निमेषलाई मारेकोमा मलाई गर्वचाहिँ छैन । खासै पछुतो पनि छैन ।नढाँटी भन्दा मैले उसको बलात्कार गरेँ । उसले मेरो बलात्कार गरेकोचाहिँहोइन । तिमीसँग सम्पूर्ण क्राहरू गरी माफ माग्ने ठूलो इच्छा थियो । म तिम्रो,खोजीमा भौंतारिरहेकी थिएँ । अस्ति रोहिणी भनेर बोलाएको त रेष्मा पोरहिछिन्‌ । उनले तिमी यहाँ पढ्छयौ भनेपछि यहाँ आएकी हुँ ।'

शालुले मौसमीलाई मायालु पाराले हेर्दै भनिन्‌, 'घर जलेपछि इनार खन्नुकोऔचित्य छैन । तर तिमीले चार-छ जनालाई मात्र भए पनि बाटो देखाउनसक्यौ भने उनीहरू भयावह धापबाट मुक्ति पाउन सक्नेछन्‌ ।'

“म पनि त्यही सोच्दैछु । मैले तिम्रो निद्रा बिगारैं होइन ?'

“मौसमी, जाबो निद्राको चिन्ता नगर, तिमीले मलाई सम्झेर यहांसम्मआयौ । त्यो भन्दा ठूलो मेरा लागि केही छैन । ल अब जान्छु । मर्नु त एकदिनसबैले छँदैछ । ढिलो-चाँडो न हो । पीर नगर ।'

मौसमीले हाँस्दै भनिन्‌, 'मलाई मृत्युको पटक्कै चिन्ता छैन । मेरो पीरनगर ।'

शालु मौसमीसँग बिदा भएर सर्जिकल वार्डबाट बाहिरिन्‌ । मौसमीले एकोहोरोशालु गएतिर हेरिरहिन्‌ ।

प्रशन्नले पढाइ सिध्याएर आएपछि रोहिणीको जीबनमा बसन्तको बहारआएझौं भयो । पीताम्बरा, कैशव, चन्द्रकान्त, कान्छी, शालु सबैसबै खुसीथिए । विवाहको दिन पनि तय गरियो । विबाहका लागि आमालाई लिएरआउँछु भनी गएको प्रशन्न नफर्केपछि सबैको मनमा सातो गयो । सवैले आ-आफनो अनुमान गरे । इन्जिनियरसम्म भइसकेको प्रशन्न एकैपल्ट दुलही लिनआउने सुर गरे होला । निम्ता बांड्नेदेखि लिएर विबाहको सम्पूर्ण तयारी भयो ।प्रशन्तको भने अत्तोपत्तो भएन । यता रोहिणीलगायत सबैको सातो गयो ।प्रशन्नको खोजखबर गर्दा प्रशन्न घरमा नै नपुगेको करा पत्ता लाग्यो । रोहिणीप्रशन्तको चिन्ताले गर्दा मूर्दामा परिणत भइन्‌ । छिमेकीहरूले काखी बजाउनेठाउँ पाए । रोहिणीको चरित्रमाथि आक्षेप लगाउँदै भने, "पहिले छाडा सांढेजस्तैछोडेका थिए, बल्ल चाल पाए । त्यो वूढी कन्यालाई इन्जिनियरजस्तो केटाले केविवाह गरोस्‌ ? बैंसलाई थेग्न नसकेर मोजमस्तीचाहिँ गन्यो, विबाहचाहिँ केगर्थ्यौ ?'

युबाहरू रोहिणीको विवाह भएन भने आफूहरूले रोहिणीमाथिको अधिकारजमाउने कुरा गर्दै जुंगामा ताउ लगाउँथे । यसरी समाजले रोहिणीलाई पूर्ण

रूपमा वेश्यामा परिणत गयो । रोहिणीका परिवारचाहिँ प्रशन्तमाथि कनैदुर्घटना नै भयो भन्ने पीरले व्याकुल भए । रोहिणीको हृदयमा लागैको आगोनिभाउन कसैले सकेनन्‌ । यता शालु रोहिणीको र सुजनको चिन्ताले विचलितभएपछि फिरोज पनि प्रशन्नको खोजीमा लागे । केही दिनमै फिरोजले वास्तविकतापत्ता लगाएरै छोडे । बास्तव्रिकताचाहिँ प्रशत्नले करोडपति सचिब तिरञ्जतकोबीसबर्षे पौडसी छोरी नर्मदासँग रोहिणीको बिबाह गर्ने भनेकै दिन बिबाह गरेरहनिमुन मनाएर पनि आइसकेछ । फिरोजको क्रा सुनेर केहीक्षण त शालुलेआफूलाई सम्हाल्नै सकिनन्‌ । रोहिणी र उसको उदार दिल भएका बाबुआमालाईप्रशन्नको वास्तविकता ओकेल्न तागत नभएपछि यो जिम्मा शालुले फिरोजलाईसुम्पिइन्‌ । फिरोजले वास्तविकता बताउँदा घरमा मान्छे मरेजस्तै रुवावासीभयो । रोहिणी मूर्छा परिन्‌ । डाक्टर आएर स्लाइनपानी दिएको दस-पन्धरमिनेटपछि रोहिणीको होस खुल्यो । होस खुलेपछि स्लाइनको तार चुतैर फयाँग्दैरोहिणी चिच्याउन थालिन्‌, 'पापी फिरोज तैँले झूट बोलिस्‌ । शालु तँ पनिपापिनी होस्‌ । प्रशन्त मलाई केबल मलाई मात्र प्रेम गर्छन्‌ बुझिस्‌ ? तिमीहरूलेत के स्वयम्‌ भगवान्‌ नै आएर प्रशन्नले तँलाई धोका दियो भने पनि मगत्याउँदिनँ । बरु भन्‌ मेरो प्रशन्नलाई के सङ्कट परेको छ : तेरो फिरोजजस्तोहोइन मेरो प्रशन्त क देबता हो देबता ... ।'

शालुले रोहिणीको गालामा दुई 'फापड दिँदै भनिन्‌, 'चुप लाग सुंगुर्ती, कतिरेदछैस्‌ दैवजस्तो बाबु-आमालाई । तेरो तमासा हेर्न छिमेकीहरू बसिरहेकाछन्‌ । त्यसका लागि मर्ने चाहन्छेस्‌ होइन ? म तँलाई विष दिन्छु तँ मर । तेरोबाबु-आमाले तेरो यो हालत देख्न त पर्दैन । तँ जस्तो स्वार्थी बाच्नु व्यर्थ छ ।तैँले त कनाले त्यत्रो त्यागको बदला के दिइस्‌ ? केवल आँसु र जलनदिड्स्‌ गा

मेरो प्रशन्त मलाई छोड्न सक्दैनन्‌, मैले बुझ उसबाट मलाई छटाउनेषड्यन्त्र हो तिमीहरूको, क गरिब छ त के भो मन छ सँग । मलाई धनकोलालच छैन म अहिल्यै उसलाई भेद्छु हो अहिल्यै .. ।

शालुलै भनिन्‌, 'रौहिणीलाई प्रशन्नको बास्तविक रूप देखाउनैपर्छ । उनीपागल हुन्छिन्‌ तर प्रशन्न नराम्री हो भन्ने क्रामा विश्वास गर्दिनन्‌ । समाजलेजे भनोस्‌ एकपल्ट रोहिणीलाई प्रशन्नसँग भेटाउनैपर्छ, ।'

शालुको कुरा सबैलाई ठीक लाग्यो । फिरोज रोहिणीलाई लिएर प्रशन्नबसेको भव्य महल कालिमाटीमा पुगे । कार रोकी घरमा कोही भएको-नभएकोकुरा बुझे । संयोग घरमा प्रशन्न मात्र रहेछ । फिरोजले रोहिणीलाई डोच्याउँदैप्रशन्तको कोठामा पुसाउँदा प्रशन्न झसङ्ग भएर उड्यो । रोहिणीले प्रशन्नलाईदेखेपछि गर्लम्म अङ्गालो हाल्दै भनिन्‌, 'प्रशन्त यिनीहरू सन 'फुटा हुन्‌ ।यिनीहरूले तिमीलँई पापी भने । प्रशन्न तिमी पापी होइनौ ।'

प्रशन्तले आफनो मजबुत हातले जवर्जस्ती रोहिणीलाई समातेर भुइँमापछादैं भन्यौ, 'ए, बूढीकन्या, तँ यहाँ किन ? तैले पढाउँदा लागेको दोब्बर पैसाभोलि नै म त्यरौ मुखमा फयाँक्छ । निस्की, निस्किहाल, के सम्झेर तँ यहाँआइस्‌ ? तेरो बैंस निखिसक्यो । तैँले मलाई पैसाले किन्न खोजेकी होइनस्‌ ?'अब गाडावालालाई किनेर विवाह गर, नत्र अरूले पत्याउंदैनन्‌ । हेर मेरीप्यारीको तस्बिर भन्दै स्वास्नीको फोटो रोहिणीको आँखामा तेर्स्यायो र रोहिणीलाईघिसारेर ढोकाबाहिर फयाँक्दै फिरौजतिर हेर्दै भन्यो, 'तैँले किन यस वेश्यालाईयहाँ ल्याइस्‌ हँ ? यो कोठीको मात्र रौनक बन्न सक्छै । घरको रौनक बन्नसक्दिन ।'

फिरोजले रोहिणीलाई उठाउँदै भने, 'रोहिणीजस्तीको प्रेमलाई लत्याएकोछस्‌ । तँ कुनै दिन घरको न घाटको हुन्छस्‌ ।''जञा-जा तँ नै विबाह गर यसलाई बडो गाली गर्दोरहेछ साले ... ।'

फिरोजले मूर्दाजस्तै भएकी रोहिणीलाई डौच्याउँदै कारमा हालै । रोहिणीलाईविश्वास नै लागेन कि मान्छे त्यति धेरै गिर्छ । रोहिणीको आँखामा प्रशन्न,बेहोस भएको दृश्य, उसको कोठाको दृश्य, आफूलाई घिसारेको दृश्य आँखामाएकपछि अर्को गर्दै नाचिरहयो । यता घरमा सबैज्ञना रोहिणी र फिरोज आउनेप्रतीक्षामा थिए । रोहिणी र फिरोज आएपछि शालुले डोच्याएर कोठामा लगिन्‌ ।रोहिणीलाई तकियामा अडेस लगाउन लगाई ओठल्लयानमा बसाइन्‌ । रोहिणीलेसबैलाई एक-एक गरी हेरेर बर्बर आँसु झारिन्‌ । शालुले आँसु पुर्छिदिँदै भनिन्‌,'रोहिणी किन रुन्छेस्‌ भन्‌ त ? हामी सबैलाई हेर । हामी सबै तेरो खुसीकालागि जे पनि गर्ने तयार छौं । भन अव हामीले के गर्नुपन्यो ?'

रोहिणीले आँसु पुछ्दै भनिन्‌, 'शालु त कति महान्‌ छेस्‌ । त्यसैले त सबैकोप्रिय छेस्‌ । तँलाई मैले त्यत्रो गाली गरेँ, तैँले त्यो पनि विर्सिस्‌ ? आज मलाईथाहा भयो । मेरो स्वयम्बर तैंले नै रोकेकी होस्‌ । तँ मलाई हरबाघाबाट मुक्तिगराउन चाहन्थिस्‌ । तर, मैले तँलाई के-के सोचेँ ।'

केशवले आँखाको आँसु पुछ्दै भने, 'तिमीले ठीक भन्यौ छोरी, तिम्रो स्वयम्बररोक्ने कुरा शालुले नै गरेकी थिइन्‌ । अझ स्वयम्बर भइसकेको भए योसमाजले के भन्थ्यो होला । यो कुरा मलाई र शालुलाई मात्र वाहा छ । अब जेहुनु भैगो पीर नगर ।'

शालुले जुस ल्याएर दिँदै भनिन्‌, 'अब बिस्तारै जुस खा । तिमी धेरैथाकेकी छयौ । हामी एक भयौं भने जस्तोसुकै बिकराल हुरीको पनि सामनागर्न सम्छौं । तिमीले हिम्मत हान्यौ भने हामी सबै टुदछौँ ।'

रोहिणीले गहभरि आँसु पार्दै भनिन्‌, 'अब म हिम्मत हार्दिनँ शालु, ममी,बाबा, दिदी, दाइ, तँ कसैले पनि मेरो पीर गर्नुपर्दैन ।'

रोहिणीको कुरा सुनेर सबैको मुख उज्याले भयो । शालु र फिरोजलाई नैसबैले धन्यवाद दिए । मोनाले सबैलाई च्रिया बाँड्दै भनिन्‌, 'शालु दिदी, मैलेपत्ति कान्छीदिदीले जस्तै गरेँ नि ?'

'होइन के कान्छी दिदीजस्तो गज्यौ ? मैले त कुरा नै बुझिनँ ।'

मोनाले हाँस्दै भनिन्‌, 'मैले आफनो छौराछोरीको नाम तपाईंकै नामबाटराखेँ, सागर संकिना ।'

मोनाको क्रा सुनेर सबैजना हाँसे । म पनि तैरै नामबाट ..... । भन्दाभन्दैरोहिणीको आबाज बीचैमा रोकियो ।

रोहिणीको क्राले सबैको आँखामा आँसु भरियो । कोठामा केहीबेर सन्नाटाछायो । कान्छीदिदीले क्रा मोडिन्‌, 'आजचाहिँ म रोहिणी मैयाँसापलाई मनपर्नेखाना बनाउंछु ।'

कान्छीको कराले रोहिणीले सबै करा बिर्सेर हाँस्दै भनिन्‌, “मैले शालुको डाहगर्छु भनेर होला भो-भो गर्दिनँ । शालुलाई मन पर्ने चिज नै बनाउनुहोस्‌ ।'

शालुले घडी हेर्दै भनिन्‌, 'ल दिदी यही कालीलाई मनपर्ने चिज नै बनाउनुहोस्‌ । म जान्छु पनि, सुजनको कुरा हामी सबैलाई थाहा नै छ । अस्तिदेखिअलि चाँडो घर आउन थालेका छन्‌ । म घरमा भइनँ भने उनी झन्‌ मनोमानीगर्छन्‌ ।'

सबैले शालुलाई घर जान आग्रह गरे । शालु र फिरोज बिदा भएर आफूनो-आफनो घरतर्फ लागे ।

रोहिणीको केही परिवर्तित व्यवहारले रोहिणीको परिवार त केही खुसी भयोतर रोहिणी प्रशन्नले हानेको बञ्जको चोट सम्झँदा क्षण-क्षणमा रन्धनिन्थिइन्‌ ।त्यसमाथि समाजले रोहिणीको परिवारको खोइरो खन्न कनै कसर बाँकी राखेन ।भन्थे, 'बुढेसकालमा छौरी पाएँ भनेर मैमत्त भएका थिए । छोरीले नाकमा दिसालगाई हाली । रोहिणीजस्ती सन्तान जन्मतुभन्दा त नजन्मिदिएको भए हाइसन्चौहुन्थ्यो । आज यो दिन देख्न पर्दैनथ्यो । कतिबटा बच्चा फयाँकी कुन्नि ? अवकसले बिवाह गर्छ, त्यस्तालाई । छौरो नभएको घर बूढीकन्या बस्ने भई, राम्रैभयो।'

कोही छिमेकी सद्भावना देखाउँदै स्वास्नी मरेको, छोराछोरी भएकाहरूकोकुरा लिएर आई भन्थे, हेर्नोस्‌ माटाको भाँडो फुटेपछि फुदयो-फुदपो । फलानोस्वास्नी मरेकोले त्यस्तै केटी भए पनि हुन्छ भनेको छ । थपक्क आँखा चिम्लेरदिनोस्‌ । त्यही पनि गुम्यो भने फेरि झन्‌ फसाद पर्छ ।

कोही विवाह गरेर छोराछोरी नभएकाहरूको कुरा लिएर आई भन्थये- 'फलानालेबिवाह गरेको बीस वर्ष हुँदा पनि बच्चा भएन रै । रोहिणीले बच्चा फयाँकेकी

हुनाले उनीबाट बच्चा हुन्छ भन्नै निश्चय छ, त्यसैले मार रोहिणीलाई माग्नपठाएका छन्‌ । दिनोस्‌, रोहिणीको भाग्य वन्छ ।'

युवाहरू रोहिणीको घरनजिकै आएपछि यस्ता गीतहरू गाउँदै हिँड्थे ।गेट खुल्लै राख मैयाँ

ओरालो लागेको मृगलाई बाच्छाले पनि खेद्छ भनेझैँ रोहिणीको आदर्शपरिवारलाई टिक्नै नसक्ने गरी बद्नाम गरे । रोहिणीको परिबार चुपचाप सवैघृणा पिउन विबश भए । सबैको दुर्बाच्य सुन्न नसकेपछि एक दिन केशवलेकान्छीसँग रुँदै भने, 'कान्छी, अव हामी यो समाजमा बाँच्न सक्दैनौं । हामीपलपल मर्नु साटो एकैपल्ट मछौं । हामी चारजना सुतेको बेला घरमा आगोलगाइदेङ, तिमीलाई धर्म हुन्छ । अब यो समाजले रोहिणी र रेष्माको विवाहहुन दिँदैनन्‌ । उनीहरूको आँसु पनि कति हेर्नु ?'

कान्छीले सम्झाइन्‌, 'बावा हजुरजस्तो मान्छेले यस्तो भन्त सुहाउँदैन ।कालो रात सधैँ रहँदैन । म शालु मैयाँसँग सल्लाह गर्छु, केही उपाय निस्कन्छकि।'

कंशवले सुस्केरा हाल्दै भने, 'त्यो फूलजस्ती बच्चीलाई कति चोट दिनु ?सुजनको पीरले जलेको बेला ।'

"सुजनमा धेरै परिवर्तन आइसक्यो रे पीर गर्नुपर्दैन भन्दै होइसिन्थ्यो ।'

तिमीले पीर गर्छर्यौ भनेर ढाँटिन्‌ होला । कै परिवर्तन हुन्थ्यो यति छिटो,हुन्देक शालुलाई केही नभन' भन्दै केशव कोठाभित्र पसे ।

कान्छी केशाबको कुरा सुनेपछि झसङ्ग भइन्‌ र सोचिन्‌- उफ ! मैले पनिउहाँको बानी भुलेछु । मलाई चोट पर्छ भनेरै उहाँले ढाँद्नुभएको हो । कान्छीगर्दागर्दैको काम छोडेर कपडा पति नफेरी कृपण्डोल पुगिन्‌ । मनमा पीर भएरहोला उनलाई कसैको डर लागेन । शालु र सुजनको मात्र माया लाग्यो ।कान्छी सरासर भित्र पसिन्‌ । बिहानको समय उनले समय पनि भुलिछिन्‌ ।उर्मीलालाई देखेपछि पो 'झस्किन्‌ र बरण्डामै रोक्किइन्‌ ।

उमिंलाले हात जोड्दै भनिन्‌, 'कान्छी तिमी आयौ अब यो घर छोडेर कहीँनजाक, हामी बर्बाद भयौं कान्छी बर्बाद ... ।'

कान्छीको नाम सुन्नेबित्तिकै दीपक पनि हतारहतार औछ्लयानबाट उठेर

आई हात जौडदै भने, 'कान्छी तिमी फर्कियौ ? बिन्ती तिमी अब यहाँबाटनजाक । पहिलेको जस्तै यो घरलाई मन्दिर बना ।'

कान्छीले उनीहरूको कुराको जवाफ नै नदिई भनिन्‌, 'म यहाँ सुजनबावुलाईहेर्ने आएकी हुँ ।' उर्मिलाले नम्र स्वरमा भनिन्‌, 'शालु आजकाल सुजनकैकोठामा सुत्छित्‌ । तिमी नजाक है कान्छी यहीँ वस ।'

उर्मिलाको करा नसुनी कान्छी सुजनको कोठामा पसिन्‌ । कान्छीलाई देखेपछिशाल्‌ अलि डराइन्‌ । कान्छीले भनिन्‌, 'भो नडराइस्यो । कस्तो छ सुजनबाबुलाई :'

शालुले कान्छीलाई आफनो कोठामा लगेर भनिन्‌, 'हेर, कपडा पनि नफेरीआउनुभएको । दिदी त्यो लत छुटाउन त साह्रै गाह्रो हुँदोरहेछ । डुक्स नखाएपछिहातखुट्टा थरथर काम्ने रहेछन्‌ । उनी रातभरि छट्पटाएर निदाउन सकेनन्‌ ।अहिले एकैछिन भयो निदाएका । भन्नोस्‌ रोहिणीलाई कस्तो छ !'

रोहिणी मैयाँको कुरा छोडिस्यो । सुजनबावुको मनमा म खराब बाटोमाहिँडेको रहेछु भन्ने चैत आयो कि आएन ?'

'आयौ दिदी आयो । उनी आफूलाई नियन्त्रण गर्न सक्दो कोसिस पनिगर्दैछन्‌ । उनको अवस्था देख्दा त मलाई नै डर लाग्छ । कत्मना गर्नौस्‌,फिरोजले ड्रक्स र युवती एक्कँपल्ट कसरी छोडे होला !'

गाँगा भन्नुहुन्थ्यो, 'फिरोज छटपटाउन थाल्दा हजुरको तस्बिरलाई छातीमाराखैर मुद्ठी बाँध्नुहुन्थ्यो रे, कहिले ओठ टोकेर रगत निकाल्नुहुन्थ्यो रे, कहिलेहात टोकेर आफूलाई सम्हाल्नुहुन्थ्यो रे, कहिले हजुरको आर्ट गदै बस्नुहुन्थ्योरे॥

'शालुले भावविभोर भएर भनिन्‌- 'दिदी, सुजन र रोहिणीको समस्या समाधानभए हामी कति खुसी हन्थ्यौँ हगि ?' दिदी फिरोज, तपाईंले कथामा भनेकोराजकमारजस्तै छन्‌ । तपाईंले त पहिल्यै फिरोज सफ्रिन्छ भन्ने थाहा पाउनुभएकोरहेछ । मलाईचाहिँ किन केही नभन्नुभएकौ ? फिरोजले तिम्रो दिदीले खोजेकोराजकुमार मै हुँ भन्दा म त हेरेको हेरै भएँ ।'

“वाहा थियो मैयाँसाप, राम्रै थाहा थियो । त्यसैले राजकुमार खोज्ने कुरा गरेकि नि ।' कुरा गर्दागर्दै उर्मिलाले चिया र दूध लिएर भित्र पस्दै भनिन्‌, 'कान्छीचिया लेक ।' शालुतिर हेर्दै भनिन्‌, 'शालु अब दिदीलाई तपदाङ है । कान्छीयहीँ बस्छिन्‌ ।'

शालुले हांस्दै भनिन्‌, 'के भनिस्या ममी हजुरले, दिदी यहीँ वस्ने रे?दिदीको स्वगंजस्तै परिबार छ । दुईवटा छौरा, लोग्ने सासूससुरा, चन्द सबैसवैछन्‌ । दिदीलाई त्यो घरमा सबैले आफनै मुटुजस्तै गर्छन्‌ । दिदीको छुट्टैसिनामंगलमा दुईतले घर छ । रोहिणीको बाबाले सुजनलाई सञ्चो छैन भनेपछि

सुजनको मायाले कपडा नै नफेरी यहाँ आउनुभएको हा । दिदीको आफनैट्याक्सी छ । देवर-देउरानी सबै-सबै छन्‌ दिदीको ।' उामेलाले शिर झुकाएरभनिन्‌, 'सुजनले नशाको सुरमा भन्न त भनेका थिए । दिदीको घर छ भनेर .. ।राम्रै भयो तिमीले यहाँ साह्रै दुःख पाएकी थियौँ । पापले डुबाउँछ, धर्मलेउठाउँछ भन्ने कुरा सोच्न सक्किएन । नभन्दै साँचो रहेछ । बच्चाहरू कव्रा-कवाछन्‌ नि?”

ठूलो त अठार वर्षका भए । होटेल मेनेजमेन्ट पढ्दैछन्‌ । कान्छा सातवर्षका भए । तीन क्लासमा पढ्दैछन्‌ ।'

“सौझोको साथ दैव भन्छन्‌ । त्यसैले तिम्रो राम्रो भयो । तिमी यहाँ आउँदैगर, हाम्रो भूललाई माफ गर ।'

'होइन मैयाँसाप त्यसो नभनिस्यो । सँगै वस्दा सानोतिनो गल्ती भइहाल्छ ।'उमिंला आफूले गरेको अत्याचार सम्झेर वोल्न नसकी कोठाबाट बाहिरिन्‌ ।

“दिदी ममीपापा आफूले खनेको खाल्डोमा आफैँ परेपछि बल्ल चेत्नुभएकोछ । आजकाल घरमा रक्सीको गन्ध छैन । उहाँहरूको शिर झुकेको छ,' शालुलेभनिन्‌ ।

“मैले थाहा पाएं, अघि नै दुबैले मसँग माफी मागेर हात जोडिस्यो ।'

“त्यसो भए दिदी कहिलेकाहीँचाहिँ आउँदै गर्नुहोस्‌ । भन्नोस्‌ न दिदी रोहिणीकोकै हाल छ ? सुजनको पीरले कहीँ जान मन लाग्दैन । अस्पतालबाट सिधै घरआउँछु ।'

कान्छीले विहान केशबले भनेको क्रा जस्ताको तस्तै भनिन्‌ । छिमेकीहरूलेओकल्ने गरेको दुर्वाच्य शव्दहरूका बारेमा बताइन्‌ । दिदीको कुरा सुन्दा शालुलाईज्यादै नमज्जा लाग्यो । सृजन उठेको थाहा पाएपछि दुबै सृजतको कोठमापुगे । सुजनले कान्छीलाई देखेपछि अड्दगालो हालेर रुँदै भने, 'दिदी तपाईं यहाँभएको भए म विंग्रिन पाउंदैन ये । दिदी म चाहेर पनि सम्हालिन सकेको छैन ।बस मर्ने सजिलो होला तर नशा ... ।'

सुजनको कराले कान्छी र शालुकै आँखाबाट आँसु 'फत्यो । कान्छीले सुजनलाईपलङमा वसाएर मायालु पाराले कपाल मसादै भनिन्‌, 'तपाईंलाई सन्चो नभईकनम यहाँबाट जान्न । मोनालाई फोन गरेर हाम्रो घरमा जानु भन्छ ।'

दिदीको कुराले शालु र सुजन खुसी भए । सुजनले दिदीको गालामा म्वाइखाँदै भने, 'म दिदीकै हातबाट वनाएको खानेक्रा खान्छु । बच्चामा सुतेजस्तैगरी दिदीको काखमा सृत्छ्नु ।' कान्छीले रुँदै भनिन्‌, 'म हजुरको सम्पूर्ण इच्छापूरा गर्छु ।'

दिदीको कूरा सुनेर शालु र सुजन खुसी हुँदै हाँसे ।

हेलो, मुमा नमस्कार' 'ओ शालु नाती भाग्यमानी भए । के छ, बा हालखबर ?ठीकै छयौ हेन ? सुजनलाई कस्तो छ ?'

'ठीक छु मुमा, अहिले सुजनको कुलत छुटाउन दिदीहरू सबैजना यतैबस्नुभएको छ । सुजनले लक्ष्य प्राप्त नगरेसम्म दिदीहरू यहाँबाट जानुहुन्त रे ।मुमा, मलाई अब सुजनको कुनै चिन्ता छैन । दिदीले सुताउनुहुन्छ, दिदीलेउठाउनुहन्छ । दिदीले नै खुवाउनुहुन्छ । सुजनलाई सानैदेखि गीत-सङ्गीत मनपर्ने भएकोले फुर्सदको समयमा सङ्गीत सिक्‌न्‌ भनेर सङ्गीत टिचर राख्नैसल्लाह भइरहेको छ ।'

“नानु, त्यस भए तिमी सधैँको लागि यहाँ आए हुन्न र?'

शालुले अनकनाउँदै भनिन्‌, 'दिदीको पनि त्यही इच्छा छ । शायद दिदीआज त्यहीँ आउनुहुन्छ होला :'

गंगाले हाँस्दै भनिन्‌, “ल.. ल अब हाम्रो घर पनि स्वर्ग हुने भयो । साह्रैखुसीको कुरा सुनायौ । फोन फिरोजलाई दिउँ । उनी पनि साह्रै खुसी हुन्छन्‌ ।'

'क्ैगो फोन दिनुपर्दैन दुई बजेतिर कान्ति अस्पतामै जानु भनिदिसेला । अरूकुराहरू पनि गर्नुछ । हस्‌ फोन राख्छु पनि नमस्कार ।'

गंगाले नमस्कार भन्दै फोन राखिन्‌ ।

कान्ति अस्पतालको चौरमा बसिरहेका फिरोजसामु पुगी शालुले बस्दैभनिन्‌, 'वस्दाबस्दा तपाईँलाई कहिल्यै पट्यार लाग्दैन हगि ? मैले हजुरलाईएक बजे होइन । दुई बजे यहाँ बोलाएकी थिएँ । ड्युटी गर्दागर्दै यसो हेरेकोदसुम्क चौरमा बसेको देख्छु ।'

फिरोजले हाँस्दै शालुतिर हेरेर भने, 'यो अस्पतालको भित्ताभित्तामा तिमीलाईदेखेर तिमीसँगै मौन वार्ता गरिरहेको थिएँ ।'

शालुले भनिन्‌, 'माया पनि ठिक्क गर्नुपर्छ रे, अति धैरै माया गन्यो भौ चाँडैबिछोड हन्छ रे, म चाँडै आकाशमा गएँ भने नि !'

फिरोजले रिसाउँदै भने, 'त्यस्तो अपशब्द मुखबाट निकाल्दै ननिकाल ।'

शालुले हाँस्दै मनिन्‌, हेर, हेर रिसाएको, रिसाउँदा त झनै सुहाउँदो पोरहेछ ।'

फिरोजले हाँस्दै भने, 'शालु तिमी पनि, ल भन, विशेष कुरा केही छकि ?'

“भरे घरमा गएर सुन्ने कि मेरै मुखबाट सुन्ने ?'

'तिम्रै मुखबाट सुन्ने छिटो भनन शालु करा केहो?

शानुले भनित्‌, 'दिदीले भन्नुभएको हाम्रो बिह गर्ने उमेर भयो रे ।'

"त्यो त मलाई पनि थाहा छ नि, कै नौलो क्रा भयो, सुजनलै लक्ष्य प्राप्तिनगरी रोहिणीले विबाह नगरी हाम्रो पालो आउँदैन क्यारे ।'

'तपाईं पूरा क्रा नसुनी वीचमा प्याच्च बोल्नुहुन्छ । । विचरी दिदी हाम्रोखुसीका लागि हरपीडाहरू सहनुहुन्छ । दिदीहरू हाम्रै घरमा आइसक्नुभयो ।रोहिणीको घरमा मोना र रोमाकान्त दाइ हुनुहुन्छ ।'

"उनीहरूलाई विपत परेको बेला दिदी यता आउँदा केही भन्नुभएन ?''दिदीले नै सबैलाई सम्हाल्नुभएको थियो ।'

'सबै विपत टरिसक्यो । सबैको सल्लाहले नै दिदी यहाँ आउनुभएको हो ।थाहा छ रोहिणीको विवाह हँदैछ । डा. आकाशसँग, तपाईंले चिन्नुभएको छैन ।डा. आकाश बस्न्यात । हामीसँगै पढेका हुन्‌ ।'

फिरोजले अत्तिँदै भने, 'को आकाश बस्न्यातको करा गरेकी ? कतै बाबु-आमा अमेरिकामा भएको आकाशको त कुरा गरेकी होइनौ :'

“ला कसरी चिन्नुभयो तपाईंले ? हो, त्यही आकाश त हुन्‌ नि ! रोहिणीकोपरिवार र स्वयम्‌ रोहिणी पनि साह्रै खुसी छिन्‌ ।'

फिरोजलै भने, 'शालु तिमी होसमा त छ्यौ ! आकाशको क्रा तिमीलाईथाहा नै रहेनछ क्यार, आकाश मैरौ कान्छी फफको भान्जा हुन्‌ । उनी कसरीरोहिणीसँग विवाह गर्न सक्छन्‌ ? तिमी फझुक्कियी 1

'फिरोज म होइन तपाईं नै झुक्किनुभयो । आकाशलाई रोहिणीका लागिप्रस्ताप राख्नै त मै हुँ। ल भन्तोस्‌ को होसमा छैन ? मैलै आकाशलाईरोहिणीको जीवनमा घटैका सबै घटना सुनाएँ । रोहिणीको बाबाले समाजकोघृणा सहन नसकेर दिदीसँग भन्तुभएछ, 'कान्छी हामी चारजना सुतेपछि घरमाआगौ लगाइदैक । सबैले घर जलेर मन्यौ भन्छन्‌ । हामीलाई पनि शान्तिमिल्छ ।' दिदीको कुरा सुनेर म धेरै दिन बिचलित भएँ, भट्ट आकाशलाईसम्झेर आकाशको मामाघरमा पुगेँ । सबै करा जस्ताको जस्तै आकाशलाईसुनाउँदै रोएँ । आकाशले भने, 'शालु तिमी नरोक, म तिम्रो खुसीका लागि जेगर्न पनि तयार छु । उनलै मैरो एउटा पनि करा काटेनन्‌ । विवाह गर्ने कुरापक्का भयो । रोहिणीको डाक्टरसँग विवाह हुँ हुँदैछ भन्ने सुनेपछि रोहिणीलाईवेश्या भन्ने छिमेकीहरू शिर 'झकाई हिँड्छन्‌ रे । झन्‌ आकाशलाई देखेपछि केगर्लान्‌ ?'

शालुको कुराले फिरोजको मुटु फुट्लाजस्तो भयो । कानमा केही वर्षअगाडिफुपूले भनेको शब्दहरू नै ओहौर-दौहोर गच्यो । आज ज्वाइँ अमेरिकाबाट

बना

काठमाडौं आउँदै हुनुहुन्छ । आकाशलाई अमेरिका जाकै भनी फकाउन आउनेत होला, तर के जान मान्थे आकाश ।

मेरो प्रश्न थियो, 'किन फुपू आकाश अमेरिका नगई यहाँ बसेको ! बाबुआमासबै छोडेर ।'

'बाबु तिमीले शालुलाई प्रेम गरेजस्तै उनी पनि कसैलाई प्रेम गर्छन्‌ ।मलाई सबै थाहा छ । भन्न त माइजूको मायाले बसेको भन्छन्‌ तर भित्री कराअर्कै छ । उनले स्कुलमा पढ्दादेखि नै कसैलाई मन पराएका छन्‌ । उनैकोमायाले यहां बसेका हुन्‌ । सबै क्राहरू सम्झेर फिरोज पागलजस्तै भए ।'

“म खुसीका कुराहरू गर्दैछु, तपाईं किन चुपचाप हुनुभयो ?'

फिरोजले बनावढी हाँसो हाँस्दै भने, 'शालु म घेरै खुसी छु। घाममाबसेकोले होला टाउको पनि दुख्न लागेजस्तो छ ।'

'हुन्छ त्यसौ भए घरमा गएर आराम गर्नोस्‌ ।'

'फिरोज बोल्न पनि नसकी हाँसेजस्तो गरी शालुसँग बिदा भए । शालुअस्पतालभिव्र गइन्‌ । फिरोज वाण लागेको सिंहझैँ छटपछाउँदै फुपूको घरमापुगी । सिधै आकाशकी कोठामा पसे । कोही आएको चालपछि आकाशले तान्दैगरेको चुरोटलाई थाहा नपाउन्‌ भनेर हातले किचिमिची पारेर आत्तिँदै भने,'फिरोज कतै पश्चिमबाट घाम त फल्केन ? कसरी यहाँ आयौँ : तिमीनआएको दुई-चार वर्ष नै हुन लागिसक्यो, बसन के छ खवर ?'

'फिरोजले आँसु झार्दै भने, हेरन पानीमाथिको ओभानो बनेको, तिमीलाईमेरो हालखबर वाहै छैन !'

“यार, तिमी कहिल्मै आउने भए पो हालखबर थाहा हुन्छ । तिमी इन्जिनियरबन्यौ रे भन्नेचाहिँ सुनेको हुँ । मेरो खुसीको कुरा सुन्छौ भने म बिवाह गर्दैछु ।'

फिरोजले आँखा ओभानो पार्दै भने, 'आक्राश, यो के गज्यौ तिमीले ? केगन्यौ ? तिमी डाक्टर मान्छेले चुरोट पिउन थाल्यौँ ? हेर, अहिलेसम्म केहीबिग्रिएको छैन । तिमी शालुसँग विवाह गर । तर यसरी जीवत बर्बाद नगर ।शालु तिम्ै निम्ति जन्मेकी हुन्‌ । शालुलाई तिमीजस्तै आदर्श पति चाहिन्छ ।'

"मार तिमी किन यहाँ आयौ भनेको त त्यो पोक्चीको पो कुरा गर्न आएको ?त्यस्ता सयौं पोक्चीलाई म औंलामा नचाउन सक्छु बुझ्यौ !?'

'कुरो र कुलो त जता लगे पनि जान्छ तर तिम्रो आँखाको भाबलाई म केसंज्ञा दिकै र चुरोट पिउनुको रहस्य म के बुझौं ? तिमीले सयौँ शालुहरूभेट्वाउँथ्यौ भने रोहिणीसँग किन विबाह गर्न लाग्यौ ?' आकाशले चुरोट किच्रिमिच्ीपारी कागजमा राख्दै भने, 'तिमी पत्रकार हौ कि क्या हो, तिमीलाई सबै कुराभन्नुपर्ने ।'

'तिमीलै भन या नभन मैले सबै कुरा बुझिसके । तिमी शालुको पीडा देख्नसक्दैनौ । शालु रोहिणीको पीरले चिन्तित भएको देखेपछि तिमीले रोहिणीसंगविवाह गर्ने कुरा स्वीकार गथ्यौ । यही नै साँचो हो आकाश, यही नै साँचो हो ।तिमी र शालु पढेको स्कुल एउटै हो, फपू भन्नुहुन्थ्यो तिमीले महारागञ्जमानाम निकालेका थियौ रे, त्यहाँ किन नपढेको तिमी ? शालुका लागि तिमीलेधेरै त्याग गरेका छौ । त्यतिमात्र होइन, सम्पूर्ण आफन्त छोड्यौ । यहाँसम्म किआफूनी मायालु आमासम्मलाई छोड्यौ । तिम्री आमाले त आकाश यहीँ बस्छन्‌भने म पनि यहीँ बस्छु भन्नुभएको थियौ रे ।' यी पनि 'फुटो हुन्‌ त ?'

“चुप लाग फिरोज, अतीत कोट्याएर बलेको आगोमा घ्यू नथप । जोडीभगवानले नै बनाएर पठाउँछन्‌ रे । नत्र तिम्रो भेट कसरी शालुसँग हुन्थ्यो ?तिमी त सयौंको बाहुमा झूलेको मान्छे । शालुलाई देखेपछि किन मोहितभयौ : डृक्स युवतीहरूले तिमीलाई तान्त सकेनन्‌ किन ? माइजू भन्नुहुन्थ्यो-भान्जाबाबु फिरोजले त जुनी नै फेत्यो । प्रेममा त्यौ तागत हुँदोरहेछ ढुङ्गालाईनै देउता बनाउँदोरहेछ । दाजु-भाउजूले फिरोजलाई मूर्दा साबित गर्नुभएकोधियो । भन्नुहुन्थ्यो- मैयाँ फिरोज बरु मरिदिए हुन्थ्यो । कहिले त विष दिएरआफू पनि विष सेवन गरौं जस्तो लाग्छ । त्यस्तो अवस्थामा पुगेका तिमीलेशालुलाई पाउनका लागि जुन कष्ट उठायौ त्यो कष्ट म नाथेचाहि उठाउनसकिदिनथैँ ? शालुलाई तिम्रो प्रेमको विश्बास थिएन । तिमीले विश्वासको दियोबाल्यौ । उनी मेरौ प्रेममा बिश्बास गर्थिन्‌ । मैले उनलाई विश्वास दिलाउनसकिनँ । शालु तिमी पाउँदा कति खुसी छिन्‌ । उनको ओठको त्यो 044 छिनिभने मेरो प्रेमको के अर्थ ? प्रेममा समर्पण हुन्छ । तिमी शालुलाई प्रेमगर्छौ र यहाँसम्म आयौ । तिमीले सोच्यौ मैलेभन्दा बढ्ता प्रेम आक्राशलेगर्छन्‌ । तिम्रौ प्रेममा एक कण मात्र स्वार्थ भएको भए पनि तिमी यहाँआउँदैनथ्यौ । तिमीले सोच्यौ म आँसु पिएर पनि शालुको खुसी हेर्छु । मैले पनित्यही सोचेँ- शालु हाँसुन्‌ । तिमी आफैँ भन शालुले वास्तविकता थाहा पाइन्‌भने के गर्तिन्‌ ?'

फिरोजले रुँदै भने, 'आकाश तिमी त्यसको चिन्ता नै नगर, म शालुलाईनराम्रोसँग तोडिदिन्छु । जसले गर्दा मप्रति घुणा जन्मिन्छ र उनी निर्धक्कहाँस्छिन्‌ ।'

'त्यसौ भए म तिमीलाई रुवाऔँ ? के चाहिने-नचाहिने कुरा गर्छौ तिमी ?हेर, जब मैले रोहिणीलाई बिवाह गर्छ भने उनी यत्ति खुसी भइन्‌ कि के वर्णनगरौं । लाग्यो म उनको खुसीका लागि भए पनि काम लागें । फेरि शालुलेरोहिणीको विवाह मसँग गराउन खोज्नुको कारण उनलाई थाहा छ, रोहिणीआकाशलाई खुसी राख्न सक्छिन्‌ । मैले शालुले के भन्दिरहिछिन्‌ भनेर नेपालमेडिकल कलेजमा पढ्दा अन्नाको प्रसंशा गरेको थिएँ । उनले सम्झाएकीथिइन्‌- आकाश, जिन्दगी भनेको धेरै लामो छ । जै काम गर्दाखेरि पनि बडो

हौस्‌ पुच्याएर गर्नुपर्छ । म तिम्रो ओठमा सधैं हाँसो देख्न चाहन्छु । उनले ज्यादैखिन्न भएर भनेकी थिइन्‌ । आज रोहिणीको कुरा गर्दा उती भन्थिन्‌- आकाशम धेरै सोचेर यहाँ आएकी हँ । मलाई तिम्रो पनि पीर थियौ । यो स्वार्थीदुनियाँमा तिमीले कस्ती केटी पाउँछौ भन्ने । रोहिणीलाई तिर्मीले चिनेकै छौ ।तिमीहरू दुबैको जीवन हाँसीखुसीमा बित्छ । मैले तिम्रो खुसी हेर्न नचाहेकोभए तिमीले अन्नाको कुरा गर्दा किन मौन हुन्थें र ! म मनमनै भगवानसँगप्राथना गर्थे- 'भगवान्‌ आकाशलाई अन्नाको मोहिनी आँखाबाट टाढा राख । मआकाश टुटेको हेर्न सक्दिनँ । आज म खुसी छु रोहिणीजस्ती निष्पाप मनभएकी केटी पायौ । तिमीहरूको जीवन सधैँसधैँ हराभरा हुन्छ ।'

फिरोजले सुस्केरा हाल्दै भने, 'त्यसो भए किन चुरोट पिउँछौँ ? तिमीलेचुरोट पिएको देखे शालु कै खुसी होलिन्‌ त ?'

छोडछ फिरोज, के गरौं, कसो गरौं लागेर मात्र चुरोट पिएको हँ । फिरोजतिमीले जीवनभर शालुलाई मैले प्रेम गर्थे भन्ने कुरा बिर्सेर पनि नबाताउ है! तिमीले जस्तै मैले पनि शालुको फौटोहरूको आर्ट गरेको छु । तिमीले आजैलग । विवाहपछि हामी लगतै अमेरिका जान्छौं होला । तिमीले बेला-बेलामातिमीहरूको हालखबर वताइरहनु है । फिरोज अर्को जन्म भए म अर्को जन्ममाचाहिँ शालु तिम्रो हुन दिन्न नि!

फिरोजले बर्रै आँस्‌ 'झारे । आकाशको पनि आँखा रसायो । दुवैका ओठहरूकेहीबेर मौन रहे । फिरोजकी फुपू रमा कोठाभित्र पस्दै भनिन्‌, 'ओहो ! कुनबेला आएको तिमी, भर्खरै दाइले फोन गर्नुभएको थियो बधाई छ तिमीलाई ?'

कैको बचाई फुपू ?'

केको हुनु तिम्रै विवाह नि, कान्छीले हेराइजुराइ गरी मङ्सिर एक्काईस गतेलगन राम्रो छ भन्न आएकी थिइन्‌ रे । दाइले खुसी हुँदै भन्नुहुन्थ्यो- फिरोज तशालुलाई अझ दुई तीन बर्ष कर्नुपर्छ भन्थे । कान्छीको क्रालै हामी घैरै खुसीभयौं । बेलुका आफान्तहरूलाई तिम्रो विवाह हुने खुसीयालीमा सातो पार्टी दिनेरे। फुपूको कुराले फिरोज न खुसीले हाँस्न सकै न रुन नै।

आकाशले हाँस्दै भने, 'ल यार बधाई छ । तिमी मभन्दा दुई दिनअगाडिहुलाहा हने भयौ ।'

रमा ( फुपु ) ले भनिन्‌, 'हामी त आकाशलाई देखेर छक्क पस्यौं । अघिल्लोदिनसम्म भन्दै हुनुहुन्थ्यो अब अमेरिका जान्छु । विवाह नै गर्दिनँ । भोलिपल्टशालु आएर के-कै भनेर सम्झाइन्‌, विवाह गर्न राजी भइहाल्नुभयो । म अचम्मैपर्छु किन सबैजना शालुको कुराको कदर गर्छन्‌ ।'

माइजू, शालु सबैको भलाड्गका लागि कुरा गर्छिन्‌ । त्यसैले सबैजना उनलाईमन पराउँछन्‌ । फिरोजतिर फर्किदै- जाक फिरोज तिम्रो घरमा सबैजना तिमो

प्रतीक्षामा होलान्‌ । रमाले पनि आकाशको कुरामा नै समर्थन गरिन्‌ । आकाशलेहाँसे गरी भने- अर्को जन्ममा चाहिँ चिटिङ चल्दैन नि !

फिरोज बोल्नै सकेनन्‌ । फुपू र आकाशसँग बिदा भएर फिरोज घर गए ।घरको उल्लासमय वातावरणले पनि फिरोजलाई त्यति तान्न सकेन । फिरोजगएपछि आकाश धेरैबेर रोए ।

दीपक र उर्मिला सबै वास्तविकतासँग अनविज्ञ नै थिए । कान्छीले फिरोजकोघर विवाहको कुरा लिएर जानुअगाडि सबै कुरा भनिन्‌- फिरोजको घर जानदीपक र उर्मिलालाई अनुरोध गरिन्‌ । दीपक र उर्मिलाले खुसी हुँदै भने-हामीले त केवल जन्म मात्र दिएका हौं । जन्म दिनेभन्दा कर्म दिने नै ठूलोहुन्छ । शालु र सुजतका लागि तिमीले जे भने, जे गरै पनि हामीलाई मञ्जुरछ । हामीले मसान बनाइसकेको घरलाई तिमीले स्वर्गमा परिणत गन्यौ ।त्यतिमात्र होइन, हामी लोग्ने-स्वास्तीको सम्बन्ध दुटिसकेको थियौ । तिमीलेजोडिदियौ । तिमीले नै हामीलाई जिन्दगीको सही अर्घ बुझायौ । मायाको अर्थबुझायौ । तिमीले गर्दा तै आज हामी समाजको अगाड्धि शिर ठाद्घो गरेर हिँड्नसक्ने भएका छौँ । सम्पूर्ण अधिकार तिम्रै हो भनी पुनः शिर झकाए । सुजनकलेजबाट आएर कान्छीलाई अङ्गालो मार्दै भने- को हिँड्न सम्ने भयो ममी,पापा?

कसको हुन्थ्यो हामीले आफन्तै क्रा गरेका हौं । शालुको विवाह यही मङ्सिर२१ गते हुँदैछ ।

'फिरोज दाइ भनिरहेको वानी, अब कसरी भिनाजु भन्ने होला, मलाई तलाजै लाग्छ भन्या । आज एघार गते भइसक्यो । दिदी आजै जाँ सुटको अर्डरगर्न । मलाई सुट छान्न आउँदैन । तपाईंले नै सुट छानिदिनुहोला । सौरब रसौजन्यले हिजो भन्दै थिए । हामीलाई हजुरबुबाले रोहिणी दिदीको विवाहकालागि भनेर सुट सिलाइदिइसक्नु भयो । म पनि उनीहरूको कलरसँग म्याचिङहुने कलरकै सुट लाउँछु ।'

“हुन्छ बाबा हन्छ, पहिला खाजा त खाइस्यो त्यसपछि हामी सबै जाने ।'उर्मिलातिर हेदैं 0414. मैयाँसाप र सापले पनि कपडा फेरिस्यो । चाहिनेसामानहरू फटाफट किन्न सुरु गर्नुपर्छ । नभए भ्याइँदैन ।'

दीपकले भने, 'ठीकै भन्यौ तिमीले, ल उर्मी तयार होक । कान्छी तिमी पत्तितयार होक, आज सुजनले आफैँ झिकेर खाजा खान्छन्‌ ।'

"प्लिज पापा मलाई दिदीको मुख नहेरी नास्ता खायो भने नास्ता खाएकोजस्तो लाग्दैन । बरु म छिटोछिटो खान्छु ।' सुजनको कुराले दीपक र उमिलादुवै हाँसे । कान्छी र सुजन भान्सातिर लागे ।

“आन्टी, नमस्कार, उहाँ प्रशन्त अंकलको आमा हनुहुन्छ ।' भनी गोकललेपरिचय गराएर काम छ भनी प्रशन्नको घरबाट निस्के ।

प्रशन्नकी श्रीमती वर्षाले गोकुलको नमस्कार फर्काएर प्रशन्नकी आमाप्रमिलाको खुट्टा ढोगिन्‌ । प्रमलाले सौभाग्य रहनू भन्ने आशिष दिँदै भनिन,“रोहिणी बाबा, तिमी त मैले कल्पत्ता गरेको भन्दा पनि सुन्दरी रहिछ्यौ । प्रशन्नकहाँ गए त ?'

वर्षा आफूलाई रोहिणी नामले सम्बोधन गरेको सुनेर केही आश्चार्य पारित्‌र भनिन्‌, "बुटवलमा ठूलो होटल बन्दैछ । उहाँलाई त्यो होटलको नक्साबनाउने जिम्मा दिएको हुनाले होटल बनाउने ठाउँ निरीक्षण गर्न जानु भएकोछ । एक-दुई दिनपछि फर्किनुहुन्छ ।'

“बाबा ! विवाहमा मलाई किन नबोलाएको त ? गोकुलले अंकलले विवाहगर्नुभयो भन्न गएपछि हामफाल्दै आएकी ।'

“वर्षा प्रमिलाको कुराले छक्क परिरहेकी थिइन्‌ । वर्षा ठूलौ खान्दानमाहुर्किन्‌, बढिन्‌ । बैँस उनलाई पनि चढ्यो । तर वर्षातको खहरेझैँ उर्लिचन्‌उनी । वर्षा मायालु, दयालु र सुन्दरी थिइन्‌ । प्रशन्न धन, दौलत र वर्षाकोमायामा छलाङ मारिरहेको थियो । क आफूलाई संसारकै भाग्यमानी पतिसम्फझन्ध्यो । वर्षा पनि प्रशन्तलाई आदर्श पतिको रूपमा सम्झिन्थिन्‌ । त्यसैलेअस्ट्रेलियाबाट वर्षालाई भिसा आइसक्दा पनि प्रशन्नको मायाले अस्ट्रेलियागएकी थिइनन्‌ । प्रशन्तलाई पनि अस्ट्रेलिया लैजाने प्रोसेस चलिरहेको थियो ।प्रमिलाको क्राले भने वर्षा केही अल्मलिरहेकी थिइन्‌ ।

प्रमिलाले हाँस्दै भनिन्‌, 'रोहिणी बाबा, किन मौन रहेकी अब तिमीलाईनलिई गाउँ जाँदै जान्त । गाउँलेहरू तिमीलाई हेर्न ज्यादै उत्सुक छन्‌ । थाहाछ । तिमीलाई ? मैले तिम्रो नाममा एउटा भैंसी र दुईवटा बाख्खा पेवा पालिदिएकीथिएं । पहिलो बैतमै एउटा बाखीले तीनवटा पाठापाठी पायो । अर्कोले दुईवटापाठा पायो । गोठभरि तिम्रो पेवाका पाठापाठी छन्‌ । भैंसीले पनि बिहान-बेलुका गरेर झन्डै एक पाथी दूध दिन्छ । पहिला-पहिला त घ्यू, क्राउनीपठाएका सामानहरू पर्काउँथ्यौ, चिठी पनि लेख्ब्यौ । धेरै भयो तिमीले चिठीपनि नपठाएकी, पछिल्लो पालाको क्यान फर्काइनौ । विवाहमा पनि चोलाइनौ ।कतै मसंग रिसाएकी त छैनौ ?'

प्रमिलाको क्राले वर्षालाई भाउन्न होलाजस्तै भयौ । वर्षाले मनमनै सोचिन्‌ ।को रहिछिन्‌ घ्यू कुराउनी खाने रोहिणी, आफू रोहिणी नै भएर वास्तविकताबुझनुपस्यो । वर्षाले हाँसेफै गरी भनिन्‌, 'हेनोस्‌ आमा, हतारमा विवाह गरियो,हजुरलाई बोलाउने भन्दाभन्दै बोलाउनै पाइएन । अब क्यानहरू हामीसँगैजाँदा लैजाउँला हुन्न र ?'

“मैले साक्षात लक्ष्मी बुहारी भनौँ या छोरी भनौं तिमीलाई पाएपछि नाथैक्यानको त चिन्ता छैन तर यहाँ मिल्किएको भाँडो गाउँमा काम लाग्छ भनेरमात्रै हो । लाक यो क्राउनी सम्धी-सम्धिनीका लागि, योचाहिँ तिम्रो र बाबुकोलागि । झोला खोलेर कपडाको पोको फुकाउँदै भनिन्‌, 'ल हेर बाबा मैले तिम्रैपेवाको खसी, बाखा बेचेर सुनको दुईबटा चुरा बनाइदिएकी छु । तिमीलेपद्धाइदिएको चुराकौ साइजमै छ यो। आफ म लगाइदिन्छु । वर्षाको हातमागिन्‌ ।

बर्षलि हात्त दिइन्‌ । बर्षाको हातमा त्यौ चुरा साह्रै ठूलो देखिएपछि रिसाउँदैवाणालाई गाली गरिन्‌, 'त्यो च्याङ्ग्रे मोराले त मैले दिएको नापमा चुरी नैबनाएनछ । पखोस्‌ त्यसलाई गाउँ गएपछि मार हपाछु र अर्को चुरीको तज्याला नदिई बनाउँछ । बाबा ! त्यो चुरा फुकाल फेरि हराउला । गाउँ गएपछित्यही बज्याले तिम्रो नापमा चुरा वनाउँछ । नानु, यो कोठाहरूको बहाल कतितिर्नुपछ नि ?'

“आमा यो हाम्रो आफनै घर हो । हजुरलाई भोक लाग्यो होला के-केबनाकँ ?'

“रोहिणी बाबा, तिमीलाई देखेपछि भोक, प्यास, वकाई सवै हट्यो । नानु,प्रशन्न पढेर आएको पाँच-छ महिनामै यत्रो घर कसरी बन्यो त? बाबुतभन्व्यो- रोहिणीको बाबुआमाले मलाई पढाउनका लागि पैसा नपुगेर घरकोकारसमेत बेचिदिनुभयो । फेरि यति ठूलो महल कहाँबाट आयो ? कतै तिमीलेबाबुआमाको साझौपनको फाइदा धैरै त उठाइनौँ ? अर्काको छोराको विश्वासगरेर त्यत्रो इन्जिनियर हो कि क्या हो पढाइदितुभयो फेरि उहाँहरूलाई नङ्ग्याएरयौ घर पनि माग्यौ ? रोहिणी, तिमी यति कठोर छयौ भन्नै मलाई पटक्कैलागेको थिएन । मलाई सम्धी-सम्धिनासँग भैटाइदेक म उहाँहरूलाई साफगाली गर्छु । प्रशन्न अलि लाल्ची छ भन्ने त मलाई बाहा भएकै हो तर तिमीपनि कम रहिनछयौँ । अन तिमी रिसाए रिसाक खुसाए खुसाक यौ घरको एकगैडा अन्न पनि नखाई घर फर्किन्छु ।'

मायालु बर्षालाई सबै कुरा सपनाजस्तै लाग्यो । सोचिन्‌- बाबुबिनाकोपर्द,

गरिब गाउँले कसरी त्यत्रो पैसा खर्च गरी इन्जिनियर बने होला भनेको त कुरायति गहिरो पो रहेछ । यो चुरा रोहिणीको नापकै चुरा हो । आमालाई पनिनबोलाई हतारहतार विवाह गर्नुको रहस्य त यस्तो पो रहेछ । भगवान्‌ अब मकसरी बाचौं ? रोहिणी भन्नेको हृदयमा कति चोट परेको होला । मभन्दा अर्कोघानी र राम्री पायो भने प्रशन्नले मलाई पनि छोड्छ । म बर्बाद भएँ भन्नैसम्झेर वर्षालाई सहिनसक्नु भयो । उनी एक तमासकी भइन्‌ । आँसु तप्पतप्पगालाको बाटो हँदै कथामा 'झन्यो ।

प्रमिलाले वर्षातिर हेन सम्झाइन्‌, 'बावा, नरोक, तिमी अलि काँची नैरहिछौँ । मैते त यति मात्र भन्न खोजेकी हुँ, औँला दिँदा डुडुल्नो नै निल्नुहँदैन ।कतै घर माग्न प्रशन्नले नै दबाब त दिएनन्‌ ? उसको शरीरमा मेरो मात्रहोइन उसको बाबुको पनि रगत छ । पढेर आएको यति छोटो समयमा यत्रोदरबारजस्तौ घर बनाउने पैसा कमाए त प्रशन्नले ?'

वर्षाले आँसु पुछुदै भनिन्‌, 'आमा तपाईं मेरो माइतीको पीर नगर्नोस्‌ ।उहाँहरूले दितत सक्ने भएरै यत्रो घर दाइजोमा दिनुभएको हो । दाइ अस्ट्रेलियामाहुनुहुन्छ ।'

तिमीहरू दुई बहिनीमात्र होइन र ? फेरि दाइ कहाँबाट आए ?'

वर्षाको मुटु ढुक्क भयो । उनले कुरा बनाइहालिन्‌, 'हामी दुईवटी छोरीभएकोले एउटा धर्मदाइ बनाएका थियौँ, उहाँले नै हाम्रो सहयोग गर्नुहुन्छ ।'

प्रमिलाले गहभरि आँसु पार्दै भनिन्‌, 'यो जमात्तामा पनि सहयोग गर्नेतिमीजस्तै अर्को मान्छे तिम्रो धर्मदाइको पनि जन्म भएको रहेछ, खुसी लाग्यो ।रोहिणी वाबा ! तिमीलाई देख्ने पनि साह्रो रहर थियो । तिमीलाई देख्दा साक्षातदेवीलाई देखेजस्तै भयो । तिमीले प्रशन्नलाई त जीवनदान दियौँदियौ मलाईपनि जीबनदान दियौ । तिमीले पठाइदिएको पैसाले त ठूलै काम गप्यो ।धनवीरे साहुले त्यत्रो जग्गा पचाउन खोजेको थियो । ब्याजको स्याजसम्मलिएर बलैले जग्गा छोड्यौ । घरमा नातिनी त छँदैछे एउटा टुहुरो कुमालकोछोरोलाई पनि पालेकी छ्‌ । तिम्रो पेवा बाखापाठाहरूले बाली खाएर बिगारगन्यौ भने गाउँलेहरू भन्छन्‌- यो रोहिणीको भैँसी बाख्राले त अचाक्ली गत्यो ।कोही गाउँलेहरू त तिम्रो नाममा बाखा पाल्न तैजान्छन्‌ । तिम्रो नामकोबाख्राले पाठापाठी पाएपछि पाठापाठी बेचेर आएको पैसा आधा टक्रक्क दिन्छन्‌ ।कोही त मलाई रोहिणीकी आमा भनेर पनि बोलाउँछन्‌ । सबैको ओठमा तिम्रैनाम छ । काठमाडौँका केटा-केटी राम्रा हुँदैनन्‌ भन्थे, तिमीले त सिङ्गै काठमाडौंकोलाज राख्यौ । तिमीले विवाहबारे थाहा नदिँदा भने साह्दै मन रोयो ।'

प्रमिलाको क्राले वर्षाको आँखाबाट एकनास आँस्‌ बग्यो । के भन्ने कै नभन्नेसोच्नै सक्किनन्‌ र पनि भनिन्‌, 'आमा ! अब चिन्ता नै नगर्नौस्‌ । मलाई पनि तपाईँकोअभाबमा बिवाह गर्न मन नै थिएन । अपर्झट बिवाह गर्न परेर मात्र हो ।'

“मैले त तिमीलाई चिनेकै छु । गाउँलेहरूले भन्ने ठाउँ पाए । भन्थे मेरीबुहारी साक्षात लक्ष्मी हो भन्थेक खोई विवाह जस्तोमा पनि बौलाएनन्‌ । खैरछोड सानातिना कुरा, सत्यचाहिँ म मेरी अपमान सहन सक्छु तिम्रो अपमानसहन सक्दिनँ । गाउँलेले तिमीले पठाइदिएको जस्तै ग्यास्टिकको वैद्य औषधिलेराइदिनु भनेका छन्‌ । त्यौ औषधि खाएपछि, मलाई छाती पोल्न धेरै कमभयो । फेरि म गाउँमा हिलो-धूलोसँग खेल्नेलाई अनाहकमा पैसा खर्च गरीगरीमहँगो-महंगौ सारी किन पठाएकी ? मैले ती सारीहरू केही त छोरीलाई दिएँ,केही तिम्रै लागि राखिदिएकी थिएँ त्यो पनि लेराइदिएकी छु । लाङ' भन्दैवर्षाको हातमा सारी वमाउँदै भनिन्‌, 'यसको सट्टा मलाई दुई-चार सुतीकोधोती किनिदेक ।'

वर्षाले आँखा ओभानो पार्दै भनिन्‌, 'हुन्छ आमा म हजुरले जे-जे भन्नुहुन्छत्यही किनिदिन्छु । सम्धी-सम्धिनी भेट गर्नुपर्यो । म ममीड्याडीलाई हजुरआउनुभएको क्रा वताउँछु ।'

'हुन्छ बाबा हुन्छ, मलाई पनि त उहाँहरूलाई भेदनै साह्ै रहर छ । मैलेतिमीलाई धेरै अलमलाएँ । झोलामा आँपको अचार, सिलाम, भागो, चुक, घ्यूछ, सबै राख । वसमा कच्याङकचुङ के-कै खाइयो । मुख सुकेको छ एकगिलास तातोपानी देक अनि चिया खाउँला ।'

वर्षा झोला बोकेर भान्सातिर लागिन्‌ । उनी आफूलाई सम्हाल्त नसकीछद्पटाउन थालिन्‌ । प्रमिलालाई पानी, चिया दिएपछि आफनो बाबुआमालाईछोटकरीमा सबै कुरा बताइन्‌ । बर्षाको कुरा सुनेर वर्षाको बाबुआमा पनिछांगाबाट खसेजस्तै भए । आफ्नी सुशील र मायालु छोरीमाथि परेको बज्जलेवर्षाका आमाबानुलाई मर्माहत पात्यो नै । वर्षाले भनेझैँ रोहिणीकै बाबुआमाबनेर सम्घीभेट गर्नुपर्ने हुँदा कम कस्टकर परिस्थिति थिएन । सम्पन्न व्यक्तिहरूभएको हुँदा झरिझुट्ट सम्धिनी भेट गर्नपर्तै सामान किनेर वर्षाको घरमा आए ।बाजेले मन्त्र पढेर सम्धी भेट गराए । सम्धिनी भेटमा दिएको सामान लिँदैप्रमिलाले भनिन्‌, 'हजुरहरूले पहिल्यै परिपूर्ण पारिसकेपछि फेरि आज धेरैसामान दिई दुःख किन गर्नुपत्यो ?'

वर्षाकी आमा बबिता त केही बोल्न सकिनन्‌ । जितेन्द्रले भने “धेरै केहीगरेका छैनौँ' भनी कुरा टार्न खोजै । प्रमिलाले हात जोडेर भनिन्‌, 'यदि रोहिणी

वाबा नजन्मिदिएको भए हामी उहिल्यै मेजँ होला । हजुरहरू जस्तो बाबुआमापनि यो संसारमा हुँदारहेछन्‌ । हजुरहरूले प्रशन्तलाई पढाउन आफ्नो जायजेथाबेचेपछि यो घर नदिनुपर्ने थियो । त्यत्रो पढेर आएपछि प्रशन्नले नै दुईजनालाईखान पुग्ने पैसा कमाइहाल्छन्‌ होला नि ! खोई त रेप्मा नानी आउनुभएन ?उहाँको लागि पनि केही सम्पत्ति राखिदिनुभएको भए हुन्थ्यो ।'

“हजुरले पीर नगर्नुहोला, रेष्माका लागि पनि हामीले सबै राखिदिएका छौँ ।'

“यहाँबाट कति टाढा छ र घोबीघाट बोलाउनुभए हुन्थ्यो । अहिले त आइन्‌पनि होला ।'

त्यसो भए रोहिणीको घर घोबीघाट पो रहेछ । वास्तविक कुरा के रहेछवुझनैपन्यो भनी रेष्मालाई लिन जान्छु भनी निस्कैका जितेन्द्र घोबीघाट पुगे ।कहाँ सोध्नु, कसलाई सौध्ने, कै भनेर सोध्ने अन्योलमा परेर एउटा किरानापसलनिरै उभिइरहेका थिए । फेरि झमक्क साँझ पनि परिसकेको थियो ।उनले झट्ट आफनो अफिसमा सँगै काम गरैको रिटायर अधिकृतलाई सम्झीउनको नाम सोध्दै त्यौ घरमै पुगै । घरमा विवाहको धुमधाम तयारी भइरहेकोथियो । जितेन्द्रलाई देख्नेवित्तिकै केशवले बडो स्वागत साध बैठकमा लग्दै भने,'हजुर आज यहाँ कताबाट पाल्नुभयो ?”

जितेन्द्रले भने, हेर्नोस्‌, तपाईँलाई के ढाँदनु ? हामी कसैको जालमा परेछौँ ।मेरी छोरीको जिन्दगी एउटा डाकाले बर्बाद गन्यो । आज केटाको आमाआएपछि पो सबै कुरा थाहा पायौँ । त्यौ डाकाले पहिला नै विवाह गरेको थियोचा प्रेममाव गरैको थियो त्योचाहिँ बुझून सकिएन ।'

केशवले लामो सुस्केरा हाल्दै भने, 'ममात्र फसेछ्ठु भनेको त हजुर पनिफस्नुभएछ । यो संसार नै चौरी र फटाइँ गर्नेहरूका लागि बनेको हौ ।हामीजस्ता सीधासाधाका लागि त यहाँ बाँच्नसम्म मुस्किल छ । सीधा-साधालाईभगवान्‌ले कतै न कतैबाट पारचाहिँ लगाउँदारहैँछन्‌ । तपाईंकी छोरीलाई पनिपार लगाउलान्‌ । गाँठी कुरा नवुझीकनै म भावनामा पो बगेँ । भन्नोस्‌ हजुर,उसले विवाह गरेर छौडिदियो कि क्या हो !'

'विवाह गरेरै छोडिसकेको त होइन तर उसको नियति राम्रो छैन रहेछ ।उसको आमाको भनाइअनुसार उसले मेरो छोरीसँग रूप र धनको लोभमाविवाह गरेको हुनुपर्छ ।'

'विवाह नहुनु भइसकेपछि हामी छोरीहरूको बाबुले जे पनि त सहतुपर्छ नि! तत्र यो समाज यही हौ, समाजका मान्छेहरू यही हुन्‌ । घाउ कोट्याइकोट्याईं

नुन-खौसांनी दल्न पछि नपर्दारहेछन्‌ मान्छेहरू । हेर्नोस्‌, मैले एउटा पापिप्टलाईभुइँबाट उठाएर आकाशमा पुग्याइदिएँ । छोरी रोहिणीले पनि उनलाई त्यत्तिकैविश्वास गरिन्‌ । हामी सबैले विश्वासकैँ भरमा घरको जायजेथा यहाँसम्मकीघरको कारसम्म बेचेर आकिटेक इन्जिनियर पढायौँ । त्यतिमात्र होइन, उसकोआमाको क्राण चुक्ता गरिदियौँ । त्यो निचले मेरी छौरीलाई धोका दियो ।समाजले त मेरी छोरीलाई वेश्या नै सावित गरे ।'

छोरीको साथीले गर्दा पाउन त त्योभन्दा लाखौँ गुना असल केटा पायौं ।यदि अहिलेको केटाले विवाह नगरेको भए मेरी छोरी जिन्दगीभर कुमारीवस्नुपर््यौ । सायद यो समाजले उसलाई बाँच्न पनि दिन्थेन होला । खान नपाईबसमा बैहोस भएको कङ्गालले शिखर छोएपछि आफू उभिएको धरातल नैबिर्सियो । समयको अगाडि घुँडा टेक्नबाहेक हामीले केही गर्न सकेनौं ।'

केशवको कुराले जितेन्द्र टोलाइरहे । जितेन्द्रले बुझे, ओहो ! यो रोहिणीभन्ने त केशवकै छोरी पो रहिछिन्‌ । अब के गरौं ? केशवको खाटा लागिसकेकोघाउ उक्काउनुभन्दा थाहा नपाएझैँ गरी जानु नै वेश हुन्छ। तर एउटाकुराचाहिँ सोध्छु नै । जितेन्द्रले उफ ! गर्दै भने, 'कसरी बसमा बेहोस भएछन्‌ ?कसरी तपाईंहरूले उसमाथि ठूलो बिश्वास गर्नुभयो त ?'

'भनिहालैँ नि जितेन्द्रजी, प्रशन्न गरिबको छोरा रहेछ । पढ्नमा चाहिँहोनहार नै रहेछ । आमाले अलिआलि भएको सम्पत्ति वैचेर बन्धकी राखेरछोरालाई पढाइछिन्‌ । घरबाट केही पठाउन नसकेपछि त्यो स्वार्थी भौकै परेछर वसमै बेहोस भएछ । बसमा भएकाहरू सबै छारेरोगी भनेर भागैछन्‌, मेरीछोरीले उनलाई हस्पिटल पुन्याएर उपचार गराइछिन्‌ । आमा-छोरी भएरउसको खाने-वस्ने व्यवस्था पनि मिलाएछन्‌ । भेटघाट गर्दागर्दै उनीहरूको प्रेमपरेछ । मेरी छोरी साइन्समा बाइलोजी लिएर पढेकी मान्छे । दुईजनालाई पढ्नपैसा लगानी गर्ने सकिँदैन भनी बुझेर आफू जानीजानी फेल भइछन्‌ । कारणउनले प्रशन्तलाई इन्जिनियर बनाउन चाहेकी रहिछिन्‌ । उसलाई इन्जिनियरपढाएर हामीले सम्पत्ति स्वाहा गच्यौँ । इन्जिनियर पढेर आएपछि त क सिय्रोबाटहात्तीमा परिणत भयो । विवाहका लागि आमा लिन जान्छु भतेर बिबाह पोगरेछ । हामी भने क हरायो भनेर कति तडपियौँ । बिचरी रोहिणी त बेहोस नैभइन्‌ । अरू भनैको भए त ठीकै थियो । त्यो पापीका लागि बैंस बेगेद बस्नेमेरी छोरीलाई वेश्या संज्ञा दियो त्यसले । ठीकै छ, त्यसको भलो होस्‌ । मेरीछोरीमा छलकपट थिएन, त्यसैले उसले त्यो पापीभन्दा कयौं गुना असल डा.पति पाइन्‌ ।'

सबै कुरा बुझेपछि जितेन्द्र केशवसंग विदा भएर घर आई श्रीमती रछोरीलाई सबै कुरा बताए । वर्षाले आफू प्रशन्नजस्तो स्वार्धीसँग नवस्ने निर्णयगरिन्‌ । वर्षाको आमाबाबुले पति प्रशन्तलाई थाहा नै नदिई कालिमाटीको घरबैचिदिने र वर्षालाई अस्ट्रेलिया पठाउने निर्णय गरे । जितेन्द्रले गर्दा नै होटेलकोनक्सा बनाउने काम साथीहरूद्वारा दिलाएको हुँदा जितेन्द्रले साथीहरूलाईलगाई हप्ता-दस दिनका लागि प्रशन्नलाई बुटवलतिर काममा व्यस्त गर्नुभने । अस्ट्रेलियाबाट भिसा आइसकेको हुँदा टिकटको मात्र क्रा थियो । जितेन्द्रलेअस्ट्रेलिया पठाउन टिकट लिए । प्रमिलालाई वास्तविकता भनी मन दुखाउनचाहेनन्‌ । अझै प्रशन्न दस-बाह्र दिन नआउने भनिदिए । प्रमिलाले आफूयतिखेर बुहारीकै मुख हेर्न आएको बताइन्‌ । आफू नहुँदा घरमा डामाडोलहुन्छु भनी खुसीसाथ घर गइन्‌ । वर्षाको बाबुआमाले सबै सोधपुछ गरी उनलेल्याएको सुनको चुरीको हिसाव गरी रोहिणीकै नाममा गाउँमा एक टुका खैतकिन्नु भनी केही हजार दिएर पठाए । प्रमिलाले पैसा लिन साफ इन्कारचाहिँगरेकी थिइन्‌ । धेरै सम्झाएपछि प्रमिलाले पैसा लिइन्‌ र जाने बैलामा भनिन्‌,"चाँडै घर आउनू, यौ पैसाले तिम्रै नाममा खैतको गरा किनिदिन्छु । त्यही धानकुटेर चामल पठाइदिन्छु ।'

प्रमिलाको सरल हृदय देखेर वर्षालगायत वर्षाको आमाबाबुको पनि परेलीरुझयो । प्रमिला पनि बुहारीसँग छुट्टिनुपर्दाको पीरले रुँदैरुँदै घर गइन्‌ । वर्षालगायतवर्षाको बाबुआमालाई पनि उनलाई पनि छल गर्नुपर्दा त नरमाइलै लाग्यो ।कुनै सानोतिनो गल्ती गरेको भए त वर्षाको बाबुआमा र वर्षाले नै माफ दिन्यैतर, प्रशन्नको अपराध माफी दिन लायक सम्झेतत्‌ उनीहरूले । वर्षालाईअस्ट्रेलियातर्फ उडाए । कालिमाटीको घर बैची वर्षाकै नाममा पैसा बैंकमाराखिदिए । भविष्यको मीठो सपना बुनेको प्रशन्त जब आफनी मायालुलाईभेद्न कालिमाटी पुग्यो त्यहाँ सबैको नौलो अनुहार देखेर चित खायो । घरबेचेको थाहा पाएपछि ससुराली पुग्यो । जितेन्द्रले वर्षाले दिएको डिभोर्सकोकागज दिँदै भने, 'बाबु प्रशन्न लाङ तिमीलाई दिन हामीसँग यो चिर्कटोबाहेककेही छैत ।' कागाज हेरेर प्रशन्न चिच्यायो, 'यो के हो ? यो सब कै हो?"

वर्षाकी आमा त देखै परिनन्‌ । जितेन्द्रले आँसु झार्दै भने, “यौ तिम्रो पापकोसज्ञाय हो । सत्यलाई कहिलेसम्म छुपाउँछस्‌ तँ ? तैँले मेरी छोरीको विश्वासर रोहिणीकै विश्वासमा गला घोटिस्‌ । तँलाई मैले सोधेकै थिएँ । कसैलाई प्रेमगर्छस्‌ कि गर्दैनस्‌ भनेर तैँले महाझूट बोलिछस्‌ । जाक्न त जेलमा जागनुपर्नैहो तँलाई तर चुपचाप गइहाल । नत्र राम्रो हुनेछैन ।'

प्रशन्नले बोल्ने कुनै ठाउँ नै थिएन । क चुपचाप रन्थनिंदै वर्षाको माइतीबाटनिस्क्यो । रोहिणी र वर्षा दुवैको आँखा सम्झयो । दुवैको आँखामा रत्तिभर पापथिएन । दुवैको मन गंगाजस्तै पवित्र थियो । प्रशन्न सडकको पेटीमा बसेरधेरैबेर वर्षा र रोहिणीकँ मायाले रोयो । स्वार्थले गर्दा आफू घर न घाटकोभएको सम्झयो । त्यही रात नाइटमा घर गयौं । घरमा आमालगायत सबैछिमेकीहरूले रोहिणी खोई भनेर सोधे ? प्रशन्नको अनुहार देखेर सबैले रोहिणीमरेकै अनुमान गरे । प्रमिलाले कैयौँ दिन रोएर बिताइन्‌ । प्रशन्न आफूले गरेकोपापले भित्रभित्रै जल्दै गयो । रोहिणीको टाडी खेत, रोहिणीको बाखा, रोहिणीकोभैँसी हेरेर प्रमिलाले मन बुझाउन बाध्य भइन्‌ । प्रशन्न सहर पस्न सकन ।गाउँकै स्कूलमा मास्टरी जागिर खायो । गाउँकै केटी बिवाह गच्यौ तर जतिसमयले फेरो मारे पनि रोहिणी र वर्षा उसको आँखाबाट कहिल्यै ओझेल हुनसकेनन्‌ । कहिल्यै ..

फिरोज र शालुको विव्राह भएलगत्तै आकाश र रोहिणीको बिवाह पनिभयो । विवाहको केही समयपछि नै आकाश र रोहिणी अमेरिका गए । फिरोजर शालुले फ्रान्स जान भिसा पाए पनि रमण र गंगा र कान्छी दिदीले विदेशजान जरुरत नभएको बताएपछि उनीहरू खुसीखुसी नै नेपालमा बस्ने निर्णयगरे । शालु र फिरोजको जीवनमा र रोहिणी र आकाशको जीवनमा कहिल्यैपनि सानो आँधी आएन । उनीहरू हरक्षण डालीमा लटरम्म फुलेको फूलहरूजस्तैभए । शालुले दुईटा छोरा र रोहिणीले एक छोरा एक छोरीको जन्म दिइन्‌ ।

कान्छीदिदीको जेठो छोरा सौरभलाई दीपकले नै होटेल म्यानेजमेन्ट गर्नबाहिर पठाई पैसा लगानी गरे पनि सुजन स्टुडेन्ट भिसामा लन्डन पढ्नगएपछि उर्मिला र दीपकको त्यो वैभबलाई छोडी कान्छी केशवकै घरमाफर्किन्‌ । सबैले अनुमान गरै, कान्छी शालुको उमेरमै विवाह होस्‌ । शालुलेभाइको जिम्मेवारी बोक्न नपरोस्‌ भनी शालुको जिम्मेवारी बोक्न नै दीपककोघरमा फर्केकी थिइन्‌ । आफनो जिम्मेबारी पूरा गरैपछि उर्मिला र दीपकलेलाख बिन्ती गर्दा पनि कुपण्डोल बस्न नमानी केशवकै घरमा फर्किन्‌ । पीताम्बरार केशवले कान्छीको आगमनलाई सहर्ष स्वीकार गरे । रोमाकान्त र मोनालेटीकाथलीमा तीन कोठाको घर बनाई त्यतै सरे । रेष्माले प्रेमलाई सधैँ घुणा गरेपनि रेष्मालाई एकतर्फी मन पराउने नरेशले रेष्माको घरमै आई मागी विवाह

गरे । नरेश प्रोफेसर थिए । रूपमती डा. अन्नाले स्बास्नी भएको पाइलटसँगजानीजानी विवाह गरिन्‌ । लोग्नेले जेठी स्वास्नीसँग रात बिताएको थाहापाएपछि रिसले विष सेवन गर्दा मृत्युवरण गरिन्‌ । मोनाको वलात्कारी मालिकलेआफनो स्वास्नीको वास्तविक रूप मोनाबाट थाहा पाएपछि भित्रभित्र स्वास्नीलाईमारेको पश्चात्ताप गर्दै सारा जीवन विताए । उनले 'मूलको पानी र कुलकोछौरी' उखानको वास्तविकता बुझे । थुपैले योगेन्द्र साहुसँग विवाह गर्न प्रस्तावल्याए पनि उसले बिवाह गर्न मानेनन्‌ ।

मौनाले बाबुआमा दुवै गर्दा पनि माइतीमा खुट्टा टेकिनन्‌ भने कान्छीआफनो वावु मरेपछि माइती गइन्‌ । मौसमीलै एड्सबारेमा केही भए पनिचेतना फैलाइन्‌ । आफूजस्तै पछिको बाटो नहेरी वैँसको उन्मादलाई मात्रसर्वस्व ठान्नेलाई आफनै उदाहरण दिएर केही हदसम्म सचेत गराइन्‌ । मर्नुभन्दाअगाडि शालुको सम्झना गरी बोलाए पनि शालु वीर हस्पिटल पुग्दा उनीमरिसकेकी थिइन्‌ ।

शालु खल्लो मन गरी घर फर्किन्‌ । आँखामा भने मौसमीकै सुन्दर अनुहारनाचिरहेको थियो । शालुको निराश अनुहार देखेर फिरोज पेन्टिङ गर्ने सबैसामान लिएर आई शालुतिर हेर्दै भने, 'शालु तिमी यही पोजमा बस । तिमीउदास हुँदाको तिम्रो तस्विर मैले बनाएकै छैन ।' गंगा र रमणले पनि फिरोजकोकुराको समर्थन गर्दै भने, 'हो बाबु, हाम्री शालु उदास हुँदा पनि राम्रै देखिनेरहिछन्‌, उनी उदास हुँदाको फोटो उतारेरै छोड ।'

सबैको क्रा सुनेर शालु फिस्स हाँसिन्‌ । सँगसँगै रमण र गंगा तथा फिरोजर शालुका छोराहरू सुलभ र संयोग पनि हाँसे । हा...हा...हा... ।

अस्तु ।

नाम : “ ललिता 'दोषी

जन्म : २०२५।०७।१६, इमाडोल, ललितपुर

घर : लु, अ. गुल्मी, अर्ज

शिक्षा : एम.ए.

प्रकाशित कृति:

- प्रेमको परिभाषा (कथासंग्रह) २०५६- भत्किएका किनारा (कथासंग्रह) २०५७- बुद्ध रोएझै लाग्छ (कवितासंग्रह) २०५८- दुखेको घाउ (कथासंग्रह) २०६०- मानिस नै देवता (बालकथासंग्रह) २०६३- नीलकमल (बालउपन्यास) २०६४- डुन्द्रैनी (बालकविता) २०६५पुरस्कार, सम्मानः

-. भानुमोती पुरस्कार २०५९- महेन्द्र प्रकृति संरक्षण कोष पुरस्कार २०६२-. गुञ्जन नव प्रतिभा पुरस्कार २०६२- मानचित्र सम्मान २०६३- आमा सम्मान २०६५

...सरल र बगेको शैलीले गर्दा अनि कथावस्तुको राम्रो विकासका कारणउपन्यास लोकप्रिय बन्ने आशा गर्न सकिन्छ । यो उपन्यासको कथा अत्यन्तरोचक हुनाले यसमा एक सफल फिल्म वा टेलिफिल्म पनि बन्न सक्छ भन्नेमलाई विश्वास छ ।

डा: धुवचन्द्र गौतम